H EE μας κάνει Αλβανία
Καυτές αναβλύζουν από το πληγωμένο σώμα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των ανέργων, οι αντιδράσεις στην κανιβαλική επίθεση της νέας Δανειακής Σύμβασης. Παρά το τσουχτερό κρύο, οι εργαζόμενοι επέβαλλαν δύο απεργιακές κινητοποιήσεις (η ΓΣΕΕ έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτύχουν), ξεκίνησαν καταλήψεις υπουργείων, δημαρχείων, περιφερειών κ.λπ., ενώ σήμερα, (σ.σ την Κυριακή), αναμένεται να γίνει μια μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
του Γιάννη Ελαφρού
Το εύρος των κοινωνικών αντιδράσεων, ακόμα όσων δεν εκφράζονται στο δρόμο, οδήγησε ήδη στην πρώτη σοβαρή πολιτική κρίση της κυβέρνησης Παπαδήμιου. Ο ακροδεξιός κωλοτούμπας πλήρωσε πολύ ακριβά τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση και αποσύρεται για να στηρίξει εξωκυβερνητικά την κυρίαρχη πολιτική. Το Μνημόνιο τρώει τα παιδιά του. Μετά την αποσάθρωση της πολιτικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ, έρχεται η σειρά της ΝΔ. Ποιες εκλογές μπορούν να γίνουν, όταν τα κόμματα πυλώνες του συστήματος γονατίζουν; Θα αναζητηθεί χρόνος, με την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού σε αντιδραστική κατεύθυνση να έρχεται στο προσκήνιο, ενώ καλά κρατεί η κατασκευή κομματικών αναχωμάτων στο πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής. Το παράδειγμα της ΔΗΜΑΡ είναι χαρακτηριστικό, αλλά όχι το μόνο.
Βασικό μέσο για το πέρασμα της κυρίαρχης πολιτικής έχει γίνει η τρομοκρατία. Σήμερα κυριαρχεί η ιδεολογική, ενώ η αστυνομική και κρατική είναι πάντα σε ετοιμότητα. Το δίλημμα «εάν βλέπουμε τη σωτηρία και το μέλλον της χώρας μέσα στην ευρωζώνη, μέσα στην Ευρώπη» και άρα «πρέπει να κάνουμε ό,τι πρέπει ώστε το πρόγραμμα οπωσδήποτε να εγκριθεί» ή «η πατρίδα μας, ο λαός μας ευνοεί μία άλλη πολιτική που αναγκαστικά οδηγεί εκτός ευρωζώνης και άρα και εκτός ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», έθεσε ο Β. Βενιζέλος μετά το τέλος του Γιούρογκρουπ την Πέμπτη. Όπου βέβαια, στη δεύτερη περίπτωση, έρχεται ο «ξαφνικός θάνατος της πτώχευσης», κατά Παπαδήμο. Το δίλημμα αυτό δεν μπορεί να κάνει μεγάλο μέρος της Αριστεράς ότι το αγνοεί, πολύ περισσότερο να τοποθετείται κατά των μνημονίων και της τρόικας ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, αλλά ...υπέρ του ευρώ και της ΕΕ. Απεναντίας, πρέπει να το αντιστρέψουμε από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων, για ένα άλλο δρόμο σε ρήξη με τις επιλογές του κεφαλαίου.
Πρώτο, δεν ανεχόμαστε την Ελλάδα και την εργασία του 500άρικου (τόσο πάει ο βασικός μισθός), των 400 ευρώ για τη νεολαία, των 360 ευρώ για τους ανέργους! Η ταπείνωση που θέλουν να επιβάλλουν δεν είναι προσωρινή, είναι μόνιμη. Η καθοδική πορεία δεν σταματά. Άρα, κάτω τα χέρια από μισθούς, συντάξεις και συμβάσεις, φέρτε πίσω τα κλεμμένα, να ζουν όλοι αξιοπρεπώς από μία δουλειά. Απαγόρευση των απολύσεων, προστασία των ανέργων.
Δεύτερο, στα τσακίδια η Δανειακή Σύμβαση! Δεν θέλουμε το δάνειό τους. Έτσι κι αλλιώς τα χρήματα θα πάνε για την εξυπηρέτηση του χρέους στους τοκογλύφους (τράπεζες και κράτη), όπως πήγαν και οι προηγούμενες δόσεις του Μνημονίου. Στοπ στην αφαίμαξη της χρεομηχανής. Παύση πληρωμών, διαγραφή του χρέους.
Τρίτο, μας έλεγαν ότι πρέπει να είμαστε στην ΕΕ για να μην γίνουμε Αλβανία ή Βουλγαρία. Τώρα συγκρίνουν τους μισθούς μας με τις γειτονικές χώρες. Ευρώ και ΕΕ μας κάνουν Βουλγαρία και Αλβανία! Δεν έχουμε κανένα ελιτισμό. Βλέπουμε όμως την ευρωπαϊκή πορεία φτωχοποίησης και κινεζοποίησης. Σήμερα, «η ανάγκη εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ είναι όρος επιβίωσης για το λαό μας» (σημειώνει το ΝΑΡ σε ανακοίνωσή του). Πρέπει να προετοιμαστούμε για την επιβολή της με πρωτοβουλία του λαού.
Τέταρτο, μας τρομοκρατούν με την πτώχευση και λένε ότι θα πεινάσουμε. Οι σφετεριστές του πλούτου θα «πεινάσουν», εάν οι εργαζόμενοι πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Εμείς μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς. Προσοχή όμως, όχι για να κάνουμε την ίδια ανάπτυξη της 20ετίας 1989-2009, στηριγμένη στις ιδιωτικοποιήσεις, την ιδιωτική κατανάλωση και την ενίσχυση της χρηματοπιστωτικής φούσκας. Εμείς δεν θέλουμε επιστροφή στο παρελθόν. Aυτό οδήγησε στο απαίσιο παρόν και το μέλλον τους. Οι τράπεζες πρέπει να περάσουν στο Δημόσιο, όπως και οι ΔΕΚΟ και όλες τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό - κοινωνικό έλεγχο. Οι πλούσιοι και οι φοροφυγάδες θα πληρώσουν. Πυξίδα μιας άλλης πορείας της χώρας θα είναι το δίκιο των παραγωγών του πλούτου και το δημόσιο συμφέρον.
Πέμπτο, δεν φτάνει να διώξουμε τους «ξένους», την τρόικα. Υπάρχει εχθρός μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Δεν είναι μόνο οι ευρωλιγούρηδες, είναι ο ΣΕΒ, οι επιχειρηματίες της τουριστικής βιομηχανίας, οι μιντιάρχες, τα μεγάλα αφεντικά, που από θέση μικροσυνεταίρου, ξεπουλούν το μέλλον μας και τη χώρα για να μπορούν να έχουν φτηνή και ειδικευμένη εργατική δύναμη. Το λέμε καθαρά – είναι πολλά τα λεφτά για να φύγουν όλοι αυτοί με εκλογές ή με διαμαρτυρίες συνηθισμένες. Απαιτείται πανεργατικός ξεσηκωμός, απαιτείται εξέγερση. Για να πάρει ο λαός το τιμόνι της χώρας στα χέρια του, τον πλούτο που παράγει. Αυτός είναι ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, που εμπνέεται από τη δυνατότητα της συνολικής επαναστατικής αλλαγής, την κατάργηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την κομμουνιστική απελευθέρωση. Στη σημερινή κρίση αναξιοπιστίας του σάπιου αστικού πολιτικού σκηνικού αναδεικνύεται η δυνατότητα το οργανωμένο και πολιτικοποιημένο μαζικό κίνημα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, με τα δικά του παλιά και νέα δημοκρατικά όργανα επιβολής της λαϊκής θέλησης να αναδειχθεί σαν τον παράγοντα ανατροπής και επιβίωσης του λαού. Εκεί, στα συλλογικά όργανα του λαού βρίσκεται η ελπίδα και όχι σε σωτήρες, πολύ περισσότερο σε εθνοσωτήρες. «Δεν έχει νόημα να τους διώχνουμε με το ένα κοστούμι και να επανέρχονται με άλλο» (ΝΑΡ). Στην ανάδειξη ενός νικηφόρου πολιτικού μαζικού κινήματος μπορούν να συμβάλουν όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, συγκροτώντας ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής τώρα! Στην πρώτη γραμμή των αγώνων θα βρεθεί μια ισχυρή μετωπική αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά. Όλα δείχνουν ότι μπορούμε να τους ανατρέψουμε. Τους κλονίσαμε ήδη. Η μαζική συμμετοχή του λαού σήμερα στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες σε όλη τη χώρα μπορεί να δημιουργήσει ένα κοινωνικό σεισμό. Σε κάθε περίπτωση, σηματοδοτεί την έναρξη ανένδοτου αγώνα διαρκείας για την ανατροπή.
Σαν σήμερα, στις 12 Φεβρουαρίου του 1945, υπογραφόταν η επαίσχυντη συμφωνία της Βάρκιζας, που οριστικοποίησε την ήττα της Αριστεράς (και μάλιστα με ατιμωτικούς όρους) στο πρώτο κύμα της κοινωνικής επανάστασης 1940-1949. Το Δεκέμβρη του ’08 στους τοίχους της Αθήνας εμφανίστηκε ένα σύνθημα, που σηματοδοτεί το νέο πνεύμα της εποχής μας: Βάρκιζα τέλος!
