Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Η οργή, η ψήφος κι η εθνική γιορτή των Ισλανδών


Η κατ’ εξοχήν εκνευριστική καθεστωτική «οδηγία» προς ...τους ναυτιλλόμενους του μνημονιακού «ωκεανού» είναι να «ψηφίσουν με βάση τη λογική, όχι την οργή». Γεμάτοι ...κατανόηση, μάλιστα, οι καθεστωτικοί αρλουμπολόγοι προτάσσουν ένα «δικαιολογημένη, κατά τ’ άλλα» πριν από τη λέξη «οργή» και ...ξεμπερδεύουν. Ας μην προσποιούνται ότι ανησυχούν μήπως η οργή «φτιάξει» θολωμένη σκέψη. Όλοι ξέρουμε ότι εδώ και καιρό μοχθούν νυχθημερόν για να πλάσουν μια απολύτως συγχυσμένη συλλογική σκέψη: Θολωμένη από τον φόβο. Μπερδεμένη από τον γκεμπελισμό, από την ιδεολογική, «μιντιακή» (κι όχι μόνο) τρομοκρατία.



Διονύσης ΕΛευθεράτος


Τη σερβίρουν με ρυθμούς τόσο κατακλυσμιαίους, ώστε ελπίζουν πως τα αποτελέσματα είναι «ισοδύναμα» ενός αλτσχάιμερ ή ενός ολέθριου delete στις αποθηκευμένες γνώσεις κάποιου ανθρώπου, μέσου επιπέδου ενημέρωσης. «Συγγνώμη, αγαπητέ μου νευρολόγε, αλλά ένας παθολόγος συνάδελφός σας με παρέπεμψε σε νοσοκομείο και εκεί διαπίστωσα ότι έλειπαν πολλά φάρμακα. Έχω μπερδευτεί, γιατί νόμιζα ότι τέτοιες ελλείψεις θα έχουμε εάν φύγουμε από το ευρώ. Φύγαμε και δεν το έμαθα; Το έμαθα, αλλά το ξέχασα, γιατρέ μου; Λέει ο Σαμαράς, γιατρέ μου, πως αν φύγουμε από την ευρωζώνη το νόμισμά μας θα υποτιμηθεί από 50% έως 70%. Εγώ ήξερα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι κυβερνήσεις είναι αυτές που αποφασίζουν δυο πράγματα, σταθμίζοντας διάφορες παραμέτρους: Πόσο νέο χρήμα θα κόψουν και πόσο θα υποτιμήσουν το εθνικό νόμισμα – εκτός αν αφήσουν την αξία του να ρυθμιστεί στη διεθνή αγορά. Αφού λοιπόν αυτά τα ρυθμίζει όποια κυβέρνηση έχει στα χέρια της την καυτή πατάτα, πώς διάολο Σαμαράς, Βενιζέλος και τραπεζίτες μου λένε ήδη –χαρτί και καλαμάρι– πόσο θα υποτιμηθεί το νόμισμα;

Υποτιμούν εμένα, υποτιμώ εγώ τις μαντικές τους ικανότητες ή απλώς τρελαίνομαι;». Έτσι είναι: Από την καθεστωτική βιομηχανία παραγωγής και διοχέτευσης φόβου –την κατ’ εξοχήν βιομηχανία που ανθεί επί κρίσης– κινδυνεύει η διαύγεια της σκέψης. Όχι από την οργή. Η οργή αυτή, άλλωστε, δεν είναι στιγμιαία, όπως ακριβώς δεν ήταν στιγμιαία και τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά εγκλήματα που την κατέστησαν αναπόφευκτη. Με αυτή την οργή ζούμε, πλέον. Μας συντροφεύει διαρκώς, σαν αχώριστος φίλος. Δεν μας κάνει να σκεφτόμαστε «εν θερμώ» – μας κρατά σε μόνιμο κοχλασμό. Δεν μας κάνει σπασμωδικούς, αλλά αποφασισμένους – η διαφορά είναι τεράστια. Δεν μειώνει την ευθυκρισία μας – αντιθέτως, μας κάνει πολλαπλά δύσπιστους προς όλα τα φθηνά τρικ που επιστρατεύονται για να την άρουν. Ναι, μάθαμε να ζούμε με αυτήν την οργή. Δεν είναι «αναπηρία», είναι ένα από τα σημαντικά όπλα μας, στον πόλεμο που έπεται της εκλογικής μάχης!

Α, να μην ξεχάσουμε: Όταν εμείς ψηφίζουμε (17 Ιουνίου), οι Ισλανδοί γιορτάζουν την ημέρα της ανεξαρτησίας τους. Ας τους συγχαρούμε διπλά, για την πολύ πιο πρόσφατη κατάκτηση της ανεξαρτησίας τους από το ΔΝΤ και τις αγορές. Είδατε πώς ...καταστράφηκαν οι Ισλανδοί από τότε που είπαν το καθαρό «δεν πληρώνουμε»; Το ΑΕΠ τους ανέβηκε. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε προσεγγίσει το 19% όταν ήταν ...υπάκουα παιδιά, έπεσε στο 2,5%. Το δημόσιο χρέος, από 115% υπολογίζεται να έχει μειωθεί στο 80%, ως το 2015. Με υποτίμηση του νομίσματος, έλεγχο στις ροές κεφαλαίου, εθνικοποίηση των τραπεζών που είχαν καταρρεύσει και διασφάλιση των καταθέσεων των πολιτών της, η Ισλανδία, αυτό το διευρυμένο παγοδρόμιο το οποίο προφανώς παράγει ...τα πάντα (εν αντιθέσει προς το ελληνικό σεληνιακό τοπίο), πέτυχε όλα όσα εδώ θεωρούν αδιανόητα οι αρλουμπολόγοι. Βεβαίως οι Ισλανδοί δεν είναι μέλη του πορνείου η «ωραία Ευρωπαϊκή Ένωση», αλλά μάλλον το αντέχουν αυτό το όνειδος...