Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Γραμμή εξέγερσης με προοπτική ανατροπής!

¨Ολοι στην απεργία
Να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο, να φύγει κυβέρνηση - τρόικα

Σε ένα κρίσιμο εικοσαήμερο μπαίνει η χώρα και η μεγάλη κινητοποίηση του λαού με αρχή τη γενική πανελλαδική απεργία της ερχόμενης Τετάρτης 15 Ιουνίου. Πρόκειται για μια απεργία με οξύτερο και βαθύτερο περιεχόμενο που συμπεριλαμβάνει και υπερβαίνει όλες τις 10 γενικές απεργίες μαζί, ενώ συμπίπτει και ενώνεται με το πλατύτερο λαϊκό «κίνημα της πλατείας», βάζοντας σε αυτό τη σφραγίδα της εργατικής κοινωνικής πλειοψηφίας.



ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ




 «Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας ριζικής αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων, μιας ιστορικής μετακίνησης στις συνειδήσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, μιας νέας μεταπολίτευσης», όπως πολύ σωστά τονίζει η απόφαση του Γραφείου της ΠΕ του ΝΑΡ, που δόθηκε την Παρασκευή στη δημοσιότητα. Ουσιαστικά, μπαίνουμε σε μια περίοδο που θα σφραγίζεται όλο και περισσότερο από πολλαπλές εκρήξεις και λαϊκές εξεγέρσεις, προοίμιο μιας πρωτόγνωρης επαναστατικής εποχής.

Η γενική απεργία της Τετάρτης, παρά το γνωστό ανούσιο αντι-νεοφιλελεύθερο, γενικόλογο και χωρίς μάχιμες αιχμές πλαίσιο της συμβιβασμένης γραφειοκρατίας των ανυπόληπτων ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, πρέπει και μπορεί να αξιοποιηθεί από τις ταξικές αγωνιστικές εργατικές δυνάμεις, από την τεράστια εργατική και λαϊκή πλειοψηφία, για να προβληθεί και να προετοιμαστεί η επιβολή των τριών βασικών άμεσων αιτημάτων δράσης που συγκλονίζουν εδώ και μέρες το πανελλήνιο και ενώνουν το λαό: Πρώτο, δεν θα περάσει το Μεσοπρόθεσμο. Δεύτερο, κάτω όλα τα μέτρα και τα Μνημόνιά σας. Τρίτο, έξω η τρόικα και η κυβέρνηση!
Αυτή είναι η θέληση του λαού που έχει ήδη εκφραστεί. Η κυβέρνηση και η τρόικα δεν την ακούν και την περιφρονούν. Γι’ αυτό πρέπει να τεθεί το σύνθημα για «πολιτική εξέγερση λαού, κατά κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ», για να επιβληθεί η θέλησή του με περιεχόμενο και προοπτική την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, σε έναν παρατεταμένο αγώνα που δεν θα τελειώσει με μιας. Αυτό το καταλαβαίνει και ο ίδιος ο μαχόμενος λαός, αυτό κυκλοφορεί παντού, αυτό είναι στη διάθεσή του.

Πρέπει να γίνει και σύνθημα κλιμάκωσης, ανόδου, σύνθημα δράσης. Περισσότερο δε που η κυβέρνηση απομονώνεται και κοινοβουλευτικά σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με το πρώτο Μνημόνιο, όπως βγαίνει από τις δηλώσεις των κομμάτων μετά το προχθεσινό διάγγελμα του Γ. Παπανδρέου, που ζητούσε «εθνικής συναίνεση»: Ο Α. Σαμαράς δεν ψηφίζει – θέλει κι ο ίδιος να εφαρμόσει ένα δικό του Μνημόνιο, ενώ ο... κολοτούμπας Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ κατάλαβαν ότι δεν σώζονται εκλογικά εάν ξαναψηφίσουν με τον «Τζέφρι», όπως υπόγεια ονομάζουν τον πρωθυπουργό. Φυσικά, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ είπαν «όχι» στο Μνημόνιο 2.
Η κατεύθυνση για μια πολιτική εξέγερση του λαού γίνεται ακόμη πιο αναγκαία από τη στιγμή που το υπουργικό συμβούλιο και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, προκαλούν κιόλας, προχωρώντας την επίθεσή τους με την κατάθεση στη Βουλή ενός προγράμματος που κλιμακώνει τον κοινωνικό πόλεμο.

Φυσικά, το ότι θα θέσει κάποιος το σύνθημα «εξέγερση για να φύγουν» δεν σημαίνει ότι θα γίνει κιόλας. Περισσότερο δεν σημαίνει ότι η «γραμμή της εξέγερσης» πρέπει να πάρει βιαστικά τα χαρακτηριστικά μιας πρόωρης σύγκρουσης στις απεργιακές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις της Τετάρτης. Ίσα-ίσα, βολεύει πάρα πολύ την κυβέρνηση, στο να περάσει από τη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, μια επιστροφή σε κλίμα Μαρφίν, με κάποιους κουκουλοφόρους να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τη λαϊκή θέληση για ειρηνικές συγκεντρώσεις και την ΕΛΑΣ να επιτίθεται διαλύοντας τη διαδήλωση και αδειάζοντας το Σύνταγμα. Από αυτή τη σκοπιά, οποιαδήποτε κίνηση οδηγεί σε παραβίαση του μαζικού ειρηνικού χαρακτήρα των εργατικών και λαϊκών διαδηλώσεων, πρέπει να θεωρείται ανοιχτή προβοκάτσια υπέρ της κυβέρνησης και της τρόικας και κατά του λαού και ανάλογα να αντιμετωπίζεται.

Η απεργία, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις της Τετάρτης εντάσσονται στην προετοιμασία για την ημέρα κατάθεσης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στην ολομέλεια της Βουλής προς συζήτηση και ψήφιση, στα τέλη Ιούνη όπου σίγουρα πρέπει να αναμένεται ότι θα υπάρξει μια εκτίναξη της λαϊκής παρέμβασης. Οι ταξικές δυνάμεις πρέπει να προετοιμαστούν για αυτές τις ημέρες, όπου συμπυκνώνεται ο πολιτικός χρόνος, προβάλλοντας την απαίτηση να μην ψηφιστεί, προτείνοντας γενικό απεργιακό μπλακ άουτ και για τις δυο - τρεις ημέρες συζήτησης και διαρκή ειρηνική περικύκλωση της Βουλής με πανελλαδική κινητοποίηση στο Σύνταγμα με συνθήματα «εάν το ψηφίσετε θα πέσετε» και «εμείς - εμείς μένουμε εδώ – Τζέφρι φεύγεις με ελικόπτερο». Στην πορεία προς τις ημέρες κατάθεσης στην Ολομέλεια, μεσολαβεί ακόμη ένας σταθμός, μετά την απεργία της Τετάρτης: η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 23 Ιουνίου. Η κυβέρνηση επέλεξε, παρά τα αρχικά της σχέδια, να περάσει το Μεσοπρόθεσμο μετά τη Σύνοδο Κορυφής, για δυο λόγους. Ο ένας είναι να εκφυλίσει το λαϊκό κίνημα με την «επιμήκυνση» της κατάθεσης και ο δεύτερος είναι, για να κατεργαστεί την κοινή γνώμη με κάποια «επιτυχία» στη Σύνοδο, δηλαδή με μια συμφωνία - υπόσχεση ότι «οι εταίροι» θα δώσουν τα100 δισ. «για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία». Στο διάγγελμά του, ο πρωθυπουργός έδωσε επίτηδες δραματικό τόνο: «Μπροστά μας έχουμε μια νέα, δύσκολη, σκληρή διαπραγμάτευση στην ΕΕ». Πρόκειται περί απάτης, διότι ως γνωστόν Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου δεν διαπραγματεύονται, αλλά ξεπουλάνε, ενώ η συμφωνία έχει ήδη δρομολογηθεί μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Γιουνκέρ. Κάτι λεπτομέρειες έμειναν μόνο, που θα επιχειρηθεί να φουσκωθούν από τα μίντια.

Η Αριστερά βρίσκεται ενώπιον ιστορικών ευθυνών. Θα ήταν όχι μόνο ιστορική ανοησία, αλλά καταστροφή το να επιδοθεί την Τετάρτη σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα «καταλάβει» πρώτος το Σύνταγμα, πολύ περισσότερο, για το ποιος «θα την πέσει» στα ΜΑΤ. Αντίθετα, ταξικά συνδικάτα, αγωνιστικές ομοσπονδίες, συντονισμοί και ΠΑΜΕ πρέπει να συνεννοηθούν και όλοι να δείξουν ευελιξία με σκοπό να ενισχύσουν τη λαϊκή παρέμβαση στην πλατεία Συντάγματος και με τη λογική «κανένας να μη λείψει – όλοι χωράνε».