Του Θάνου Ανδρίτσου
Η 20ή του Οκτώβρη θα
μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη όλων για τον
άδικο χαμό του αγωνιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη,
αλλά και για μια από τις πιο βίαιες
επιθέσεις ενάντια σε εργατικά μπλοκ
απεργιακών διαδηλώσεων. Από τη μεριά
μας αυτή είναι η σοβαρότερη πλευρά των
γεγονότων. Ότι ένα τεράστιο κομμάτι
μιας μεγαλειώδους εργατικής κινητοποίησης
που βρισκόταν στο δρόμο με τα σωματεία
και τα συλλογικά του όργανα, δέχτηκε
δολοφονική επίθεση, κάτι που μονάχα
κυβερνητικές ή παρακρατικές - ακροδεξιές
στοχεύσεις μπορεί να ικανοποιεί.
Είναι ξεκάθαρο ότι το
κράτος και οι μηχανισμοί του στοχεύουν
σε συγκεκριμένα πολιτικά οφέλη. Να
πλήξουν το ίδιο το εργατικό κίνημα, να
σπείρουν μια διάχυτη αναμέτρηση εντός
αγωνιζόμενων κομματιών, να εμποδίσουν
τα βήματα συμπόρευσης και κοινού αγώνα
μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς και
του κινήματος ενισχύοντας την περιχαράκωση
και την απομόνωση. Το πιο λυπηρό, λοιπόν,
για την επόμενη μέρα θα είναι αν εν τέλει
πετύχουν τους στόχους τους.
Δυστυχώς, για άλλη μια
φορά η ηγεσία του ΚΚΕ διαλέγει ένα δρόμο
αντίθετο τόσο στην κοινή λογική, όσο
και σε αυτόν που έχει ανάγκη το λαϊκό
κίνημα και αναζητούν οι εκατοντάδες
χιλιάδες απεργοί. Ένα δρόμο που δείχνει
ότι οι παραπάνω κίνδυνοι μπορεί και να
επαληθευτούν. Αντί να βγει μαχητικά και
αντικυβερνητικά, να δώσει ένα στίγμα
συνέχισης και διεύρυνσης του αγώνα,
αντί να κάνει βήματα προς την κοινή
ανατρεπτική δράση, πάει ακριβώς προς
την αντίθετη κατεύθυνση.
Αρκείται στο να περιγράψει
ότι η επίθεση που δέχτηκε ήταν
προαποφασισμένη, ωστόσο περιορίζεται
σε μια καταγγελία μηχανισμών και όχι
της κυβέρνησης, της κρατικής καταστολής,
του χημικού πολέμου. Φτάνουμε στο
ανήκουστο να υπάρχει νεκρός αγωνιστής
σε εργατική διαδήλωση και μετά από δέκα
μέρες να μην έχει γίνει μια αγωνιστική
εμφάνιση. Και ειδικά μετά από μια περίοδο
που οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είχαν
κλονίσει τη λαομίσητη κυβέρνηση και η
συνέχισή τους ήταν και παραμένει
απαράβατος όρος για την ανατροπή των
μέτρων διάλυσης του λαού. Μα πραγματικά,
έτσι τιμά το κίνημα τους νεκρούς του;
Έτσι εμπνέει το ΚΚΕ τα μέλη του απέναντι
στο φόβο, απέναντι στην καταστολή και
την κρατική τρομοκρατία;
Η πίεση του ίδιου του
κόσμου του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ είναι που
ανάγκασαν στο σημαντικό βήμα της
παρουσίας του στο Σύνταγμα τη μέρα
εκείνη, γεγονός καθοριστικής σημασίας,
όποια κριτική και αν κάνει κανείς στη
στάση του. Το ίδιο και η υιοθέτηση στον
επίσημο λόγο του κόμματος των αιτημάτων
για πτώση της κυβέρνησης, διαγραφή του
χρέους κ.ά. Μήπως όμως η ηγεσία του
κόμματος φοβούμενη τις μετατοπίσεις
και τους τριγμούς που μπορούν να συμβούν,
οδηγείται στο να υλοποιεί τελικά το
στόχο αυτών που της επιτέθηκαν, που δεν
είναι άλλος από τη ίδια την ήττα και τον
κατακερματισμό του εργατικού κινήματος;
Γιατί τα αιτήματα αυτά χρειάζονται και
τρόπο για να υλοποιηθούν. Και εμείς λέμε
ότι μόνο η πάλη του λαού μπορεί να το
κάνει, ένα αναγεννημένο πολιτικό εργατικό
κίνημα που περνά και από την κοινή
ανατρεπτική δράση της Αριστεράς. Πώς
αλλιώς; Με την περιχαράκωση; Με τη
διαμαρτυρία μονάχα και την άνοδο στα
εκλογικά ποσοστά;
Τι φοβάται το ΚΚΕ και
αντί να πρωτοστατήσει ώστε να μην
υποταχτεί η κοινωνία στην απόγνωση και
το φόβο και να αναθαρρήσουν οι αγωνιστές
όλων των χώρων, μετά από μια δολοφονία,
επιτίθεται στην υπόλοιπη Αριστερά; Δεν
είναι θλιβερό που ενώ οι δυνάμεις της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν
αποφασιστικά την επίθεση, βρίσκονται
συχνά μέσα στο κάδρο αυτών που
καταγγέλλονται; Δεν γνωρίζει η Αλ.
Παπαρήγα τη διαφορά της ακροδεξιάς με
την ακροαριστερά, τις οποίες ταύτισε
στην πρώτη της δήλωση; Μπορεί να
δικαιολογηθεί η ανακοίνωση της νομαρχιακής
επιτροπής Ιωαννίνων του ΚΚΕ ότι «το ΝΑΡ
και οι παρατρεχάμενοί του» ευθύνονται
μεταξύ άλλων για το νεκρό; Φρονούμε ότι
μόνο απορία και θλίψη δημιουργεί η στάση
αυτή σε όλο τον εργαζόμενο κόσμο που
στενάζει από τη βάρβαρη αντιλαϊκή
πολιτική και επιδιώκει να αλλάξει η
σελίδα στο εργατικό κίνημα.
Εμείς ξέρουμε ότι το
να αναγνωρίζεις τον εχθρό σου δίπλα
σου, στα αριστερά και όχι απέναντι,
προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στο
σύστημα. Ο μόνος δρόμος είναι να μην
αφήσουμε ούτε ένα λεπτό ήσυχη την
κυβέρνηση και να ξημερώσει μια νέα μέρα
με απεργίες και διαδηλώσεις. Αυτό που
πρέπει τελικά να καταλάβουν όλοι είναι
ότι η κοινή δράση της Αριστεράς και όλων
των μαχόμενων τάσεων του κινήματος δεν
είναι μια εμμονή μας, δεν είναι μια
επιλογή που προκύπτει από τη στάση που
κρατούν οι υπόλοιπες δυνάμεις. Είναι
ανάγκη, είναι προϋπόθεση για τη μέγιστη
συσπείρωση δυνάμεων και στο κοινωνικό
επίπεδο, για τη μεγάλη αναμέτρηση που
βρίσκεται ακόμα μπροστά μας για την
αντικαπιταλιστική ανατροπή. Σε αυτή
την υπόθεση κρίνονται όλοι, πρώτα και
κύρια από την ιστορία.
