Απεργιακό μπλακ άουτ, καταλήψεις πλατειών και συνελεύσεις, ανεξάρτητα όργανα πάλης
Αστείρευτη είναι η δύναμη που κρύβει μέσα του ο εργαζόμενος λαός και το κίνημά του. Η αφύπνιση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, ανέργων, νέων, συνταξιούχων και μικρομεσαίων, η μαζική παρουσία, οι καταλήψεις και οι συνελεύσεις στις πλατείες, σε συνδυασμό με την επιτυχημένη πανεργατική απεργία της 15ης Ιούνη, δημιούργησαν ένα επιβλητικό πολιτικό γεγονός που ταρακούνησε συθέμελα την κυβέρνηση και ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό και οδήγησε σε μισή παραίτηση τον Γ. Παπανδρέου. Η αναζήτηση ενός κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος για κυβέρνηση εθνικής ενότητας κατέληξε σε φιάσκο, με αποτέλεσμα την κωμωδία του… αναπασοκισμού (ανασχηματισμού) και το σχηματισμό μιας κυβέρνησης με όλο το ΠΑΣΟΚ μέσα. Δικαιώνεται το σύνθημα …«το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ληστεύει το λαό», μέσα σε αποφορά σήψης του αστικού πολιτικού συστήματος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
Πρόκειται για μια κυβέρνηση αδύναμη, που σαρώνει σε υποστήριξη στους ηγέτες του διεθνούς καπιταλισμού (Ομπάμα, Μέρκελ, Σαρκοζί κ.λπ.) και στους διαπλεκόμενους έλληνες επιχειρηματίες της αρπαχτής και των ΜΜΕ («μαζί θα τα φάμε» υπόσχεται ο GAP), αλλά με υπουργούς που δεν μπορούν να βγουν ούτε για καφέ… Πρόκειται για μια κυβέρνηση με σύμβαση έργου, μια ταξική κυβέρνηση - καμικάζι αυτοκτονίας, που έρχεται να ανατιναχθεί πάνω στο λαό, να περάσει το τρομερό Μνημόνιο ΙΙ, αλυσοδένοντας ακόμα πιο σφικτά τους εργαζόμενους στο σφαγείο κεφαλαίου - ΕΕ - ΔΝΤ. Για να περάσει το πακέτο, που είναι απορριπτέο από το λαό, δεν θα διστάσει να επιβάλει καθεστώς κοινοβουλευτικής χούντας, με έξαρση της καταστολής όπως την Τετάρτη.
Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι ο λαός έχει να διαλέξει ή το δρόμο μιας μαζικής, αποφασιστικής εξέγερσης για «να φύγουν όλοι» ή να διαμαρτυρηθεί απλά για τα μέτρα, ελπίζοντας σε μια εκλογική τιμωρία στη συνέχεια και σε κάποια «αναδιαπραγμάτευση» των Μνημονίων. Στη δεύτερη περίπτωση, η λαϊκή δυναμική θα εκτονωθεί (έστω προσωρινά), ενώ η αναζήτηση βελτίωσης μέσω των εκλογών και ειδικά με την ανάδειξη μιας «αντιμνημονιακής» κυβέρνησης της ΝΔ θα αποδειχθεί οδυνηρή αυταπάτη. Τα παραδείγματα σε Ιρλανδία και Πορτογαλία, όπου οι δεξιές αντιπολιτεύσεις ήρθαν στην κυβέρνηση για να εφαρμόσουν τελικά την πολιτική των Μνημονίων, είναι αποκαλυπτικά. Όπως και το περιεχόμενο της πολιτικής του Α. Σαμαρά, υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, της επίθεσης στα συνδικάτα και των επιπλέον φοροελαφρύνσεων στο κεφάλαιο.
Ο πρώτος δρόμος, ο δρόμος της εξέγερσης, είναι και αναγκαίος και δυνατός! Η Αριστερά μοιάζει να έχει ξεχάσει στα επαναστατικά εγχειρίδια το τι σημαίνει εξέγερση, την ώρα που οι εργαζόμενοι και οι νέοι εξεγείρονται μπροστά στα μάτια της. Το πρώτο ζητούμενο είναι το πολιτικό περιεχόμενο, αιχμηρό και βαθύ ταυτόχρονα. Οι συνελεύσεις των πλατειών και το ταξικό ρεύμα των πρωτοβάθμιων σωματείων και του εργατικού κινήματος κατακτούν ένα ολοένα και πιο αναβαθμισμένο πολιτικό περιεχόμενο. Το ανυποχώρητο κάλεσμα για να μην περάσει το αποκρουστικό Μεσοπρόθεσμο, να ανατραπούν τα Μνημόνια παλιό και νέα, να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το σάπιο αστικό πολιτικό σκηνικό και να φύγουν τρόικα, ΕΕ και ΔΝΤ, μπορεί να γίνει σημαία του λαϊκού κινήματος. Τα αιτήματα για διαγραφή του χρέους, για ρήξη - έξοδο από ευρώ και ΕΕ, για αυξήσεις στους μισθούς και απόκρουση - απαγόρευση των απολύσεων, για δραστική φορολογία του κεφαλαίου και φοροαπαλλαγές για το λαό, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις - εμπορευματοποίησεις, για να περάσουν τράπεζες, ΔΕΚΟ και υποδομές στο Δημόσιο, υπό εργατικό έλεγχο, δίνουν βάθος και προοπτική. Ταυτόχρονα, το κίνημα των πλατειών ζητώντας Πραγματική Δημοκρατία, αμφισβητεί όλο το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, την κοινοβουλευτική χούντα των μεγάλων συμφερόντων, την κοινωνία της εκμετάλλευσης. Δημιουργείται έτσι μια ευρύτερη πολιτική τάση αμφισβήτησης και αναζήτησης σε κατεύθυνση αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Ποιος θα είναι το υποκείμενο αυτής της εξεγερτικής τάσης; Μα, ήδη συγκροτείται, με έναν πρωτότυπο τρόπο, μπροστά μας, με τη μορφή των συνελεύσεων στις πλατείες, αλλά και σε σωματεία - χώρους δουλειάς. Αυτή η τάση πρέπει να αναπτυχθεί, γενικευθεί, συντονιστεί, με τη «δημιουργία ανεξάρτητων λαϊκών - εργατικών συνελεύσεων και οργάνων πάλης και επιβολής των διεκδικήσεων σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά. Για τον αγωνιστικό συντονισμό όλων των συνελεύσεων, των σωματείων και των πρωτοβουλιών βάσης. Για την “Βουλή των κάτω”», σημειώνει το ΝΑΡ σε ανακοίνωση – παρέμβαση.
Με ποια αγωνιστική κλιμάκωση και δράση; Με απεργιακά μπλακ άουτ διαρκείας σε κρίσιμους κλάδους (ΔΕΗ, ΟΤΑ κ.λπ.), με αξιοποίηση και επέκταση με λογική διάρκειας της 48ωρης πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας που προκήρυξε η ΓΣΕΕ, με συγκεντρώσεις σε όλες τις κεντρικές πλατείες πόλεων, λειτουργικές καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και γενικό αποκλεισμό της Βουλής, ανάλογα και με τη διαδικασία ψήφισης του επαίσχυντου Μεσοπρόθεσμου. Το κίνημα, με τις δικές του διαδικασίες και όργανα, θα αποφασίσει τις μορφές πάλης και σύγκρουσης, αποκρούοντας αποφασιστικά την κυβερνητική καταστολή και τους μηχανισμούς κράτους και «βαθιού κράτους», καθώς και τη βολική για το σύστημα τυφλή βία αναρχικών ομάδων.
«Η Αριστερά πρέπει να δώσει την μάχη για την κλιμάκωση των αγώνων τώρα και όχι να αναζητά κοινοβουλευτική λύση με εκλογές», τονίζει το ΝΑΡ, καλώντας σε ανατρεπτική κοινή δράση όλη την Αριστερά και τις μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος.
Οι ηγεσίες ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κινούνται όμως σε άλλη κατεύθυνση. Στρίβουν το κεφάλι στη δυνατότητα μιας νέας εκτίναξης του κινήματος και ζητούν επίμονα εκλογές! Άλλο να δώσεις και τη μάχη των εκλογών από τη σκοπιά μιας αντικοινοβουλευτικής αντίληψης ανατροπής και άλλο την ώρα που το μαζικό κίνημα φωνάζει «δεν φεύγουμε, εάν δεν πέσουν», η Αριστερά να λέει μαζεύτε τα και πάμε για κάλπες…
Με ποιον είμαστε τελικά; Με τη δημοκρατία του ανυπόταχτου υπέροχου κόσμου που χόρευε ριζίτικα ενώ βομβαρδιζόταν η πλατεία με δακρυγόνα, που ανακαταλάμβανε την πλατεία χειροκροτώντας και φωνάζοντας «Η χούντα δεν τελείωσε το '73» και που ζητά μια άλλη πολιτική ή με την κοινοβουλευτική διαμαρτυρία και την ανακύκλωση της Αριστεράς της ήττας;
