Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Συνέντευξη Μ. Ρίζου: Το μέλλον ανήκει σε όσους πάνε κόντρα

Την ανάγκη ενός μαζικού εργατικού ξεσηκωμού, του αντικαπιταλιστικού προγράμματος απάντησης στην κρίση και της ταξικής αναγέννησης του εργατικού κινήματος υπογραμμίζει ο Μιχάλης Ρίζος, μέλος του Γραφείου της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ, με συμβολή και στον αγωνιστικό Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Ο Μ. Ρίζος καλεί σε κοινή δράση της Αριστεράς μέσα στο μαζικό κίνημα, στη βάση του αναγκαίου ανατρεπτικού πολιτικού περιεχομένου.

Συνέντευξη στο Στράτο Βουραζέρη





– Πώς εκτιμάτε τα μέτρα της κυβέρνησης;
– Δεν είναι «μέτρα». Είναι ιστορικής σημασίας αντιδραστικές ανατροπές. Δεν αφορούν μόνο οικονομικές θυσίες, ούτε αφαίρεση κάποιων κατακτήσεων. Στοχεύουν στη βίαιη υποβάθμιση της αξίας της εργατικής δύναμης, στην κυριαρχία σύγχρονων «αιματηρών» μορφών άντλησης απόλυτης υπεραξίας. Θέλουν όμως και να γονατίσουν συνολικά το λαό. Το αγωνιστικό του φρόνημα, την αλληλεγγύη και συλλογικότητά του. Τα όνειρά του για το μέλλον. Να μας πουν ότι ο μόνος κόσμος είναι ο καπιταλισμός και γι’ αυτό όσο και να φωνάξουμε, θέλουμε δεν θέλουμε, θα πληρώσουμε χοντρά τις συνέπειες της κρίσης του. Να μας πείσουν ότι σε αυτή τη βαρβαρότητα δεν χωρά θεωρητική τεκμηρίωση και συγκροτημένο πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής και κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Θα διαψευστούν. Στην αυγή του 21ου αιώνα, στην εποχή που ο εργαζόμενος κόσμος (μαζί και ο ελληνικός λαός) παράγει απίστευτο πλούτο, δεν περνά η τρομοκρατία της πτώχευσης. Ο κόσμος παρότι ακόμα μουδιασμένος θα δώσει την απάντησή του.
– Με αυτές τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ;
– Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ, των περισσότερων ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων, παίζουν πια περιορισμένο ρόλο. Ότι ζημιά είχαν να κάνουν την έκαναν. Όλα τα προηγούμενα χρόνια αποδέχτηκαν τη λογική της ανταγωνιστικότητας, το συνεταιρισμό με τις κυβερνήσεις και το ΣΕΒ, τις θυσίες για το κεφάλαιο, συναίνεσαν στην ελαστική εργασία, τη λιτότητα, τις συμβάσεις κοροϊδία, τους αντιασφαλιστικούς νόμους. Διέσπασαν την τάξη, αποκόπηκαν από τα πιο φτωχά και εκμεταλλευόμενα τμήματά της, απομαζικοποίησαν τα συνδικάτα, έκαναν τον εργαζόμενο ζητιάνο για επιδόματα και χαριστικές ρυθμίσεις. Πολλοί από αυτούς έγιναν βουλευτές στα κυβερνητικά κόμματα για να ψηφίζουν τη σφαγή των μισθωτών. Μετέτρεψαν το συνδικαλισμό σε κοινοβουλευτικού τύπου αρχαιρεσίες για τις καρέκλες και προσπάθησαν να πείσουν ότι οι απεργίες γίνονται με δελτία Tύπου. Δυστυχώς το λογαριασμό της «χρεοκοπίας τους» τον πληρώνει και ο κόσμος. Ήδη όμως ανοίγεται άλλος δρόμος. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι τους γυρίζουν την πλάτη, συσπειρώνονται στη βάση, ανιχνεύουν νέες συλλογικότητες, οργανώνουν τον πολιτικό και οικονομικό τους αγώνα, αρχίζουν να δρουν αυτοτελώς σε μορφές και περιεχόμενο.
– Η ΓΣΕΕ βάλλει γενικά κατά των αγορών. Ποιοι είναι απέναντι στους εργαζόμενους;
– Μα και η κυβέρνηση «βάλλει» κατά των αγορών και των κερδοσκόπων. Το παιχνίδι είναι μεθοδευμένο, επικίνδυνο και γελοίο συνάμα. Προσπαθούν να μας πουν ότι οι αγορές είναι κακές και ότι η κυβέρνηση που υλοποιεί κατά γράμμα τις απαιτήσεις τους είναι καλή. Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα έχει ενιαία μορφή. Το υπερεθνικό κέντρο της ΕΕ (με την εφεδρεία του ΔΝΤ), η εγχώρια αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, μέσα στην ενότητα των κοινών τους συμφερόντων και ανταγωνισμών, έχουν ένα και μοναδικό αντίπαλο: τον «εχθρό λαό». Ενιαία στόχευση λοιπόν πρέπει να έχει όλο το φάσμα των εργατικών και νεολαιίστικων αντιστάσεων. Την ανατροπή όλου του πακέτου των μέτρων και του ΠΣΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την κυβέρνηση που συνεπικουρείται από ΝΔ - ΛΑΟΣ, τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες. Αλλιώς ο αγώνας εκφυλίζεται σε αντικαπιταλισμό χωρίς πολιτική ή σε πολιτική με καπιταλισμό. Και τα δύο θα μας οδηγήσουν στην ήττα και σε ακόμα χειρότερα μέτρα, που ήδη ετοιμάζονται.
– Δεν αποτελεί μια διέξοδο το ΠΑΜΕ;
– Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ συμβάλλουν από τη σκοπιά τους στην αντίσταση στην αντεργατική καταιγίδα, προβάλλοντας ένα ταξικό περιεχόμενο αιτημάτων. Η κριτική μας είναι αριστερή, συντροφική και θέλουμε να πιστεύουμε προωθητική. Πρώτο, πιστεύουμε ότι δεν αρκούν σήμερα τα ριζοσπαστικά οικονομικά αιτήματα πάλης. Τώρα απαιτείται να μπει ως μαζικό πολιτικό αίτημα δράσης η ανατροπή του ΠΣΑ, η απειθαρχία στην ΟΝΕ, το σπάσιμο των δεσμών με την Ευρωζώνη και η αντικαπιταλιστική έξοδος από την ΕΕ. Επίσης, το αίτημα για ανατροπή της κυβέρνησης των πιο αντιλαϊκών μέτρων στη μεταπολεμική ιστορία. Η εθνικοποίηση των τραπεζών και η στάση πληρωμών στο ληστρικό χρέος και την τοκογλυφία της ΕΚΤ. Το πάγωμα των πολεμικών δαπανών και η έξοδος από το ΝΑΤΟ. Ελάχιστα ακούγονται τέτοιοι πολιτικοί στόχοι από το ΠΑΜΕ (παραμένουν διακηρύξεις στην προεκλογική περίοδο). Δεύτερο, σε ότι αφορά στην ενωτική δράση, η στάση του ακόμα και σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές είναι απογοητευτική. Αντί να συμβάλει σε ένα ευρύτερο αντικαπιταλιστικό - αντιΕΕ ταξικό μέτωπο, διαγωνίζεται με το ΣΥΡΙΖΑ (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι πιο ευέλικτα από το ΚΚΕ) σε μια μάχη εντυπώσεων, πρωτοκαθεδρίας, κομματικής ιδιοποίησης των αγωνιστικών διαθέσεων, αναπαραγωγής του εμφυλίου της Αριστεράς, όταν ο αντίπαλος είναι μετωπικά ενωμένος. Ο κόσμος του ΠΑΜΕ ανησυχεί, προβληματίζεται, πολλές φορές διαφοροποιείται ανοιχτά από τις θέσεις και την πρακτική του. Εμείς λέμε ανοιχτά: Οι αγωνιστικές εργατικές δυνάμεις και η Αριστερά πρέπει να είναι σε κοινή δράση, αλλά χωρίς να δώσουν… βιογραφικό στο ΠΑΜΕ. Αξιοποιούμε την εμπειρία της απεργίας στις 17/12. Να είναι μαζί στη διαδήλωση, μαζί στις επιτροπές αγώνα, στις καταλήψεις, στα κοινά αγωνιστικά πλαίσια των συνελεύσεων, σε ανεξαρτησία από τον υποταγμένο συνδικαλισμό.
– Τι είναι ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων; Από που ξεφύτρωσε;
– Δεν ήρθε από το πουθενά. Είναι ώριμος καρπός, παρότι ασταθής ακόμα, όλων των προηγούμενων μαχών σε επιμέρους χώρους και γενικότερα (πρωτοβουλία για Κούνεβα, συμμετοχή σε ΔΕΘ, Πρωτομαγιές, διακλαδικοί συντονισμοί κ.λπ.). Κυρίως εκφράζει την ανάγκη για ένα αγωνιστικό, ταξικό πόλο στο εργατικό κίνημα, σε διάκριση και αντιπαράθεση από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Ταυτόχρονα θέλει να δείξει ότι απάντηση στον αστικοποιημένο, φιλοεργοδοτικό συνδικαλισμό, δεν είναι η παραταξιακή περιχαράκωση, αλλά μια πλατιά συσπείρωση της βάσης, των κυττάρων του ταξικού συνδικαλισμού, τώρα που ευρύτερες μάζες αντιλαμβάνονται το συνδικαλιστικό κενό, διαφοροποιούνται από συμβιβαστικές λογικές και αναζητούν δρόμους αγωνιστικής ένταξης. Πάνω από 40 μέχρι στιγμής πρωτοβάθμια σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, συσπειρώνονται για την άμεση απάντηση αλλά και την προοπτική του κινήματος. Με ενωτική πρόταση σε όλες τις ταξικές δυνάμεις (και το ΠΑΜΕ), καθώς και άμεσα βήματα πανελλαδικής συγκρότησης. Στηρίζονται στις συνελεύσεις, τις εσωτερικές διαδικασίες τους και όχι στις συνεννοήσεις πολιτικών γραφείων.



ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ
Συσπείρωση των δυνάμεων της ταξικής αναγέννησης

– Πολλοί εργαζόμενοι βλέποντας την υποταγή του επίσημου συνδικαλισμού και τον αρνητικό συσχετισμό οδηγούνται στη λογική ο σώζων εαυτώ σωθήτω; Υπάρχει ελπίδα;
– Αυτή τη στιγμή στο δρόμο και στις απεργίες βρίσκεται μια αρκετά μαζική, ριζοσπαστική πρωτοπορία, όχι όμως η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, όπως απαιτεί το μέγεθος της επίθεσης. Γιατί; Πρώτο γιατί μόνο η Αριστερά σηκώνει το βάρος της αντίστασης. Αυτό δεν πρέπει να τη φοβίζει. Και σε άλλες ιστορικές εποχές (Πολυτεχνείο, ΕΑΜ) οι κομμουνιστικές, επαναστατικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, παρότι μειοψηφίες, σήκωσαν στις πλάτες τους τις αγωνίες της λαϊκής πλειοψηφίας, με τα αστικά κόμματα και τους ηγέτες τους απόντες ή απέναντι. Πήγαν «κόντρα» και κέρδισαν όμως μαζική αποδοχή όταν κινητοποίησαν το λαό, πέτυχαν νίκες και ανατροπές. Και ηττήθηκαν μόνο όταν οδηγήθηκαν στην ενσωμάτωση, στο παζάρεμα της δύναμής τους για την ένταξη στις «νέες Ελλάδες» και στους εκάστοτε αστικούς εκσυγχρονισμούς. Η Βάρκιζα, το ’89, η «Ευρώπη των λαών», οι προτάσεις διαχείρισης μέσα στην ΕΕ, όπως ακόμα κάνει ο ΣΥΝ (π.χ. έκδοση λαϊκών ομολόγων από την ΕΚΤ), η «πραγματική αλλαγή» – ακόμα εκδικείται την Αριστερά. Δεύτερο, γιατί ο κόσμος βιώνει ακόμα την «ανασφάλεια», την αδυναμία και τη σύγχυση για την πολιτική διέξοδο. Αυθόρμητα προσεγγίζει αντισυστημικές αντιλήψεις, δεν βλέπει όμως συγκροτημένο πολιτικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο. Η ευθύνη ανήκει στις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς, που δεν πρέπει να ξανακάνουν τα λάθη του παρελθόντος. Η ελπίδα είναι στο συνδυασμό κινηματικής, πολιτικής και ιδεολογικής παρέμβασης που θα δώσει καύσιμα και αυτοπεποίθηση στην εργαζόμενη πλειοψηφία. Αυτός ο «πόλεμος» ή θα αναγεννήσει μια νέα κομμουνιστική και επαναστατική Αριστερά ή θα οδηγήσει σε νέο πολιτικό ολοκληρωτισμό.
– Υπάρχει δυνατότητα για ένα άλλο ρεύμα στο εργατικό κίνημα; Ήρθε η ώρα της μάχης για ένα νέο εργατικό κίνημα;
– Είναι ώριμο ένα ρεύμα εργατικής αναγέννησης σε σημαντικά τμήματα της τάξης. Το έδειξαν όλοι οι αγώνες των τελευταίων χρόνων που έγιναν παρά και ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό, οι νέες συλλογικότητες και οι συντονισμοί που γεννήθηκαν, ο «συσχετισμός» αυτής της λογικής που αρχίζει να ριζώνει σε αρκετούς κλάδους, η μαχητικότητα στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις. Κεντρικό στοιχείο αυτής της προσπάθειας, πρέπει να είναι η συμβολή στη διαμόρφωση αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης για την εργατική διέξοδο από την κρίση, που θα έχει στον πυρήνα του την πάλη για την ανάσχεση και ανατροπή της επίθεσης, τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και δυνατότητες, την πάλη για ριζική βελτίωση και αλλαγή της θέσης των εργαζομένων, από σήμερα μέχρι και την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εκμετάλλευσης. Θα πάρουμε άμεσα πρωτοβουλίες πανελλαδικά για τη συγκρότηση μετωπικής κίνησης που να συσπειρώνει όλες αυτές τις τάσεις στην παραπάνω κατεύθυνση.





ΠΡΙΝ 07/03/2010