Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Κούρεμα του χρέους κρέμασμα του λαού


Τι σας θυμίζουν οι πανηγυρισμοί του Β. Βενιζέλου και του Γ. Παπανδρέου, ύστερα από τη συμφωνία για το ελληνικό χρέος στις Βρυξέλλες; Με τον ίδιο τρόπο δεν πανηγύριζαν και μετά την 21η Ιουλίου; Το αποτέλεσμα; Αμέσως μετά το τρομακτικό Μεσοπρόθεσμο, ήρθε το ακόμα πιο άθλιο πολυνομοσχέδιο, η ληστρική φοροεπιδρομή, οι απολύσεις και όλα τα σχετικά. Όσο για την περιβόητη συμφωνία της 21ης Ιουλίου κατέρρευσε και απαιτήθηκαν νέα μέτρα. Πόσοι αμφιβάλλουν ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο; Νέα, ακόμα πιο σκληρά, αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, υποβιβασμό του λαού σε σύγχρονους σκλάβους του κεφαλαίου και μετατροπή της χώρας σε άθλια επαρχία μιας γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κούρεμα του χρέους είναι στην πραγματικότητα σφάξιμο των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Η συμφωνία προβλέπει αιματηρά μέτρα λιτότητας, με κορυφαίο τις συνταγματικές αναθεωρήσεις που θα απαγορεύουν τη δημιουργία δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αναθεώρηση των καταστατικών Συνθηκών της ΕΕ ώστε να βοηθούν την επιβολή μέτρων λιτότητας και τέλος, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, τη δημιουργία μηχανισμών στενότερης εποπτείας, δηλαδή επιβολή οικονομικής κατοχής!

Στόχος δεν είναι βεβαίως η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αλλά η περιφρούρηση της ΕΕ και η σωτηρία του ευρώ, η διάσωση των τραπεζών που θα αρπάξουν πολλά δισεκατομμύρια ακόμα από τον ιδρώτα και τον πλούτο των εργαζομένων. Σε δεινή θέση θα βρεθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους κατόπιν κυβερνητικών εντολών ομόλογα αξίας 22 περίπου δισ. ευρώ. Θα καταγράψουν απώλειες άνω των 11 δισ. ευρώ, με οδυνηρές συνέπειες για τις συντάξεις, την υγειονομική κάλυψη και τις παροχές. Όλα αυτά όχι μόνο δεν πρέπει να περάσουν αλλά πρέπει να ανατραπούν και να μην εφαρμοστούν. Διέξοδος υπάρχει, στην ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της επίθεσης κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ, με την παύση πληρωμών στους τοκογλύφους (κράτη και τράπεζες), διαγραφή του χρέους σε αυτούς (με τη συμφωνία της ΕΕ το χρέος σε κράτη δεν αγγίζεται, ενώ οι απώλειες των τραπεζών καλύπτονται), αυστηρή προστασία της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων, ρήξη και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, κρατικοποίηση των τραπεζών υπό εργατικό έλεγχο, ριζική αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων.

Το σύγχρονο λαϊκό «Όχι»


Ήρθε η ώρα ξανά για ένα μεγάλο, για ένα αποφασιστικό «Όχι» του λαού μας. Σαν κι αυτά που κρίνουν την πορεία της ιστορίας. Σαν κι εκείνο του Οκτώβρη του ’40, που έβγαλε το λαό στους δρόμους και πάνω στα βουνά, να παλέψει και να ματώσει για τη λευτεριά ενάντια στο φασισμό. Όπως αργότερα, όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα της κατοχής και τα πλάκωνε ο τρόμος των αήττητων ακόμα γερμανών ναζί και υψώθηκε η σημαία της αντίστασης. Κι άλλες φορές μετά. Τον Δεκέμβρη, στο δεύτερο αντάρτικο, στα Ιουλιανά, στο Πολυτεχνείο. Η ζωή έχει δείξει ότι όταν ένας λαός ξεσηκώνεται, δεν υπάρχει δύναμη που να μπορεί να τον σταματήσει.

Έτσι και τώρα. Τα αρπακτικά των τραπεζών, των αγορών, του κεφαλαίου, πολυεθνικά και ελληνικά, με γενικό επιτελείο την Ευρωπαϊκή Ένωση και αιχμή του δόρατος τα οικονομικά τεθωρακισμένα του γερμανικού Τέταρτου Ράιχ, προελαύνουν σε όλη την Ευρώπη, καταπατούν εργατικές κατακτήσεις, κοινωνικά δικαιώματα, λαϊκές ελευθερίες.

Τότε ήταν τα SS, τώρα τα CDS της χρεωκοπίας. Απειλούν να μετατρέψουν τους εργαζόμενους όμηρους σε ένα εργασιακό Νταχάου διαρκείας. Η Ελλάδα είναι στην πρώτη γραμμή του πυρός, με την κυβέρνηση Παπανδρέου να έχει αποκτήσει ήδη το προσωνύμιο κυβέρνηση Τσολάκογλου.
Το νέο «Όχι» είναι αναγκαίο, για να μη βρεθεί ο εργαζόμενος λαός σε ένα κοινωνικό σκοτάδι χωρίς τέλος. Για να ανατρέψει τη σύγχρονη χούντα κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ και να πάρει το τιμόνι της χώρας στα χέρια του.

Κοινωνικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής


Του Γιάννη Ελαφρού

Θα είχε πλάκα, εάν δεν αφορούσε με τραγικό τρόπο τη ζωή μας. Σαν πλασιέ της καταστροφής, οι Παπανδρέου - Βενιζέλος, βγήκαν χαράματα Πέμπτης στις Βρυξέλλες για να «πουλήσουν» την καινούργια συμφωνία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που φέρνει νέα πολυετή δεσμά και σκληρή φτώχεια κι ανεργία για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα. Επανέλαβε με διάγγελμα ο πρωθυπουργός της εξαθλίωσης από την Αθήνα την Πέμπτη το βράδυ. Σαν σκηνή από φτηνή ταινία τρόμου στην είσοδο του κουρείου, που διαφημίζει κούρεμα 50%, στέκεται ο χασάπης, για να παρασύρει τα θύματά του στο σφαγείο. Γιατί, το περιβόητο κούρεμα του ελληνικού χρέους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά «σφάξιμο των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων», όπως εύστοχα σημείωσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Όμως μην κακολογείτε την κυβέρνηση, βλέποντας τους Παπανδρέου - Βενιζέλο να ξεροσταλιάζουν όλο το βράδυ της Τετάρτης για να μάθουν από τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί ή κανέναν παρατρεχάμενο ποια θα είναι ακριβώς η συμφωνία. Μια τόσο σημαντική συμφωνία, δεν μπορεί παρά να τη συζητήσει νωρίτερα η Bουλή. Βεβαίως, η …γερμανική Bουλή. Η οποία συνεδρίασε Τετάρτη πρωί για να εγκρίνει το σχέδιο συμφωνίας που θα καθορίσει το μέλλον του ελληνικού, ιταλικού και των άλλων λαών της Ευρώπης, φυσικά ερήμην τους. Ένα καθεστώς άθλιας εποπτείας προς όφελος των συμφερόντων των ηγεμονικών τμημάτων του κεφαλαίου (ευρωπαϊκών και ελληνικών) εγκαθιδρύεται. Η «νέα κατοχή» δεν επιβάλλεται με τανκς και αγκυλωτό σταυρό, αλλά με …μπανκς, με τράπεζες και το ευρώ.

Η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ θέλουν τους εργαζόμενους σε καθεστώς μοιρολατρίας, μπροστά στις τηλεοράσεις να παίζουν στοίχημα για το ύψος του κουρέματος (40%, 50% ή 60%) σε αποφάσεις που άλλοι παίρνουν για μας, χωρίς εμάς. Κι όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν είναι αναπόφευκτο να «κουρευτούν» μισθοί και συντάξεις, να περάσουν από τη λαιμητόμο δικαιώματα και όνειρα για το μέλλον. Θα κριθεί από την ταξική πάλη, από την απόφαση που θα πάρει ο λαός μας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να πάει –με δική τουλάχιστον πρωτοβουλία– σε εκλογές. «Ο λαός θέλει αλλαγές, όχι εκλογές» είπε από τις Βρυξέλλες. Η άθλια κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μείνει γαντζωμένη στην καρέκλα μέχρι να ολοκληρώσει τη βρόμικη δουλειά. Ξεφουσκώνουν οι σκόπιμες διαρροές από κυβερνητικούς κύκλους για πρόωρες εκλογές, ψήφιση της νέας συμφωνίας από 180 βουλευτές και άλλες «πολιτικές εξελίξεις». Όλα αυτά φιλοδοξούν να διαμορφώσουν ένα κλίμα εκτόνωσης της δυσαρέσκειας, μέσω της προσμονής εξελίξεων από τα πάνω, μέσα από το κοινοβούλιο, σε ελεγχόμενο περιβάλλον, μακριά από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και του μαζικού κινήματος, που μπορεί να λάβει ενοχλητικές, απροσδόκητες και ανατρεπτικές διαστάσεις. Το συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση αυτή δεν φεύγει μόνη της, πρέπει να την ανατρέψει ο λαός!

Πώς όμως ανατρέπεται μια κυβέρνηση, που διαθέτει τη στήριξη –για ένα ορισμένο διάστημα έστω– ισχυρότατων ιμπεριαλιστικών και αστικών κέντρων; Βεβαίως όχι με εκλογικές αντιμνημονιακές συμμαχίες, ούτε με την κομματική περιχαράκωση (με άμεσο στόχο πάλι την εκλογική καταγραφή) από μια Αριστερά που δεν στέκεται ανατρεπτικά απέναντι στο σύστημα. Ούτε βεβαίως από τη στιγμιαία λάμψη μιας μολότοφ, πολύ περισσότερο όταν πέφτει πάνω σε διαδηλωτές. Η σχεδόν 40χρονη, μετά την πτώση της χούντας, ήρεμη κοινοβουλευτική πολιτική περίοδος έχει διαποτίσει τον λαό, το κίνημα και την Αριστερά με μια μονόπλευρη θέαση των εξελίξεων μέσω εκλογών και κοινοβουλευτικών διαδικασιών, με το μαζικό κίνημα το πολύ σε ρόλο «βασικού χορηγού». Το πώς μπορεί να επιβάλλει ο οργανωμένος λαός και το εργατικό κίνημα τη θέλησή τους, μέσα από ένα μαζικό πολιτικό εκβιασμό, μέσα από συνειδητή πολιτική αγωνιστική (εξ)έγερση διαρκείας, στηριγμένη στα δικά τους όργανα, παραμένει ζητούμενο για τις ανατρεπτικές δυνάμεις της Αριστεράς και του αγώνα, στα αζήτητα για την ενσωματωμένη Αριστερά.

Κι όμως, καθώς η κυβέρνηση των τραπεζών και των αγορών ετοιμάζεται, παρότι είναι βαθιά πολιτικά τραυματισμένη, να υποθηκεύσει το μέλλον του λαού για πολλές δεκαετίες (για να κάνει το χρέος το 2020 120%, από 115% που ήταν το 2009), ο στόχος του να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να διαμορφωθεί ταυτόχρονα ένα αντίπαλο δέος για την απόκρουση, ήττα και ανατροπή κάθε επόμενης κυβέρνησης κοινωνικού πολέμου, αποκτά εξαιρετικά κρίσιμη σημασία.

Το ΝΑΡ καταθέτει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος ως πρόταση «άμεσου πολιτικού στόχου τη συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου αγώνα, με στόχο την άμεση ανατροπή κυβέρνησης και επίθεσης για βαθιά ρήγματα αντικαπιταλιστικής ανατροπής» (βλ. σελ. 15) Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα «κοινωνικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής της άθλιας ταξικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και συνολικά του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, για να σαρωθεί η χούντα κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, για την απαλλαγή από τη δικτατορία των αγορών, των τραπεζιτών, του κέρδους και της ΕΕ. Ενός μετώπου που και με την εμπειρία του θα κατακτά την αναγκαία προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του βάρβαρου καπιταλισμού της εποχής μας. Κρίσιμο ζητούμενο, στην κατεύθυνση αυτή είναι ο σχηματισμός ανεξάρτητων οργάνων επιβολής της λαϊκής εργατικής θέλησης, στο πλαίσιο της ανερχόμενης λαϊκής πάλης και της πορείας ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος».

Η πρόταση αυτή, μια βαθιά πολιτική (και όχι απλά «κοινωνική» πρόταση) πατά πάνω στην πρωτοφανέρωτη τάση αγωνιστικής κινητοποίησης (και στην ανάπτυξη - μετασχηματισμό της), στην τάση πολιτικοποίησης - ριζοσπαστικοποίησης εργαζομένων και νέων, στην αποσάρθρωση της πολιτικής επιρροής αλλά και των κοινωνικών συμμαχιών του ΠΑΣΟΚ κι ευρύτερα του αστικού μπλοκ εξουσίας. Στηρίζεται στην ενότητα της εργατικής τάξης, που πρέπει να καταχτηθεί, στην αγωνιστική ταξική ενότητα στη βάση και στην κοινωνικη - λαϊκή συμμαχία των εργαζομένων με μικρομεσαία στρώματα που πλήττονται, φτωχοποιούνται και προλεταριοποιούνται.

Καθώς οι απαιτήσεις του αγώνα ανεβαίνουν και η καπιταλιστική κρίση θέτει στρατηγικά ερωτήματα στους εργαζόμενους, είναι απαραίτητο μέσα στο κοινωνικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής να δρα ένα πολιτικό μέτωπο - πόλος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με επαναστατική κατεύθυνση και κομμουνιστική προοπτική. Η 1η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αρχίζει σήμερα στο εργατικό Περιστέρι θα συμβάλλει αποφασιστικά σε αυτή την αναγκαιότητα.

Καθαρή κλοπή χρημάτων των ασφαλισμένων


Βομβαρδισμός διαβεβαιώσεων από κυβερνητικά στελέχη ότι «τα ταμεία δεν κινδυνεύουν» ακολούθησε την υπογραφή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην επαίσχυντη συμφωνία της ελεγχόμενης πτώχευσης, με προεξάρχοντες τον ίδιο τoν πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών. «Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι διασφαλισμένα», είπε στη ΝΕΤ από τις Βρυξέλλες και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ηλ. Μόσιαλος, αλλά αμέσως συμπλήρωσε ότι «η κυβέρνηση θα διαθέσει την επόμενη δεκαετία σημαντικά κονδύλια για τις συντάξεις». Τα ίδια και ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Γιώργος Κουτρουμάνης, ο οποίος σε δηλώσεις του στο Mέγκα είπε «ότι δεν υπάρχει άμεσο πρόβλημα για ταμεία» αλλά παραδέχτηκε έμμεσα ότι θα υπάρξει «μακροπρόθεσμα η επίδραση του κουρέματος» η οποία όμως «δεν θα είναι μεγάλη». Ωστόσο, είπε καθαρά ότι υπάρχει «απώλεια της τάξης ακόμη και των 12 δισ. ευρώ» αλλά πρόσθεσε καθησυχαστικά πως «δεν θα είναι καθοριστική», δηλαδή ότι δεν θα σταματήσουν να πληρώνουν συντάξεις, εφάπαξ και μισθούς στους υπαλλήλους τους. Και αποπροσανατόλισε το λαό, λέγοντας ότι «τα περισσότερα ομόλογα λήγουν μέχρι το 2025. Η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος μέχρι τότε θα απαιτήσει περί τα 600 δισ. ευρώ», οπότε μια απώλεια των 12 δισ. «δεν θα είναι καθοριστική».

Κανένας εφησυχασμός δεν πρέπει να υπάρχει. Αντίθετα, η απώλεια των 12 δισ. είναι τεράστια και θα έχει σαν επίπτωση νέα μείωση των ήδη μειωμένων συντάξεων, ενώ για να πληρώσουν τα ταμεία ακόμη και αυτές τις πετσοκομμένες συντάξεις, σε συνθήκες εκτίναξης της ανεργίας και των λουκέτων μικρομεσαίων, θα χρειαστούν να καταφύγουν ή στον κρατικό προϋπολογισμό ή σε νέο, πιο επαχθή δανεισμό, που είναι και σχεδόν απίθανο. Ποιος δανείζει σήμερα και ειδικά χρεωκοπημένα ταμεία; Και αν γίνει μερική αναπλήρωση από τον κρατικό προϋπολογισμό, το έλλειμμα θα μεγαλώσει, ενώ θα χρειασθεί πρόσθετος δανεισμός, που θα αυξάνει το χρέος!
Ταυτόχρονα, το «κούρεμα» αποτελεί καθαρή κλοπή χρημάτων των ασφαλισμένων. Με μια πράξη, με μια υπογραφή, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χάρισε στους τραπεζίτες τοκογλύφους, 12 ολόκληρα δισ.

ΛΑΟΣ: Μνημόνιο και περηφάνια


Το ρόλο του άτυπου εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ διεκδικεί ο Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος ήταν αυτός που δημοσιοποίησε πρώτος την πρόθεση της κυβέρνησης να επικυρωθεί η νέα αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση από 180 βουλευτές. Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Άλτερ υποστήριξε ότι αυτός ήταν που έβαλε στον B. Βενιζέλο την ιδέα το νομοσχέδιο να πάει σε μια ευρεία πλειοψηφία των 180 ψήφων στη Βουλή και πως ο υπουργός Οικονομικών τον διαβεβαίωσε ότι έτσι θα γίνει. Ο αρχηγός του ξενοφοβικού κόμματος ο οποίος μόλις πριν δύο βδομάδες είχε ζητήσει να αναλάβει ο στρατός τη διακυβέρνηση της χώρας, θεωρεί τώρα πως ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσει η Ελλάδα την κρίση είναι να καθίσουν στο τραπέζι οι πολιτικοί αρχηγοί, οι μεγάλοι τραπεζίτες και άλλοι παράγοντες και να «συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε τι μας συμφέρει και τι επιδιώκουμε ως χώρα».

Ο ΛΑΟΣ που έχει στηρίξει το Mνημόνιο με την ψήφο του στη Bουλή επιμένει στην ανάγκη συγκρότησης μια κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας και ταυτόχρονα γνωρίζοντας ότι οι κάλπες περιμένουν στη γωνία, πετάει αντιμνημονιακές κορώνες: «Αυτό που σήμερα συμβαίνει στις Βρυξέλλες είναι η θεσμοποίηση της ταπείνωσής μας. Πριν από 71 χρόνια οι πατεράδες και οι παππούδες μας αγωνίστηκαν ενάντια σε μια τέτοια ταπείνωση και σήμερα ο Γ. Παπανδρέου πάει εθελοντικά σε αυτήν»!

Είναι φυσικά τραγελαφικό λίγο πριν τις εκλογές ο στενότερος συνεργάτης της κυβέρνησης και υπερασπιστής της «εθνικής σωτηρίας» να επιχειρεί να αποστασιοποιηθεί με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα από μια πορεία ταπείνωσης την οποία ο ίδιος ευλόγησε. Ο ιδιαίτερα ευέλικτος ακροδεξιός πολιτικός, με 24ωρη προνομιακή και προκλητική προβολή από όλα τα Μέα Μαζικής Ενημέρωσης, έχει πετύχει να αποτελεί μια επιλογή μπαλαντέρ για το πολιτικό σύστημα, από τη μια να ενσωματώνει λαϊκές μάζες στην αναγκαιότητα της αιώνιας λιτότητας, ρίχνοντας τις ευθύνες για την κατάσταση είτε στην Αριστερά, είτε τους ξένους και από την άλλη να επιχειρεί σε ένα βαθμό να εκφράσει και την αγανάκτηση μερίδας των «νοικοκυραίων» που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να συρρικνώνεται δραματικά.

Αν η εσωτερική πληροφόρηση του αρχηγού του ΛΑΟΣ είναι σωστή, θα γίνουν πρόωρες εκλογές στις αρχές Δεκεμβρίου. Με αυτή την προοπτική δηλώσεις όπως «όσο δεχόμαστε τον Ράιχενμπαχ στο κεφάλι μας, τόσο θα επιδεινώνεται η κατάσταση», μπορούν να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως. Το σίγουρο είναι ότι η ακροδεξιά παρά την ενσωμάτωσή της στο μνημονιακό τόξο αποτελεί όπλο του συστήματος και ταυτόχρονα σύμπτωμα της κρίσης του. Αποτελεί περισσότερο από ποτέ έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο μοχλό πίεσης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος προς τα δεξιά.

Το ευρώ μας παρασύρει στο βυθό


Του Γιώργου Δελαστίκ

Κούρεμα με την ...ψιλή κατά 50% της αξίας των ελληνικών ομολόγων που βρίσκονται στα χέρια «ιδιωτών» –δηλαδή ασφαλιστικών ταμείων, ελληνικών και ξένων τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών, εταιρειών διαχείρισης κεφαλαίων κ.λπ.– αποφάσισε η έκτακτη σύνοδος κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης τη νύχτα της Τετάρτης προς τα ξημερώματα της Πέμπτης. Πέραν του ότι τα κράτη της ευρωζώνης είναι διατεθειμένα να χορηγήσουν στις ιδιωτικές τράπεζες που θα συμμετάσχουν στο «κούρεμα» μέχρι 30 δισεκατομμύρια ευρώ και να παράσχουν χρηματοδότηση ως 100 δισ. ευρώ μέχρι το 2014, τίποτα άλλο δεν αναφέρεται στο κείμενο της απόφασης των «17» της ευρωζώνης.

Μέσα στα 100 δισ. ευρώ, όπως τονίζεται ρητά στο κείμενο της απόφασης, «συμπεριλαμβάνεται η απαιτούμενη κεφαλαιακή αναπλήρωση των ελληνικών τραπεζών». Πουθενά βεβαίως δεν υπάρχει αναφορά από τους ηγέτες της ευρωζώνης στα 100 δισ. ευρώ που υποτίθεται ότι θα κερδίσει η χώρα από αυτό το «κούρεμα» του δημόσιου χρέους. Αντιθέτως, ο στόχος που βάζει η απόφαση των «17» είναι το ...2020(!), μετά από δέκα και πλέον χρόνια ανελέητης λεηλασίας και ανείπωτων μαρτυρίων του ελληνικού λαού, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας να πέσει στο 120% του ΑΕΠ. Να γίνει δηλαδή λίγο περισσότερο από το 115% που το παρέλαβε ο Γιωργάκης Τσολάκογλου το Σεπτέμβρη του 2009, ο οποίος από κοινού με την ΕΕ και το ΔΝΤ το εκτίναξε ο πανάθλιος στο 160% φέτος και θα το εκτοξεύσει στο 180% και πλέον του χρόνου! Μιλάμε για τέτοια φοβερή προοπτική και «επιτυχία». Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι στην απόφαση των ηγετών της ευρωζώνης, ενώ υπάρχει και ολόκληρο ειδικό παράρτημα για το πακέτο διάσωσης των τραπεζών, δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία! Όλα όσα λέει ο Παπανδρέου και τα υπόλοιπα λαμόγια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι δικά τους, άρα εξ ορισμού ψέματα!

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα φάει αμέσως το 50% των χρημάτων που έχουν επενδύσει τα ασφαλιστικά ταμεία σε ελληνικά κρατικά ομόλογα (δηλαδή πάνω από 10 δισ. ευρώ) και στη συνέχεια θα ενισχύει σταδιακά και κατά την κρίση της τα ταμεία για να δίνουν συντάξεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τους πρώτους μήνες οι συντάξεις θα πληρωθούν κανονικά για να αποκοιμηθεί ο κοσμάκης, αλλά από ένα σημείο και πέρα η όποια κυβέρνηση υπάρχει θα αρχίσει να προβάλλει το λογικοφανές επιχείρημα «αφού το ταμείο σας δεν έχει λεφτά, μέχρι πότε θα δανείζεται το κράτος από τους ξένους για να σας δίνει συντάξεις;». Η ζημιά των ασφαλιστικών ταμείων θα είναι αρκετά μεγαλύτερη μάλιστα επειδή π.χ. τέσσερα ταμεία καταγγέλλουν ότι ενώ αυτά είχαν υποχρεωτικά καταθέσει ποσά πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπως τα υποχρεώνει ο νόμος, η Τράπεζα της Ελλάδος χωρίς να τα ρωτήσει είχε μετατρέψει τις καταθέσεις τους σε ομόλογα και τώρα θα τους φάει τα μισά λεφτά! Είναι απίστευτοι αυτοί οι κλέφτες του ΠΑΣΟΚ!

Οι Ευρωπαίοι κάνουν φυσικά το κορόιδο, γιατί με το κόλπο της λεηλασίας των αποθεματικών των ταμείων, θα επιτευχθεί ο κοινός στόχος που έχουν με την κυβέρνηση Παπανδρέου να μειώσουν ακόμη περισσότερο τις συντάξεις που χορηγούνται στους Έλληνες. Πέρα από τα κρισιμότατα οικονομικά θέματα, η σύνοδος κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης ενέκρινε ρητά και κατηγορηματικά στη δημόσια δήλωσή της το κατοχικό καθεστώς που επέβαλε η Γερμανία μέσω τυπικά της ΕΕ στην Ελλάδα, με την αποστολή του γκαουλάιτερ Χορστ Ράιχενμπαχ. «Υποστηρίζουμε πλήρως τη δύναμη κρούσης για τεχνική βοήθεια που συγκρότησε η Κομισιόν», αναφέρεται απερίφραστα στο σημείο 11 της Δήλωσης της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης. Το κωμικοτραγικό είναι ότι αυτή η πλήρης υποδούλωση της χώρας μας στις κατοχικές δυνάμεις της ΕΕ από την κυβέρνηση των πολιτικών δοσίλογων του ΠΑΣΟΚ λαμβάνει χώρα σε μια εποχή όπου οι διαρκώς οξυνόμενες αντιθέσεις στον πυρήνα της ΕΕ μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας καθιστούν όλο και πιο πιθανή τη διάλυση της νομισματικής ένωσης και την κατάργηση του ευρώ με τη σημερινή του μορφή – ως κοινού δηλαδή νομίσματος των 17 και προσεχώς σχεδόν όλων των κρατών - μελών της ΕΕ. «Η πικρή αλήθεια είναι ότι το σύστημα του ευρώ φαίνεται όλο και πιο πολύ ότι είναι καταδικασμένο», έγραφε την Τρίτη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης ο αμερικανός νομπελίστας της Οικονομίας, Πολ Κρούγκμαν, ο οποίος ανήκει στην προοδευτική πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ ιδεολογικά και ο οποίος υπήρξε (τυπικά μάλλον παραμένει ακόμη) και σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου. «Και η ακόμη πιο πικρή αλήθεια είναι ότι δεδομένου του τρόπου που έχει δράσει αυτό το σύστημα, η Ευρώπη μπορεί να είναι καλύτερα αν το σύστημα αυτό καταρρεύσει νωρίτερα μάλλον παρά αργότερα», υπογράμμιζε δηκτικά ο Πολ Κρούγκμαν κλείνοντας το άρθρο του.

Το κακό είναι ότι το ευρώ που ψυχορραγεί, παρασύρει ελέω Παπανδρέου και τον ελληνικό λαό σε έναν οικονομικό τάφο.

ΝΔ: Από όχι σε όχι μέχρι το τελικό ναι...


Του Δημήτρη Τζιαντζή

Τα όρια της θολής «αντιμνημονιακής» στρατηγικής της ΝΔ δοκιμάζει η διαφαινόμενη πρόταση της κυβέρνησης να ζητήσει την κύρωση της ευρωσυμφωνίας για κούρεμα - χρεωκοπία από διευρυμένη πλειοψηφία 180 βουλευτών. Η πρόταση φυσικά θεωρείται εξαιρετικά απίθανο να υλοποιηθεί, καθώς αυτό θα σημαίνει είτε ότι θα καταψηφιστεί, κάτι που και τα δύο κόμματα του κεφαλαίου θέλουν να αποφύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, είτε ότι θα «καεί» η άμεση εφεδρεία του πολιτικού συστήματος στην περίπτωση που η Νέα Δημοκρατία συρθεί –με πολύ βαριά καρδιά– να συναινέσει στο έγκλημα.
 
Από την πλευρά της κυβέρνησης, η ανεπίσημη πρόταση Βενιζέλου αποσκοπεί από τη μια μεριά στην επικοινωνιακή διαχείριση της ευθύνης για τη διακήρυξη πρόωρων εκλογών. Από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ η «ενθάρρρυνση» της συναίνεσης έχει σαν στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πειθάρχηση της επόμενης κυβέρνησης σε ό,τι σχεδιάζεται σε Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλλες. Το παιχνίδι με τις λέξεις και τις κάλπες ωστόσο κρίνεται λάθος ακόμα και από ταξική σκοπιά, με την αστική τάξη να εμφανίζεται βαθιά διχασμένη στην προοπτική νέας δραματικής υποβάθμισης του ελληνικού καπιταλισμού, την ίδια ώρα που τραπεζικές μελέτες κάνουν λόγο για καταστροφικές συνέπειες.

Αυτές τις ανησυχίες επιχειρεί να εκφράσει –σε ένα μικρό βαθμό– ο Αντώνης Σαμαράς ο οποίος τόνισε τη Δευτέρα ότι η αναθεώρηση της συμφωνίας του Ιουλίου εμπεριέχει μεγάλους κινδύνους για την Ελλάδα, για τις αντοχές και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας εκτιμά πλέον ότι η Ελλάδα θα μείνει εκτός αγορών για πολύ μεγάλο διάστημα και αναφέρεται χαρακτηριστικά στον κίνδυνο της επιβολής βαρύτερης και παρατεταμένης λιτότητας στην ελληνική κοινωνία. Ο Α. Σαμαράς γνωρίζει φυσικά ότι το πιθανότερο είναι πως η δική του κυβέρνηση είναι που θα επιβάλλει αυτό το νέο στάδιο της διαρκούς λιτότητας, ωστόσο για μια ακόμα φορά τηρεί στάση αναμονής με τη φράση «ναι στο λάθος δεν πρόκειται να πούμε» και ελπίζει να αντιπαρέλθει το σκόπελο της πρότασης περί αυξημένης πλειοψηφίας.

«Μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνιστά κοινοβουλευτική χούντα», τόνισε μιλώντας στο Βήμα ο στενός συνεργάτης και πολιτικός σύμβουλος του προέδρου της ΝΔ Δημ. Σταμάτης, επιμένοντας ότι «η ΝΔ δεν πρόκειται να συμπράξει σε καμία κυβέρνηση εθνικής ενότητας η σωτηρίας». Ο συνεργάτης του Α. Σαμαρά αναρωτήθηκε γιατί προτείνονται άπειρες λύσεις με στόχο να μην μιλήσει και να μην κρίνει ο λαός: «Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή;», υπογράμμισε. Επισήμως, ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννης Μιχελάκης, στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών επιχείρησε να αποφύγει την καραμπόλα, τονίζοντας ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα 180 ψήφοι απαιτούνται σε αποφάσεις για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, που βάζουν άλλους πάνω από την όποια εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτές τις αποφάσεις η Νέα Δημοκρατία σύμφωνα με τον εκπρόσωπό της «δεν τις συζητά, δεν τις δέχεται».

Η πραγματικότητα είναι ότι η Νέα Δημοκρατία γνωρίζει ότι η νέα συμφωνία –όπως και οι παλιότερες για τα Μνημόνια 1 και 2– συνιστούν σε κάθε περίπτωση παραχώρηση θεμελιακών κυριαρχικών δικαιωμάτων και οι υπεκφυγές ότι οι επιδράσεις και οι συνέπειες θα είναι δήθεν πιο ήπιες και αναστρέψιμες αν αυτές ψηφιστούν με την απλή πλειοψηφία του κυβερνώντος κόμματος αποτελούν απλά μέρος της επικοινωνιακής της στρατηγικής. Αν η Δεξιά είχε την παραμικρή επιθυμία να καταψηφιστούν αυτές οι συμφωνίες, αντί να βγάλει απλά την ουρά της απ’ έξω, θα απαιτούσε απλούστατα την υπερψήφισή τους με ευρεία πλειοψηφία, οπότε θα οδηγούμασταν αναπόφευκτα σε εκλογές. Η ΝΔ όσο και αν μιλάει για «διαφορετικό μείγμα» και «επανεκκίνηση» της οικονομίας, έχει δεσμευτεί μέσω του αρχηγού της ότι θα τηρήσει και θα εφαρμόσει αυτές ακριβώς τις αποικιοκρατικού χαρακτήρα δεσμεύσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προσθέτοντας απλώς το δικό της άρωμα αυταρχικότητας, καταστολής και νεοφιλελευθερισμού.

Την ίδια στιγμή που συνεργάτες του Σαμαρά μιλούν για «κοινοβουλευτική χούντα» προς εσωτερική κατανάλωση, η πιο ακραία φιλομνημονιακή τάση της ΝΔ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο υπερψήφισης της συμφωνίας με κριτήριο «το εθνικό συμφέρον».

«Αν πιστεύουμε ότι η είναι εθνικώς ορθό (!) θα το πράξουμε ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους» τόνισε μιλώντας στο ραδιόφωνο ο πρώην υπουργός Ν. Δένδιας και υποστήριξε ότι η ΝΔ δεν πρέπει να προκαταλάβει τις εξελίξεις! Ανάλογες θέσεις ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν έχουν τοποθετηθεί ακόμα δημόσια φέρονται να έχουν και οι βουλευτές Μητσοτάκης, Χατζηγάκης, Χατζηδάκης και Σπηλιωτόπουλος.

Πολιτικά σενάρια γεννά η επικείμενη κηδεμονία


Του Βασίλη Γάτσιου

Ραγδαίες αναμένονται οι πολιτικές εξελίξεις το προσεχές διάστημα με καταλύτη την απόφαση της συνόδου κορυφής των Βρυξελλών για το ύψος του «κουρέματος» του ελληνικού δημόσιου χρέους που θα κυμαίνεται τελικά στο 50%, χωρίς ωστόσο να έχουν αποσαφηνιστεί οι λεπτομέρειες. Όλοι οι αστοί περιμένουν με την αγωνία στο κατακόρυφο για να δουν με ποιο τρόπο θα διευθετηθεί το πρόβλημα του κρατικού χρέους. Αγωνιούν για το πόσα κεφάλαια θα χάσουν. Το μεγάλο τους άγχος είναι αν η χρεωκοπία θα είναι «επιλεκτική» ή «αναγκαστική», όπως λένε.

Ποια είναι όμως η διαφορά μεταξύ επιλεκτικής και αναγκαστικής χρεωκοπίας; Με απλά λόγια, η διαφορά είναι ότι στη μεν επιλεκτική χρεωκοπία το κούρεμα των ομολόγων που κατέχουν οι ιδιώτες (κατά κύριο λόγο τράπεζες) γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη τους (τραπεζών), όποτε σε αυτή την περίπτωση «όλα καλά», ενώ στην αναγκαστική χρεωκοπία το κούρεμα των ομολόγων γίνεται χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους, όποτε λαμβάνει χώρα το λεγόμενο «πιστωτικό γεγονός», ενεργοποιούνται τα ασφάλιστρα έναντι πιστωτικού κινδύνου (CDS) και είναι βέβαιη η εξάπλωση του φαινομένου μέσω της διαδικασίας του ντόμινο, όποτε μπαίνει σε κίνδυνο ολόκληρη η ευρωζώνη.

Και ενώ για τους κεφαλαιοκράτες η επιλογή της μιας ή της άλλης μορφής χρεωκοπίας, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, έχει διαφορά και μάλιστα μεγάλη για το πόσα και ποια κεφάλαια θα καταστραφούν, για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχει καμία διαφορά για το ως προς το «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο». Γι’ αυτό άλλωστε όπως έλεγε ο Μαρξ, οι εργάτες απέναντι στο αίτημα των δημοκρατών για ρύθμιση των κρατικών χρεών πρέπει να «ζητούν να κηρυχτεί το κράτος σε κατάσταση χρεωκοπίας», εννοώντας τη χρεωκοπία του αστικού κράτους που θα έρθει ως αποτέλεσμα της κοινωνικοπολιτικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας που θα διαγράψει το κρατικό χρέος και θα απαλλάξει τους εργαζόμενους από αυτό το βάρος.

Για τους εργαζόμενους όποια μορφή ρύθμισης του ελληνικού κρατικού χρέους κι αν επιλεγεί με την απόφαση των Βρυξελλών, θα σημαίνει νέα δάνεια, νέα μνημόνια, ακόμα μεγαλύτερη φορομπηξία, ανεργία, φτώχεια, δυστυχία και εξαθλίωση. Θα συνεχιστεί η εφαρμοζόμενη πολιτική της μείωσης του κόστους εργασίας για το κεφάλαιο, μέσω της «εσωτερικής υποτίμησης» της άξιας της εργατικής δύναμης, που σε συνδυασμό με τα «φορολογικά κίνητρα» και την εκποίηση αντί πινακίου φακής της δημόσιας περιουσίας, στοχεύει στην αύξηση της κερδοφορίας του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου.

Αυτή τη φορά όμως τα νέα δάνεια και τα νέα μνημόνια θα συνοδεύονται όπως αποκάλυψε το Έθνος της προηγούμενης Κυριακής από ομάδες εποπτείας. Η πρώτη απ’ αυτές θα βρίσκεται στις Βρυξέλλες και θα έχει το γενικό πρόσταγμα, ενώ από τις άλλες δύο που θα βρίσκονται στην Αθήνα, η μια θα ελέγχει το Μαξίμου και η άλλη θα χωριστεί σε υποομάδες πέντε έξι ατόμων και θα ελέγχουν όλα τα υπουργεία. Οι εταίροι μας αυτό το ονομάζουν «τεχνική βοήθεια», θέλοντας να κρύψουν την πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό καθεστώς κηδεμονίας.

Πρόκειται για κηδεμονία που επιδιώκουν, αναζητούν και στηρίζουν οι πιο ισχυρές μερίδες της ελληνικής αστικής τάξης, γιατί έτσι αποσπούν μεγαλύτερα κέρδη και προνόμια για τον εαυτό τους. Δεν τους επιβάλλεται δίχως τη θέλησή τους. Είναι σχέση κηδεμονίας - εθελοντικής συνεργασίας. Οι Γερμανοί ξανάρχονται λοιπόν. Και η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ξανάρχονται μετά από 67 χρόνια με την ιδιότητα όχι του στρατιωτικού αλλά του οικονομικού κατακτητή και μάλιστα τον ίδιο μήνα που έφυγαν όταν απελευθερώθηκε η Αθήνα (Οκτώβριος 1944).

Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Ο B. Βενιζέλος από τις Βρυξέλλες με δήλωσή του άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ζητήσει η κυβέρνηση από τη Bουλή πλειοψηφία 180 βουλευτών για την επικύρωση της συμφωνίας των Βρυξελλών. Στόχος της κυβέρνησης με αυτή την κίνηση ήταν να καταστήσει τη ΝΔ μέρος του πολιτικού προβλήματος και να της χρεώσει την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες σε περίπτωση αρνητικής ψήφου. Από την άλλη, η ΝΔ σε αυτή την κατηγορία απάντησε με το επιχείρημα ότι αυξημένη πλειοψηφία απαιτείται από το Σύνταγμα σε περίπτωση εκχώρησης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, οπότε είναι δικαιολογημένη η αρνητική της ψήφος και έτσι την αναγκαστική προσφυγή στις κάλπες δεν τη χρεώνεται αυτή, αλλά η κυβέρνηση. Άλλο σενάριο προβλέπει την προσφυγή στις κάλπες μέσω δημοψηφίσματος όπου θα τεθεί το ερώτημα αν πρέπει η Ελλάδα να αποδεχτεί την εποπτεία των δανειστών. Τέλος, υπάρχει και το σενάριο του σχηματισμού κυβέρνησης «εθνικής ανάγκης - σωτηρίας» χωρίς τη μεσολάβηση εκλογών με διάφορες εκδοχές σε ό,τι αφορά το κυβερνητικό σχήμα αλλά και το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Ίδωμεν...

Ρόλο αναζητά η Ντόρα


Μετά τη βροχή βγαίνουν τα σαλιγγάρια. Την πρόλαβε την πρόεδρο της ΔΗΣΥ ο Γ. Καρατζαφέρης στην αποκάλυψη ότι το ΠΑΣΟΚ προσανατολίζεται στην έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης με αυξημένη πλειοψηφία. Ωστόσο η Ντόρα Μπακογιάννη δεν μπορούσε να χάσει την ευκαιρία να πάρει για μια ακόμα φορά θέση υπέρ της εθνικής συνεννόησης: «Η κυβέρνηση αυτή έχει αποτύχει, η κυβέρνηση αυτή έχει τελειώσει, η ευθύνη όμως των τριακοσίων της Βουλής υπάρχει», υπογραμμίζοντας ότι η ευθύνη της έγκρισης της νέας σύμβασης «ανήκει και στους 300 της Βουλής», κλείνοντας το μάτι σε κυβέρνηση και τρόικα ότι είναι ακόμα «εδώ», έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της αν της ζητηθούν.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτικός δείχνει να επενδύει ακόμα πολιτικό κεφάλαιο στη μικρή πιθανότητα στην περίπτωση που η ΝΔ αρνηθεί τη συγκυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ να συγκροτήσει κυβέρνηση με τη στήριξη από το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΣΥ και τη συμμετοχή τεχνοκρατών και άλλων προσωπικοτήτων της αγοράς. Η Ντόρα τόνισε την αναγκαιότητα ακόμα και αυτή τη στιγμή της συγκρότησης μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας προκειμένου να ληφθούν οι απαραίτητες αποφάσεις», καθώς «ο Γ. Παπανδρέου ό,τι είχε να δώσει το έδωσε». H βουλευτής εμφανίστηκε ωστόσο απαισιόδοξη για τις προοπτικές του εγχειρήματος και παραδέχτηκε ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο και απομακρύνεται αυτό το ενδεχόμενο. Η πρόεδρος της ΔΗΣΥ επιχειρεί να αποδείξει ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν έχουν από μόνοι τους την πολιτική βούληση και νομιμοποίηση να προχωρήσουν σε δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις και πως είναι απαραίτητο να ενισχυθεί η δική της νεοφιλελεύθερη φωνή.

Η Μπακογιάννη έχει κάθε λόγο να ανησυχεί, καθώς οι κυβερνητικές προοπτικές της ΝΔ δείχνουν να έχουν αρνητικό αντίκτυπο τόσο στη χρηματοδότηση του κόμματος όσο και στα ήδη πενιχρά εκλογικά ποσοστά της. Συνεργάτες της ωστόσο φροντίζουν να διαψεύδουν διαρκώς τις εντεινόμενες φήμες ότι σκέφτεται να ακολουθήσει το παράδειγμα του Δ. Αβραμόπουλου και να μην προχωρήσει τελικά σε μια εκλογική δοκιμασία με ένα προδιαγεγραμένο αρνητικό αποτέλεσμα.

Η πολιτική και οικονομική συγκυρία μάλλον δεν αφήνει πολλά περιθώρια στις προοπτικές ενός ανοιχτά ακραίου νεοφιλελεύθερου κόμματος. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι το πολιτικό σύστημα θα αφήσει αναξιοποίητες τις υπηρεσίες που η αρχηγός του απλόχερα προσφέρει.

Κούρεμα 50% στο χρέος, κρεματόριο 100% για το λαό


Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Συμφωνία λιτότητας και μεταβατική
ΕΚΤΟΣ ΑΓΟΡΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2020

Με χαρές και πανηγύρια έγινε δεκτή η απόφαση των ηγετών της συνόδου κορυφής της ευρωζώνης που ολοκληρώθηκε τα ξημερώνατα της Πέμπτης. Τα χρηματιστήρια κινήθηκαν ανοδικά σε Ελλάδα και εξωτερικό, η ισοτιμία του ευρώ ανέβηκε και η μία διθυραμβική δήλωση διαδεχόταν την άλλη. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και την επομένη της 21ης Ιουλίου. Και τότε –για να μην ξεχνιόμαστε– τόσο εντός όσο και εκτός της Ελλάδας περίσσεψαν τα επινίκια για την «ιστορική συμφωνία» και το «τέλος της κρίσης της ευρωζώνης» για να φτάσουμε τρεις ακριβώς μήνες μετά σε μια νέα συμφωνία που την αναθεωρεί πλήρως.

Οι αποφάσεις που πάρθηκαν την Τετάρτη στις δύο διαδοχικές συνεδριάσεις των ηγετών της ΕΕ το απόγευμα και της ευρωζώνης στη συνέχεια αφορούν: Τον ορισμό της τελευταίας ημέρας του Ιουνίου ως καταληκτική ημερομηνία για την αύξηση των κεφαλαίων των τραπεζών στο επίπεδο του 9% και τη διεύρυνση της δύναμης πυρός του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Σε ό,τι αφορά τα θέματα που ενδιαφέρουν τους εργαζόμενους, αποφασίστηκε το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά 50% (για τους ιδιώτες κατόχους) με στόχο μέχρι το 2020 να φτάσει στο 120% του ΑΕΠ και η δημιουργία ενός ακόμη ταμείου διάσωσης ύψους 130 δισ. ευρώ εκ των οποίων τα 30 δισ. θα δοθούν για τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών. Η τρίτη δέσμη αποφάσεων αφορά το αντίτιμο που απαίτησε η Γερμανία για να εγκρίνει το «κούρεμα»: Aιματηρά μέτρα λιτότητας με κορυφαίο τις συνταγματικές αναθεωρήσεις που θα απαγορεύουν τη δημιουργία δημοσιονομικών ελλειμμάτων, την αναθεώρηση των καταστατικών Συνθηκών της ΕΕ ώστε να βοηθούν την επιβολή μέτρων λιτότητας και τέλος, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα τη δημιουργία μηχανισμών στενότερης εποπτείας, που στην πράξη σημαίνουν την επιβολή καθεστώτος οικονομικής κατοχής με το διορισμό τεχνοκρατών που θα εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα, ελέγχοντας εξονυχιστικά τις δαπάνες κάθε υπουργείου και δημόσιας υπηρεσίας.

Με βάση τα παραπάνω, η δήλωση του Γιωργάκη Τσολάκογλου μετά το τέλος της συνόδου ότι πλέον «έχουμε τη δύναμη να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν και να μπούμε σε μια εποχή αναπτυξιακή βασισμένη στις δικές μας δυνάμεις» ήταν ένα ακόμα τεράστιο ψέμα. Γιατί η Ελλάδα θα μείνει εκτός αγορών μέχρι το 2020, ανάπτυξη δεν προβλέπεται λόγω του ότι η ύφεση θα βαθύνει και η φτώχεια θα αγγίξει επίπεδα ρεκόρ, ενώ πρόκειται για μια συμφωνία μεταβατική. Ακόμη κι αυτό το κούρεμα της τάξης του 50% επομένως (που στην πράξη είναι πολύ λιγότερο) δεν επιλύει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, ενώ θα βυθίσει το λαό στη δυστυχία.

Παρότι οι ηγέτες της ΕΕ συμφώνησαν στο περίγραμμα της λύσης, οι τεχνικές της λεπτομέρειες θα καθορισθούν μέχρι το τέλος του χρόνου, με τη βοήθεια του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) που έχει αναλάβει όλο αυτό το διάστημα τις διαπραγαμτεύσεις με τις τράπεζες και τους πιστωτές. Αρχικά μάλιστα το τραπεζικό αυτό λόμπι πρόβαλε ενστάσεις στο αίτημα της Γερμανίας για κούρεμα του ελληνικού χρέους ακόμη και για 60%, όπως ήταν η πρώτη πρόταση, αντιτείνοντας μαζί με τη Γαλλία και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ένα μικρότερο κούρεμα, της τάξης του 40%. Τελικά η μπίλια ...έκατσε στο 50%, με τη συναίνεση όλων των ενδιαφερομένων μερών: τόσο της Γερμανίας όσο και των ομολογιούχων.

Το ελληνικό κούρεμα έπρεπε άλλωστε να γίνει με τον πιο αριστοτεχνικό και υποδειγματικό τρόπο, γιατί είναι η πρώτη μεγάλης έκτασης αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους που συντελείται σε ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα του βόρειου ημισφαιρίου τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως ακριβώς η προηγούμενη μαζική αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους που έγινε πριν 20 χρόνια με ευθύνη των ΗΠΑ μέσω της κυκλοφορίας των ομολόγων Μπρέιντι, αφορώντας 20 σχεδόν κράτη, αποδείχθηκε καταλυτική στο βαθμό που άλλαξε εκ βάθρων την αγορά ομολόγων, δίνοντάς της το σχήμα που έχει σήμερα, έτσι ακριβώς και η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα ανοίξει το δρόμο για πολλά ακόμη κουρέματα που θα ακολουθήσουν, ώστε να επιλυθεί με ένα βίαιο τρόπο η κρίση χρέους στην ευρωπαϊκή ήπειρο και όχι μόνο. Λάθη επομένως δεν συγχωρούνται.

Από τις άμεσες συνέπειες της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, αυτή που ξεχωρίζουν κυβέρνηση και ΕΕ αφορά τις τράπεζες. Συγκεκριμένα, με ποιον τρόπο θα καλύψουν τα κενά που θα δημιουργηθούν από τη διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους. Σε ό,τι αφορά τις 70 σχεδόν τράπεζες της ευρωζώνης, οι πιο συντηρητικές εκτιμήσεις ανεβάζουν τα απαιτούμενα, νέα κεφάλαια σε 100 δισ. ευρώ. Το ίδιο το ΔΝΤ μάλιστα, μέσω της νέας του γενικής διευθύντριας, Κριστίν Λαγκάρντ, που ως πρώην υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα σαθρά θεμέλια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, πήγε τον λογαριασμό τον Αύγουστο στα 200 δισ. ευρώ και στις 18 Οκτώβρη ο ίδιος ο μισητός οργανισμός έκανε λόγο για 300 δισ. ευρώ.

Οι αποφάσεις των ευρωπαίων ηγετών που παραπέμπουν την επίλυση του προβλήματος χρηματοδότησης των κεφαλαίων των τραπεζών κατ’ αρχήν στην αγορά, κατά δεύτερο στα κράτη και τέλος, αν αποτύχουν όλα αυτά, στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, συνιστούν μια εικονική πραγματικότητα και δεν σημαίνουν τίποτε το ουσιαστικό. Αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου δεν μπορεί να γίνουν λόγω του αρνητικού οικονομικού κλίματος, τα κράτη δεν θα προχωρήσουν σε εκταμιεύσεις για να μην χάσουν τη βαθμολογία τους από τους οίκους αξιολόγησης και δουν το κόστος δανεισμού να αυξάνει, ενώ η γερμανική Bουλή ψήφισε την Τετάρτη να μην αυξηθεί η συμμετοχή της στο ΕΤΧΣ, που ανέρχεται σε 221 δισ. ευρώ από ένα σύνολο κεφαλαίων ύψους 440 δισ. ευρώ. Μέρος της προσαρμογής θα γίνει με το κλείσιμο τη στρόφιγγας των δανείων από τη μεριά των τραπεζών (αντί δηλαδή να αυξήσουν τον παρανομαστή θα μειώσουν τον αριθμητή) που θα μειώσει τις δυνητικές πηγές κέρδους τους και θα οξύνει την κρίση. Άμεσο αποτέλεσμα των παραπάνω περιορισμών θα είναι τους αμέσως επόμενους μήνες να συντελεστεί μια εκ βάθρων αναμόρφωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα, στην εξής διπλή κατεύθυνση: κλείσιμο για πολλές τράπεζες και για άλλες, εκτεταμένες εξαγορές και συγχωνεύσεις. Λιγότερες τράπεζες αριθμητικά και πιο εύρωστες από άποψη κεφαλαίων θα προκύψουν επομένως από την κρίση χρέους στην οποία παραδέρνει η Ευρώπη, με τεράστιες επιπτώσεις στην απασχόληση των τραπεζοϋπαλλήλων και νέα ποιοτικά δεδομένα για τη λειτουργία του καπιταλισμού. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.

Στην Ελλάδα οι συνέπειες θα είναι πιο καταλυτικές για τις εγχώριες τράπεζες που διατηρούν στα χαρτοφυλάκιά τους ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου αξίας 45-50 δισ. ευρώ. Ο κίνδυνος αφορά στον αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών και το πέρασμα της ιδιοκτησίας τους σε ξένα χέρια. Το κρίσιμο στοιχείο εδώ είναι η πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου για στήριξη του ελληνικού Δημοσίου στις τράπεζες, η οποία θα πάρει την μορφή κοινών μετοχών – που έχουν δικαίωμα λόγου στη διοίκηση και όχι προνομιούχων όπως πρόβλεπε ο αντίστοιχος νόμος του Αλογοσκούφη, ο οποίος συνιστούσε πρόκληση στο βαθμό που η δαπανηρή συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου στα κεφάλαια των τραπεζών δεν συνοδευόταν από συμμετοχή στη διοίκηση, έτσι ώστε να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες μεταξύ των μετόχων. Κυρίως όμως για να μη δημιουργηθούν όροι που θα επέτρεπαν ακόμη και την εθνικοποίησή τους. Σύμφωνα μάλιστα με το ρεπορτάζ, η αρχική πρόταση του Β. Βενιζέλου προέβλεπε πως οι μετοχές θα ήταν προνομιούχες, προς όφελος των τραπεζιτών, αλλά άλλαξε κατόπιν πρότασης του Τσολάκογλου, προς όφελος προφανώς των διεθνών πιστωτών. Γιατί στο Μεσοπρόθεσμο προβλέπεται ότι το Δημόσιο μέχρι δύο χρόνια το πολύ έχει το δικαίωμα να διατηρήσει τις μετοχές που θα πάρει ως αντάλλαγμα για το ρευστό που θα παραχωρήσει στα τραπεζικά ιδρύματα και μετά πρέπει να τις ξεφορτωθεί. Ξέροντας το καθεστώς ασφυκτικής επιτήρησης που θα έχει επιβληθεί μετά από δύο χρόνια είναι προφανές ότι οι μετοχές θα περάσουν στα χέρια των ξένων τραπεζών και ειδικά της Ντόιτσε Μπανκ. Εν είδει παρενθέσεως αξίζει να τονίσουμε ότι σε κάθε χώρα απ’ όπου πέρασε το ΔΝΤ, από το Μεξικό μέχρι τη Νότια Κορέα, οι τράπεζες άλλαξαν χέρια, με σχεδόν πανομοιότυπες διαδικασίες. Γιατί η Ελλάδα να αποτελέσει εξαίρεση;

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε τις πιέσεις που ασκούν ακόμη και τώρα στο «και πέντε» οι τραπεζίτες για την αλλαγή του σχετικού νόμου που θα επαναφέρει το παλιό καθεστώς, δίνοντας στο κράτος προνομιούχες μετοχές. Προσπάθεια που δεν έχει σοβαρές ελπίδες, δεδομένου ότι το σχέδιο είναι αδύνατο να εκπορεύτηκε από το Μαξίμου. Εκεί μάλλον γράφτηκε...

Η αλλαγή του καθεστώτος των τραπεζών ωστόσο δεν θα σημάνει μόνο τεράστιας σημασίας οικονομικές αλλαγές, με τις αρτηρίες της ελληνικής οικονομίας να μην ελέγχονται πλέον από την εγχώρια αστική τάξη, αλλά θα έχει και συμβολική σημασία. Συγκεκριμένα, θα σηματοδοτήσει το οικτρό τέλος, τη συντριβή που είχε το όραμα της αστικής τάξης να αναβαθμίσει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό και έναντι του ιστορικού της αντιπάλου, με εργαλείο την συμμετοχή της στο ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, που πλέον έγινε μπούμερανγκ. Το αποτέλεσμα του στοιχήματος που έπαιξε ήταν να τα χάσει όλα και να διαπραγματεύεται με το εξωτερικό από τις χειρότερες θέσεις. Είναι μια νέα Μικρασιατική Kαταστροφή, μια τραγωδία ανώτερη πιθανά κι από αυτή της Κύπρου το ’73-’74, που τη γυρίζει πολύ πιο πίσω από εκεί που βρισκόταν για παράδειγμα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν υπέγραφε πανηγυρικά την ένταξη στην ΕΟΚ, επιδιώκοντας να κλειδώσει και να επαυξήσει τα κέρδη της από την αναβάθμιση του ρόλου της που είχε πράγματι πετύχει τις δύο προηγούμενες δεκαετίες.

Η ραγδαία υποβάθμιση της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού, με αλλαγές που δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστο το πολιτικό σύστημα, θα επέλθει επίσης και μέσω του καθεστώτος οικονομικής κατοχής που θα επιβάλλουν οι Γερμανοί. Τυπικά, η δικαιολογία για να γίνει ο Ράιχενμπαχ πραγματικός πρωθυπουργός, θα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στην ελληνική κρατική μηχανή και η ανάγκη αυστηρότερου ελέγχου των δημόσιων οικονομικών έτσι ώστε το χρέος να παραμείνει υπό έλεγχο και να μην αυξηθεί μέσω της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων που σιγά σιγά θα μετουσιώνονται σε δημόσιο χρέος.

Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα θα βυθιστεί σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας - υπερχρέωσης από τον οποίο δεν θα εξέλθει ποτέ, με όσο μεγαλύτερη πειθαρχία κι αν εφαρμοστεί η λιτότητα όσα χρόνια κι αν διαρκέσει. Ήδη τα νούμερα προκαλούν γέλιο: Το αποτέλεσμα του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, με βάση προσομοιώσεις που έγιναν από Γερμανούς και στελέχη της ΕΕ, κατά 50%, θα είναι το δημόσιο χρέος να φτάσει το 2020 στο 120%. Το πρώτο που ξεχωρίζει είναι ότι ακόμη και τότε, παρά τα όσα λένε σήμερα για προπαγανδιστικούς λόγους, το δημόσιο χρέος δεν θα είναι βιώσιμο. Αν είναι βιώσιμο το χρέος στο ύψος του 120% του ΑΕΠ το 2020 γιατί δεν ήταν βιώσιμο το 115% του Οκτώβρη του 2009 ή το σημερινό δημόσιο χρέος της Ιταλίας, που κινείται στα ίδια επίπεδα και παρόλ’ αυτά οι Ευρωπαίοι βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό του Μπερλουσκόνι για να ψηφίσει επιπλέον αντιλαϊκά μέτρα; Κατά συνέπεια, πρόκειται για μια διαδικασία που δεν έχει τέλος, όπως λίγο πολύ συνέβη τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, που κάθε επιχείρηση διάσωσης στο βαθμό που συνοδευόταν από μέτρα βαθιάς λιτότητας και αναδιανομής το εισοδήματος, μας οδηγούσε όλο και πιο βαθιά στην υπερχρέωση, για να φτάσουμε τώρα στην τρίτη επιχείρηση «διάσωσης» που κι αυτή θα αποδειχθεί περιορισμένου βεληνεκούς, ημίμετρο.

Η διάσωση και η χρεωκοπία το μέσο και όχι ο σκοπός
ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Το συμπέρασμα που συνάγεται από τη μέχρι τώρα εμπειρία είναι ότι όπως και οι δύο μέχρι στιγμής επιχειρήσεις διάσωσης πέτυχαν πλήρως τον πραγματικό στόχο τους, που ήταν ένα νέο σημείο ισορροπίας στη διελκυστίνδα μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας από τη μια και διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου από την άλλη, προς όφελος του πρώτου μέρους της κάθε αντίθεσης, παρότι απέτυχαν πλήρως στον ονομαστικό τους στόχο, να διασωθεί η Ελλάδα, έτσι και η χρεωκοπία θα αποδειχθεί ένας πρώτης τάξης μηχανισμός αλλαγής ταξικών συσχετισμών έστω κι αν αποτύχει πλήρως σε ό,τι υπόσχεται.

Η χρεωκοπία δηλαδή θα καταφέρει πάρα πολύ καλά να χαρίσει στο κεφάλαιο της Γερμανίας και των άλλων χωρών του κέντρου τις ελληνικές επιχειρήσεις, όπως και να επιβάλλει ένα μηχανισμό πρωτοφανούς λιτότητας στο πλαίσιο του οποίου ό,τι ζήσαμε από το Μάη του 2010 μέχρι τον Οκτώβρη του 2011 θα είναι προπόνηση... Το χρέος όμως ως ποσοστό του ΑΕΠ θα συνεχίσει να κινείται σε μη βιώσιμα επίπεδα, δημιουργώντας την ανάγκη για συνεχείς παρεμβάσεις στην κατεύθυνση εξαθλίωσης του λαού και μετατροπής της Ελλάδας σε τριτοκοσμικό προτεκτοράτο.

Ο άμεσος λόγος για τον οποίο το κούρεμα του δημόσιου χρέους ακόμη και κατά 60% θα οδηγήσει σε εντελώς οριακά επίπεδα τη μείωση του χρέους έγκειται στο γεγονός ότι το κούρεμα δεν θα είναι οριζόντιο. Δεν πρόκειται δηλαδή να επιβληθεί κατά τον ίδιο τρόπο σε όλους τους πιστωτές. Τα δάνεια για παράδειγμα της τρόικας ύψους 65 δισ. ευρώ, παρότι αποτελούν υποδειγματική περίπτωση παράνομου χρέους το οποίο δεν πρέπει να πληρωθεί λόγω του ότι δεν έχει την απαιτούμενη έγκριση της Βουλής με 180 μάλιστα βουλευτές όπως απαιτείται επειδή πρόκειται για διεθνή σύμβαση, θα εξαιρεθούν από το κούρεμα.

Την ίδια τύχη θα έχουν και τα ομόλογα που έχουν ενεχυριαστεί στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αξίας 60 δισ. ευρώ, γιατί τότε θα κινδύνευε η αξιοπιστία του θεματοφύλακα του ενιαίου νομίσματος, με αποτέλεσμα να απαιτούνταν νέοι πακτωλοί χρήματος για να διασωθεί η ΕΚΤ.

Αν ακολουθηθεί η διαδικασία της 21ης Ιουλίου, που είναι και το πιθανότερο, θα εξαιρεθούν επίσης τα ομόλογα που λήγουν μετά το 2020 (η αξία των οποίων φθάνει τα 40-45 δισ. ευρώ), ο βραχυχρόνιος δανεισμός διά των εντόκων γραμματίων (γύρω στα 15 δισ. ευρώ) και τα διακρατικά δάνεια που έχει υπογράψει το ελληνικό Δημόσιο, τα οποία διέπονται από ξεχωριστές δανειακές συμβάσεις.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες επομένως άφησαν έξω από τη σφαγή τα δικά τους χρήματα!

ΑΠΩΛΕΙΕΣ 11 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ
Χαριστική βολή στις συντάξεις
ΝΕΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Αυτός που μένει να πληρώσει το λογαριασμό του κουρέματος, μαζί φυσικά με τις ξένες και ελληνικές τράπεζες, είναι τα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους κατόπιν κυβερνητικών εντολών, ομόλογα αξίας 22 περίπου δισ. ευρώ.

Οι απώλειες επομένως που θα καταγράψουν θα φτάσουν τα 11,5 δισ. ευρώ. Το αποτέλεσμα θα είναι μια κάθετη μείωση των συντάξεων τα επόμενα χρόνια γιατί φυσικά η κυβέρνηση δεν πρόκειται να προσφέρει χρήματα, όπως θα κάνει με τις τράπεζες, ώστε να παραμείνουν αλώβητα τα αποθεματικά τους από το κούρεμα.

Δεν μπορεί να μας διαφύγει μάλιστα το γεγονός ότι οι ριζικές νομοθετικές αλλαγές που έκανε η κυβέρνηση στο ασφαλιστικό σύστημα τα προηγούμενα χρόνια, εξαρτώντας το ύψος των συντάξεων από τα ρευστά διαθέσιμα των ταμείων, απεξαρτώντας δηλαδή πλήρως τις συντάξεις από τις εισφορές, προετοίμασε το νομικό έδαφος ώστε η σημερινή αρνητική μεταβολή να περάσει χωρίς κραδασμούς στις συντάξεις.

Το αποτέλεσμα επομένως του κουρέματος θα είναι να τιναχθεί στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα που θα μειώσει κάθετα τις συντάξεις λόγω έλλειψης ρευστού.

Ο αρμόδιος υπουργός Eργασίας και Kοινωνικών Aσφαλίσεων, Γ. Κουτρουμάνης, επιχείρησε να διασκεδάσει τις αλγεινές εντυπώσεις που δημιουργούνται (αρκεί σκεφτούμε πόσοι έχουν φάει από τα αποθεματικά των ελληνικών ταμείων όλες αυτές τις δεκαετίες) υποστηρίζοντας ότι μπροστά στα 600 δισ. ευρώ που είναι οι υποχρεώσεις των ταμείων μέχρι το 2025, τι ...ψυχή έχουν τα 11 δισ. ευρώ! Αν είναι έτσι, γιατί η κυβέρνηση που χρεώνεται και τις σχετικές εντολές για αγορές ομολόγων δεν σπεύδει να καλύψει τις απώλειες που θα υποστούν τα ταμεία;

Η σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν συνιστά μια μεγάλη οπισθοδρόμηση μόνο επειδή υποθηκεύει κυριαρχικά δικαιώματα, επειδή θα μας βυθίσει στη φτώχεια και θα αποτελέσει τη χαριστική βολή στο ασφαλιστικό σύστημα.

Το κούρεμα που αποφασίστηκε συνιστά και μια αρνητική εξέλιξη επειδή με βεβαιότητα θα αλλάξει το νομικό καθεστώς που διέπει τα ομόλογα.

Μέχρι σήμερα αρμόδια για την επίλυση κάθε διαφοράς ήταν τα ελληνικά δικαστήρια. Στο εξής, τα νέα ομόλογα που θα εκδοθούν (με ονομαστική αξία στο 50% της αρχικής ονομαστικής) είναι βέβαιο ότι θα διέπονται από το διεθνές δίκαιο, που σημαίνει ότι για κάθε διαφορά αρμόδια θα είναι τα δικαστήρια του Λονδίνου.

Κίνηση στρατηγικής σημασίας που δένει χειροπόδαρα το ελληνικό Δημόσιο, περιορίζοντας σημαντικά στο εξής τις δυνατότητες μονομερούς παύσης πληρωμών και αθέτησης δανειακών υποχρεώσεων, χωρίς βαριές επιπτώσεις.

Δεν καταργεί όμως τη δυνατότητα της αθέτησης πληρωμών, που σε αυτό το ζοφερό τοπίο φαντάζει μονόδρομος – ακόμη και τώρα!

Όπως δηλαδή έγινε στην Αργεντινή έτσι και στην Ελλάδα κάθε «διευκόλυνση» των πιστωτών σφίγγει ακόμη πιο πολύ τη θηλιά, φέρνοντας πιο κοντά το ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών και της εξόδου επιπλέον από το ευρώ, στο βαθμό που οι ασυμμετρίες οξύνονται, ελέω ύφεσης και η σύγκλιση –προϋπόθεση ύπαρξης ενιαίου νομίσματος– γίνεται το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Ο παροξυσμός δε του κοινωνικού ζητήματος με τις χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που θα ακολουθήσουν εν είδει θυσίας στο βωμό των πρωτογενών πλεονασμάτων, τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και την έκρηξη της ανεργίας δημιουργεί τους όρους ώστε ο ίδιος ο λαός να ανατρέψει αυτή την εγκληματική πολιτική.

Υπαινιγμοί του παρόντος


Του Θανάση Σκαμνάκη

Υπάρχει μια πλευρά στην Ιστορία που συνήθως προτιμάμε να μη σκεφτόμαστε σε όλη την έκταση και τις πλευρές της, γιατί μας τρομάζει. Μιλάει γι’ αυτήν ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν στο βιβλίο του Ρευστός φόβος (εκδόσεις Πολύτροπον): «Πριν το Άουσβιτς (ή τα σοβιετικά Γκουλάγκ ή τη Χιροσίμα…) δεν ξέραμε πόσο ακριβώς φρικτή και τρομακτική μπορούσε να γίνει η ποικιλία του κακού ανθρώπινης προέλευσης, κακού ηθικού που μεταστράφηκε σε φυσικό, αφ’ ης στιγμής αυτό ήταν σε θέση να επωφεληθεί των νέων εργαλείων και όπλων που παρείχε η μοντέρνα επιστήμη και τεχνολογία. Άλλο τόσο δεν ξέραμε σε αυτό το μακρινό πλέον “πριν” … ότι η λογική της μοντέρνας ζωής επεκτείνει ριζοσπαστικά και σε ανήκουστη κλίμακα, τη δεξαμενή στρατολόγησης δυνητικών δραστών του κακού. Το τρομακτικότερο μάθημα είναι ότι, παρά τα κοινώς λεγόμενα, δεν είναι μόνο τα τέρατα που διαπράττουν τερατώδη εγκλήματα. Αν ήταν μόνον αυτά υπαίτια, τα πιο τερατώδη και τρομακτικά εγκλήματα που γνωρίζουμε δεν θα είχαν συμβεί ποτέ. Δεν θα είχαν καν καταστρωθεί, ελλείψει επαρκούς εξοπλισμού, και οπωσδήποτε δεν θα είχαν περατωθεί, ελλείψει επαρκών “ανθρώπινων πόρων”. Το καταστροφικότερο από ηθικής άποψης μάθημα του Άουσβιτς, των Γκουλάγκ ή της Χιροσίμα δεν είναι ότι μπορούμε να κλειστούμε πίσω από συρματοπλέγματα ή σε θαλάμους αερίων, αλλά ότι (υπό τις κατάλληλες συνθήκες) μπορούμε να γίνουμε δεσμοφύλακες… Τα θύματα του Άιχμαν ήταν “άνθρωποι όπως εμείς”. Το ίδιο ήταν όμως –Θεός φυλάξοι!– και πολλοί από τους εκτελεστές του Άιχμαν, οι σφαγείς των θυμάτων^ και ο Άιχμαν. Ο Άιχμαν δεν ήταν το κακό προσωποποιημένο, ο Διάβολος. Ήταν ένα συνηθισμένο, πεζό, βαρετά “καθημερινό” πλάσμα: κάποιος που προσπερνάς στο δρόμο χωρίς να τον προσέξεις. Ήταν ο μέσος όρος, η μέση τιμή, το αντιπροσωπευτικό δείγμα των δημογραφικών στατιστικών πινάκων. Απλώς, όπως όλοι μας, προτιμούσε τη δική του βολή από τη βολή των άλλων. Αυτό ακριβώς το κοινό, συνηθισμένο παράπτωμα ή ολίσθημα, σε ασυνήθιστους καιρούς, οδηγεί σε ασυνήθιστα αποτελέσματα. Άπαξ και το γνωρίζουμε αυτό δεν χρειαζόμαστε άλλο τον Διάβολο». Λέει κι άλλα ενδιαφέροντα ο Μπάουμαν που δεν χωρούν στο λίγο χώρο.

Ακούγονται ίσως μακρινά. Αλλά πιστεύω δεν είναι. Γιατί το κακό δεν αφορά μόνον την άλλη πλευρά. Το παρόν μας βρίσκεται αντιμέτωπο με παρόμοιους υπαινιγμούς. Μερικές φορές ακούγεται ανατριχιαστικά απλό: αρκεί να πείσουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε οι κάτοχοι της μόνης αλήθειας κι ότι οφείλουμε να υπερασπίσουμε με κάθε τρόπο αυτή την αλήθεια απέναντι σε όσους, με οποιοδήποτε τρόπο, την επιβουλεύονται, αρκεί να πειστούμε πως οι άλλοι την επιβουλεύονται ακόμα κι αν είναι οι διπλανοί μας στη δράση. Αν αφεθούμε, μπορεί να αφήσουμε να ξετυλίγεται ένα νήμα που πάει πολύ μακριά.

Τιμάμε τους νεκρούς με αγώνες ή περιχαράκωση;


Του Θάνου Ανδρίτσου

Η 20ή του Οκτώβρη θα μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη όλων για τον άδικο χαμό του αγωνιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη, αλλά και για μια από τις πιο βίαιες επιθέσεις ενάντια σε εργατικά μπλοκ απεργιακών διαδηλώσεων. Από τη μεριά μας αυτή είναι η σοβαρότερη πλευρά των γεγονότων. Ότι ένα τεράστιο κομμάτι μιας μεγαλειώδους εργατικής κινητοποίησης που βρισκόταν στο δρόμο με τα σωματεία και τα συλλογικά του όργανα, δέχτηκε δολοφονική επίθεση, κάτι που μονάχα κυβερνητικές ή παρακρατικές - ακροδεξιές στοχεύσεις μπορεί να ικανοποιεί.

Είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του στοχεύουν σε συγκεκριμένα πολιτικά οφέλη. Να πλήξουν το ίδιο το εργατικό κίνημα, να σπείρουν μια διάχυτη αναμέτρηση εντός αγωνιζόμενων κομματιών, να εμποδίσουν τα βήματα συμπόρευσης και κοινού αγώνα μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος ενισχύοντας την περιχαράκωση και την απομόνωση. Το πιο λυπηρό, λοιπόν, για την επόμενη μέρα θα είναι αν εν τέλει πετύχουν τους στόχους τους.

Δυστυχώς, για άλλη μια φορά η ηγεσία του ΚΚΕ διαλέγει ένα δρόμο αντίθετο τόσο στην κοινή λογική, όσο και σε αυτόν που έχει ανάγκη το λαϊκό κίνημα και αναζητούν οι εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί. Ένα δρόμο που δείχνει ότι οι παραπάνω κίνδυνοι μπορεί και να επαληθευτούν. Αντί να βγει μαχητικά και αντικυβερνητικά, να δώσει ένα στίγμα συνέχισης και διεύρυνσης του αγώνα, αντί να κάνει βήματα προς την κοινή ανατρεπτική δράση, πάει ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Αρκείται στο να περιγράψει ότι η επίθεση που δέχτηκε ήταν προαποφασισμένη, ωστόσο περιορίζεται σε μια καταγγελία μηχανισμών και όχι της κυβέρνησης, της κρατικής καταστολής, του χημικού πολέμου. Φτάνουμε στο ανήκουστο να υπάρχει νεκρός αγωνιστής σε εργατική διαδήλωση και μετά από δέκα μέρες να μην έχει γίνει μια αγωνιστική εμφάνιση. Και ειδικά μετά από μια περίοδο που οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είχαν κλονίσει τη λαομίσητη κυβέρνηση και η συνέχισή τους ήταν και παραμένει απαράβατος όρος για την ανατροπή των μέτρων διάλυσης του λαού. Μα πραγματικά, έτσι τιμά το κίνημα τους νεκρούς του; Έτσι εμπνέει το ΚΚΕ τα μέλη του απέναντι στο φόβο, απέναντι στην καταστολή και την κρατική τρομοκρατία;

Η πίεση του ίδιου του κόσμου του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ είναι που ανάγκασαν στο σημαντικό βήμα της παρουσίας του στο Σύνταγμα τη μέρα εκείνη, γεγονός καθοριστικής σημασίας, όποια κριτική και αν κάνει κανείς στη στάση του. Το ίδιο και η υιοθέτηση στον επίσημο λόγο του κόμματος των αιτημάτων για πτώση της κυβέρνησης, διαγραφή του χρέους κ.ά. Μήπως όμως η ηγεσία του κόμματος φοβούμενη τις μετατοπίσεις και τους τριγμούς που μπορούν να συμβούν, οδηγείται στο να υλοποιεί τελικά το στόχο αυτών που της επιτέθηκαν, που δεν είναι άλλος από τη ίδια την ήττα και τον κατακερματισμό του εργατικού κινήματος; Γιατί τα αιτήματα αυτά χρειάζονται και τρόπο για να υλοποιηθούν. Και εμείς λέμε ότι μόνο η πάλη του λαού μπορεί να το κάνει, ένα αναγεννημένο πολιτικό εργατικό κίνημα που περνά και από την κοινή ανατρεπτική δράση της Αριστεράς. Πώς αλλιώς; Με την περιχαράκωση; Με τη διαμαρτυρία μονάχα και την άνοδο στα εκλογικά ποσοστά;

Τι φοβάται το ΚΚΕ και αντί να πρωτοστατήσει ώστε να μην υποταχτεί η κοινωνία στην απόγνωση και το φόβο και να αναθαρρήσουν οι αγωνιστές όλων των χώρων, μετά από μια δολοφονία, επιτίθεται στην υπόλοιπη Αριστερά; Δεν είναι θλιβερό που ενώ οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν αποφασιστικά την επίθεση, βρίσκονται συχνά μέσα στο κάδρο αυτών που καταγγέλλονται; Δεν γνωρίζει η Αλ. Παπαρήγα τη διαφορά της ακροδεξιάς με την ακροαριστερά, τις οποίες ταύτισε στην πρώτη της δήλωση; Μπορεί να δικαιολογηθεί η ανακοίνωση της νομαρχιακής επιτροπής Ιωαννίνων του ΚΚΕ ότι «το ΝΑΡ και οι παρατρεχάμενοί του» ευθύνονται μεταξύ άλλων για το νεκρό; Φρονούμε ότι μόνο απορία και θλίψη δημιουργεί η στάση αυτή σε όλο τον εργαζόμενο κόσμο που στενάζει από τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και επιδιώκει να αλλάξει η σελίδα στο εργατικό κίνημα.

Εμείς ξέρουμε ότι το να αναγνωρίζεις τον εχθρό σου δίπλα σου, στα αριστερά και όχι απέναντι, προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στο σύστημα. Ο μόνος δρόμος είναι να μην αφήσουμε ούτε ένα λεπτό ήσυχη την κυβέρνηση και να ξημερώσει μια νέα μέρα με απεργίες και διαδηλώσεις. Αυτό που πρέπει τελικά να καταλάβουν όλοι είναι ότι η κοινή δράση της Αριστεράς και όλων των μαχόμενων τάσεων του κινήματος δεν είναι μια εμμονή μας, δεν είναι μια επιλογή που προκύπτει από τη στάση που κρατούν οι υπόλοιπες δυνάμεις. Είναι ανάγκη, είναι προϋπόθεση για τη μέγιστη συσπείρωση δυνάμεων και στο κοινωνικό επίπεδο, για τη μεγάλη αναμέτρηση που βρίσκεται ακόμα μπροστά μας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Σε αυτή την υπόθεση κρίνονται όλοι, πρώτα και κύρια από την ιστορία.

Προς μια επαναστατική κατάσταση «διαρκείας»


Του Κώστα Μάρκου

Τις επόμενες ημέρες θα γίνουν γνωστές όλες οι παράμετροι και οι λεπτομέρειες της «συμφωνίας» στην Ευρωσύνοδο. Ωστόσο, η 27η Οκτωβρίου 2011 θα μείνει στην ιστορία ως η ημερομηνία, όχι απλώς μιας «εθνικής ταπείνωσης», όπως είπε ο Καρατζαφέρης, αλλά ως η ημερομηνία μιας «εθνικής ήττας» της ελληνικού καπιταλισμού, που ανοίγει το δρόμο για μια «οικονομική μικρασιατική καταστροφή» της ελληνικής αστικής τάξης. Η συμφωνία αυτή, εάν υπερψηφιστεί και εφαρμοστεί, θα εκτινάξει κι άλλο την ήδη εκτιναγμένη φτώχεια και εξαθλίωση πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Παράλληλα, όμως, αποτελεί και το εισιτήριο για μια ιστορική στρατηγική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στη διεθνή καπιταλιστική ιεραρχία με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον του. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η ελληνκή ολιγαρχία αποφάσισε να θυσιάσει τις τράπεζές της στα ξένα διεθνή κεφάλαια και να δεχτεί την ταπείνωση μιας «εποπτείας» χειρότερης και από αυτήν που ασκούσαν οι ΗΠΑ, στην εποχή του Πιουριφόι.

Από ό,τι φαίνεται το πασοκικό πολιτικό προσωπικό δεν χειρίζεται την ήττα ούτε καν ως έναν «αναγκαίο συμβιβασμό», αλλά με μια επικοινωνιακή τεχνική που εμφανίζει την ήττα, εάν όχι ως νίκη, τουλάχιστον ως περίπου μια επιτυχία.

Το ειρωνικό είναι ότι το ξεπούλημα των τραπεζών γίνεται μέσω μιας κρατικοποίησης, την οποία οι τραπεζίτες αρνήθηκαν να δεχτούν όταν την πρότεινε ο Βενιζέλος, στις αρχές του Σεπτέμβρη. Με τη διαφορά ότι τώρα δεν πρόκειται για «εθνικοποίηση - κρατικοποίηση», όπως παλιότερα, αλλά για «ευρωκρατικοποίηση», όπως έγραφε το Βήμα. Και όταν τα κλειδιά των τραπεζών περνούν σε ξένα χέρια, τότε είναι σίγουρο ότι σταδιακά και οι επιχειρήσεις της παραγωγής θα περάσουν σε ξένα, κυρίως γερμανικά κεφάλαια.

Η ελληνική ολιγαρχία ευελπιστεί ότι θα βρει τα μέσα για να ξαναβγεί από την κρίση, όπως μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Δεν πρόκειται να το πετύχει. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Βασική διαφορά είναι ότι όχι μόνο δεν μπορεί να τροφοδοτηθεί με πρόσθετο εργατικό δυναμικό, όπως τότε με τους πρόσφυγες, αλλά και ότι έχει εξαντλήσει παραγωγικά και θα εξαντλήσει ακόμη περισσότερο το ήδη υπάρχον και ποιοτικά πολύ ανώτερο, σύγχρονο εργατικό παραγωγικό δυναμικό της χώρας. Σε τέτοιο βαθμό, που δεν θα μπορέσει να επαναλάβει ούτε το «μικρό θαύμα» της μετεμφυλιακής ανάπτυξης. Πολύ περισσότερο, που η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού συνδέεται βαθιά, τόσο με την πορεία της τωρινής νέας «Μεγάλης Ύφεσης» αλλά και με τη βαθύτερη ιστορική κρίση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.

Γιατί η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι κρίση ενός «καθυστερημένου» προϊμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Αντίθετα, είναι κρίση ενός σχετικά προωθημένου καπιταλισμού, που πέρασε από καιρό στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, ενώ ενσωμάτωσε και ποιοτικά χαρακτηριστικά του νεότατου σταδίου, του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Η παρούσα κρίση είναι κρίση πρώτα από όλα των πολύ ανεπτυγμένων χωρών και όχι πρωτίστως των «καθυστερημένων». Η Ελλάδα είναι η κορυφή μόνο του τεράστιου παγόβουνου. Βρέθηκε εκεί λόγω των ξεχωριστών αντιθέσεων και ιδιομορφιών με τις οποίες χαρακτηρίζεται το πέρασμά της στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Μία από τις πιο σημαντικές είναι ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μικρού μεγέθους. Και όπως ξέρουμε, για τους αστούς «το μέγεθος μετράει» πολύ περισσότερο και από την ποιότητα.

Η συμφωνία της Ευρωσυνόδου δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει ούτε την κρίση της ευρωζώνης, ούτε να σταματήσει την διεθνή ύφεση. Οι ηγέτες της ΕΕ και των ΗΠΑ και οι οικονομολόγοι τους φαίνεται να μην έχουν καν συνειδητοποιήσει ότι τα υπερσυσσωρευμένα, απαξιωμένα κεφάλαια της παγκόσμιας οικονομίας, που πρέπει να εκκαθαριστούν, ξεπερνούν κατά πολύ την αξία των «τοξικών ομολόγων», είναι αξίας πολλών δεκάδων τρισ. Σε σύγκριση με αυτά, το 1,5 τρισ. του όποιου «μηχανισμού» στήσει η ΕΕ, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, του ΔΝΤ και της Κίνας (που επιστρατεύεται) δεν είναι παρά μια «γραμμή Μαζινό» που θα καταρρεύσει στο συνδυασμό «κεραυνοβόλου» και «πολέμου θέσεων» που ακολουθούν οι «αγορές» προακλώντας χρεωκοπία στη μια μετά την άλλη χώρα. Tα δε λίγα δεκάδες δισ. ευρώ κουρέματος του ελληνικού χρέους είναι σταγόνα σε έναν ωκεανό. Τα μέτρα αυτά είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, δεν είναι η Ισπανία και η Γαλλία, δεν είναι καν η Γαλλία.

Πρόκειται για τα τεράστια απαξιωμένα κεφάλαια που δεν μπορούν να αποφέρουν κέρδη από την επανεπένδυσή τους στην παραγωγή, λόγω του χαμηλού ποσοστού κέρδους. Αυτά τα κεφάλαια πρέπει να καταστραφούν βίαια, με μαζικές χρεωκοπίες γιγαντιαίων επιχειρήσεων και κρατών, ευελπιστώντας, μέσω της «πτώχευσης» της εργασίας, να ανέβει ξανά κατά κάποιες μονάδες το μέσο ποσοστό κέρδους. Αυτή η τάση οδηγεί σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή και εξαθλίωση δισεκατομμυρίων μαζών σε όλο τον πλανήτη.

Από αυτή τη σκοπιά, η επαναστατική αντικαπιταλιστική Αριστερά, όλη η Αριστερά και οι πρωτοπόρες δυνάμεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ταξική πάλη, αρχικά στην Ελλάδα και σταδιακά στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, τείνει να μπει σε μια νέα ιστορική περίοδο, αφήνοντας πίσω της την περίοδο που άνοιξαν οι κλονισμοί του 1989-92, κουβαλώντας όμως ακόμα, όλα τα χαρακτηριστικά της. Πρόκειται για μια σχετικά μακρόχρονη περίοδο –όχι, όμως, δεκαετιών– στην οποία η ταξική πάλη θα «μπαινοβγαίνει» σε επαναστατικές καταστάσεις, όπως έδειξε η «Αραβική Άνοιξη» σε πρωτόλειο βαθμό (που είναι πιο κοντά στις νέες τάσεις σε σύγκριση με τα γεγονότα της Λατ. Αμερικής, διότι εκδηλώθηκε μετά την κρίση). Πρόκειται για μια περίοδο η οποία θα χαρακτηρίζεται από μια διαρκή, αλλά όχι «κλασική» επαναστατική κατάσταση και –για ένα διάστημα– χωρίς καθαυτό επαναστατική κρίση, χωρίς νίκη της επανάστασης, μέχρι να συγκεντρωθούν οι αντίστοιχες προϋποθέσεις. Η εξαιρετικά αντιφατική αυτή κίνηση και η σχετικά μακρόχρονη διάρκειά της, οφείλονται στο γεγονός ότι ενώ το «κοσμικό ρεύμα» της εποχής μας «σπρώχνει» προς το ξέσπασμα των επαναστάσεων για τον κομμουνισμό, η έλλειψη ενός σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος και η συνακόλουθη έλλειψη ενός σχετικά μαζικού επαναστατικού υποκειμένου (κόμματος, μετώπου και εργατικού κινήματος), «φρενάρουν» την πορεία αυτή, πέρα από τις οξύτατες, νέες αντικειμενικές δυσκολίες που φέρνει η κρίση και τα συνειδητά εμπόδια που βάζει η αστική τάξη. Όλα αυτά δεν σημαίνουν καθόλου μια ευθύγραμμη πορεία για κάθε χώρα και για κάθε κίνημα (π.χ., η «απαχθείσα από το ΝΑΤΟ» εξέγερση της Λιβύης, όπως εύστοχα έγραψε ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου).

Από αυτή τη σκοπιά, ενώ «πιο εύκολα θα πάμε στον κομμουνισμό αλλά πιο δύσκολα στην επανάσταση», πρέπει να συμπληρώσουμε: Aκόμη πιο δύσκολα στην αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Κι αυτό γιατί η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα του κεφαλαίου που βουλιάζει σε κρίση και το οποίο γνωρίζει ότι όταν αυτή σπάσει στον πιο αδύναμο κρίκο, μπορεί να καταρρεύσουν όλες οι γραμμές άμυνας που έχει οικοδομήσει και οι εφεδρείες που ακόμη διαθέτει. Γι’ αυτό και πρέπει να γνωρίζουμε ότι ακόμη και ο κίνδυνος για σπάσιμο ενός αδύναμου κρίκου της επίθεσης θα οδηγήσει στην εκδήλωση μιας αντιδραστικής αστικής αλληλεγγύης (όπως τώρα με το «εθελοντικό κούρεμα»), πάντα με το αζημίωτο (όπως με την «εποπτεία») με ανώτατη μορφή τη διεθνή ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά του εργαζόμενου έθνους που θα έχει ξεσηκωθεί. Παράλληλα, η οξύτητα της σύγκρουσης γύρω από την προώθηση ή ανατροπή της επίθεσης οφείλεται στο γεγονός ότι από τη μια, η αστική τάξη «δεν μπορεί να δώσει» λόγω της κρίσης και από την άλλη, η εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα «δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς να πάρουν» από το κεφάλαιο.

Στην Ελλάδα το μαζικό κίνημα, ημιαυθόρμητα και ημισυνειδητά, πραγματοποίησε ένα μεγάλο βήμα μπροστά, μέσα από μια ανοδική πορεία με σκαμπανεβάσματα, που συμπυκνώθηκε με την τελευταία 48ωρη απεργία η οποία απέκτησε το χαρακτήρα γενικής πολιτικής απεργίας, με το αίτημα «να πέσει η κυβέρνηση - να φύγει η τρόικα», με μεγάλη πολυμορφία και αντιφάσεις. Ωστόσο, η σχετική επιτυχία της κυβέρνησης και του αστικού κράτους να διαλύσουν τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις μέσω της δολοφονικής επίθεσης κατά του ΠΑΜΕ, είναι μια ένδειξη μόνο της ποιοτικής ανεπάρκειας του εργατικού και λαϊκού κινήματος να σπάσει την επίθεση. Αυτή η ανεπάρκεια μετριέται υλικά: Eίναι ο βαθμός μείωσης του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων.

Από αυτή τη σκοπιά, η μεγάλη άμεση προτεραιότητα της αριστερής αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής πολιτικής είναι να γίνει ένα σοβαρό βήμα στη δημιουργία ενός αγωνιστικού μετώπου ανατροπής της επίθεσης, ενός αγωνιστικού κοινωνικού μετώπου της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα, αλλά με σαφή πολιτική κατεύθυνση την ανατροπή της επίθεσης. Ενός μετώπου ανώτερης κοινής δράσης όλης της Αριστεράς, κοινής δράσης με όλα τα ρεύματα του αγώνα, με βάση και κορυφές. Και εντός του απαιτείται ένα μέτωπο - πόλος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με επαναστατική κατεύθυνση και κομμουνιστική προοπτική, που με αυτοτέλεια θα εκπροσωπεί το μέλλον του κινήματος μέσα στο παρόν του. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα ανταποκριθεί σε αυτό το κάλεσμα των καιρών εάν αναλάβει αποφασιστικά πρωτοβουλίες προς τη βάση, αλλά και θαρραλέα και προς τις κορυφές όλων των ρευμάτων του αγώνα, σε αυτή την κατεύθυνση, στο αμέσως ερχόμενο διάστημα.

Κύπρος: Και το Ισραήλ… «εγγυήτρια δύναμη»


Του Πέτρου Κοσμά

Νέα κλιμάκωση στρατιωτικών αντιπαραθέσεων και πολεμικών επεισοδίων αναπτύσσεται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η αντιδραστική επιθετική πολιτική τους κατά των εργαζομένων των υποταγμένων κυβερνήσεων Παπανδρέου - Χριστόφια, συμπληρώνεται με την αντιδραστική στροφή στην εξωτερική πολιτική, με αποτέλεσμα να θεμελιώνεται το Ισραήλ ως ακόμη μια «εγγυήτρια δύναμη» της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με τη συμφωνία Ελλάδας και Κύπρου, το Ισραήλ χρησιμοποιεί τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις προκειμένου να διευκολύνει τις επιχειρήσεις των ένοπλων δυνάμεών του στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Συγκεκριμένα, οκτώ μαχητικά ελικόπτερα του Ισραήλ πραγματοποίησαν προσγειώσεις και απογειώσεις στο αεροδρόμιο Λάρνακας στο πλαίσιο άσκησης στην Ανατολική Μεσόγειο, διενεργώντας ταυτόχρονα πλήρη διαδικασία ανεφοδιασμού. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η άσκηση έγινε όχι απλά σε συνεννόηση, αλλά και σε συνεργασία με τις κυπριακές Αρχές.

Όταν κλήθηκε ο υπουργός της Κυπριακής Δημοκρατίας Άμυνας, Δ. Ηλιάδης, να σχολιάσει τις πληροφορίες για άφιξη έξι ισραηλινών στρατιωτικών ελικοπτέρων στη Λάρνακα, δήλωσε ότι «ισραηλινά ελικόπτερα προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο Λάρνακας μόνο για ανεφοδιασμό, αφού πρώτα ζήτησαν και έλαβαν έγκριση από τις αρμόδιες αρχές». Τα πραγματικά γεγονότα τον διαψεύδουν όμως, καθώς τα μαχητικά του Ισραήλ δοκίμαζαν τεχνικές για πτήσεις και προσγειώσεις στο αεροδρόμιο, όπως τα υψόμετρα, τις ταχύτητες, τις αποστάσεις σε κάθε πορεία, αλλά και τα πιθανά εμπόδια, κινούμενα πάντα σε σχηματισμούς ανά ζεύγη. Τα ελικόπτερα που είχαν προορισμό την Ιταλία και χρησιμοποίησαν τη Λάρνακα και για ανεφοδιασμό, μιας και μερικά εξ αυτών έκαναν περιπολία πάνω από τα οικόπεδα «Αφροδίτη» και «Λεβιάθαν» της κυπριακής και ισραηλινής ΑΟΖ, αντίστοιχα. Επίσης, πληροφορίες κάνουν λόγο για την έναρξη συσκέψεων κοινών ομάδων ασφαλείας Κύπρου - Ισραήλ που ξεκίνησαν στη Λευκωσία. Ισραηλινός αναλυτής δήλωσε στον κυπριακό τηλεοπτικό σταθμό Σίγμα Λάιβ ότι «αυτή η κίνηση αποσκοπεί στο να δείξει από τη μία στους Κύπριους ότι δεν είναι μόνοι τους και από την άλλη, στην Τουρκία ότι τα ψέματα τελείωσαν». Ενώ όταν κλήθηκε να απαντήσει για τα πολεμικά αεροσκάφη που εμφανίστηκαν στον κυπριακό ουρανό στις 4 Οκτωβρίου, κάνοντας σκοπίμως κύκλους πάνω από την Κύπρο, απάντησε ότι «τα αεροσκάφη εμφανίστηκαν σε μια προσπάθεια τόνωσης του αισθήματος ασφάλειας του κυπριακού λαού». Εντός του FIR Λευκωσίας αναμένεται αυτές τις ημέρες άσκηση που θα πραγματοποιήσουν 16 ισραηλινά αεροσκάφη μαχητικά και ιπτάμενα τάνκερ.

Η όλη κίνηση του Ισραήλ σχετίζεται άμεσα με το ευρύτερο μήνυμα που επιθυμεί να στείλει προς πάσα κατεύθυνση, κυρίως προς την Άγκυρα. Μέσω του αντιδραστικού άξονα Τελ Αβίβ - Λευκωσία - Αθήνα, το Ισραήλ μπορεί να έχει διευκολύνσεις σε όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Από την άλλη η Τουρκία ανακοίνωσε την προσθήκη και του νορβηγικού σκάφους Οσεάμικ Τσάλεντερ στις τρισδιάστατες τουρκικές έρευνες στη Μεσόγειο, και ότι οι έρευνες αυτές θα πραγματοποιούνται επί 40 μέρες στα ανοιχτά των κατεχομένων. Λίγες μέρες πριν δύο τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη παρακολουθούσαν από ακτίνας βολής ισραηλινά μαχητικά στην Κύπρο.

Καταγγελίες ΚΚΕ: Το παρακράτος ελλοχεύει


Του Μάκη Γεωργιάδη

Στοιχεία για τη δράση των «κουκουλοφόρων» οι οποίοι δρουν ως συντεταγμένες παρακρατικές ομάδες με άμεση διασύνδεση και κάλυψη από την ΕΛΑΣ, κατέθεσε την Τρίτη 25 Οκτωβρίου στην Εισαγγελία Πρωτοδικών η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα. Επίδικο ασφαλώς ήταν τα επεισόδια και οι συγκρούσεις μεταξύ κουκουλοφόρων και διαδηλωτών του ΠΑΜΕ στη μεγάλη συγκέντρωση της 20ής Οκτωβρίου στο Σύνταγμα. Γεγονότα τα οποία είχαν τραγική κατάληξη με το θάνατο του 53χρονου οικοδόμου μέλους του ΠΑΜΕ, τον τραυματισμό δεκάδων διαδηλωτών. Οι συγκρούσεις επίσης πυροδότησαν μια πολιτική αντιπαράθεση του ΚΚΕ με μια σειρά πολιτικών χώρων οι οποίοι εκτείνονται από την άκρα Δεξιά ως τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Πέραν του πολιτικού υπόβαθρου ωστόσο της αντιπαράθεσης και των βαθιών θεωρητικών διαφορών, οι καταγγελίες της Α. Παπαρήγα έθεσαν επί τάπητος ένα χρόνιο και σημαντικό ζήτημα που εδράζεται στη διασύνδεση παρακρατικών ομάδων και εξωθεσμικών κέντρων με τους μηχανισμούς καταστολής. Πόσω μάλλον σήμερα, που η δράση αυτών των κέντρων, με την όξυνση της κρίσης και την παράλληλη ανάταση του κινήματος, αποκτά βαρύνουσα σημασία για την κυρίαρχη τάξη. Εξαναγκάζει όμως παράλληλα ακόμη και την κυβέρνηση να τηρεί αποστάσεις και να επιζητεί την κατάθεση συγκεκριμένων στοιχείων προς αποκάλυψη πτυχών της αλήθειας. Τόσο που ο ίδιος ο υπουργός προστασίας του Πολίτη, Χ. Παπουτσής, αναγκάστηκε να εκδώσει την εξής ανακοίνωση αμέσως μετά τις καταγγελίες: «Εάν ισχύουν, πιστοποιούν την ύπαρξη και τη λειτουργία παρακράτους, που καθοδηγείται από σκοτεινό κέντρο εκτός του νόμιμου και του συνταγματικού πλαισίου της χώρας. Εάν ισχύουν, πρόκειται για προσπάθεια υπονόμευσης της δημοκρατικής ομαλότητας». Από την πλευρά της, η Α. Παπαρήγα είχε δημοσίως αναφερθεί σε συγκεκριμένα περιστατικά με αστυνομικούς να βγάζουν τις στολές τους και να ενδύονται αμφίεση κουκουλοφόρων την ίδια την ημέρα των περιστατικών αλλά και έξω από τη ΓΑΔΑ τα ξημερώματα της Πέμπτης όπου ανέφερε χαρακτηριστικά: «Χθες βράδυ στις 2 έξω από τη ΓΑΔΑ υπήρχε ομάδα αστυνομικών και κουκουλοφόροι, τώρα θα μου πείτε είναι κουκουλοφόροι που είναι σε σύνδεση με την αστυνομία ή είναι αστυνομικοί που ντύθηκαν κουκουλοφόροι, και οι οποίοι πανηγύριζαν και έλεγαν τους φάγαμε» και πρόσθεσε: «Tην ίδια μέρα στη Σανταρόζα, υπήρχε ομάδα αστυνομικών που έβγαλε τα ρούχα της και έβαλε κουκουλοφόρων». Η γ.γ. του ΚΚΕ δεν έκανε περαιτέρω δηλώσεις μετά την κατάθεση των στοιχείων στον εισαγγελέα Χαρ. Λακαφούση, ωστόσο σε ανακοίνωσή του το γραφείο Τύπου του ΚΚΕ σημείωνε: «Σε σχέση με τη δολοφονική επίθεση κατά χιλιάδων διαδηλωτών, οι οποίοι συμμετείχαν στην περικύκλωση της Βουλής που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ, το κόμμα μας θεωρεί ότι επρόκειτο για προσχεδιασμένη ενέργεια από ομάδες που δρούσαν σε διατεταγμένη υπηρεσία».

Μια παράμετρος πάντως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ίσως υποκρύπτει υπόγειες δράσεις τέτοιων μηχανισμών και την πιθανή έξαρσή τους είναι οι πρόσφατες όσο και αιφνίδιες κρίσεις στην ΕΛΑΣ, οι οποίες έφεραν την αναβάθμιση του μέχρι πρότινος αρχηγού Λ. Οικονόμου σε γενικό γραμματέα Δημόσιας Tάξης, μετά την ξαφνική «παραίτηση» του προηγούμενου Γρ. Τασούλα και την προαγωγή σε αρχηγού του σώματος του αντιστράτηγου Ν. Παπαγιαννακόπουλου…

Η ελπιδοφόρα διαδρομή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ


Του Γιώργου Λαουτάρη

Ένα μεγάλο βήμα ανοίγει σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την πρώτη της Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Αντιπρόσωποι των τοπικών επιτροπών όλης της χώρας που αναδείχτηκαν μετά από πολύωρες πολιτικές συνελεύσεις, θα δώσουν το «παρών» σε ένα ιστορικό πολιτικό ραντεβού. Το ρεύμα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με όλες τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις του, προχωρά σε ακόμη μια αποφασιστική πρωτοβουλία ενοποίησης, με την αμοιβαία επιθυμία για προωθητικές αποφάσεις.

Η γεωγραφία της Συνδιάσκεψης είναι χαρακτηριστική. Εκτός από τα μεγάλα αστικά κέντρα, σε μικρές πόλεις και νησιά ξεφύτρωσαν και οργανώθηκαν συνελεύσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που από σήμερα θα καταλάβουν το βήμα στο συνεδριακό κέντρο του Άλσους Περιστερίου. Σε Ιθάκη, Άνδρο, Σύρο, Δράμα, Ελασσόνα, Πτολεμαΐδα, Έδεσσα, Γιαννιτσά, Χίο, μέχρι και στη Σητεία, το μέτωπο έχει ριζώσει στις τοπικές κοινωνίες, στους τοπικούς αγώνες, αποκτώντας την εργατική, μαχητική του ταυτότητα. Συνολικά, πάνω από 70 τοπικές επιτροπές συγκλήθηκαν ενόψει της Συνδιάσκεψης, συνεδρίασαν για τη συζήτηση και την έγκριση των πολιτικών κειμένων, πραγματοποίησαν πολιτικές εκδηλώσεις παρουσίασης των θέσεών τους. Πάνω από 850 θα είναι οι εκλεγμένοι με μέτρο αντιπρόσωποι των τοπικών συνελεύσεων που θα λάβουν κάρτα στη Συνδιάσκεψη, με δικαίωμα ψήφου.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετρά ήδη μια ιστορία δυόμισι χρόνων. Δημιουργήθηκε αμέσως μετά τη «φωτιά» και τη λάμψη που εξέπεμψε ο Δεκέμβριος του 2008, εν μέσω της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης και της πρώτης εκείνης φάσης στην επίθεση που θα ακολουθούσε. Ο πολιτικός χρόνος που μεσολάβησε από τότε είναι φυσικά τόσο πυκνός, που καθιστά δύσκολη τη σύγκριση των καθηκόντων και των προκλήσεων που είχε και έχει να αντιμετωπίσει η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Ενδεικτικό όμως είναι ότι στις ημέρες του Μνημονίου και του «πολυνομοσχεδίου» που διανύουμε, είναι τέτοια η επικαιρότητα των διακηρυκτικών τοποθετήσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για το στόχο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, για τη στάση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, που πλέον έχουν γίνει «κοινό κτήμα» ενός ευρύτερου τμήματος του εργατικού κινήματος.

«Πώς θα ρίξουμε την κυβέρνηση», «πώς θα σταματήσουμε την επίθεση, σήμερα και όχι σε ένα απροσδιόριστο μέλλον», ήταν λόγου χάρη οι ερωτήσεις που δέχτηκε από το ακροατήριο ο Άγγελος Χάγιος σε εκδήλωση παρουσίασης των θέσεων της Συνδιάσκεψης στην Κερατέα, την προηγούμενη Κυριακή. Η βάση της συζήτησης σε πρωτοπόρους αγωνιστές αλλά και σε κάθε σπίτι που σήμερα δέχεται τα «πυρά» της κυβερνητικής πολιτικής είναι ριζικά διαφορετική σε σχέση με δυόμισι χρόνια πριν. Σε αυτό ασφαλώς συνέβαλαν καθοριστικά οι συνθήκες της επίθεσης, όμως όπως θα δειχτεί στη συνέχεια, η πολιτική συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλο αυτό το διάστημα από τον Μάρτιο του 2009 μέχρι και σήμερα, υπήρξε καταλυτική για την πλατιά αποδοχή των αντικαπιταλιστικών αιτημάτων που κυριαρχούν σήμερα.

Ο ελληνικός Δεκέμβρης ήταν μόνο η αρχή, υποστήριζε το πρώτο κείμενο που έφερε την υπογραφή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον Μάρτιο του 2009. Μια φράση πολιτικής διορατικότητας για τα όσα θα ακολουθούσαν στο παγκόσμιο και βεβαίως το ελληνικό στερέωμα, αλλά και δείγμα της αγωνιστικής αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης που ενέπνευσε σε χιλιάδες αγωνιστές και όχι μόνο η δημιουργία ενός μετώπου όλων των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων. Η ίδρυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πέρασε μέσα από μια μακρά και επίπονη γέννα, με όλες τις πολιτικές και οργανωτικές επιπλοκές που μπορεί να έχει ένα μεγάλο στην πράξη και στη θεωρία εγχείρημα. Εν αρχή ην το Σπόρτινγκ, το Σάββατο 31 Ιανουαρίου, μια πολιτική εκδήλωση, από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της εκτός των τειχών Αριστεράς, στην οποία κάλεσαν 10 οργανώσεις. «Να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων, για την ανατροπή της πολιτικής της καταστολής, της λιτότητας, του ρατσισμού, του κεφαλαίου, της ΕΕ», έγραφαν τα κεντρικά υλικά. Ακολούθησε η συγκρότηση της «Πρωτοβουλίας για την ενότητα και την κοινή δράση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» που με μεγάλη συγκέντρωση στην Αθηναΐδα την Κυριακή 22 Μαρτίου 2009 εξέδωσε την ιδρυτική διακήρυξη της Αντικαπιταλιστικής Αριστερής Συνεργασίας για την Ανατροπή, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Οι εργαζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι αρχίζουν να μπαίνουν ξανά στο προσκήνιο της ιστορίας, από τη μακρινή Γουαδελούπη μέχρι τη Βαλτική! Σε αυτές τις εκρήξεις οργής και αγανάκτησης που αμφισβητούν τον πυρήνα της κυρίαρχης πολιτικής βρίσκεται σήμερα ο δρόμος της ελπίδας», τονιζόταν τότε. Τα «Δεκεμβριανά της νεολαίας», όπως ονομάστηκαν, δεν ήταν απλώς ένα κινηματικό ραντεβού που ένωσε στο δρόμο υπάρχουσες πρωτοβουλίες. Ήταν μια αντιφατική έκρηξη που ρίζωσε στο δυναμικό της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς τον προβληματισμό ότι τα ξεσπάσματα χρειάζονται ενωτική οργάνωση και προγραμματική προοπτική για να νικήσουν.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν καταλύτης και από μια άλλη σκοπιά. Τότε για πρώτη φορά διατυπώθηκε το κάλεσμα των πρωτοβάθμιων σωματείων σε συγκρότηση διακριτού μπλοκ στο Μουσείο. Η αυτόνομη παρέμβαση στο εργατικό κίνημα «σε ρήξη με τη λογική του υποταγμένου συνδικαλισμού που κυριαρχεί σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ», όπως θα διατυπωνόταν αργότερα στην Παναθηναϊκή Συνέλευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον Νοέμβριο του 2009 στο γήπεδο του Μίλωνα, έχει τη δική της συμβολή στη συγκρότηση του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων «σε αγωνιστική κατεύθυνση, με έμφαση στις γενικές συνελεύσεις και τη δημοκρατία του αγώνα».

Οι εκλογικές αναμετρήσεις που έδωσε σε αυτό το διάστημα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποκαλύπτουν ένα άλλο στίγμα στην προσπάθεια. Η πρώτη καταγραφή στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009, με 22.000 ψήφους ήταν μια καλή αλλά συγκρατημένη αρχή. Η ανακοίνωση του Συντονιστικού έκανε λόγο για ένα «πρώτο σταθμό μιας ελπιδοφόρας πανελλαδικής διαδικασίας συσπείρωσης, συζήτησης και κοινής δράσης ενός ολόκληρου δυναμικού των αγώνων και της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς σε όλη την Ελλάδα». Στις πρόωρες κάλπες που ακολούθησαν τον Οκτώβριο, μικρά βήματα έφτασαν τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 25.000 ψήφους. Με ανανεωμένο ηθικό το μέτωπο προειδοποίησε: «Να είναι σίγουρη η νέα κυβέρνηση ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν θα δώσουν καμιά περίοδο χάριτος, δεν θα υπάρξει καμιά ανοχή ή αναμονή».

Ποιοτικά διαφορετική είναι η τελευταία αναμέτρηση των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Μια τιτάνια πολιτική και οικονομική εξόρμηση για τα δεδομένα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς τέθηκε σε κίνηση, με πολύ σημαντικά αποτελέσματα: Τα αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια που στήριξαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς καθώς και εκατοντάδες αγωνιστές, κατήλθαν σε 11 περιφέρειες, πανελλαδικά έφτασαν κοντά στις 100.000 ψήφους και σε ποσοστό περίπου 2%. Κέρδισαν έδρες σε 7 από τις 11 περιφέρειες που κατέβηκαν και εξέλεξαν δημοτικούς συμβούλους σε περισσότερους από 12 δήμους της χώρας. Είναι οι εκλογές η επιτομή της πολιτικής παρέμβασης; Ασφαλώς όχι, όμως διαδραμάτισαν ένα διπλό ρόλο: Πρώτον, ενέπνευσαν αυτοπεποίθηση σε ένα μεγάλο δυναμικό αγωνιστών που μέχρι τότε παρέμενε στην πολιτική «απομόνωση». Η αντικαπιταλιστική Αριστερά όσο κι αν υπήρχε ως πολιτικό ρεύμα, δεν είχε μέχρι τότε το πολιτικό κίνητρο και σθένος να το δείξει. Και δεύτερον, το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών σηματοδότησε την απόφαση να παρέμβει το δυναμικό αυτό αποφασιστικά σε όλα τα πολιτικά μέτωπα και όχι μόνο στους αγώνες, με μια βέβαια άλλη λογική: Το μέτωπο για την ενίσχυση του κινήματος και όχι το αντίστροφο.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που χαρακτήρισαν το «ρίσκο» μεγάλο. Από τον τίτλο του ψηφοδελτίου στην περιφέρεια Αττικής, που ήταν «αντικαπιταλιστική ανατροπή» μέχρι τα βασικά συνθήματα που έριξε στην πολιτική αρένα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πολύ πριν την έλευση της τρόικας, όπως «έξω από την ΕΕ», «εθνικοποίηση τραπεζών» και «διαγραφή του χρέους», το αναγκαίο και χωρίς περικοπές ή στρογγυλοποιήσεις πολιτικό πρόγραμμα χαρακτήρισε μια μεγάλη πολιτική καμπάνια. Κάποτε θα ήταν για τους πολλούς γραφικό, σήμερα είναι στην ημερήσια πολιτική διάταξη: «Αντικαπιταλιστική ανατροπή, η μόνη λύση», ήταν το σύνθημα της πανελλαδικής συνέλευσης στο σινεμά Κεραμεικός το Σάββατο 27 Μαρτίου 2010. Και είναι βάσιμη η διαπίστωση ότι η «ατζέντα ΑΝΤΑΡΣΥΑ» τελικώς δικαιώθηκε. Όχι μόνο από το γεγονός ότι στην περιφέρεια Αττικής οι 32.700 ψήφοι με ποσοστό 2,3% αποτύπωσαν και αριθμητικά ένα ρεύμα υπέρ της ανατροπής. Αλλά κυρίως διότι τα προωθημένα συνθήματα του μετώπου μπόλιασαν και επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό κομμάτια του κινήματος και του πολιτικού σκηνικού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Η ρήξη με την ΕΕ, η ανατροπή του οικοδομήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η πάλη για τη διάλυση συνολικά της ΕΕ είναι προς το συμφέρον συνολικά των εργατικών τάξεων στην Ευρώπη», διατύπωνε χωρίς περιστροφές η εισήγηση του Συντονιστικού στη μεγάλη εκδήλωση στο θέατρο Κεραμεικός στις 20 Δεκεμβρίου 2010. Στην ιδρυτική διακήρυξη του 2009 διαβάζουμε: «Η ΕΕ δεν είναι σπίτι των λαών. Είναι σφαγείο των πολυεθνικών. Είναι όργανο της επίθεσης απέναντι στα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας». Πριν τη μεγάλη απεργία της 10ης Φεβρουαρίου 2010 κυκλοφόρησε αφίσα του μετώπου όπου ξεχωρίζει η φράση: «Απειθαρχία στη χούντα ΕΕ τραπεζιτών». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκίνησε τότε πανελλαδική καμπάνια ενάντια στο τότε «πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης» της κυβέρνησης και της ΕΕ. Σήμερα, πολιτικοί χώροι με χρόνιες αμφιταλαντεύσεις και ιστορικό φιλοευρωπαϊσμού καταλήγουν υπέρ της αποδέσμευσης και της εξόδου από το ευρώ. Στόχοι μέχρι πριν λίγους μήνες διαμφισβητούμενοι, όπως η διαγραφή του χρέους, που από την πρώτη στιγμή και χωρίς ενδοιασμούς έθεσαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σήμερα είναι κοινό κτήμα σωματείων, εργατικών σχημάτων ακόμη και ομοσπονδιών. Ήταν η «πρώτη ύλη» στις πλατείες όλης της χώρας. Και εκεί όπως και στα πρωτοβάθμια σωματεία, η μεγάλη συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν πως αναβάθμισε ποιοτικά σε νέο επίπεδο την πολιτική παρουσία της επαναστατικής Αριστεράς.

Ένα μόλις χρόνο μετά την ίδρυσή του, το μέτωπο έθεσε για πρώτη φορά με τόση σαφήνεια και εσωοργανωτικούς στόχους ενιαίας συγκρότησης: «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αποτελεί αυτή τη στιγμή, ούτε μπορεί να αποτελέσει ενιαία οργάνωση ή ενιαίο κόμμα», υπογραμμίζεται με τη διευκρίνηση όμως ότι πρέπει «να αποτελέσει ένα πολιτικό κοινωνικό μέτωπο - συσπείρωση, με προωθημένα πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία ενότητας». Είναι η πρώτη φορά που υιοθετείται η πρόταση για εγγραφή μελών, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες σε τοπικές επιτροπές και συνελεύσεις, με εργατική δημοκρατία και αποφασιστικότητα. Οι προτάσεις αυτές συνιστούν βεβαίως τομή στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Με όλες τις αντιθέσεις που μπορεί να εκδληώνονται σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίζει σταδιακά τα γνωρίσματα ενός νέου ενωτικού μετωπικού πολιτισμού.

Ακριβώς όπως οι στόχοι και οι θέσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν αποτέλεσαν αποκλειστικά πρωτοβουλία των οργανωμένων δυνάμεων ή ακόμη περισσότερο των ηγεσιών τους, αλλά ωρίμασαν μέσα στους αγώνες της περιόδου, έτσι και η ενότητα των μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ήρθε σαν αποτέλεσμα μιας «διοικητικού» τύπου απόφασης, αλλά σφυρηλατήθηκε στο αμόνι των κινητοποιήσεων, των εξαντλητικών πολλές φορές συνελεύσεων, των συντροφικών αντιπαραθέσεων.
 
«Μια λαϊκή και εργατική αντιπολίτευση για να είναι αποτελεσματική πρέπει να είναι αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική, στοχεύοντας σε μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, όπου η εξουσία θα είναι στα χέρια των εργαζομένων», έγραφε το ντοκουμέντο του Σπόρτινγκ, τον Ιανουάριο του 2009. Δυόμισι χρόνια αργότερα, ο στόχος δεν αλλάζει, αλλά συγκεκριμενοποιείται: «Μια Αριστερά που θα είναι ικανή να ηγηθεί των νικηφόρων εξεγέρσεων και να ψηλαφίσει τους σύγχρονους δρόμους της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής», όπως αναφέρεται στο κείμενο θέσεων της Συνδιάσκεψης.

«Δεν έχει δρόμο να διαβούν»


Της Μαριάννας Τζιαντζή

Εγώ δεν έχω γίνει στόχος αποδοκιμασιών», λέει στο ραδιόφωνο ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ο οποίος καμαρώνει επειδή «κυκλοφορεί ελεύθερος» στην εκλογική του περιφέρεια. Μέχρι στιγμής. Γιατί σύντομα όλοι οι υπηρέτες της τρόικας θα διαπιστώσουν ότι «δεν έχω δρόμο να διαβώ, σοκάκι να περάσω...», ούτε μπαλκόνι να στηθώ, παγκάκι να ξαποστάσω.

Τι εκλογές θα είναι αυτές με τους υποψήφιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να μην τολμούν να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τους ψηφοφόρους τους; Θα είναι οι εκλογές των γιαουρτιών και των ζαρζαβατικών, αφού μόνο με τη συνοδεία μιας στρατιάς αστυνομικών και μπράβων εκείνοι θα μπορούν να εμφανιστούν σε κάποιο δημόσιο χώρο. Ας είναι καλά τα φρουρούμενα τηλεοπτικά στούντιο, ο μόνος χώρος όπου τα παιδιά του Μνημονίου μπορούν να μιλούν εκ του ασφαλούς.

Το σημείωμα αυτό γράφεται πριν από τις παρελάσεις της 28ης και επομένως δεν γνωρίζουμε ποια μορφή και έκταση θα πάρουν οι αναμενόμενες αποδοκιμασίες προς τους «επισήμους», Όταν ξεσηκώνονται οι φίλαθλοι στα γήπεδα, όταν ακόμα και στις εκκλησίες ακούγονται αντιμνημονιακά κηρύγματα, όταν οι καθωσπρέπει υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών κραυγάζουν στις συγκεντρώσεις τους «βία στη βία της εξουσίας», όταν οι διαδηλωτές πνίγονται στα χημικά αλλά ΔΕΝ διαλύονται, όταν εξαθλιώνεται όχι μόνο η εργατική τάξη, αλλά και η τάξη των μικρομεσαίων, τότε δεν τρίζει μόνο το κυβερνητικό οικοδόμημα, αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Έτσι, τα οικονομικά κέντρα της εξουσίας αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να δεχτούν, ακόμα και να μεθοδεύσουν ή να επιταχύνουν την κατάρρευση του πρώτου προκειμένου να διασωθεί, έστω μεταλλαγμένο, το δεύτερο.

Είναι πολλή η συσσωρευμένη οργή, η αηδία, η περιφρόνηση του λαού προς τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της εξουσίας... και πολύς ο φόβος που γεννιέται στους κόλπους της εξουσίας.
«Η κερκίδα δεν πρέπει να γίνεται πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης», είπε ο Παύλος Γερουλάνος, αναφερόμενος στα πανό στα γήπεδα. Μάλλον δεν κατάλαβε καλά ο κ. υπουργός. Στην κερκίδα δεν υπάρχει πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των φιλάθλων. Όλοι, πράσινοι και γαλάζιοι, κόκκινοι και γκρίζοι, την κυβέρνηση καταδικάζουν και αυτή την καταδίκη καμία εξουσία δεν μπορεί να την αναιρέσει.

Στα γήπεδα η Ελλάδα «αυθαδιάζει»...


Του Διονύση Ελευθεράτου

Διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Λιστ και 74 από εκείνη του Μάνου Λοϊζου συμπληρώθηκαν το Σάββατο, 22 Οκτωβρίου 2011. Ας μας συγχωρέσουν όμως οι λάτρεις της κλασσικής μουσικής και οι «πιστοί» του ελληνικού έντεχνου τραγουδιού: Όσα συνέβησαν την ημέρα εκείνη έξω από το ΟΑΚΑ, έπειτα από τον ποδοσφαιρικό αγώνα Παναθηναϊκός - Εργοτέλης, μάλλον χιπ χοπ επιζητούν ως «σάουντρακ». Άντε, με προσθήκη κάποιων δημωδών ηρωικών παραδόσεων – έτσι, για να τιμηθεί η ... λεβέντικη «εθνική προσπάθεια» του σημερινού γκουβέρνου. Τους στίχους τους φανταζόμαστε κάπως έτσι: 
Αχός βαρύς ακούγεται έξω απ’ το ΟΑΚΑ / Βλέπω καλά ή τα μάτια μου μού κάνουν τώρα πλάκα; / Γιατί τα ψάχνει η ΕΛ.ΑΣ ένα - ένα τα οχήματα; / Μήπως στριμώχνει ύποπτους για φοβερά εγκλήματα; / Μήπως για όπλα ερευνά, μήπως για ηρωίνη; / Μήπως κανένα φονικό στο γήπεδο έχει γίνει; / Μα κοίτα, όσοι αντιδρούν τρώνε απ’ τα ΜΑΤ και ξύλο / μην έχουν κάποιον Ντίλιγκερ ή Αλ Καπόνε φίλο; / Και να, οι δράστες βρέθηκαν, νάτες και οι συλλήψεις / αλλά φοβάμαι φίλοι μου πως έχω διαλείψεις / αντί Καλάσνικοφ να δω, κόκα ή και χασίσια / ή φοβισμένο όμηρο που του ’φυγαν τα τσίσια / ή πτώμα μεσ’ το πορτ μπαγκάζ, με σφαίρες «γαζωμένο» / βλέπω ένα απλό πανό, σκέτο και διπλωμένο / Στράφι πήγε έτσι, μάγκες μου, το θρίλερ του Σαββάτου / μα έχει το ξενέρωμα αυτό και τα καλά του / Μαθαίνεις πόσο «σύγχρονη» γίνεται η Ελλάδα / και πώς το μέλλον «κατακτά», πέφτοντας στον Καιάδα / Χρειαστήκαμε την τρόικα, τον ΓΑΠ τον περιώνυμο / για να αναχθεί ένα πανό σε έγκλημα ιδιώνυμο / Τέτοια «συγχώνευση» εποχών, ερώτημα έχει φέρει: / Ποιον Βενιζέλο έχουμε, Βαγγέλη ή Λευτέρη;

Τι αναγραφόταν στο ...επάρατο πανό, το οποίο είχαν αναρτήσει στις κερκίδες φίλοι του Παναθηναϊκού, νωρίτερα, κατά τη διάρκεια του ματς; «Πολιτικοί λαμόγια - Βουλή των βολεμένων, θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων». Εύστοχα παρατηρεί ο Χρ. Χαραλαμπόπουλος στη Σπορτ Ντέι (25 Οκτωβρίου): «Ναι, υπάρχει μία γενικότητα, αλλά τα πανό δεν είναι μέσα ανάπτυξης δοκιμίων ή ασκήσεις ακριβολογίας. Είναι κάτι σαν κραυγή». Συχνά ενοχλητική...

Επιδεικνύοντας νοοτροπία καλού μανδαρίνου, ο διαιτητής διέκοψε το ματς, ώστε να «αποκαθηλωθεί» το ...βέβηλο πανό. Μόλις έληξε η ποδοσφαιρική αναμέτρηση, αντιληφθήκαμε ότι η εμφάνισή του στις κερκίδες δεν συνιστούσε απλώς «πειθαρχικό παράπτωμα» αθλητικής υφής, αλλά και λόγο διενέργειας ...αστυνομικών ερευνών και συλλήψεων!

Τέτοιος μπ-ΕΛ.ΑΣ... Την επόμενη ημέρα (23 Οκτωβρίου) στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, ένα άλλο πανό φάνταζε ως σχόλιο για τα «ανδραγαθήματα» στο ΟΑΚΑ: «Κάτω η χούντα του Μπατσόκ».
Οι διαιτητές - μανδαρίνοι δεν ήταν γενικό φαινόμενο στα ματς του συγκεκριμένου Σαββατοκύριακου, ήταν όμως οι αποδοκιμασίες σε βάρος της κυβέρνησης. «Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ την τρόικα και μπρος» προέτρεπε πανό στο Ηράκλειο Κρήτης. Στο Περιστέρι οι οπαδοί του Ατρόμητου και του ΠΑΣ Γιάννενα συντονίστηκαν και «έλουζαν» μαζί τον ΓΑΠ και την παρέα του. Έστω και καθ’ υπερβολή, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι, τηρουμένων των αναλογιών, τέτοιες συμπράξεις οπαδών αντίπαλων ομάδων θυμίζουν κάπως το πνεύμα των Πράσινων και των Βένετων στον Ιππόδρομο του Βυζαντίου, στις παραμονές της Στάσης του Νίκα.

Καλού - κακού, πάντως, την υπερβολή αυτήν μην την εκστομίσετε μπροστά σε κανένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, όσο κι αν δώσετε έμφαση στο «τηρουμένων των αναλογιών». Αφρούς θα βγάλει ο άνθρωπος ακούγοντας τη λέξη «στάση», αν τυχόν υποψιαστεί ότι ετοιμάζεστε να εισηγηθείτε «πλαγίως» κάποια στάση πληρωμών προς τους δανειστές. Εάν γλιτώσει το έμφραγμα, ο άμοιρος κινδυνεύει να περιέλθει σε νοσταλγική κατάθλιψη ακούγοντας το «Νίκα». Πολύ θέλει, νομίζετε, ο νους του να πάει στις ομώνυμες μετοχές, στο ένδοξο πάρτι της Σοφοκλέους αλλά και στον Κ. Σημίτη που διαβεβαίωνε (ΔΕΘ, Σεπτέμβριος 1999) τους απανταχού «θηρευτές» εύκολου χρήματος ότι ο τζίρος του Χρηματιστηρίου θα παρέμενε υψηλός; Ω ναι, ωραία χρόνια...

«Στα γήπεδα η Ελλάδα αυθαδιάζει», θα έλεγε ο σημερινός Σαββόπουλος. Στα γήπεδα η Ελλάδα τώρα διαλαλεί τις σκέψεις, την οργή, την ασφυξία της. Τούτη τη φορά αυτό που συμβαίνει στις κερκίδες ουδόλως παραπέμπει σε κώδικες μικρόκοσμων - «φυλών» οπαδών, «τρελαμένων» με την ομάδα, κ.λπ. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η νόσος; Μια «λύση» θα ήταν να εκκενώνουν τις εξέδρες τα παλικάρια του Παπουτσή (αθάνατο «αριστερό ΠΑΣΟΚ»!) φυσικά με ασταμάτητες ρίψεις χημικών. Ποιος ξέρει, πάλι, ίσως ο Γερουλάνος να προειδοποιήσει τις ΠΑΕ ότι δεν θα λάβουν ευρώ τσακιστό από τον ΟΠΑΠ, εάν δεν εξαλείψουν –οι ίδιες– την «οχλοκρατία» από τα γήπεδά τους, όπως ακριβώς (οφείλουν να κάνουν) και με τα κρούσματα βίας.

Θέλετε επιπρόσθετη «λύση», πιο πονηρή; Ιδού: Να «βαφτίζονται» οι δημιουργοί τέτοιων πανό ως εικαστικοί καλλιτέχνες, ελαιοχρωματιστές – οτιδήποτε θα τους εντάξει στην κατηγορία των επιτηδευματιών. Ναι, σωστά καταλάβατε, όταν θα συλλαμβάνονται θα καλούνται να πληρώσουν τα συμπαρομαρτούντα χαράτσια. Τι είπατε; «Δεν γίνονται αυτά»; Σωπάτε καλέ... Εδώ στη σχετική απογραφή κατέγραψαν στο δυναμικό των δημοσίων υπαλλήλων τους δημοτικούς συμβούλους (!) δηλαδή ανθρώπους που ασκούσαν όποιο επάγγελμα φανταστείτε, κι εσείς λέτε ότι θα διστάσουν να βαφτίσουν «επιτηδευματία - ελαιοχρωματιστή» τον πιτσιρικά, ο οποίος κατόπιν ανακρίσεων θα αποδειχθεί ότι έγραψε το πανό;

Κάτι θα σκεφτούν. Επιβάλλεται. Πώς διάολο θα «αλλάξει η Ελλάδα», εάν δεν βγάλει οφ σάιντ και την άθλια ...συντεχνία των φιλάθλων; Σοβαροί να είμαστε... 

ΥΓ: Το είπαμε ήδη, πιθανότατα θα καταφθάσουν «τροϊκανοί» μόνιμοι επιτηρητές όχι μόνο στα υπουργεία, αλλά και στα γήπεδα. Όχι για να αποθαρρύνουν τη χλεύη σε βάρος του ΓΑΠ (σκασίλα τους για τον αναλώσιμο) αλλά για να αποτρέπουν εκδηλώσεις ειρωνείας σε βάρος των γερμανών δανειστών, όπως συνέβη προσφάτως στον αγώνα Ολυμπιακός - Ντόρτμουντ.