Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Εργατικό κίνημα: Η "πέμπτη εξουσία" σε πρώτη εμφάνιση

Μια νέα σελίδα της ιστορίας άνοιξε. Και σφραγίστηκε με τη μεγαλύτερη πολιτική εργατική απεργία και διαδήλωση της μεταπολίτευσης. Η ανεξάρτητη πολιτική παρέμβαση των εργαζομένων, αυτός ο πολιτικός γίγαντας που κοιμόταν, αφυπνίστηκε. Ο δρόμος θα είναι μακρύς, αλλά το πρώτο, κρίσιμο βήμα έγινε. Η ελληνική εργατική τάξη και ο λαός της χώρας έστειλαν μήνυμα ελπίδας, αντίστασης και ανατροπής του νέου Μεσαίωνα, σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο». Η εκτίμηση αυτή του Συντονισμού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων αποτυπώνει με ακρίβεια τον πολιτικό χαρακτήρα της απεργιακής κινητοποίησης της 5ης Μάη.
του Κώστα Μάρκου




«Προανάκρουσμα των κοινωνικών αγώνων της νέας εποχής», όπως σωστά τονίζουν στην ανακοίνωσή τους το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η 5η Μάη μπήκε στην ιστορία ως η δεύτερη γενική πολιτική απεργία της ελληνικής εργατικής τάξης στη μεταπολίτευση. Μαζικότερη, βαθύτερη σε οργή και πολιτικά ανώτερη από την απεργία κατά του Γιαννίτση, η εργατική τάξη συγκρούσθηκε, όχι απλά με ένα νόμο, αλλά με ολόκληρη την πολιτική γραμμή του κεφαλαίου, με την κυβέρνηση, το πολιτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. Εμφάνισε νέα στοιχεία ενός «μαχητικού πνεύματος» στους δρόμους, που δεν μπορεί, ούτε θέλει να εκφράσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, και που καμία σχέση δεν έχουν με την τυφλή βία.
Την Τετάρτη, η «πέμπτη εξουσία», το μαζικό, πολιτικό εργατικό και λαϊκό κίνημα με όλη την πολυμορφία, την αντιφατικότητα και τη εμβριακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, έκανε την πρώτη της εμφάνιση και έδωσε τα πρώτα μόνο στοιχεία πολιτικής αποτελεσματικότητας: «Έφαγε» τη Ντόρα και τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, «έσπρωξε» την Αριστερά στα πρώτα βήματα συνεννόησης.
Από την άλλη πλευρά του στρατοπέδου, ο αντεργατικός Μεσαίωνας ξεκίνησε με ένα όργιο χημικού πολέμου, κυμάτων από τροχοφόρα δίκυκλα κατά των χιλιάδων διαδηλωτών που διαδήλωναν ειρηνικά και με μια τερατώδη κινητοποίηση του «μαύρου βραχίονα» του σκοτεινού παρα-κράτους. Είναι η «πρώτη εξουσία», η κυβέρνηση, το κράτος και ο μηχανισμός προβοκάτσιας, που προπονείται εδώ και είκοσι χρόνια, με το παιγνίδι «αναρχικοί κι αστυνόμοι». Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο Χρυσοχοΐδης και ο μηχανισμός τους βαρύνονται πολιτικά και ηθικά για το αίμα των τριών αθώων θυμάτων, στην τράπεζα της Μαρφίν.
Η «δεύτερη εξουσία», το κοινοβούλιο, ξεκίνησε τη νέα εποχή με ένα όργιο πραξικοπημάτων. Η αστική μας τάξη μετατράπηκε σεŸ εξωκοινοβουλευτική δύναμη, καταπατώντας το ίδιο της το Σύνταγμα. Μετατράπηκε οικιοθελώς, από κάπως εθνικά κυρίαρχη τάξη, σε εξάρτημα της Γερμανίας και του ΔΝΤ, με την αυταπάτη ότι θα τη σώσουν από τη λαϊκή οργή και από τη χρεοκοπία. Και τι αυταπάτη! Μετά τον επερχόμενο σεισμό της παγκόσμιας κρίσης δανεισμού, με επίκεντρο την Ευρωζώνη, κανείς δεν θα δώσει φράγκο για την Ελλάδα. Θα μείνουν μόνο οι γκαουλάιτερ του ΔΝΤ και του ΕΚΤ για να επιβάλουν και νέα, διαδοχικά «πακέτα σωτηρίας».
Η «τρίτη εξουσία», η δικαστική, άρχισε τις δίκες συλληφθέντων και είναι πανέτοιμη να δικαιολογήσει την καταπάτηση του Συντάγματος, που τάχθηκε να υπερασπίζει. Και, πάνω από όλα, η «τέταρτη εξουσία», το επιχειρηματικό υπερκράτος των μέντια, έσπασε την απεργία των δημοσιογράφων για να οργανώσει την κοινή δράση της με το «βαθύ κράτος» της προβοκάτσιας, σκυλεύοντας τους νεκρούς, πριν ακόμη κηδευτούν, για να συκοφαντήσει την απεργία και να οργανώσει τη συναίνεση με τη συνάντηση αρχηγών, έργο στο οποίο είχε αποτύχει η κυβέρνηση.
Θα μπορούσε να εξελιχθεί αλλιώς η απεργιακή κινητοποίηση της 5ης Μάη; Θα μπορούσε. Κυρίως, το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα θα μπορεί στο άμεσο μέλλον να ακυρώσει τα νέα πραξικοπήματα που έρχονται, όπως στο ασφαλιστικό. Θα μπορούσε και μπορεί, εάν η Αριστερά αφήσει επιτέλους τον ανεκδιήγητο εμφύλιο, την περιφρούρηση του εαυτού της με γρήγορες βόλτες μπροστά από τη Βουλή και τη ματαιοδοξία που εκφράζεται με τις ερμηνείες «στόχος της επίθεσης είναι το κόμμα μου». Όχι. Στόχος είναι η «πέμπτη εξουσία», η δύναμη ενός πολιτικού εργατικού κινήματος. Θα μπορούσε να πάει αλλιώς η Τετάρτη και κάθε νέα Τετάρτη, εάν οι δυνάμεις αγώνα που αναπτύσσονται στη βάση της ΠΑΣΚΕ και οι δυνάμεις του Συνασπισμού, άφηναν τα προεδρεία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και έριχναν όλο τους το βάρος στη δημιουργία ενός ενιαίου κέντρου ταξικού ενωτικού αγώνα. Εάν οι δυνάμεις του ΚΚΕ που δρουν στο μαζικό κίνημα έπαιρναν αυτή την πρωτοβουλία ή συμμετείχαν σε ένα τέτοιο κέντρο αγώνα. Άμεσα, τώρα, Ÿχθες, είναι δυνατόν να συμμετέχουν εκατοντάδες σωματεία και δεκάδες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα. Ένα μικρό δείγμα μόνον της δυναμικής που έχει αυτή η πρόταση είναι η μαζικότητα και μαχητικότητα των δεκαπέντε, ίσως και είκοσι χιλιάδων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, στο Μουσείο.
Ένα ενιαίο κέντρο ταξικού ενωτικού αγώνα θα μπορούσε να επιβάλει την ειρηνική περικύκλωση της Βουλής, την παραμονή μέχρι την ψηφοφορία, την κήρυξη νέας 24ωρης απεργίας την Πέμπτη. Θα μπορούσε να επιβάλει το απολύτως νόμιμο δικαίωμα εκπροσώπων του εργατικού και λαϊκού μαζικού κινήματος να μπουν στη Βουλή, να πάρουν το λόγο και να απαιτήσουν να μην ψηφιστεί η Συμφωνία, εκπροσωπώντας τη συντριπτική πλειονότητα του λαού, προβάλλοντας το πρόγραμμα διεκδικήσεων, όπως πρότεινε ο Συντονισμός των Σωματείων. Έτσι, θα μπορούσε να δοθεί ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο στη μαζική, αυθόρμητη διάθεση δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, που ήθελαν να παραμείνουν, που φώναζαν συνθήματα κατά της Βουλής.
Τέλος, ένα ενιαίο κέντρο ταξικού ενωτικού αγώνα θα μπορούσε και μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, να ακυρώσει ακόμη και να τσακίσει κάθε μηχανισμό καταστολής και προβοκάτσιας. Όσο δυνατός και να είναι ο μηχανισμός αυτός, σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατότερος από την ενότητα και μαχητικότητα του ταξικού αγώνα.