«Οι πλατείες ήταν γεμάτες» κολάκευε τους «αχρωμάτιστους» πολίτες ο Πρετεντέρης στην εφημερίδα Τα Νέα, επιβραβεύοντας τα α-κομμάτιστα, α-καπέλωτα, α-καθοδήγητα αντανακλαστικά του πλήθους. Την ίδια στιγμή εξήρε την πολυδιάσπαση, την εξατομίκευση, τον κοινωνικό αυτοματισμό, αποδίδοντας εύσημα ανεξαρτησίας σε όσους γιουχάισαν τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ το βράδυ της Τετάρτης.
Μέσα στη ρυπαρή κολακεία τους, τα φερέφωνα του συστήματος κουνάνε ταυτόχρονα προειδοποιητικά το δάχτυλο, επισείοντας τον κίνδυνο οι «αγανακτισμένοι να εγκλωβιστούν από αριστερούς κομματάρχες και συνδικαλιστές». Ουσιαστικά, αυτό που φοβούνται περισσότερο οι Πρετεντέρηδες, το Σκάι, και οι λοιποί ψάλτες του Μνημονίου είναι οι κινητοποιήσεις αυτές να ενισχύσουν τα στοιχεία οργανωμένου λαϊκού κινήματος που έχουν, να καταστούν επικίνδυνες και απειλητικές για το καθεστώς, και όχι εκτονώσιμες και χειραγωγήσιμες. Οι ίδιοι άνθρωποι και τα ίδια Μέσα που λοιδορούν τις απεργιακές κινητοποιήσεις, βαφτίζοντας βολεμένες συντεχνίες τους εργαζόμενους που αντιστέκονται, ανακαλύπτουν στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» την Αμερική της συνεύρεσης, της συλλογικότητας, της «καλής» διαμαρτυρίας.
«Όχι στα κόμματα, στα χρώματα, στις σημαίες, στα συνθήματα, στις ιδεολογίες», ειναι το σύνθημα των θεσμικών καθοδηγητών – βαθιά ιδεολογικοποιημένο από μόνο του. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν να πουν είναι «ναι στα κόμματα της αστικής διαχείρισης, ναι στα συνθήματα της εκτόνωσης, ναι στα χρώματα της εθνικής συναίνεσης». Αυτό που τους φοβίζει δεν είναι η πολυχρωμία που μπορεί να γίνει ένα ωραίο ουράνιο τόξο συγκυβέρνησης, αλλά το κόκκινο χρώμα των εργατικών και λαϊκών αγώνων και η «πραγματική δημοκρατία» ενός μαχόμενου κινήματος νίκης και ανατροπής με επαναστατική προοπτική.
