«Το βήμα της 6ης Μαΐου θέλει
βάθεμα. Να πάμε στον κλονισμό και την ανατροπή βασικών πυλώνων της αντιλαϊκής
επίθεσης», τονίζει μιλώντας στο Πριν, ο Α. Χάγιος. Για μια γενικότερη πολιτική
χειραφέτηση από την αστική πολιτική και την αυταπάτη ότι η όποια βελτίωση
μπορεί να γίνει με μια «αριστερή κυβέρνηση», χωρίς ρήξη με την ΕΕ και το
κεφάλαιο.
Συνέντευξη στο Στράτο Βουραζέρη
– Ποιο είναι το επίδικο των εκλογών της 17ης Ιουνίου; Πάμε σε εκλογές
«διόρθωσης της ψήφου»;
– Πάμε σε μια ακόμα πιο σκληρή
εκλογική μάχη από αυτήν της 6ης ΜαÀου. Οι αντίπαλοι έχουν αφηνιάσει. Θέλουν όχι
απλά διόρθωση αλλά ανατροπή και ενσωμάτωση της λαϊκής εντολής στο στενό
κουστούμι της άθλιας πολιτικής τους. Επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν σε νέα
έκδοση το μαύρο μνημονιακό μέτωπο, ώστε να διεκδικήσει την πλειοψηφία και την
κυβέρνηση. Με κορμό αυτή τη φορά τη ΝΔ, με όποια κεντροδεξιά συσπείρωση. Με το
ΠΑΣΟΚ σε συμπληρωματικό ρόλο. Εξαπολύουν μια πρωτοφανή αντι-αριστερή,
αντι-κομμουνιστική εκστρατεία, ακόμη και για πράγματα που η κοινοβουλευτική
Αριστερά (κακώς) δεν προτάσσει, όπως την ανάγκη διαγραφής του χρέους, άμεσης αποχώρησης
από την ευρωζώνη και εξόδου από την ΕΕ. Αξιοποιώντας τη συνεχή ταλάντευση του
ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν την καθήλωση του λαϊκού ριζοσπαστισμού σε διαχειρίσιμα
πλαίσια. Με ιδεολογική τρομοκρατία και κάθε είδους απειλές, καθορίζουν τα όρια
της αντιπαράθεσης και των όποιων «εναλλακτικών», ακόμα και κυβέρνησης με βάση
το ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της πρόσδεσης της ελληνικής κοινωνίας στο άρμα της
ευρωζώνης και της ΕΕ. Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή άμυνας που διασφαλίζει την
αστική πολιτική και εξουσία. Αυτό θα αποτελέσει τη σπονδυλική στήλη στην αστική
ρεβάνς για το κτύπημα του κινήματος. Απέναντι σε αυτή την εκστρατεία
αντιτάσσεται η δυναμική της λαϊκής απαίτησης, όπως εκφράστηκε και στις εκλογές
της 6 ΜαÀου, που έχει ποικίλες εκδοχές. Από την απόκρουση και την επαναδιαπραγμάτευση,
έως και την ανατροπή του Μνημονίου και της αντιλαϊκής επίθεσης. Για μας το βήμα
αυτό θέλει βάθεμα. Να πάμε στον κλονισμό και την ανατροπή βασικών πυλώνων της
αντιλαϊκής επίθεσης. Να ενισχυθεί η υπαρκτή τάση και δυνατότητα για μια
γενικότερη πολιτική χειραφέτηση από την αστική πολιτική και από την αυταπάτη
ότι η όποια βελτίωση μπορεί να γίνει χωρίς ρήξη με την ΕΕ και το κεφάλαιο, με
μια «αριστερή κυβέρνηση» εντός του πλαισίου τους.
– Μήπως αυτή είναι μια αντιπαράθεση ιδεολογική που δεν είναι της ώρας;
– Κάθε άλλο. Είναι αντιπαράθεση
άμεσης μάχης και το βάρος της, αντικειμενικά, πέφτει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Διότι είναι
η πολιτική δύναμη που επιμένει ότι η ανακούφιση των εργαζόμενων, η απαλλαγή από
μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους, συνδέεται με τη ρήξη με την ΕΕ και το σύστημα.
Υπάρχει τεράστια πίεση από τις συντηρητικές και φιλο-ΕΕ δυνάμεις να μην
προβληθεί και προταχθεί αυτή η ανάγκη και να μην προετοιμαστεί ο λαϊκός
παράγοντας για την επερχόμενη σύγκρουση. Ωστόσο και εδώ θα κριθούμε πρέπει να
αναλάβουμε αυτή την ευθύνη. Τα πολιτικά διλήμματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Όχι
μόνο η επιστροφή στους μισθούς στα επίπεδα τουλάχιστον πριν το 2009, αλλά ακόμη
και η αποτροπή νέας μείωσης, απαιτεί κατάργηση του Δημοσιονομικού Συμφώνου της
ΕΕ που επιβάλει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Μια άλλη κοινωνική πορεία, με
κριτήριο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, προϋποθέτει δραστική
φορολογία του κεφαλαίου και ανατροπή του ταξικού χαρακτήρα διαμόρφωσης εσόδων
και εξόδων. Δεν μπορείς να αποφύγεις αυτή τη σύγκρουση. Αλίμονο αν δεν υπάρχει
μια Αριστερά που να λέει ότι πρέπει να φύγουμε από ευρώ και ΕΕ. Διότι ΕΕ
σημαίνει συνασπισμένη δράση του κεφαλαίου κατά της εργατικής τάξης και των
λαϊκών στρωμάτων. Θα έλεγα μάλιστα ότι πρέπει να μιλήσουμε πριν από όλα για την
ΕΕ και τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της. Αλλιώς φαίνεται σαν να κάνουμε μια
τεχνική συζήτηση για το νόμισμα, σαν να μην συμπυκνώνει αυτό πολιτικές.
– Μήπως είστε επιθετικοί με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια στιγμή που γεννάει
ελπίδες;
– Δεν τοποθετούμαστε με αυτό τον
τρόπο. Είμαστε επιθετικοί απέναντι στις απόπειρες χειραγώγησης της Αριστεράς
και στο ψαλίδισμα της λαϊκής αυτοπεποίθησης και δράσης. Αγωνιζόμαστε για μια
Αριστερά ανεξάρτητη από την αστική πολιτική. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι η ΔΗΜΑΡ
είναι ανοικτά συστημική. Γι’ αυτό επιδιώκουμε να συμπορευτούμε με όλο τον
μαχόμενο κόσμο ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Με τους αριστερούς και κομμουνιστές, που
απορρίπτουν την πρόταση του Μητσοτάκη για «νέα εθνική συμφωνία με ΚΚΕ» ή τους
όρκους πίστης της ηγεσίας του Συνασπισμού στην ΕΕ. Το έχουμε καθαρό. Θα υπάρξει
ασφυκτική πίεση κύκλων του συστήματος και δυνάμεων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ που προωθούν
την ενσωμάτωσή του στο αστικό κομματικό σύστημα, τάση που θα ενισχύεται όσο
διεκδικεί, προσεγγίζει ή και διαχειρίζεται την κυβερνητική εξουσία. Είναι
υποχρέωσή μας να αντισταθούμε σε αυτό.
– Πώς εκτιμάς την στάση του ΚΚΕ;
– Το πρόβλημα βρίσκεται πριν απ’
όλα στην απουσία του από τον άμεσο πολιτικό αγώνα. Μπορούσε να θέσει, με όρους
κινήματος, θέμα ανατροπής και εξόδου από ΕΕ. Δεν παρενέβη ούτε τώρα που πιέζουν
τον ΣΥΡΙΖΑ για το ευρώ, να πει «ναι, εμείς θέτουμε θέμα εδώ και τώρα». Αρνείται
κάθε συζήτηση για αντικαπιταλιστικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Αυτή η
αντι-μετωπική λογική στην Αριστερά πάει μαζί με την άρνηση κοινής δράσης στο
κίνημα. Μιλά για λαϊκή εξουσία, ενώ εξαφανίζει τον επαναστατικό δρόμο. Όλα αυτά
αντικειμενικά αφήνουν τεράστιο έδαφος σε αυταπάτες «αριστερού» κυβερνητισμού
και κοινοβουλευτικής λεωφόρου... – Για τις επόμενες εκλογές, η επιλογή είναι
και πάλι ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή υπάρχουν και άλλες σκέψεις;
– Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ήδη μια κρίσιμη
κατάκτηση με το ρόλο της στο κίνημα αλλά και με το εκλογικό της αποτέλεσμα.
Στον ένα μήνα που απομένει μέχρι τις εκλογές επιδιώκει τη διεύρυνση και
στερέωση των δεσμών που δημιούργησε με ευρύτερα κομμάτια του κόσμου της εργασίας.
Υπάρχουν ασφαλώς δυσκολίες, ακόμη και ταλαντεύσεις, που αντανακλούν τη
σφοδρότητα της αντιπαράθεσης. Υπάρχουν όμως και οι πιο ριζοσπαστικές, οι πιο
μαχητικές τάσεις μιας σύγχρονης βαθύτερης πολιτικοποίησης. Οι φοιτητικές
εκλογές έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα, με την αποφασιστική ενίσχυση των δυνάμεων
της ΕΑΑΚ και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τις δυνάμεις και
τη δυνατότητα να καταγράψει στις 17 Ιουνίου ένα θετικό και ελπιδοφόρο
αποτέλεσμα. Το δυνατό μας «χαρτί» είναι το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, η
στράτευση στην υπόθεση της άλλης Αριστεράς και στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης -
ανατροπής, με βάθρο την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Απαντάμε
τολμηρά και ξεκάθαρα στο δίλημμα «ευρωπαϊκή ή όχι πορεία» με το έξω από
ευρώ-ΕΕ, σε συνδυασμό με μια άλλη αντικαπιταλιστική διεθνιστική κοινωνική
πορεία. Σήμερα, είναι ακόμη πιο αποφασιστικής σημασίας η ευρύτερη εκλογική
παρέμβαση με πυρήνα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, που
επιδιώκουμε να προσεγγίσουν και άλλες δυνάμεις, με το δικό τους τρόπο.
Αριστερή πολιτική και όχι διαχείριση
«Αριστερή» κυβέρνηση εντός Μνημονίων και ΕΕ θα οδηγήσει σε ήττα
– Από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτά παρουσιάζονται μάλλον σαν μιζέρια, τη στιγμή που
από τη μεριά του τίθεται θέμα κυβέρνησης της Αριστεράς...
– Αντίθετα, όλες οι δυνάμεις της
Αριστεράς, που θέλουν να θέσουν ζήτημα κυβερνητικής αλλά και συνολικής
πολιτικής εξουσίας, έχουν υποχρέωση να απαντήσουν με την ανάγκη της αριστερής
πολιτικής, που είναι συγκεκριμένη κάθε φορά. Αυτή τη συζήτηση αποφεύγουν όσοι
ονειρεύονται μια απλή διαδοχή της σοσιαλδημοκρατίας στην κυβερνητική
διαχείριση.
– Η Γαλλία με την εκλογή Ολάντ, αλλά και το πείραμα Μελανσόν, δεν
δείχνει το δρόμο;
– Το αντίθετο, η Γαλλία «κλείνει»
το δρόμο. Το λέμε ξεκάθαρα. Στην εποχή μας, της μεγαλύτερης ιστορικής κρίσης
του καπιταλισμού, περισσότερο παρά ποτέ, τίθεται θέμα αριστερής πολιτικής.
Πολιτικής εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και δρόμων επιβολής τους με τον
κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα είναι, αντικειμενικά,
πιο ικανό από ποτέ να επιβάλει τη δική του εξουσία και κυβέρνηση. Η Αριστερά
πρέπει να στοχεύει σε μια νέα ταξική ενότητα του κόσμου της εργασίας, με
θεσμούς λαϊκής εξουσίας και εργατικού ελέγχου. Να επιδιώκει, με βάση τις
ιστορικά νέες δυνατότητες, τη σύνδεση του ερωτήματος της κυβερνητικής εξουσίας
με μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, για τη σύγχρονη σοσιαλιστική και
κομμουνιστική προοπτική. Η οποιαδήποτε συμμετοχή της Αριστεράς σε κυβέρνηση
κάτω από τον έλεγχο και μέσα στα όρια της τρόικας, της ΕΕ, των τραπεζών και των
μεγάλων επιχειρήσεων, με επαναδιαπραγμάτευση και όχι ριζική ανατροπή των
δανειακών συμβάσεων, των μνημονίων και των ασφυκτικών ορίων που θέτει η
γενικότερη πολιτική της ΕΕ, θα την οδηγήσει αργά ή γρήγορα, σε ενσωμάτωση και
ήττα. Την προοπτική αυτή αντιπαλεύουμε και γι’ αυτό δεν πρόκειται να δώσουμε
καμία ανοχή ή στήριξη σε οποιαδήποτε κυβέρνηση ή πρόγραμμα βάζει στο
χρονοντούλαπο τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις. Με βάση το αναγκαίο
αντικαπιταλιστικό αντι-ΕΕ πρόγραμμα θα κρίνουμε κάθε εξέλιξη και μαζί με τον
μαχόμενο οργανωμένο λαό θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την επιβολή της
λαϊκής θέλησης απέναντι στο αστικό μπλοκ και τη μαύρη συμμαχία του με ΕΕ και
ΔΝΤ. Οφείλουμε να προειδοποιήσουμε όμως ότι κάθε πραγματικό βήμα για την ικανοποίηση
των λαϊκών δικαιωμάτων θα βρει απέναντί του τη λυσσαλέα αντίδραση τόσο της
εγχώριας αστικής τάξης, με τη Δεξιά και τη φασιστική ακροδεξιά να
ανασυγκροτούνται, όσο και της ΕΕ και γενικότερα της μαύρης διεθνούς του
κεφαλαίου. Δεν θα πρόκειται για έναν εκλογικό περίπατο, με μοίρασμα υπουργείων.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο τώρα να οργανωθεί σε ανώτερο επίπεδο η λαϊκή πάλη,
για την αναχαίτιση της επίθεσης και για την επιβολή της λαϊκής βούλησης. Η
συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι αναντικατάστατη. Γι’ αυτό, τόσο η (ακόμη και
κριτική) ενσωμάτωση στο ρεύμα του «αριστερού» κυβερνητισμού, όσο και η
περιχαράκωση απέναντι του (όπως κάνει το ΚΚΕ) απομακρύνει αντί να φέρνει πιο
κοντά την Αριστερά στο ζήτημα της εξουσίας. Πρέπει να διδαχτούμε από το 1981
και από το πώς το ΠΑΣΟΚικό ρεύμα κατάπιε και αφομοίωσε το ριζοσπαστισμό της
μεταπολίτευσης και αδυνάτισε την κομμουνιστική Αριστερά.
