Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

ΔΗΜΟΙ-ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ: «Εντός», εκτός και κυρίως εναντίον του «Καλλικράτη»

  
O πρωθυπουργός και ο υπουργός Εσωτερικών έσπευσαν να μαζέψουν, την περασμένη Τετάρτη, στην Αθήνα, πριν καν ανακηρυχθούν επίσημα από τα αρμόδια δικαστήρια, τους «νικητές του 15%» δημάρχους και περιφερειάρχες της χώρας, για να τους ευχηθούν «σιδεροκέφαλοι» στο πατριωτικό, όπως είπαν, έργο του «Καλλικράτη». «Ενός παιδιού που χρειάζεται τη φροντίδα και την προστασία μας», όπως είπε ο Γ. Ραγκούσης. Κατανοητή η φροντίδα από αυτούς που το γέννησαν, αλλά, προστασία από ποιους άραγε;





ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ





Από την 1η Ιανουαρίου 2011, την «εθνοσωτήριο» ημέρα που μπαίνει σε εφαρμογή ο «Καλλικράτης», οι εργαζόμενοι, τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα και ευρύτατα τμήματα του πληθυσμού, στις πόλεις, αλλά και στην ύπαιθρο, θα έρθουν σταδιακά αντιμέτωποι με τους νέους θεσμούς της τοπικής διοίκησης, στο πλαίσιο της στρατηγικής του «επιτελικού και ευέλικτου κράτους», όπως είπε ο πρωθυπουργός. Θα έρθουν αντιμέτωποι με τα 325 Δημοτικά και τα 13 Περιφερειακά Συμβούλια που θα κληθούν να διαχειριστούν και να εφαρμόσουν, στα δικά τους πολύ αυξημένα πεδία και αρμοδιότητες, το γενικευμένο, μονομερή εμφύλιο πόλεμο της τρόικας, της κυβέρνησης και των κυρίαρχων εγχώριων και ξένων μερίδων του κεφαλαίου, κατά της εργασίας. Ο δήμαρχος και ο περιφερειάρχης του «Καλλικράτη» θα μεταβληθεί στο πιο μισητό, «κοντινό» στον πολίτη, όργανο της επίθεσης και θα συγκεντρώσει το απαραίτητο μίσος, πολλά από τα πάθη και μεγάλο μέρος της οργής που μεγαλώνει στα «σταφύλια των πόλεων». Περισσότερο δε, που δεν θα απολαμβάνουν κανένα αίσθημα νομιμοποίησης λόγω της τεράστιας αποχής στις εκλογές. Από αυτό το μίσος και την οργή θα χρειαστούν «προστασία» οι νέοι θεσμοί του «Καλλικράτη».

Την ίδια στιγμή, πρωθυπουργός και υπουργός τραγουδούσαν το «όνειρο» της ανάθεσης μεγάλων αρμοδιοτήτων στην τοπική «αυτοδιοίκηση», που σε άλλες συνθήκες διεκδικούσαν οι δήμαρχοι της Αριστεράς. Οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι του «Καλλικράτη» θα χορτάσουν αρμοδιότητες: σχολεία και πανεπιστήμια, νοσοκομεία, οδοντιατρεία και κέντρα υγείας, δρόμοι, γιοφύρια και λιμάνια, εγγειοβελτιωτικά έργα και αγροτουριστικά κέντρα, της «Παναγιάς τα μάτια» τίθενται υπό την καθοδήγησή τους. Στην ουσία, οι δήμοι και οι περιφέρειες παίρνουν στα χέρια τους ένα μεγάλο μέρος της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, της εργατικής και λαϊκής οικογένειας.

Αλλά, το κρυφό αγωνιώδες ερώτημα όλων, είναι: Πού θα βρεθούν τα λεφτά; Ο Γ. Ραγκούσης, χωρίς κανένα στοιχείο, παρουσίασε ως αυξημένα τα κονδύλια για την τοπική «αυτοδιοίκηση» από το νέο προϋπολογισμό, τη στιγμή που ήδη στο «Μνημόνιο 1», η κυβέρνηση έχει υπογράψει το «θάνατο» των δήμων και των περιφερειών διά της οικονομικής ασφυξίας. Κάθε χρόνο θα κόβονται 500 εκατ. ευρώ, σύνολο ενάμισι δισ. μέχρι το 2013.

Τι τους απομένει, λοιπόν; Η τερατώδης φορομπηξία στα λαϊκά στρώματα, οι μισθοί πείνας και η εργασία - λάστιχο όσων δεν απολυθούν μέσα  από την κατάργηση των 4.500 από τους 6.000 οργανισμούς της τοπικής «αυτοδιοίκησης» και η παράδοση των έργων και του δημόσιου πλούτου στις συμπράξεις με το τοπικό, «εθνικό» και υπερεθνικό κεφάλαιο. Από αυτή τη σκοπιά, μαζί και πέρα από την τρόικα, μαζί και πέρα από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, μαζί και πέρα από τον εργοδότη, προστίθεται στην ατζέντα των «λαϊκών εχθρών» ο δήμος και η περιφέρεια.

Στην τριετία 1933-1936, όλες οι μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις κατέληγαν στη Νομαρχία και, στη Θεσσαλονίκη, στο Διοικητήριο. Ήταν τα κρατικά όργανα μια άλλης εποχής, ωστόσο, επίσης μιας εποχής κρίσης. Στην εποχή μας, πέρα από τη Βουλή και τα υπουργεία, τα «αισθητικά αναβαθμισμένα» –όπως ετοιμάζει ο Γ. Ραγκούσης– κτίρια των δήμων και περιφερειών, θα αποτελούν κέντρα μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων των δεκάδων χιλιάδων ανέργων και πεινασμένων, που θα ζητούν ψωμί, των μαθητών και φοιτητών που θα καλούνται να πληρώνουν δίδακτρα ζητώντας δημοκρατία, από την αστυνομική καταστολή.
Φυσικά, μέχρι να φτάσουμε εκεί, οι διαμαρτυρίες θα συμπλέουν με τα λεξοτανίλ της παραίτησης ή με τη διαδοχική μετάβαση από την κατάθλιψη στην έκρηξη κι αντιστρόφως. Ωστόσο, για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, για όλη την Αριστερά και ειδικά για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ των αυξημένων ποσοστών, ελπίδων και ευθυνών, τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα: Πώς θα οργανωθεί ο αγώνας στις πόλεις;

Μια ιδιομορφία της Ελλάδας, σε σχέση με αυτή της Γαλλίας, όπως σωστά επισημαίνει ο αναλυτής της Πάμπλικ Ίσιου, Γ. Μαυρής, σε συνέντευξή του στην Εποχή της περασμένης Κυριακής, είναι τα δυο παρακάτω στοιχεία: «Το ένα έχει να κάνει με την ιστορική αδυναμία των συνδικάτων –που ήταν υποταγμένα στα κόμματα– και του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα και το δεύτερο είναι η ιδεολογική εμβέλεια του κοινοβουλευτισμού, που για ιστορικούς λόγους κρατάει ακόμα. (…) Εάν τώρα φανεί ότι μέσω της εκλογικής διαδικασίας δεν υπάρχει αποτέλεσμα, μία εκδοχή μπορεί να είναι η αποχή, αλλά από την άλλη δεν ξέρεις τι μορφή θα πάρει τελικά αυτή η οργή». Τι μορφή θα πάρει τελικά αυτή η οργή;

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, για πρώτη φορά κάνει αισθητή την παρέμβασή της στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια. Περισσότεροι δε είναι οι σύμβουλοι όλης της Αριστεράς, ενώ οι αριστεροί δήμαρχοι μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Φυσικά, οι αριστεροί σύμβουλοι μπορούν και πρέπει να παρεμβαίνουν εντός των συμβουλίων του τοπικού κράτους. Αλλά, το κύριο έργο τους είναι εκτός και εναντίον των Δημοτικών Περιφερειακών Συμβουλίων. Πώς, όμως, θα παρέμβουν από έξω και εναντίον;

Το ΝΑΡ, σωστά ιεράρχησε, ως ένα από τα σοβαρότερα άμεσα καθήκοντα μετά τις εκλογές, τη «συστηματική αξιοποίηση των δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων για τις ανάγκες της πάλης και με στόχο τη δημιουργία μαζικών οργάνων λαϊκής πάλης, σε όσο το δυνατόν περισσότερους δήμους και σε περιφέρειες, για την ανατροπή του “Καλλικράτη”, του μνημονίου και της τρόικας κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ» (Απόφαση ΠΕ). Μαζικά λαϊκά όργανα πάλης για την ανατροπή, λοιπόν.

Ποιο θα είναι το περιεχόμενό τους; Είναι φανερό, ότι δεν μπορούν και δεν πρέπει να περιοριστούν σε ρόλο «διόρθωσης» των τοπικών προβλημάτων ή σε ρόλο πίεσης των Δημοτικών και Περιφερειακών Συμβουλίων. Η αντιμετώπιση των «τοπικών» προβλημάτων εξαρτάται, περισσότερο από ποτέ, από τη μάχη για ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της τωρινής «σύμβασης» αυτής της επίθεσης, δηλαδή, του μνημονίου. Άρα, κοινή πάλη για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και για την κατάργηση του μνημονίου. Δεύτερο, πρέπει να στρέφονται κατά των εκφραστών αυτής της πολιτικής: των δημάρχων και περιφερειαρχών, κατ’ αρχάς, αλλά και της κυβέρνησης και της τρόικας, ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ. Τρίτο, πρέπει να προβάλουν, να διεκδικούν και να αγωνίζονται να επιβάλουν ένα πρόγραμμα για όλα τα βασικά εργατικά και λαϊκά προβλήματα, όπως ιδιαίτερα εμφανίζονται σε κάθε δήμο ή περιφέρεια. Τέταρτο, να οργανώνουν την έμπρακτη αντίσταση, αλληλεγγύη και αυτοάμυνα σε κάθε επίθεση, σε κάθε διωκόμενο κοινωνικό τμήμα.

Τα ίδια αυτά λαϊκά όργανα, πέρα από μορφή αγώνα και συνειδητής, δημιουργικής διοχέτευσης της οργής, θα διεκδικούν να είναι και το περιεχόμενο της επαναστατικής κομμουνιστικής αντίληψης για τη δημοκρατία: Δημοκρατία των άμεσα συμμετεχόντων. Δημοκρατία των αιρετών, ανακλητών και ελεγχόμενων από τη βάση εκπροσώπων. Δημοκρατία των εκπροσώπων κατ’ εντολήν (εντολοδόχων) και όχι των αντι-προσώπων «κατά συνείδηση» (ατομική ή κομματική), του αστικού κοινοβουλίου. Το ίδιο ισχύει για κάθε ταξικό όργανο αγώνα, από το συνδικάτο μέχρι την απεργιακή επιτροπή και την ομάδα λαϊκής αυτοάμυνας απέναντι στα όργανα της πολύπλευρης καταστολής.

Η πρακτική αυτή έχει μέσα της όλη την ιστορία των ταξικών αγώνων: Από τις πρώτες τάσεις των ριζοσπαστικών τμημάτων της Γαλλικής Επανάστασης, μέχρι την Παρισινή Κομμούνα, τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης του ΕΑΜ και μέχρι τα ανώτερα εργατικά σοβιέτ. Από τη σκοπιά του μέλλοντος, αποτελούν πεδία διαπαιδαγώγησης των εργαζομένων και του λαού στην αυτο-διακυβέρνηση για όλες τις δημόσιες υποθέσεις τους. Τέτοια όργανα, όχι φυσικά σε μια μέρα, αλλά στην πορεία, μπορούν να γίνουν, μαζί με τα συνδικάτα, σχολεία πολιτικής για την ανατροπή και σχολεία κομμουνισμού. Αποτελούν την αντίπαλη στον «Καλλικράτη» και τον κοινοβουλευτισμό, αντικαπιταλιστική πρόταση εξουσίας, τα έμβρυα για την εργατική εξουσία της επανάστασης.

Γυρίζοντας στο σήμερα, η Αριστερά θα αναμετρηθεί με αυτό το άμεσο καθήκον. Θα καταφέρουν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να ξεφύγουν από το μικρόκοσμο της «επιτροπής αγώνα» και της «συσπείρωσης γύρω από το σχήμα»; Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, θα μπορέσουν να ξεφύγουν από τον άλλο μικρόκοσμο, αυτόν της «επιτροπής “αντιδογματικών” αριστερών δυνάμεων»; Θα μπορέσει το ΚΚΕ να ξεφύγει από το σχήμα «μέτωπο γύρω από τον εαυτό μου και τους οπαδούς μου»; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι να οργανώσουμε με την κοινή μας δράση, πραγματικά μαζικά όργανα λαϊκής πάλης και ανατροπής, που θα βάλουν στον οργανωμένο αγώνα και τις μεγάλες μάζες της βάσης του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και της ΝΔ.

0 Τοποθετησεις: