Σε γενικές γραμμές, ο δεύτερος γύρος των νομαρχιακών εκλογών στη Γαλλία επιβεβαίωσε τα αποτελέσματα του πρώτου, αν και η μετάφρασή τους σε ψήφους και έδρες είναι, συνήθως παραπλανητική (ιδιαίτερα για τη λεπενική άκρα Δεξιά) και εξαρτάται κυρίως από τις συμμαχίες.
Σκίτσο: Μεγάλη κινητοποίηση των "Δεν Ψηφίζω"
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΥΚΙΑΣ, Παρίσι
Η αποχή και το άκυρο - λευκό κυμάνθηκαν σε αστρονομικά ύψη (62,3%). Η καθεστωτική Aριστερά πιάνει 50,3%, η κυβερνητική Δεξιά 35,5%, ενώ η λεπενική Δεξιά παραμένει ισχυρή γύρω στο 12% και μάλιστα, στις περιφέρειες που είχε τη δυνατότητα να παραμείνει στο β΄γύρο αύξησε κατά 10% το ποσοστό της του α΄γύρου! Μια ανάλυση των αποτελεσμάτων δείχνει ότι, σε αυτές τις περιφέρειες, όπου ήταν αντιμέτωπη με την Aριστερά, υποστηρίχτηκε μαζικά από τους ψηφοφόρους της κυβερνητικής Δεξιάς.
Στους κόλπους της καθεστωτικής Aριστεράς, το Σοσιαλιστικό Κόμμα χάνει δύο μονάδες σε σύγκριση με τις αντίστοιχες προηγούμενες εκλογές, ενώ οι Πράσινοι κερδίζουν 4 μονάδες και το ΓΚΚ –με τους συμμάχους του στο Αριστερό Μέτωπο– 1,2 μονάδες.
Στους δε κόλπους της Δεξιάς, το προεδρικό κόμμα UMP συρρικνώνεται στο 19%. Πενιχρότατο αποτέλεσμα που προαναγγέλλει πανωλεθρία για τις προεδρικές του 2012 και οξύνει την ήδη σοβούσα κρίση στους κόλπους της σαρκοζικής παράταξης. Ο Σαρκοζί, παρά τους «παληκαρισμούς» του έναντι του M. Καντάφι, ουδόλως φαίνεται ικανός να ανακόψει την κατρακύλα και τίθεται ήδη ζήτημα ενδεχόμενης αντικατάστασής του στην υποψηφιότητα της παράταξης για τις προεδρικές. Σε κάθε περίπτωση, οι τελευταίες θεωρούνται χαμένες και οι επίδοξοι δελφίνοι λαμβάνουν ήδη θέσεις για τη «μετασαρκοζική» εποχή. Σ’ αυτό το πλαίσιο εγγράφεται η ανοιχτή πλέον σύγκρουση ανάμεσα στον πρωθυπουργό Φιγιόν και τον ηγέτη του προεδρικού κόμματος Κοπέ αυτή την εβδομάδα.
Τα πράγματα δεν είναι πιό εύκολα για τους σοσιαλιστικό κόμμα, αφού, παρά την καταβαράθρωση του Σαρκοζί παραμένει στάσιμο και ανίκανο, σύμφωνα με όλους τους παρατηρητές, «να συνδεθεί με τα λαϊκά στρώματα». Όσο για την «αντινεοφιλελεύθερη» Aριστερά, αυτή δεν κατόρθωσε, παρά την απουσία της αντικαπιταλιστικής Aριστεράς σ’ αυτές τις εκλογές, να κάνει το ποθούμενο από τους ηγέτες της άλμα που θα την καθιστουσε απαράκαμπτη στις ερχόμενες εξελίξεις. Περισσότερο όταν η τοποθέτηση του Μελανσόν (που προβάλλεται ήδη ως ο υποψήφιός της στις προεδρικές) υπέρ της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη (σε αντίθεση με την έστω και χλιαρή αντίθεση του ΓΚΚ) υπονομεύει σοβαρά το φιλόδοξο εγχείρημά της.
