«Νεολαία χωρίς μέλλον, χωρίς σπίτι, χωρίς ασφάλιση, χωρίς σύνταξη, χωρίς φόβο» είναι τα δικά τους λόγια και περιγράφουν τις ρίζες μίας κινητοποίησης που μόνο αταξική δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις.
Οι «Indignados» μεταφράστηκαν από όλα τα ελληνικά Μέσα ως αγανακτισμένοι. Και η ονομασία αυτή επικράτησε και στο διαδίκτυο. Όμως αυτό που δεν είναι εύκολο να μεταφέρει στην μετάφραση όποιος γνωρίζει τις λέξεις, είναι ότι η λατινική ρίζα της ονομασίας τους έχει σαν συνθετικό της τη λέξη αξιοπρέπεια.
Φωτό: Κυριακή 29 Μαϊου
Γράφουν οι: Θάνος Ανδρίτσος
Κατερίνα Σταυρούλα
Και αυτή η λέξη φαίνεται ότι είναι και η πραγματική σύνδεση της κινηματικής άνοιξης που έχει συνεπάρει τον αραβικό κόσμο και μοιάζει να εξαπλώνεται στη Μεσόγειο. Αυτό που ξεκίνησε από την Τυνησία και δημιούργησε το σύμβολο της πλατείας Ταχρίρ βρίσκεται βέβαια ακόμα σε εξέλιξη. Ακόμα και στην ίδια την Αίγυπτο που έριξε ένα δικτάτορα, μέχρι και την Παρασκευή η πλατεία ήταν ζωντανή. Οι Αιγύπτιοι διαδήλωσαν κατά χιλιάδες καλώντας για μία δεύτερη μέρα της οργής, όσο ο στρατός δεν προχωρά τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι είχε αναλάβει.
Ήταν όμως έμπνευση της δυναμικής που συγκλόνισε τον αραβικό κόσμο αυτή που έφτασε και στην Ισπανία. Θα έπρεπε να είναι μάλλον αναμενόμενο ότι ο αντίχτυπος θα άγγιζε αργά η γρήγορα τη γηραιά ήπειρο, όπως όμως και ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει ακριβής επανάληψη των αραβικών εξεγέρσεων. Στην Ευρώπη της οικονομικής κρίσης ολόκληρη η χρονιά σημαδεύτηκε με κινήματα: Από τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, μέχρι την Πορτογαλία και την Ελλάδα, όλοι έχουν βρεθεί στο δρόμο. Οι πληροφορίες για τα κινήματα αυτά διαχέονται. Ο κάθε λαός παρακολουθεί το διπλανό του να απεργεί και να διαδηλώνει.
Η Ισπανία της Πουέρτα δελ Σολ θα έφτανε. Και φτάνοντας μαζί της έφερε τις κατασκηνώσεις χιλιάδων, νέων στην πλειοψηφία τους, στις κεντρικές πλατείες σε πόλεις όλης την Ισπανία. Αλλά η φωνή της αντήχησε και σε όλη την Ευρώπη. Για να δώσει τη συμβολική εικόνα των ανυπάκουων της αξιοπρέπειας στην πλατεία της Βαστίλης, στον ίσκιο της Γαλλικής Eπανάστασης. Και να καταλήξει τις τελευταίες μέρες στις καθημερινές διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα.
Η Ισπανία της Πουέρτα δελ Σολ θα έφτανε. Και φτάνοντας μαζί της έφερε τις κατασκηνώσεις χιλιάδων, νέων στην πλειοψηφία τους, στις κεντρικές πλατείες σε πόλεις όλης την Ισπανία. Αλλά η φωνή της αντήχησε και σε όλη την Ευρώπη. Για να δώσει τη συμβολική εικόνα των ανυπάκουων της αξιοπρέπειας στην πλατεία της Βαστίλης, στον ίσκιο της Γαλλικής Eπανάστασης. Και να καταλήξει τις τελευταίες μέρες στις καθημερινές διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα.
Θα μπορούσε να επισημάνει κάποιος την σημειολογία των κινητοποιήσεων, που χρησιμοποιώντας την πλατεία Ταχρίρ ως ορόσημο οικειοποιούνται το δημόσιο χώρο δημιουργώντας μία νησίδα στην πόλη που κάνει πολιτική, προσπαθώντας να αποφύγει τα παραδοσιακά μέσα. Όμως όσο κι αν οι νέοι της Πουέρτα ντελ Σολ μοιάζουν να αρνούνται τις ταυτότητες, η πραγματική τους θέση σε μία ταξική κοινωνία εμφανίζεται μέσα από το λόγο τους. «Νεολαία χωρίς μέλλον, χωρίς σπίτι, χωρίς ασφάλιση, χωρίς σύνταξη, χωρίς φόβο» είναι τα δικά τους λόγια και περιγράφουν τις ρίζες μίας κινητοποίησης που μόνο αταξική δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις.
Κ.Σ
Συγκλονίστηκε όλη η Ελλάδα από το κίνημα των «αγανακτισμένων»: Από την πλατεία Συντάγματος με τους δεκάδες χιλιάδες και την κοσμοσυρροή γύρω από Λευκό Πύργο μέχρι τις συγκεντρώσεις εκατοντάδων σε μακρινές κωμοπόλεις. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές γεγονός για τα ελληνικά δεδομένα. Την Τρίτη, 24/5, ξεκίνησε μια πρωτοβουλία από το διαδίκτυο και τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, που καλούσε όλους να διαδηλώσουν την επόμενη μέρα στις πλατείες, στα πρότυπα του ισπανικού κινήματος, των Indignados. Σε λίγες μόλις ώρες ολόκληρος ο κυβερνοχώρος τραντάχτηκε από τις δηλώσεις συμμετοχής, τις προτάσεις και τους προβληματισμούς. Ωστόσο, μάλλον κανείς δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη μέρα. Από τις 6.00 το απόγευμα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, ένα τεράστιο και ετερόκλητο πλήθος κόσμου βρέθηκε στο δρόμο. Και το πιο σημαντικό: Το ίδιο περίπου εκτυλίχθηκε και την Πέμπτη, ενώ τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές όλα δείχνουν ότι μπορεί να συνεχιστεί, όπως αποφασίζεται καθημερινά σε συνελεύσεις.
Βρισκόμαστε, μπροστά σε ένα πολύ σημαντικό πολιτικό και κοινωνικό γεγονός. Δεν είναι μια διαδικασία στο φανταστικό κόσμο των νέων τεχνολογιών, αλλά μια πολύ πραγματική κίνηση των μαζών. Τι κρύβεται πίσω από αυτήν; Μια απλή προσπάθεια μίμησης της Ισπανίας; Η ανάγκη για ένα δρώμενο; Μάλλον όχι. Κρύβεται η πνιγμένη οργή και αγανάκτηση ενός ολόκληρου κόσμου απέναντι στην κοινωνική βαρβαρότητα που φέρνει η καπιταλιστική κρίση και τα μνημόνια διαρκείας σε όλη την Ευρώπη. Η αγωνία μιας γενιάς που πετιέται στον Καιάδα της ανεργίας και της σύγχρονης μετανάστευσης. Αυτή, η νεολαία χωρίς μέλλον, είναι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων στην Ισπανία και τις αραβικές εξεγέρσεις. Κομμάτια αυτής πρωτοστατούν και τώρα στην Ελλάδα.
Πάνω σε αυτό το εκρηκτικό υπέδαφος βρίσκεται η ελληνική κοινωνία στον ένα χρόνο του Μνημονίου, γι’ αυτό και μικρές ακόμα σπίθες ή αδύναμες πρωτοβουλίες μπορεί να πυροδοτήσουν ιστορικών διαστάσεων αναμετρήσεις. Ή τουλάχιστον σε αυτό πρέπει να στοχεύει η Αριστερά. Γιατί μπορεί κάποιος να βρει χιλιάδες στοιχεία κριτικής σε κάποιον αγώνα αλλά αρκεί να βρει ένα θετικό για να μπει σε αυτόν με όλη του την ψυχή: Τη δυνατότητα που ανοίγεται για ευρύτερες ανακατατάξεις, την ελπίδα της αλλαγής που μπορεί να φέρει, στον κοινωνικό συσχετισμό, στις συνειδήσεις, ακόμα στον ίδιο του τον εαυτό. Θα αποτελεί λάθος και μια χαμένη ευκαιρία αν μείνουμε σε μια απ’ έξω κριτική, απευθυνόμενοι σε αυτό το διάχυτο αγωνιστικό δυναμικό σαν κάτι ενιαίο και στατικό, ενώ οραματιζόμαστε τις επαναστάσεις που θα μεταμορφωθούν διά μαγείας από τα σχέδια επί χάρτου. Η επαναστατική Αριστερά οφείλει να αναμετράται τολμηρά με τα διλήμματα και τις αντιφάσεις που γεννιούνται μέσα στις πολύμορφες αγωνιστικές εμπειρίες και να δίνει κάθε φορά απαντήσεις.
Με ποια αιτήματα; Το κίνημα των «αγανακτισμένων», που μετρά βέβαια λίγες μέρες ζωής, δεν έχει διαμορφώσει ένα ενιαίο πλαίσιο αιτημάτων για το οποίο παλεύει, ενώ ένα σημαντικό κομμάτι του αποστρέφεται μια τέτοια προοπτική. Ας ψάξουμε όμως βαθύτερα. Η ίδια η εμφάνιση του, η έκφραση της οργής «απέναντι σε ότι μας καταπιέζει», η στόχευση απέναντι στο Μνημόνιο, το ΔΝΤ, την κυβέρνηση, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεν είναι τελικά περιεχόμενο; Είναι ξεκάθαρο και επαρκές; Όχι, και μάλιστα θα είναι καταστροφικό αν δεν διαμορφωθούν μέσα στο ευρύτερο λαϊκό κίνημα συνολικότερες στοχεύσεις, περισσότερο αν στο στόχαστρο μπαίνουν άκριτα όσοι εκφράζουν την «πολιτική». Αλλά μήπως από την άλλη και τα επιμέρους και ενσωματώσιμα αιτήματα μικρο-βελτιώσεων δεν αρκούν για να «χωρέσουν» μια συνολική απέχθεια σε ένα καθεστώς;
Για το λόγο αυτό και είναι ζωτικής σημασίας η προβολή ορισμένων κρίσιμων, λαϊκά κατανοητών, κόμβων που ανοίγουν συνολικούς ανατρεπτικούς δρόμους: Δεν πληρώνουμε ούτε μια δραχμή από το χρέος σας. Να ανατραπούν όλα τα μνημόνια και τα μέτρα εξαθλίωσης και να φύγουν όσοι τα έφεραν και τα εφαρμόζουν, η κυβέρνηση, η ΕΕ, το ΔΝΤ, τα κόμματα του κεφαλαίου. Δεν ανεχόμαστε άλλο τη βία, την κρατική τρομοκρατία, την κοινοβουλευτική χούντα. Πραγματική δημοκρατία στα χέρια των συνελεύσεων του λαού. Τα αιτήματα αυτά, και πολλά άλλα, μπορούν πραγματικά να έχουν πλειοψηφική απήχηση, όπως δείχνει και η θετική ανταπόκριση όταν τέτοιες λογικές ακούστηκαν στις συνελεύσεις.
Με ποιες μορφές οργάνωσης; Μήπως τελικά τα συνδικάτα, οι σύλλογοι κ.ά. δεν έχουν νόημα πλέον; Όχι. Αλλά γεννιούνται και νέες μορφές. Το μεγάλο ζήτημα είναι πώς μπορούν να συνδυαστούν σε ένα πολύμορφο αλλά ενιαίο και νικηφόρο κίνημα. Είναι αλήθεια ότι ένας αγώνας αν δεν πατάει σε πραγματική αλλαγή των συσχετισμών μέσα στους χώρους δουλειάς και σπουδών δεν μπορεί να φέρει συνολικές νίκες. Αλλά άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι αυτό που έχει στο μυαλό του ένα τεράστιο κομμάτι της σύγχρονης εργατικής τάξης ως «οργανωμένο κίνημα» είναι κάτι μακρινό, άγνωστό ή και απεχθές. Κάτι που δεν το καλύπτει, που βάζει απεργίες μια φορά στους δυο μήνες και συνομιλεί με την κυβέρνηση την ώρα που για τον εργαζόμενο και τον άνεργο χάνονται τα πάντα. Αυτό το «οργανωμένο κίνημα» θα υπερασπιστούμε; Όχι. Η πάλη μας πρέπει να επιδιώκει τη μεταφορά της οργής σε κάθε δουλειά, σε κάθε γειτονιά, να βρίσκει δρόμους νέας οργάνωσης «από τα κάτω» και να συνδιαλέγεται με κάθε αυθόρμητο κεντρικό ξέσπασμα. Δεν γίνεται αλλιώς. Ούτε μόνο «γενική» δουλειά στα μεγάλα γεγονότα, ούτε μόνο «δουλειά μυρμηγκιού» στους υπάρχοντες χώρους παρέμβασης του αντικαπιταλιστικού δυναμικού. Και αυτό πρέπει και μπορεί να συνδυαστεί με την προσπάθεια στον πρωτοβάθμιο συντονισμό ή στην ανασυγκρότηση συνελεύσεων και καταλήψεων στο φοιτητικό κίνημα. Με γνώση ότι στη σημερινή συγκυρία δεν αρκούν οι μερικοί και κατακερματισμένοι αγώνες, δεν μπορούν να εμπνεύσουν και να νικήσουν. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ετοιμάζεται πια για μια μεγάλη μάχη διαρκείας.
Αρκούν οι συγκεντρώσεις στις πλατείες; Βεβαίως και όχι. Χρειάζονται και οι απεργίες, και οι μαχητικές πορείες και πολλά άλλα. Δεν μπορεί όμως η αφελής εκτίμηση ορισμένων να μας κάνει να χάσουμε το δάσος: Ότι μέσα σε μια περίοδο ύφεσης του κινήματος, απέναντι στο φόβο στον οποίο επένδυσε το κράτος και το παρακράτος την περασμένη εβδομάδα, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζήτησαν, και βρήκαν, τρόπο να ξαναγυρίσουν στο δρόμο. Και μπορεί η αποθέωση της νομιμότητας ενός κομματιού της «πλατείας» να είναι προβληματική αλλά δεν οφείλουμε να σκεφτούμε σοβαρά το ζήτημα της περιφρούρησης των πορειών και της προστασίας των αγωνιστών από το κράτος ή και τους φετιχιστές της βίας; Και τώρα, μιλάμε πάλι με αισιοδοξία και με νέα χαμόγελα. Είναι μήπως γιατί δεν υπάρχουν κίνδυνοι, όπως να ενσωματωθεί σε αστικές στοχεύσεις, να ξεφουσκώσει ή να ηγεμονεύσουν τα πιο αντιδραστικά πολιτικά και αστικά κοινωνικά στοιχεία; Σίγουρα όχι. Τα σενάρια αυτά είναι πιθανά και το επιδιώκουν και τα αστικά ΜΜΕ. Γι’ αυτό δεν επιτίθενται στο κίνημα, υπερπροβάλλοντας ταυτόχρονα τις πιο συντηρητικές και απολίτικες πλευρές του. Όμως, ποιος είναι τελικά ο σίγουρος δρόμος για την ανατροπή; Κάθε πρόταση πρέπει στην πράξη να αποδεικνύει την αξία της. Και δυστυχώς, αν κάτι φαίνεται ξεκάθαρα είναι τα όρια της Αριστεράς, και του εργατικού κινήματος. Και είμαστε οι πρώτοι που το φωνάζουμε: Πρέπει, για να μην οδηγηθούμε στην καταστροφή να αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά και το κίνημα. Ο ρόλος της πρωτοπορίας δεν είναι προνόμιο κανενός, κρίνεται και κερδίζεται στον αγώνα. Και περισσότερο κρίνεται, όχι στο αν αναδεικνύει τις αδυναμίες ενός αγώνα ή τις αντιφάσεις των αγωνιστών, αλλά στον αν τις μετασχηματίζει σε επαναστατική κατεύθυνση.
Για το λόγο αυτό πρέπει, χωρίς ούτε να αποθεώνουμε ούτε να χλευάζουμε το κίνημα των «αγανακτισμένων», να μη φοβηθούμε να κολυμπήσουμε στα άγνωστα νερά με το πιο αυθεντικό, βαθιά λαϊκό κι εξεγερτικό πνεύμα που διαθέτουμε. Όποιος ονειρεύεται επαναστάσεις θα βουτήξει χωρίς δισταγμό. Με ορμή λοιπόν. Όλοι στις πλατείες και τους δρόμους. Η πόλη μας ανήκει. Γιατί το κίνημα αυτό μέχρι στιγμής δεν είναι ούτε πανευρωπαϊκή επανάσταση, όπως ακούστηκε, ούτε ακίνδυνη εκτόνωση όπως αυτάρεσκα δηλώνει το ΚΚΕ, αλλά ένα ανοιχτό στοίχημα που μένει να κριθεί.
Θ.Α
Οι πλατείες παραμένουν γεμάτες στην Ισπανία, παρά την καταστολή
Δεν μας αφήνετε να ονειρευτούμε, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε». Ανάμεσα στα πολλά συνθήματα της Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης μπορεί κανείς να διακρίνει την ουσία της διαμαρτυρίας. Και να τη διαβάσει επίσης στα μανιφέστα που το ίδιο το κίνημα που ονομάστηκε Πραγματική Δημοκρατία Τώρα έχει δημοσιεύσει. Η συζήτηση περιλαμβάνει τόσο κριτική στην οικονομία των τραπεζών και του κοινωνικού αποκλεισμού που φέρνει μαζί του ο καπιταλισμός, όσο και κριτική στο πολιτικό σύστημα. «Η Πραγματική Δημοκρατία σημαίνει να δίνεις τα πραγματικά ονόματα στην αρρωστημένη κατάσταση που ζούμε: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ΝΑΤΟ, ΕΕ, οι οίκοι αξιολόγησης όπως η Moody’s και η Standard & Poors, το Λαϊκό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, όμως υπάρχουν πολλά περισσότερα και είναι υποχρέωσή μας να τα κατονομάσουμε». Κι ακόμα: «Προτεραιότητα για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η εξέλιξη, η αλληλεγγύη, η ελευθερία της συμμετοχής στον πολιτισμό, η οικολογική βιωσιμότητα, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων». Αυτό που ξεκίνησε από μια διαμαρτυρία στις 15 Μάη μέσα από το κάλεσμα στο διαδίκτυο εξελίχθηκε ουσιαστικά λόγω της καταστολής που δέχτηκε από την αστυνομία της Μαδρίτης σε ένα κίνημα που εξαπλώθηκε θεαματικά σε μία εβδομάδα σε όλη την Ισπανία, με καταλήψεις και κατασκηνώσεις στις κεντρικές πλατείες πόλεων κάθε μεγέθους και με χιλιάδες κόσμου να συμμετέχει.
Βέβαια αυτό που συμβαίνει μέχρι σήμερα στις ισπανικές πλατείες δείχνει αλλά δεν είναι ουσιαστική έκπληξη. Ανάμεσα στην τετράδα των PIGS η Ισπανία, υπό την πρωθυπουργία του σοσιαλιστή Θαπατέρο που έχει πάρει τα απαραίτητα μέτρα για να παραμείνει στην αγκαλιά των αγορών πατώντας πάνω στο επίπεδο διαβίωσης του ισπανικού λαού, εμφάνιζε ήδη το πρόσωπο της κρίσης. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό είναι η ανεργία, που έχει φτάσει στις ηλικίες ως τα 25 στο 45%. Το πακέτο των μέτρων λιτότητας που εφάρμοσε η κυβέρνηση για να αποφύγει να εμφανίσει προβληματικά οικονομικά μεγέθη έχει τραγικά αποτελέσματα σε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής. Η αντίδραση δεν ήταν παρά μόνο μια γενική απεργία από τα συνδικάτα το φθινόπωρο, που μπορεί να έγινε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, αλλά δεν είχε καμία συνέχεια. Με τα μεγάλα συνδικάτα να παραμένουν ακίνητα αλλά και την κεντρική πολιτική σκηνή να κυριαρχείται ουσιαστικά από το δικομματικό σύστημα των Σοσιαλιστών και του δεξιού Λαϊκού Κόμματος, ήταν μάλλον αναμενόμενο να σχηματιστούν και συλλογικότητες που θα έψαχναν απαντήσεις. Μία από αυτές ήταν και η Νεολαία Χωρίς Μέλλον, ουσιαστικά ένα κίνημα επισφαλών και ανέργων νέων που χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα πρότυπα της γειτονικής Πορτογαλίας είχε ήδη οργανώσει στα τέλη του Απρίλη μια πρώτη διαδήλωση, καλώντας τους νέους της εργασιακής περιπλάνησης να βγουν στο δρόμο. Η μετεξέλιξη αυτού του κινήματος με την προσθήκη κι άλλων συλλογικοτήτων, δημιούργησε το κίνημα της Πραγματικής Δημοκρατίας Τώρα.
Οι «Indignados» κατέλαβαν τις πλατείες και μετέφρασαν την οργή τους σε φαντασία, δημιουργικότητα και αιτήματα. Και αυτά είναι που εμφανίζουν το ενδιαφέρον. Υπό την ταμπέλα του ακομμάτιστου που τη συνδέουν με την πολιτική ανεξαρτησία, οι κατασκηνωτές της Ισπανίας έχουν καταλήξει να μιλούν για την κατάσταση στην εργασία με αιτήματα ενάντια στην ανεργία, για το πολιτικό σκηνικό με αιτήματα ελέγχο, για το δικαίωμα στη στέγη με αιτήματα που φτάνουν μέχρι και στις απαλλοτριώσεις, για το δικαίωμα σε δημόσια αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία, που στην Ισπανία είναι ουσιαστικά πλήρως ιδιωτικοποιημένα, ενώ η συζήτηση παίρνει σε περιπτώσεις και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά αμφισβητώντας οικονομικές δομές και βέβαια τις τράπεζες. Κεντρικό αποτελεί το αίτημα για αλλαγή του εκλογικού νόμου με κατεύθυνση τη μεγαλύτερη αναλογικότητα, η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, η ελεύθερη πληροφόρηση, η εδραίωση του κοινωνικού ελέγχου. Επιπλέον η αντιμετώπιση των δύο μεγάλων κομμάτων ως ίδια από τους διαδηλωτές αποτελεί κάτι καινοφανές για την ισπανική κοινωνία. Όλα αυτά συνδιαμορφώνονται σε γενικές συνελεύσεις που πραγματοποιούνται καθημερινά στις πλατείες. Εκεί έχει δημιουργηθεί μια πόλη μέσα στην πόλη, με την κατασκήνωση της Πουέρτα ντελ Σολ να έχει από ραδιοφωνικό σταθμό μέχρι βιβλιοθήκη.
Οι διαδηλωτές που έκαναν δυναμικά την εμφάνισή τους μία εβδομάδα πριν τις τοπικές εκλογές της Ισπανίας σε όλη τη χώρα αψηφούσαν καθημερινά δικαστικές αποφάσεις που με βάση τον εκλογικό νόμο απαγόρευαν τις συγκεντρώσεις και αφού προσπέρασαν το σκόπελο των εκλογών έδωσαν παράταση στις κινητοποιήσεις τους τουλάχιστον για μια εβδομάδα ακόμη. Το ραντεβού ορόσημο της Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης έγινε το Σάββατο, με στόχο να εξαπλώσουν το κίνημα στις γειτονιές της πόλης, πραγματοποιώντας συνελεύσεις σε συνοικιακές πλατείες. Εν τω μεταξύ έχουν κάνει την εμφάνισή τους αλληλέγγυοι σε πόλεις σε όλη την Ευρώπη. Κι ενώ τα δύο μεγάλα κόμματα φάνηκαν προεκλογικά διστακτικά και η κυβέρνηση Θαπατέρο δεν έδειξε να αντιδρά η πρώτη προσπάθεια ουσιαστικής καταστολής έγινε την Πέμπτη στη Βαρκελώνη. Με πρόσχημα των τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και τον καθαρισμό της πλατείας Καταλούνια, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην πλατεία, τραυμάτισαν 120 διαδηλωτές χρησιμοποιώντας μέχρι και πλαστικές σφαίρες. Η πλατεία αρχικά εκκενώθηκε αλλά στην πορεία της μέρας επανακαταλήφθηκε. Ήταν η πρώτη τέτοιου μεγέθους προσπάθεια καταστολής που προς το παρόν απέτυχε.
Η Πουέρτα δελ Σολ, η ιστορική πλατεία που ο Γκόγια ζωγράφισε σαν πεδίο μάχης, έχει μετατραπεί για άλλη μια φορά σε σημείο αναφοράς των κοινωνικών διεργασιών που επηρεάζουν ολόκληρη την Ευρώπη. Το ζητούμενο παραμένει να γίνει το επόμενο βήμα που θα μεταμορφώσει τις διεργασίες αυτές σε βήματα ουσιαστικής χειραφέτησης από τον αδηφάγο καπιταλισμό. Παρατηρώντας την ισπανική κοινωνία να ψηλαφίζει την ταξική συνείδηση γράφεται άλλη μια σελίδα στην ιστορία των λαών.
Κ.Σ
