Κοινωνικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής

Του Γιάννη Ελαφρού

Θα είχε πλάκα, εάν δεν αφορούσε με τραγικό τρόπο τη ζωή μας. Σαν πλασιέ της καταστροφής, οι Παπανδρέου - Βενιζέλος, βγήκαν χαράματα Πέμπτης στις Βρυξέλλες για να «πουλήσουν» την καινούργια συμφωνία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που φέρνει νέα πολυετή δεσμά και σκληρή φτώχεια κι ανεργία για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα. Επανέλαβε με διάγγελμα ο πρωθυπουργός της εξαθλίωσης από την Αθήνα την Πέμπτη το βράδυ. Σαν σκηνή από φτηνή ταινία τρόμου στην είσοδο του κουρείου, που διαφημίζει κούρεμα 50%, στέκεται ο χασάπης, για να παρασύρει τα θύματά του στο σφαγείο. Γιατί, το περιβόητο κούρεμα του ελληνικού χρέους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά «σφάξιμο των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων», όπως εύστοχα σημείωσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Όμως μην κακολογείτε την κυβέρνηση, βλέποντας τους Παπανδρέου - Βενιζέλο να ξεροσταλιάζουν όλο το βράδυ της Τετάρτης για να μάθουν από τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί ή κανέναν παρατρεχάμενο ποια θα είναι ακριβώς η συμφωνία. Μια τόσο σημαντική συμφωνία, δεν μπορεί παρά να τη συζητήσει νωρίτερα η Bουλή. Βεβαίως, η …γερμανική Bουλή. Η οποία συνεδρίασε Τετάρτη πρωί για να εγκρίνει το σχέδιο συμφωνίας που θα καθορίσει το μέλλον του ελληνικού, ιταλικού και των άλλων λαών της Ευρώπης, φυσικά ερήμην τους. Ένα καθεστώς άθλιας εποπτείας προς όφελος των συμφερόντων των ηγεμονικών τμημάτων του κεφαλαίου (ευρωπαϊκών και ελληνικών) εγκαθιδρύεται. Η «νέα κατοχή» δεν επιβάλλεται με τανκς και αγκυλωτό σταυρό, αλλά με …μπανκς, με τράπεζες και το ευρώ.

Η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ θέλουν τους εργαζόμενους σε καθεστώς μοιρολατρίας, μπροστά στις τηλεοράσεις να παίζουν στοίχημα για το ύψος του κουρέματος (40%, 50% ή 60%) σε αποφάσεις που άλλοι παίρνουν για μας, χωρίς εμάς. Κι όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν είναι αναπόφευκτο να «κουρευτούν» μισθοί και συντάξεις, να περάσουν από τη λαιμητόμο δικαιώματα και όνειρα για το μέλλον. Θα κριθεί από την ταξική πάλη, από την απόφαση που θα πάρει ο λαός μας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να πάει –με δική τουλάχιστον πρωτοβουλία– σε εκλογές. «Ο λαός θέλει αλλαγές, όχι εκλογές» είπε από τις Βρυξέλλες. Η άθλια κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μείνει γαντζωμένη στην καρέκλα μέχρι να ολοκληρώσει τη βρόμικη δουλειά. Ξεφουσκώνουν οι σκόπιμες διαρροές από κυβερνητικούς κύκλους για πρόωρες εκλογές, ψήφιση της νέας συμφωνίας από 180 βουλευτές και άλλες «πολιτικές εξελίξεις». Όλα αυτά φιλοδοξούν να διαμορφώσουν ένα κλίμα εκτόνωσης της δυσαρέσκειας, μέσω της προσμονής εξελίξεων από τα πάνω, μέσα από το κοινοβούλιο, σε ελεγχόμενο περιβάλλον, μακριά από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και του μαζικού κινήματος, που μπορεί να λάβει ενοχλητικές, απροσδόκητες και ανατρεπτικές διαστάσεις. Το συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση αυτή δεν φεύγει μόνη της, πρέπει να την ανατρέψει ο λαός!

Πώς όμως ανατρέπεται μια κυβέρνηση, που διαθέτει τη στήριξη –για ένα ορισμένο διάστημα έστω– ισχυρότατων ιμπεριαλιστικών και αστικών κέντρων; Βεβαίως όχι με εκλογικές αντιμνημονιακές συμμαχίες, ούτε με την κομματική περιχαράκωση (με άμεσο στόχο πάλι την εκλογική καταγραφή) από μια Αριστερά που δεν στέκεται ανατρεπτικά απέναντι στο σύστημα. Ούτε βεβαίως από τη στιγμιαία λάμψη μιας μολότοφ, πολύ περισσότερο όταν πέφτει πάνω σε διαδηλωτές. Η σχεδόν 40χρονη, μετά την πτώση της χούντας, ήρεμη κοινοβουλευτική πολιτική περίοδος έχει διαποτίσει τον λαό, το κίνημα και την Αριστερά με μια μονόπλευρη θέαση των εξελίξεων μέσω εκλογών και κοινοβουλευτικών διαδικασιών, με το μαζικό κίνημα το πολύ σε ρόλο «βασικού χορηγού». Το πώς μπορεί να επιβάλλει ο οργανωμένος λαός και το εργατικό κίνημα τη θέλησή τους, μέσα από ένα μαζικό πολιτικό εκβιασμό, μέσα από συνειδητή πολιτική αγωνιστική (εξ)έγερση διαρκείας, στηριγμένη στα δικά τους όργανα, παραμένει ζητούμενο για τις ανατρεπτικές δυνάμεις της Αριστεράς και του αγώνα, στα αζήτητα για την ενσωματωμένη Αριστερά.

Κι όμως, καθώς η κυβέρνηση των τραπεζών και των αγορών ετοιμάζεται, παρότι είναι βαθιά πολιτικά τραυματισμένη, να υποθηκεύσει το μέλλον του λαού για πολλές δεκαετίες (για να κάνει το χρέος το 2020 120%, από 115% που ήταν το 2009), ο στόχος του να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να διαμορφωθεί ταυτόχρονα ένα αντίπαλο δέος για την απόκρουση, ήττα και ανατροπή κάθε επόμενης κυβέρνησης κοινωνικού πολέμου, αποκτά εξαιρετικά κρίσιμη σημασία.

Το ΝΑΡ καταθέτει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος ως πρόταση «άμεσου πολιτικού στόχου τη συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου αγώνα, με στόχο την άμεση ανατροπή κυβέρνησης και επίθεσης για βαθιά ρήγματα αντικαπιταλιστικής ανατροπής» (βλ. σελ. 15) Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα «κοινωνικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής της άθλιας ταξικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και συνολικά του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, για να σαρωθεί η χούντα κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, για την απαλλαγή από τη δικτατορία των αγορών, των τραπεζιτών, του κέρδους και της ΕΕ. Ενός μετώπου που και με την εμπειρία του θα κατακτά την αναγκαία προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του βάρβαρου καπιταλισμού της εποχής μας. Κρίσιμο ζητούμενο, στην κατεύθυνση αυτή είναι ο σχηματισμός ανεξάρτητων οργάνων επιβολής της λαϊκής εργατικής θέλησης, στο πλαίσιο της ανερχόμενης λαϊκής πάλης και της πορείας ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος».

Η πρόταση αυτή, μια βαθιά πολιτική (και όχι απλά «κοινωνική» πρόταση) πατά πάνω στην πρωτοφανέρωτη τάση αγωνιστικής κινητοποίησης (και στην ανάπτυξη - μετασχηματισμό της), στην τάση πολιτικοποίησης - ριζοσπαστικοποίησης εργαζομένων και νέων, στην αποσάρθρωση της πολιτικής επιρροής αλλά και των κοινωνικών συμμαχιών του ΠΑΣΟΚ κι ευρύτερα του αστικού μπλοκ εξουσίας. Στηρίζεται στην ενότητα της εργατικής τάξης, που πρέπει να καταχτηθεί, στην αγωνιστική ταξική ενότητα στη βάση και στην κοινωνικη - λαϊκή συμμαχία των εργαζομένων με μικρομεσαία στρώματα που πλήττονται, φτωχοποιούνται και προλεταριοποιούνται.

Καθώς οι απαιτήσεις του αγώνα ανεβαίνουν και η καπιταλιστική κρίση θέτει στρατηγικά ερωτήματα στους εργαζόμενους, είναι απαραίτητο μέσα στο κοινωνικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής να δρα ένα πολιτικό μέτωπο - πόλος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με επαναστατική κατεύθυνση και κομμουνιστική προοπτική. Η 1η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αρχίζει σήμερα στο εργατικό Περιστέρι θα συμβάλλει αποφασιστικά σε αυτή την αναγκαιότητα.