Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Ο διπλός εφιάλτης και η ιστορική κρίση του καπιταλισμού


Τούτες τις μέρες ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος μοιάζει να ζει ένα διπλό εφιάλτη. Από τη μια οι ΗΠΑ, που αντιμετωπίζουν το φάσμα του χρέους με τον εκβιασμό της χρεοκοπίας και της υποβάθμισης της οικονομίας τους από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, αν οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικανοί δεν συμφωνήσουν στην αύξηση του νομικά καθορισμένου ορίου για το έλλειμμα του προϋπολογισμού τους. Κι από την άλλη η ΕΕ, που αδυνατεί να καταλήξει σε λύση για το χρέος μιας χώρας - παρωνυχίδας που αντιπροσωπεύει το 1,6% της ευρωπαϊκής οικονομίας και αντιμετωπίζει το ζόφο μιας ενδεχόμενης κατάρρευσης της Ιταλίας.


Πόσο τραγικά φτωχές φαντάζουν σε αυτό το σκηνικό οι φωνές που πίστευαν πως η κρίση χρέους είναι... προνόμιο της παρακατιανής Ελλάδας (ή έστω των PIGS του ευρωπαϊκού νότου) κι οφείλεται στο «μεγάλο και σπάταλο δημόσιο τομέα» (μα και στις ΗΠΑ, τη μητρόπολη του νεοφιλελευθερισμού, είναι μεγάλος;) ή στο ότι «δεν παράγουμε τίποτα» (και η Ιταλία δεν παράγει;) ή απλώς στο ευρώ και στη «στρεβλή αρχιτεκτονική» της ΕΕ.

Πολύ πιο βάσιμες μοιάζουν οι προσεγγίσεις που συνδέουν την έκρηξη του χρέους με την ιστορική κρίση που μαστίζει τον καπιταλισμό τα τελευταία χρόνια και την αδυναμία των ηγετικών του κύκλων να χαράξουν μια αξιόπιστη στρατηγική υπέρβασής της. Τη συνδέουν με την ιστορικά καθοδική κίνηση της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας, του κέρδους, της ατομικής ιδιοκτησίας ως συντεταγμένων που εξασφαλίζουν τη συνολική πρόοδο της κοινωνίας. Και, τέλος, με την ιστορική πλέον επιβεβαίωση της άποψης πως αυτό που φταίει στην ΕΕ δεν είναι η στρεβλή αρχιτεκτονική της ή η κυριαρχία των αγορών και των νεοφιλελεύθερων αλλά ο ίδιος ο αντιδραστικός και ιμπεριαλιστικός της χαρακτήρας. Τι άλλο εκτός από αυτά αποδεικνύει το ότι ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος έχει δημόσιο χρέος 98% του παγκόσμιου ΑΕΠ (χρωστάει άλλον έναν πλανήτη, δηλαδή), που μάλιστα αυξάνεται κατά 4% ετησίως;
Με όλα αυτά πρέπει να τελειώνουμε αν θέλουμε να τελειώσουμε από εργατική σκοπιά με το χρέος και με την καταιγίδα των αντεργατικών μέτρων που παίρνονται για την... αντιμετώπισή του.