Κορυφαία στιγμή για την υπουργό Παιδείας και ...επίτευγμα της εκπαιδευτικής (κυβερνητικής) πολιτικής προς χάρη των δανειστών ήταν η ψήφιση του ισοπεδωτικού νομοσχεδίου για τα πανεπιστήμια - ΤΕΙ, στη βάση «θερινής κοινοβουλευτικής συναίνεσης» που σηματοδοτεί τη μετακίνηση του κυβερνώντος κόμματος στην περιοχή του ΛΑΟΣ. Γιατί μη μας πει κάποιος ότι το ΛΑΟΣ μετακινήθηκε από την ιδεολογική του πολιτική θέση!
της Αγγελικής Χρονοπούλου*
*Υπεύθυνη ύλης του επιστημονικού περιοδικού Σύγχρονη Εκπαίδευση
Μιας συναίνεσης που προκάλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κύματα καταλήψεων στα πανεπιστήμια με προχωρημένα μηνύματα με πολιτικό υπόβαθρο και όχι μόνο εκπαιδευτικό περιεχόμενο...
Την ίδια στιγμή, ο νέος νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια - ΤΕΙ καταργεί μια ολόκληρη βαθμίδα διδασκόντων, αυτή των λεκτόρων και βάζει στη διελκυστίνδα των επισφαλών εργασιακών σχέσεων άλλη μια βαθμίδα, αυτή των επίκουρων... Με δυο λόγια, διαλύει τον επιστημονικό ιστό της χώρας και αποπειράται να μετατρέψει τους φοιτητές σε χρήστες εκπαιδευτικών υπηρεσιών και (σύντομα) επί πληρωμή...
Έτσι, το πανεπιστήμιο όπως το γνωρίσαμε θα τελειώσει και στη θέση του ανατέλλει ένα ταχύρρυθμο κέντρο κατάρτισης με ακαδημαϊκό προσωπικό δύο ταχυτήτων. Οι πολλοί («407», λέκτορες, επίκουροι που δεν θα επιτύχουν να εκλεγούν) η 2η ταχύτητα, έρμαια των επισφαλών εργασιακών σχέσεων και στον... πάτο της γαλέρας ώστε η εξουσία να επιλέγει όσους έχουν αποκηρύξει κάθε αντιπολιτευτική θέση και έχουν ενστερνιστεί την αξία τού να υπηρετείς το συμφέρον των δανειστών... Και η 1η ταχύτητα (επίκουροι –μη μόνιμοι– ή εκλεγέντες σε αναπληρωτές, αναπληρωτές καθηγητές και καθηγητές) μετά την αναβίωση του θεσμού της «έδρας», ενσωματωμένοι και χειροκροτητές της ιδεολογικής κυριαρχίας των δανειστών, μεταλλαγμένοι σε κρατικούς υπαλλήλους, κυνηγούς επιχορηγήσεων, δωρεών και άλλων τινών για να βγαίνει το... παντεσπάνι. Στο ενδιάμεσο, όλοι θα αξιολογούνται από τα αφεντικά, γιατί κάθε δουλοπρεπής ελίτ πρέπει να αποδεικνύει, έμπρακτα και συστηματικά, την προσήλωσή της στον κοινό σκοπό· την εξυπηρέτηση των δανειστών.
Και θα διερωτηθείτε: τι σχέση έχουν αυτά με το πανεπιστήμιο; Η απάντηση είναι πως ελπίζουμε πως δεν θα έχουν καμιά σχέση. Και ελπίζουμε να συμφωνήσουμε και πως χάρη στις ενέργειες της υπουργού Παιδείας συγκροτείται κίνημα πιο μακρόβιο και πιο αποτελεσματικό από αυτό της γενιάς του Πολυτεχνείου, της ...ορίτζιναλ βέβαια, όχι όπως αυτή κατέληξε μετά τις αλλεπάλληλες στενές επαφές της με τις κάθε λογής εξουσίες…
Στον αντίποδα του κινήματος των καταλήψεων, έχουν αναδειχτεί οι θεωρητικοί που σπεύδουν (αυτόκλητοι ή μήπως σε εντεταλμένη υπηρεσία;) να προτείνουν λύσεις, επειδή η υπουργός Παιδείας παρά το ότι έχει στο πλευρό της τα ΜΜΕ και λοιπούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, δεν δύναται να διεμβολήσει τις γραμμές όσων αντιστέκονται. Για παράδειγμα, αναφέρουμε τη χαρακτηριστική δήλωση πρύτανη περιφερειακού πανεπιστημίου που επέλεξε να προβάλει και το κανάλι Μέγκα με την ευκαιρία της έκτακτης συνόδου των πρυτάνεων (23-9-11): «Δεν καταλαμβάνεις το σπίτι σου, ειδικά όταν έχεις δίκιο». Η δήλωση έτυχε εξαιρετικά μεγάλης προβολής στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό Τύπο, χωρίς όμως να τονιστεί πως πρόκειται για ακριβές δείγμα αναστροφής της πραγματικότητας... Αφού όταν εξαναγκάζεσαι να καταλαμβάνεις το σπίτι σου σημαίνει πως δεν σου ανήκει πια... Αυτό το απλό γεγονός παρέβλεψαν τόσο τα ΜΜΕ που πρόβαλλαν τη δήλωση όσο και ο πρύτανης ο οποίος και προέβη στη δήλωση αυτή.
Το «κίνημα» για «ανοιχτά πανεπιστήμια» είναι εκτός αντικειμένου, εφόσον σε καμιά γλώσσα στον κόσμο τα πανεπιστήμια που βρίσκονται σε κατάληψη δεν σημαίνει και «κλειστά πανεπιστήμια». Η κατάληψη είναι μια μορφή αγώνα. Μάλιστα, η υπουργός Παιδείας (το 2010) χαρακτήρισε τις καταλήψεις ως «ακραία μορφή αγώνα, που δεν μπορεί να γίνεται καθημερινότητα». Οι καταλήψεις (σχολείων και πανεπιστημίων) όμως δεν χρειάζονται νομιμοποιητική βάση γιατί είναι μια ανοιχτή διαδικασία ανακλητή μέσα από συνελεύσεις και όπως έχουμε ξαναγράψει, τα «μαθήματα» δεν είναι το κύριο για την εκπαιδευτική διαδικασία· το διακύβευμα είναι η διαμόρφωση πολιτών και όχι υπηκόων, ώστε να συντριβούν τα πρότυπα του «εγώ, κοιτάω τη δουλειά μου», «εγώ, θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;», «εγώ, ξέρω ότι τίποτα δεν γίνεται»... Και αυτή η εκπαιδευτική (μορφωτική) διαδικασία λαμβάνει χώρα με τις καλύτερες συνθήκες όσο διαρκούν οι καταλήψεις...
Το ίδιο διάστημα έχουν ξεσηκωθεί και οι μαθητές που καταλαμβάνουν τα σχολεία τους στο πλαίσιο ενός κινήματος που συνεχώς διογκώνεται.
Για άλλη μια φορά οι νέοι αποπειρώνται να πάνε τα πράγματα μπροστά. Ας έχουμε το νου μας ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνουμε, γιατί πρέπει να είμαστε δίπλα τους, ακόμη και αν μεγαλώσαμε τόσο πολύ που παραιτηθήκαμε ή ξεπουλήσαμε έγκαιρα και σε καλές τιμές τους αγώνες μας, τότε τουλάχιστον ας μην είμαστε απέναντι τους.
