Σπούδαζε στην Κρήτη όπου συνάντησε τους Χαΐνηδες και συμμετείχε στον πρώτο τους δίσκο το 1991. Το 1995 ηχογραφεί τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, το Παραμύθι με λυπημένο τέλος. Από «τα μπλουζ της άγριας νιότης» στα φοιτητικά ροκ και, σιγά σιγά, μέσω της κρητικής παράδοσης, στο έντεχνο. Στα τραγούδια του συνυπάρχουν το κλασικό ροκ με την ελληνική ποίηση και οι κρητικές δοξαριές με τα ηλεκτρικά σόλα. Πλέον υπάρχει και θυμός, αφού «έχουμε πόλεμο» όπως λέει. Ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης θα εμφανιστεί στις Αναιρέσεις, μαζί με τους Χαΐνηδες, το Σάββατο 4 Ιούνη.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΠΕΛΕΒΑΝΗ
– Μίλτο, εξακολουθείς να πίνεις ακόμη από τη λίμνη της παράδοσης;
– Ναι, αλλά λιγότερο από παλιά. Έτσι κι αλλιώς η λίμνη αυτή θέλει προσοχή και σεβασμό όταν πας να πιεις. Τα τελευταία χρόνια, μένοντας στην Αθήνα, έχω στο μυαλό μου βιομηχανικούς ήχους και λιγότερο δημοτικοφανείς μελωδίες. Είναι πιο αστικά τα τραγούδια μου.
– Ανδρώθηκες σε μια δεκαετία που η κατάσταση στο ελληνικό τραγούδι ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Τι έχει αλλάξει σήμερα από τη γενιά των τραγουδοποιών του ’90;
– Η γενιά μου είχε το μοντέλο παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω. Σήμερα έχει υποχωρήσει αυτό το μοντέλο και οι σημερινοί τραγουδοποιοί είναι πιο εγκεφαλικοί, πιο σοφιστικέ. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η γενιά μου δημιούργησε ρεύμα, ήταν μια συλλογική κατάσταση. Αναφερόσουν στη γενιά των ’90 και εννοούσες τον Σ. Μάλαμα, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Μ. Φάμελλο, τον Χρ. Θηβαίο, τον Ν. Πορτοκάλογλου, τον Ζιώγαλα και πολλούς άλλους. Σήμερα υπάρχουν πολλά νέα παιδιά και τραγουδοποιοί με εξαιρετικό ενδιαφέρον, όπως ο Χαρούλης, ο Μαραβέγιας, ο Μπαλάφας, η Δανάη Παναγιωτοπούλου, η Μποφίλιου, αλλά μονάδες, δεν έχουν καταφέρει να συγκροτήσουν ομάδα, ρεύμα και να αλληλεπιδράσουν. Αυτό είναι αρνητικό.
– Η βιομηχανία της δισκογραφίας ζει το δράμα της. Ανησυχείς για το τραγούδι γενικότερα;
– Όχι, γιατί να ανησυχώ; Δεν ανησυχώ για τις εταιρείες. Αυτοί βάλαν τα χέρια τους και βγάλανε τα μάτια τους. Είμαι σε δισκογραφική εταιρεία, αλλά δεν έχω κανένα συμφέρον και σίγουρα δεν έχουμε κοινό συμφέρον. Έτσι κι αλλιώς ο βιοπορισμός μου καλύπτεται κυρίως μέσα από τις συναυλίες και τη ζωντανή επαφή της μουσικής μου με τον κόσμο. Η άθλια διαχείριση των εταιρειών δεν με αφορά. Με προβληματίζει και με στεναχωρεί βέβαια που οι νέοι μουσικοί δεν θα έχουν το ίδιο περιβάλλον διανομής και προώθησης του προϊόντος τους. Τελειώσαν οι εταιρείες, τελειώσαν οι μουσικοί παραγωγοί και έτσι το πιο πιθανόν είναι να γυρίσει ξανά η μουσική στο δρόμο. Αλλά κι αυτό δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Ο Χατζιδάκις, ας πούμε, δεν θα το έκανε. Είναι ένα θέμα, πρέπει να βρεθούν νέοι τρόποι.
– Πώς είναι σήμερα, μέσα στην κρίση, ο κόσμος που έρχεται και συναντάς στις παραστάσεις σου;
– Πολύ αγριεμένος, πολύ θυμωμένος. Βγαίνει για να εκτονωθεί. Όταν λες ένα αιχμηρό τραγούδι αισθάνεσαι τον κόσμο να βράζει. Νομίζω πως έχουν ανάγκη γενικότερα οι άνθρωποι να ταυτιστούν με κάτι, όχι να μοιραστούν. Υπάρχει μια πυριτιδαποθήκη που κάποια στιγμή θα εκραγεί. Το βλέπεις, κραυγάζουν πλέον δεν τραγουδούν.
– Σε τέτοιες περιόδους κρίσεων δεν καλείται να μας εκφράσει το πολιτικό τραγούδι;
– Το πολιτικό τραγούδι και το τραγούδι το οποίο είναι απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία, καθεστώς και καθεστηκυία τάξη, αυτό που γουστάρουμε εμείς να ακούμε και να τραγουδάμε, πάντα ανθίζει σε περίοδο κρίσεων. Δεν χρειάζεται όλα τα τραγούδια να έχουν επαναστατικό στίχο ή να έχουν παντιέρα κόκκινη, για να είναι τραγούδια «απέναντι». Και μια μπαλάντα κι ένα ερωτικό τραγούδι, πολλές φορές μπορεί να είναι αρκετά ριζοσπαστικό. Καλλιτεχνικά δεν έχω καμιά ανασφάλεια, απλά περιμένω τους συναδέλφους να γράψουν σπουδαία πράγματα, απ’ αυτά που αγαπώ και περιμένω να ακούσω. Τώρα, αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι πόλεμος. Είναι μια επίθεση αυτών που έχουν, απέναντι σ’ αυτούς που δεν έχουν. Κάθε φορά βάζουν μπροστά μια εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία κάνει τη βρόμικη δουλειά. Στην προηγούμενη πενταετία τα έκανε σκατά η ΝΔ, τώρα καλείται να τα κάνει χειρότερα το ΠΑΣΟΚ. Είναι μια επίθεση ενάντια στους εργαζομένους, είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Κι όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε κι όσο πιο γρήγορα κατέβουμε όλοι μαζί στο δρόμο, τόσο μεγαλύτερη ελπίδα έχουμε να αναχαιτιστούν αυτά τα μέτρα. Όσο καθόμαστε και κάνουμε απλώς ζάπινγκ θα αποφασίζουν άλλοι για μας. Στο δρόμο κατεβαίνουν για την ώρα πολλοί λιγότεροι απ’ όσοι πρέπει.
