Ιδιαίτερα σημαντικό βήμα η ανεξάρτητη συγκέντρωση του Συντονισμού Σωματείων
Συγκέντρωση Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων στο Μουσείο, 10.30 π.μ.
Το... «εμπόριο του φόβου» επικαλέστηκε ο Γ. Παπανδρέου για να υπερασπίσει την κυβερνητική πολιτική από τους «ντόπιους και ξένους μαυραγορίτες» -λες κι αυτοί δεν είναι η λυκοπαρέα του!- αλλά όπως φαίνεται, ο φόβος αρχίζει να αλλάζει στρατόπεδο και γίνεται μόνιμος κάτοικος της κυβέρνησης, αλλά και όλου του αστικού στρατόπεδου που έχει επενδύσει τα πάντα στην υλοποίηση του πιο ωμού αντεργατικού πραξικοπήματος των τελευταίων δεκαετιών.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ
Ο γιορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς, οι μεγάλοι εργατικοί αγώνες που είναι ταυτισμένοι με την ιστορική αυτή επέτειο του διεθνούς εργατικού κινήματος και τα οράματα που ενέπνευσε για κοινωνική χειραφέτηση και κατάργηση της εκμετάλλευσης, συμπίπτουν στις μέρες μας με την πλήρη απογύμνωση του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού, με μεγάλες αναζητήσεις στον κόσμο της εργασίας. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση της VPRC, 9 στους 10 Έλληνες δηλώνουν δυσαρεστημένοι, ενώ το ΠΑΣΟΚ λαμβάνει ...12% ως κόμμα που μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση και η ΝΔ 4,5%, με πρώτο κόμμα να αναδεικνύεται το ...κανένα με 65%! Από την άλλη, η τρόικα που κάνει νέα απόβαση την Τετάρτη, έχει κι αυτή την τιμητική της στη λαϊκή συνείδηση, αφού πλέον ένας στους δύο Έλληνες απαιτεί απεμπλοκή από το Μνημόνιο, ποσοστό αυξημένο κατά 4% από τον Δεκέμβρη, ενώ μόλις 1 στους 4 συμφωνεί με την τήρηση των όρων του Μνημονίου, ποσοστό που κάθε μήνα μειώνεται! Επιπλέον, ζητήματα που έχει θέσει η αντικαπιταλιστική Αριστερά στο προσκήνιο, στους αγώνες, μέσα στους εργαζόμενους, κερδίζουν έδαφος, όπως η κρατικοποίηση τραπεζών (45%) ή η στάση πληρωμών προς δανειστές (34%).
Αποδεικνύεται ότι όσο βαθαίνει η αντεργατική επίθεση, τόσο ευρύτερα εργατικά στρώματα συνειδητοποιούν ότι η απάντηση από μέρους τους πρέπει να γίνει πιο μαζική, πιο διαρκής, πιο ανατρεπτική. Η αναμενόμενη εξειδίκευση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος», που ισοδυναμεί με έναν νέο γύρο λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων, ανεργίας και απολύσεων, φοροεπιδρομών και γενικής κοινωνικής ένδειας, θα πρέπει να απαντηθεί με ένα μπαράζ αγωνιστικών και απεργιακών κινητοποιήσεων, αρχής γενομένης από τη μάχη της Πρωτομαγιάς, αύριο Κυριακή, ενώ κρίσιμοι επόμενοι σταθμοί αναδεικνύονται τόσο η συγκέντρωση στις 6 Μάη σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων που καλεί ο συντονισμός, όσο και η νέα πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 11 Μάη.
Στην Αθήνα, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, κάνοντας ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, αποφάσισε να διοργανώσει ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση στο Μουσείο στις 10.30 π.μ. και διαδήλωση στη Βουλή και τα γραφεία της ΕΕ. Ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία καλείται από πρωτοβουλία εργατικών συλλογικοτήτων, συνδικαλιστών κ.ά. και στη Θεσσαλονίκη, στην Καμάρα στις 10 π.μ. Στο κάλεσμα του Συντονισμού Σωματείων Αττικής, σημειώνεται: «Μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν μας μένει άλλος δρόμος από το να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να οικοδομήσουμε μέσα στα σωματεία μας την αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζομένων. Με αγώνες στα χέρια των ίδιων των εργαζόμενων. Για να πάρουμε πίσω ό,τι μας πήραν και να διεκδικήσουμε τον πλούτο που παράγουμε. Για μια κοινωνία με τους εργαζόμενους στο τιμόνι». Ο Συντονισμός Σωματείων καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν για «να μην πληρώσουμε την κρίση και το χρέος τους, για αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, μείωση ωρών εργασίας και χρόνων δουλειάς, απαγόρευση απολύσεων, διαγραφή χρεών των άνεργων και φτωχών από τις τράπεζες, αύξηση φορολογίας του κεφαλαίου και μείωση λαϊκής φορολογίας, ειδικά των έμμεσων φόρων, με κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς κατανάλωσης, δωρεάν δημόσια παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες, κοινωνικές υπηρεσίες. Ένα τέτοιο πρόγραμμα διεκδικήσεων απαιτεί ανατροπή του Μνημόνιου των ΔΝΤ κι ΕΕ, του Συμφώνου για το Ευρώ, αλλά και της κυβέρνησης που το υλοποιεί και κάθε επίδοξου συνεχιστή της».
Η κατρακύλα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και η απόλυτη πρόσδεσή της στο άρμα των καθεστωτικών δυνάμεων με την υπονόμευση των αγώνων και την εκτόνωσή τους σε άνευρες 24ωρες τουφεκιές, τις «φέρνει σε σύγκρουση με τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας», όπως επισημαίνει ο Συντονισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι ΓΣΕΕ-ΕΚΑ στην κοινή ανακοίνωσή τους συγκαλύπτουν τις κυβερνητικές ευθύνες, χρεώνοντας στην κυβέρνηση απλώς ότι «υποκύπτει στον εκβιασμό και τις απαιτήσεις των ‘‘αγορών’’ και της τρόικας», λες και δεν είναι στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και της εγχώριας αστικής ελίτ η συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων και η γενική εκποίηση προς το κεφάλαιο...
Απαραίτητος λοιπόν όρος για ένα νέο, ανασυγκροτημένο ταξικό εργατικό κίνημα είναι η αποφασιστική σύγκρουση με τον υποταγμένο, κυβερνητικό κι εργοδοτικό συνδικαλισμό. Και η θετική εμπειρία της Αθήνας πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και από δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που σε άλλες πόλεις, διστάζουν να ενισχύσουν ανεξάρτητες εργατικές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις.
Όσοι όμως επιμένουν να πατάνε σε δύο βάρκες και να αναπαράγουν αυταπάτες για το ρόλο και το χαρακτήρα του καθεστωτικού συνδικαλισμού, θα ξεπερνιούνται από τις εργατικές διαθέσεις, θα μεταβάλλονται σε ουρά και ...ακροατήριο του Παναγόπουλου. Δυστυχώς, αυτό το ρόλο επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που καλούν σε προσυγκέντρωση στο Πολυτεχνείο, δίπλα στη Πρωτομαγιά του συντονισμού σωματείων για να πάνε στη «συγκέντρωση των συνδικάτων», δηλαδή την ξέπνοη σύναξη των υποταγμένων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στην Κλαυθμώνος.
Από την άλλη, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, όσο εντείνουν την πολεμική τους στη ΓΣΕΕ άλλο τόσο επιμένουν στον αδιέξοδο δρόμο των κομματικά περιχαρακωμένων και πολιτικά άνευρων συγκεντρώσεων, σνομπάρουν τις διαδικασίες ανεξάρτητου συντονισμού των σωματείων και παραπέμπουν τα πάντα σε μια «λαϊκή εξουσία» χωρίς αντικαπιταλιστική ανατροπή, χωρίς επανάσταση, υποτιμώντας τη δυνατότητα του κινήματος να παλέψει από σήμερα πολιτικούς στόχους ανατροπής.
