Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Συμφωνία λιτότητας και
μεταβατική
ΕΚΤΟΣ ΑΓΟΡΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ
2020
Με χαρές και πανηγύρια
έγινε δεκτή η απόφαση των ηγετών της
συνόδου κορυφής της ευρωζώνης που
ολοκληρώθηκε τα ξημερώνατα της Πέμπτης.
Τα χρηματιστήρια κινήθηκαν ανοδικά σε
Ελλάδα και εξωτερικό, η ισοτιμία του
ευρώ ανέβηκε και η μία διθυραμβική
δήλωση διαδεχόταν την άλλη. Όπως ακριβώς
είχε συμβεί και την επομένη της 21ης
Ιουλίου. Και τότε –για να μην ξεχνιόμαστε–
τόσο εντός όσο και εκτός της Ελλάδας
περίσσεψαν τα επινίκια για την «ιστορική
συμφωνία» και το «τέλος της κρίσης της
ευρωζώνης» για να φτάσουμε τρεις ακριβώς
μήνες μετά σε μια νέα συμφωνία που την
αναθεωρεί πλήρως.
Οι αποφάσεις που πάρθηκαν
την Τετάρτη στις δύο διαδοχικές
συνεδριάσεις των ηγετών της ΕΕ το
απόγευμα και της ευρωζώνης στη συνέχεια
αφορούν: Τον ορισμό της τελευταίας
ημέρας του Ιουνίου ως καταληκτική
ημερομηνία για την αύξηση των κεφαλαίων
των τραπεζών στο επίπεδο του 9% και τη
διεύρυνση της δύναμης πυρός του Ευρωπαϊκού
Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας
(EFSF). Σε ό,τι αφορά τα θέματα που ενδιαφέρουν
τους εργαζόμενους, αποφασίστηκε το
κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους
κατά 50% (για τους ιδιώτες κατόχους) με
στόχο μέχρι το 2020 να φτάσει στο 120% του
ΑΕΠ και η δημιουργία ενός ακόμη ταμείου
διάσωσης ύψους 130 δισ. ευρώ εκ των οποίων
τα 30 δισ. θα δοθούν για τη στήριξη των
ελληνικών τραπεζών. Η τρίτη δέσμη
αποφάσεων αφορά το αντίτιμο που απαίτησε
η Γερμανία για να εγκρίνει το «κούρεμα»:
Aιματηρά μέτρα λιτότητας με κορυφαίο
τις συνταγματικές αναθεωρήσεις που θα
απαγορεύουν τη δημιουργία δημοσιονομικών
ελλειμμάτων, την αναθεώρηση των
καταστατικών Συνθηκών της ΕΕ ώστε να
βοηθούν την επιβολή μέτρων λιτότητας
και τέλος, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα τη
δημιουργία μηχανισμών στενότερης
εποπτείας, που στην πράξη σημαίνουν την
επιβολή καθεστώτος οικονομικής κατοχής
με το διορισμό τεχνοκρατών που θα
εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα,
ελέγχοντας εξονυχιστικά τις δαπάνες
κάθε υπουργείου και δημόσιας υπηρεσίας.
Με βάση τα παραπάνω, η
δήλωση του Γιωργάκη Τσολάκογλου μετά
το τέλος της συνόδου ότι πλέον «έχουμε
τη δύναμη να κλείσουμε τους λογαριασμούς
μας με το παρελθόν και να μπούμε σε μια
εποχή αναπτυξιακή βασισμένη στις δικές
μας δυνάμεις» ήταν ένα ακόμα τεράστιο
ψέμα. Γιατί η Ελλάδα θα μείνει εκτός
αγορών μέχρι το 2020, ανάπτυξη δεν
προβλέπεται λόγω του ότι η ύφεση θα
βαθύνει και η φτώχεια θα αγγίξει επίπεδα
ρεκόρ, ενώ πρόκειται για μια συμφωνία
μεταβατική. Ακόμη κι αυτό το κούρεμα
της τάξης του 50% επομένως (που στην πράξη
είναι πολύ λιγότερο) δεν επιλύει το
πρόβλημα του δημόσιου χρέους, ενώ θα
βυθίσει το λαό στη δυστυχία.
Παρότι οι ηγέτες της
ΕΕ συμφώνησαν στο περίγραμμα της λύσης,
οι τεχνικές της λεπτομέρειες θα
καθορισθούν μέχρι το τέλος του χρόνου,
με τη βοήθεια του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού
Ινστιτούτου (IIF) που έχει αναλάβει όλο
αυτό το διάστημα τις διαπραγαμτεύσεις
με τις τράπεζες και τους πιστωτές. Αρχικά
μάλιστα το τραπεζικό αυτό λόμπι πρόβαλε
ενστάσεις στο αίτημα της Γερμανίας για
κούρεμα του ελληνικού χρέους ακόμη και
για 60%, όπως ήταν η πρώτη πρόταση,
αντιτείνοντας μαζί με τη Γαλλία και την
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ένα μικρότερο
κούρεμα, της τάξης του 40%. Τελικά η μπίλια
...έκατσε στο 50%, με τη συναίνεση όλων των
ενδιαφερομένων μερών: τόσο της Γερμανίας
όσο και των ομολογιούχων.
Το ελληνικό κούρεμα
έπρεπε άλλωστε να γίνει με τον πιο
αριστοτεχνικό και υποδειγματικό τρόπο,
γιατί είναι η πρώτη μεγάλης έκτασης
αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους που
συντελείται σε ανεπτυγμένη καπιταλιστική
χώρα του βόρειου ημισφαιρίου τις
τελευταίες δεκαετίες. Όπως ακριβώς η
προηγούμενη μαζική αναδιάρθρωση δημόσιου
χρέους που έγινε πριν 20 χρόνια με ευθύνη
των ΗΠΑ μέσω της κυκλοφορίας των ομολόγων
Μπρέιντι, αφορώντας 20 σχεδόν κράτη,
αποδείχθηκε καταλυτική στο βαθμό που
άλλαξε εκ βάθρων την αγορά ομολόγων,
δίνοντάς της το σχήμα που έχει σήμερα,
έτσι ακριβώς και η αναδιάρθρωση του
ελληνικού χρέους θα ανοίξει το δρόμο
για πολλά ακόμη κουρέματα που θα
ακολουθήσουν, ώστε να επιλυθεί με ένα
βίαιο τρόπο η κρίση χρέους στην ευρωπαϊκή
ήπειρο και όχι μόνο. Λάθη επομένως δεν
συγχωρούνται.
Από τις άμεσες συνέπειες
της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους,
αυτή που ξεχωρίζουν κυβέρνηση και ΕΕ
αφορά τις τράπεζες. Συγκεκριμένα, με
ποιον τρόπο θα καλύψουν τα κενά που θα
δημιουργηθούν από τη διαγραφή μέρους
του ελληνικού χρέους. Σε ό,τι αφορά τις
70 σχεδόν τράπεζες της ευρωζώνης, οι πιο
συντηρητικές εκτιμήσεις ανεβάζουν τα
απαιτούμενα, νέα κεφάλαια σε 100 δισ.
ευρώ. Το ίδιο το ΔΝΤ μάλιστα, μέσω της
νέας του γενικής διευθύντριας, Κριστίν
Λαγκάρντ, που ως πρώην υπουργός Οικονομίας
της Γαλλίας γνωρίζει καλύτερα από τον
καθένα τα σαθρά θεμέλια του ευρωπαϊκού
τραπεζικού συστήματος, πήγε τον λογαριασμό
τον Αύγουστο στα 200 δισ. ευρώ και στις
18 Οκτώβρη ο ίδιος ο μισητός οργανισμός
έκανε λόγο για 300 δισ. ευρώ.
Οι αποφάσεις των
ευρωπαίων ηγετών που παραπέμπουν την
επίλυση του προβλήματος χρηματοδότησης
των κεφαλαίων των τραπεζών κατ’ αρχήν
στην αγορά, κατά δεύτερο στα κράτη και
τέλος, αν αποτύχουν όλα αυτά, στο Ευρωπαϊκό
Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας,
συνιστούν μια εικονική πραγματικότητα
και δεν σημαίνουν τίποτε το ουσιαστικό.
Αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου δεν μπορεί
να γίνουν λόγω του αρνητικού οικονομικού
κλίματος, τα κράτη δεν θα προχωρήσουν
σε εκταμιεύσεις για να μην χάσουν τη
βαθμολογία τους από τους οίκους
αξιολόγησης και δουν το κόστος δανεισμού
να αυξάνει, ενώ η γερμανική Bουλή ψήφισε
την Τετάρτη να μην αυξηθεί η συμμετοχή
της στο ΕΤΧΣ, που ανέρχεται σε 221 δισ.
ευρώ από ένα σύνολο κεφαλαίων ύψους 440
δισ. ευρώ. Μέρος της προσαρμογής θα γίνει
με το κλείσιμο τη στρόφιγγας των δανείων
από τη μεριά των τραπεζών (αντί δηλαδή
να αυξήσουν τον παρανομαστή θα μειώσουν
τον αριθμητή) που θα μειώσει τις δυνητικές
πηγές κέρδους τους και θα οξύνει την
κρίση. Άμεσο αποτέλεσμα των παραπάνω
περιορισμών θα είναι τους αμέσως
επόμενους μήνες να συντελεστεί μια εκ
βάθρων αναμόρφωση του ευρωπαϊκού
τραπεζικού τομέα, στην εξής διπλή
κατεύθυνση: κλείσιμο για πολλές τράπεζες
και για άλλες, εκτεταμένες εξαγορές και
συγχωνεύσεις. Λιγότερες τράπεζες
αριθμητικά και πιο εύρωστες από άποψη
κεφαλαίων θα προκύψουν επομένως από
την κρίση χρέους στην οποία παραδέρνει
η Ευρώπη, με τεράστιες επιπτώσεις στην
απασχόληση των τραπεζοϋπαλλήλων και
νέα ποιοτικά δεδομένα για τη λειτουργία
του καπιταλισμού. Αλλά αυτό δεν είναι
του παρόντος.
Στην Ελλάδα οι συνέπειες
θα είναι πιο καταλυτικές για τις εγχώριες
τράπεζες που διατηρούν στα χαρτοφυλάκιά
τους ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου
αξίας 45-50 δισ. ευρώ. Ο κίνδυνος αφορά
στον αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών
και το πέρασμα της ιδιοκτησίας τους σε
ξένα χέρια. Το κρίσιμο στοιχείο εδώ
είναι η πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου για
στήριξη του ελληνικού Δημοσίου στις
τράπεζες, η οποία θα πάρει την μορφή
κοινών μετοχών – που έχουν δικαίωμα
λόγου στη διοίκηση και όχι προνομιούχων
όπως πρόβλεπε ο αντίστοιχος νόμος του
Αλογοσκούφη, ο οποίος συνιστούσε πρόκληση
στο βαθμό που η δαπανηρή συμμετοχή του
ελληνικού Δημοσίου στα κεφάλαια των
τραπεζών δεν συνοδευόταν από συμμετοχή
στη διοίκηση, έτσι ώστε να μη διαταραχθούν
οι ισορροπίες μεταξύ των μετόχων. Κυρίως
όμως για να μη δημιουργηθούν όροι που
θα επέτρεπαν ακόμη και την εθνικοποίησή
τους. Σύμφωνα μάλιστα με το ρεπορτάζ, η
αρχική πρόταση του Β. Βενιζέλου προέβλεπε
πως οι μετοχές θα ήταν προνομιούχες,
προς όφελος των τραπεζιτών, αλλά άλλαξε
κατόπιν πρότασης του Τσολάκογλου, προς
όφελος προφανώς των διεθνών πιστωτών.
Γιατί στο Μεσοπρόθεσμο προβλέπεται ότι
το Δημόσιο μέχρι δύο χρόνια το πολύ έχει
το δικαίωμα να διατηρήσει τις μετοχές
που θα πάρει ως αντάλλαγμα για το ρευστό
που θα παραχωρήσει στα τραπεζικά ιδρύματα
και μετά πρέπει να τις ξεφορτωθεί.
Ξέροντας το καθεστώς ασφυκτικής
επιτήρησης που θα έχει επιβληθεί μετά
από δύο χρόνια είναι προφανές ότι οι
μετοχές θα περάσουν στα χέρια των ξένων
τραπεζών και ειδικά της Ντόιτσε Μπανκ.
Εν είδει παρενθέσεως αξίζει να τονίσουμε
ότι σε κάθε χώρα απ’ όπου πέρασε το ΔΝΤ,
από το Μεξικό μέχρι τη Νότια Κορέα, οι
τράπεζες άλλαξαν χέρια, με σχεδόν
πανομοιότυπες διαδικασίες. Γιατί η
Ελλάδα να αποτελέσει εξαίρεση;
Αξίζει εδώ να αναφέρουμε
τις πιέσεις που ασκούν ακόμη και τώρα
στο «και πέντε» οι τραπεζίτες για την
αλλαγή του σχετικού νόμου που θα
επαναφέρει το παλιό καθεστώς, δίνοντας
στο κράτος προνομιούχες μετοχές.
Προσπάθεια που δεν έχει σοβαρές ελπίδες,
δεδομένου ότι το σχέδιο είναι αδύνατο
να εκπορεύτηκε από το Μαξίμου. Εκεί
μάλλον γράφτηκε...
Η αλλαγή του καθεστώτος
των τραπεζών ωστόσο δεν θα σημάνει μόνο
τεράστιας σημασίας οικονομικές αλλαγές,
με τις αρτηρίες της ελληνικής οικονομίας
να μην ελέγχονται πλέον από την εγχώρια
αστική τάξη, αλλά θα έχει και συμβολική
σημασία. Συγκεκριμένα, θα σηματοδοτήσει
το οικτρό τέλος, τη συντριβή που είχε
το όραμα της αστικής τάξης να αναβαθμίσει
τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό και
έναντι του ιστορικού της αντιπάλου, με
εργαλείο την συμμετοχή της στο ευρωπαϊκό
ιμπεριαλιστικό κέντρο, που πλέον έγινε
μπούμερανγκ. Το αποτέλεσμα του στοιχήματος
που έπαιξε ήταν να τα χάσει όλα και να
διαπραγματεύεται με το εξωτερικό από
τις χειρότερες θέσεις. Είναι μια νέα
Μικρασιατική Kαταστροφή, μια τραγωδία
ανώτερη πιθανά κι από αυτή της Κύπρου
το ’73-’74, που τη γυρίζει πολύ πιο πίσω
από εκεί που βρισκόταν για παράδειγμα
στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν
υπέγραφε πανηγυρικά την ένταξη στην
ΕΟΚ, επιδιώκοντας να κλειδώσει και να
επαυξήσει τα κέρδη της από την αναβάθμιση
του ρόλου της που είχε πράγματι πετύχει
τις δύο προηγούμενες δεκαετίες.
Η ραγδαία υποβάθμιση
της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού,
με αλλαγές που δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστο
το πολιτικό σύστημα, θα επέλθει επίσης
και μέσω του καθεστώτος οικονομικής
κατοχής που θα επιβάλλουν οι Γερμανοί.
Τυπικά, η δικαιολογία για να γίνει ο
Ράιχενμπαχ πραγματικός πρωθυπουργός,
θα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στην
ελληνική κρατική μηχανή και η ανάγκη
αυστηρότερου ελέγχου των δημόσιων
οικονομικών έτσι ώστε το χρέος να
παραμείνει υπό έλεγχο και να μην αυξηθεί
μέσω της δημιουργίας δημοσιονομικών
ελλειμμάτων που σιγά σιγά θα μετουσιώνονται
σε δημόσιο χρέος.
Στην πραγματικότητα,
η Ελλάδα θα βυθιστεί σε ένα φαύλο κύκλο
λιτότητας - υπερχρέωσης από τον οποίο
δεν θα εξέλθει ποτέ, με όσο μεγαλύτερη
πειθαρχία κι αν εφαρμοστεί η λιτότητα
όσα χρόνια κι αν διαρκέσει. Ήδη τα νούμερα
προκαλούν γέλιο: Το αποτέλεσμα του
κουρέματος του ελληνικού δημόσιου
χρέους, με βάση προσομοιώσεις που έγιναν
από Γερμανούς και στελέχη της ΕΕ, κατά
50%, θα είναι το δημόσιο χρέος να φτάσει
το 2020 στο 120%. Το πρώτο που ξεχωρίζει
είναι ότι ακόμη και τότε, παρά τα όσα
λένε σήμερα για προπαγανδιστικούς
λόγους, το δημόσιο χρέος δεν θα είναι
βιώσιμο. Αν είναι βιώσιμο το χρέος στο
ύψος του 120% του ΑΕΠ το 2020 γιατί δεν ήταν
βιώσιμο το 115% του Οκτώβρη του 2009 ή το
σημερινό δημόσιο χρέος της Ιταλίας, που
κινείται στα ίδια επίπεδα και παρόλ’
αυτά οι Ευρωπαίοι βάζουν το μαχαίρι στο
λαιμό του Μπερλουσκόνι για να ψηφίσει
επιπλέον αντιλαϊκά μέτρα; Κατά συνέπεια,
πρόκειται για μια διαδικασία που δεν
έχει τέλος, όπως λίγο πολύ συνέβη τον
τελευταίο ενάμισι χρόνο, που κάθε
επιχείρηση διάσωσης στο βαθμό που
συνοδευόταν από μέτρα βαθιάς λιτότητας
και αναδιανομής το εισοδήματος, μας
οδηγούσε όλο και πιο βαθιά στην υπερχρέωση,
για να φτάσουμε τώρα στην τρίτη επιχείρηση
«διάσωσης» που κι αυτή θα αποδειχθεί
περιορισμένου βεληνεκούς, ημίμετρο.
Η διάσωση και η χρεωκοπία
το μέσο και όχι ο σκοπός
ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ
ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Το συμπέρασμα που
συνάγεται από τη μέχρι τώρα εμπειρία
είναι ότι όπως και οι δύο μέχρι στιγμής
επιχειρήσεις διάσωσης πέτυχαν πλήρως
τον πραγματικό στόχο τους, που ήταν ένα
νέο σημείο ισορροπίας στη διελκυστίνδα
μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας από τη
μια και διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου
από την άλλη, προς όφελος του πρώτου
μέρους της κάθε αντίθεσης, παρότι
απέτυχαν πλήρως στον ονομαστικό τους
στόχο, να διασωθεί η Ελλάδα, έτσι και η
χρεωκοπία θα αποδειχθεί ένας πρώτης
τάξης μηχανισμός αλλαγής ταξικών
συσχετισμών έστω κι αν αποτύχει πλήρως
σε ό,τι υπόσχεται.
Η χρεωκοπία δηλαδή θα
καταφέρει πάρα πολύ καλά να χαρίσει στο
κεφάλαιο της Γερμανίας και των άλλων
χωρών του κέντρου τις ελληνικές
επιχειρήσεις, όπως και να επιβάλλει ένα
μηχανισμό πρωτοφανούς λιτότητας στο
πλαίσιο του οποίου ό,τι ζήσαμε από το
Μάη του 2010 μέχρι τον Οκτώβρη του 2011 θα
είναι προπόνηση... Το χρέος όμως ως
ποσοστό του ΑΕΠ θα συνεχίσει να κινείται
σε μη βιώσιμα επίπεδα, δημιουργώντας
την ανάγκη για συνεχείς παρεμβάσεις
στην κατεύθυνση εξαθλίωσης του λαού
και μετατροπής της Ελλάδας σε τριτοκοσμικό
προτεκτοράτο.
Ο άμεσος λόγος για τον
οποίο το κούρεμα του δημόσιου χρέους
ακόμη και κατά 60% θα οδηγήσει σε εντελώς
οριακά επίπεδα τη μείωση του χρέους
έγκειται στο γεγονός ότι το κούρεμα δεν
θα είναι οριζόντιο. Δεν πρόκειται δηλαδή
να επιβληθεί κατά τον ίδιο τρόπο σε
όλους τους πιστωτές. Τα δάνεια για
παράδειγμα της τρόικας ύψους 65 δισ.
ευρώ, παρότι αποτελούν υποδειγματική
περίπτωση παράνομου χρέους το οποίο
δεν πρέπει να πληρωθεί λόγω του ότι δεν
έχει την απαιτούμενη έγκριση της Βουλής
με 180 μάλιστα βουλευτές όπως απαιτείται
επειδή πρόκειται για διεθνή σύμβαση,
θα εξαιρεθούν από το κούρεμα.
Την ίδια τύχη θα έχουν
και τα ομόλογα που έχουν ενεχυριαστεί
στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αξίας
60 δισ. ευρώ, γιατί τότε θα κινδύνευε η
αξιοπιστία του θεματοφύλακα του ενιαίου
νομίσματος, με αποτέλεσμα να απαιτούνταν
νέοι πακτωλοί χρήματος για να διασωθεί
η ΕΚΤ.
Αν ακολουθηθεί η
διαδικασία της 21ης Ιουλίου, που είναι
και το πιθανότερο, θα εξαιρεθούν επίσης
τα ομόλογα που λήγουν μετά το 2020 (η αξία
των οποίων φθάνει τα 40-45 δισ. ευρώ), ο
βραχυχρόνιος δανεισμός διά των εντόκων
γραμματίων (γύρω στα 15 δισ. ευρώ) και τα
διακρατικά δάνεια που έχει υπογράψει
το ελληνικό Δημόσιο, τα οποία διέπονται
από ξεχωριστές δανειακές συμβάσεις.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες
επομένως άφησαν έξω από τη σφαγή τα δικά
τους χρήματα!
ΑΠΩΛΕΙΕΣ 11 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ
Χαριστική βολή στις
συντάξεις
ΝΕΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
Αυτός που μένει να
πληρώσει το λογαριασμό του κουρέματος,
μαζί φυσικά με τις ξένες και ελληνικές
τράπεζες, είναι τα ασφαλιστικά ταμεία
που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους κατόπιν
κυβερνητικών εντολών, ομόλογα αξίας 22
περίπου δισ. ευρώ.
Οι απώλειες επομένως
που θα καταγράψουν θα φτάσουν τα 11,5 δισ.
ευρώ. Το αποτέλεσμα θα είναι μια κάθετη
μείωση των συντάξεων τα επόμενα χρόνια
γιατί φυσικά η κυβέρνηση δεν πρόκειται
να προσφέρει χρήματα, όπως θα κάνει με
τις τράπεζες, ώστε να παραμείνουν αλώβητα
τα αποθεματικά τους από το κούρεμα.
Δεν μπορεί να μας
διαφύγει μάλιστα το γεγονός ότι οι
ριζικές νομοθετικές αλλαγές που έκανε
η κυβέρνηση στο ασφαλιστικό σύστημα τα
προηγούμενα χρόνια, εξαρτώντας το ύψος
των συντάξεων από τα ρευστά διαθέσιμα
των ταμείων, απεξαρτώντας δηλαδή πλήρως
τις συντάξεις από τις εισφορές, προετοίμασε
το νομικό έδαφος ώστε η σημερινή αρνητική
μεταβολή να περάσει χωρίς κραδασμούς
στις συντάξεις.
Το αποτέλεσμα επομένως
του κουρέματος θα είναι να τιναχθεί
στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα που
θα μειώσει κάθετα τις συντάξεις λόγω
έλλειψης ρευστού.
Ο αρμόδιος υπουργός
Eργασίας και Kοινωνικών Aσφαλίσεων, Γ.
Κουτρουμάνης, επιχείρησε να διασκεδάσει
τις αλγεινές εντυπώσεις που δημιουργούνται
(αρκεί σκεφτούμε πόσοι έχουν φάει από
τα αποθεματικά των ελληνικών ταμείων
όλες αυτές τις δεκαετίες) υποστηρίζοντας
ότι μπροστά στα 600 δισ. ευρώ που είναι
οι υποχρεώσεις των ταμείων μέχρι το
2025, τι ...ψυχή έχουν τα 11 δισ. ευρώ! Αν
είναι έτσι, γιατί η κυβέρνηση που
χρεώνεται και τις σχετικές εντολές για
αγορές ομολόγων δεν σπεύδει να καλύψει
τις απώλειες που θα υποστούν τα ταμεία;
Η σχεδιαζόμενη
αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου
χρέους δεν συνιστά μια μεγάλη οπισθοδρόμηση
μόνο επειδή υποθηκεύει κυριαρχικά
δικαιώματα, επειδή θα μας βυθίσει στη
φτώχεια και θα αποτελέσει τη χαριστική
βολή στο ασφαλιστικό σύστημα.
Το κούρεμα που αποφασίστηκε
συνιστά και μια αρνητική εξέλιξη επειδή
με βεβαιότητα θα αλλάξει το νομικό
καθεστώς που διέπει τα ομόλογα.
Μέχρι σήμερα αρμόδια
για την επίλυση κάθε διαφοράς ήταν τα
ελληνικά δικαστήρια. Στο εξής, τα νέα
ομόλογα που θα εκδοθούν (με ονομαστική
αξία στο 50% της αρχικής ονομαστικής)
είναι βέβαιο ότι θα διέπονται από το
διεθνές δίκαιο, που σημαίνει ότι για
κάθε διαφορά αρμόδια θα είναι τα
δικαστήρια του Λονδίνου.
Κίνηση στρατηγικής
σημασίας που δένει χειροπόδαρα το
ελληνικό Δημόσιο, περιορίζοντας σημαντικά
στο εξής τις δυνατότητες μονομερούς
παύσης πληρωμών και αθέτησης δανειακών
υποχρεώσεων, χωρίς βαριές επιπτώσεις.
Δεν καταργεί όμως τη
δυνατότητα της αθέτησης πληρωμών, που
σε αυτό το ζοφερό τοπίο φαντάζει
μονόδρομος – ακόμη και τώρα!
Όπως δηλαδή έγινε στην
Αργεντινή έτσι και στην Ελλάδα κάθε
«διευκόλυνση» των πιστωτών σφίγγει
ακόμη πιο πολύ τη θηλιά, φέρνοντας πιο
κοντά το ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών
και της εξόδου επιπλέον από το ευρώ, στο
βαθμό που οι ασυμμετρίες οξύνονται,
ελέω ύφεσης και η σύγκλιση –προϋπόθεση
ύπαρξης ενιαίου νομίσματος– γίνεται
το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Ο παροξυσμός δε του
κοινωνικού ζητήματος με τις χιλιάδες
απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που θα
ακολουθήσουν εν είδει θυσίας στο βωμό
των πρωτογενών πλεονασμάτων, τη μείωση
των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και την
έκρηξη της ανεργίας δημιουργεί τους
όρους ώστε ο ίδιος ο λαός να ανατρέψει
αυτή την εγκληματική πολιτική.
