Ένα μελαγχολικό φάντος επιφύλασσαν οι κάλπες της προηγούμενης Κυριακής για την πορτογαλική Αριστερά, θέτοντας ευρύτερα ερωτήματα. Οι συνθήκες έδειχναν ιδανικές για την Αριστερά. Η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών κατέρρεε υπό το βάρος ενός απαράδεκτου Μνημονίου, ενώ το δεξιό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα έθετε θέμα καλύτερης διαχείρισης, χωρίς εναντίωση στο Μνημόνιο. Ταυτόχρονα, προεκλογικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Μέτωπο (Μπλόκο) της Αριστεράς είχαν συναντηθεί και είχαν εξαγγείλει μετεκλογική κοινή δράση, σπάζοντας μια πολύχρονη περίοδο εχθρότητας (κυρίως από το ΚΚ).
Κι όμως, τα αποτελέσματα ήταν αποκαρδιωτικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
Η μεγάλη πτώση των Σοσιαλιστών πέρασε όλη στη Δεξιά. Η Ενωτική Δημοκρατική Συμμαχία του ΚΚ, των Πρασίνων και της Δημοκρατικής Παρέμβασης κρατήθηκε από το 7,88% (του 2009) στο 7,94%, με απώλειες μόνο 5.500 ψήφων. Το Μπλόκο σημείωσε ελεύθερη πτώση από το εντυπωσιακό 9,85% στο 5,2%, χάνοντας σχεδόν 269.000 ψήφους (από 557.091 στους 288.118). Η όχι μεγάλη μείωση των ψηφισάντων (110.000 λιγότεροι) και η αύξηση των λευκών - άκυρων (50.000 παραπάνω), ίσως μαρτυρά δύο από τις μαύρες τρύπες που χάθηκαν οι ψήφοι του Μπλόκου, αλλά δεν απαντά (ούτε καν αριθμητικά) στο πρόβλημα. Καλύτερα πήγε το εξωκοινοβουλευτικό Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας (PCTP/MRPP) (μαοϊκών καταβολών), με 62.496 ψήφους και 1,13% (από 52.632 και 0,93%).
Οι αστοί αναλυτές στην Ελλάδα βιάστηκαν να πανηγυρίσουν για το παράδειγμα της Πορτογαλίας και της αστικής συναίνεσης. Θα τους συνιστούσαμε να μη βιάζονται... Η Πορτογαλία από άποψη φάσης της αντεργατικής επιδρομής είναι πίσω από την Ελλάδα· οι σημερινοί πολιτικοί συσχετισμοί θα αποδειχθούν πολύ αδύναμοι στις θύελλες που έρχονται. Όπως δεν άντεξε η ρεφορμιστική Αριστερά. Δεν αρκεί μια αντιμνημονιακή στάση, με μια επιφανειακή ενωτική λογική κοινοβουλευτικού τύπου για αριστερή κυβερνητική λύση. Μπλόκο και ΚΚΠ δεν στράφηκαν κυρίως στην ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού κινήματος για την ανατροπή του Μνημονίου και της καπιταλιστικής επίθεσης συνολικά, αλλά έριξαν όλο το βάρος στην εκλογική ενίσχυση της «αριστερής διεξόδου», με πενιχρά αποτελέσματα. Τι σημαίνει αυτό για τη σχεδόν καθημερινή άσφαιρη έκκληση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του Αλ. Τσίπρα για εκλογές και οι προτάσεις για πλατιά αντιμνημονιακή ενότητα και αριστερή κυβέρνηση;
Δεν είναι βέβαια τυχαία η εκλογική πανωλεθρία ειδικά του κινηματίστικου Μπλόκου, που σύντομα μετατράπηκε σε ακραία διαχειριστικό. Στις προεδρικές εκλογές του Γενάρη του 11 υποστήριξε κοινό υποψήφιο με το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα, το πορτογαλικό ΠΑΣΟΚ(!), ένα σοσιαλιστή «αντάρτη» (σαν αυτούς που ψάχνει η Κουμουνδούρου)... Ο κοινός υποψήφιος δεν ξεπέρασε το 20%. Το Μπλόκο δεν θέτει βεβαίως θέμα ρήξης με την ΕΕ, ενώ –όπως και το ΚΚ– δεν παλεύει για διαγραφή του χρέους, αλλά για αναδιαπραγμάτευση...
Το πιο σημαντικό είναι ότι στις σκληρές συνθήκες της ολοκληρωτικής επίθεσης του κεφαλαίου είναι μεγάλη αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι μπορεί να εμπνεύσει την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό απλά μια κοινοβουλευτική απάντηση, και μάλιστα μειωμένων προσδοκιών. Ζητούμενο είναι οι υλικοί όροι της αντεπίθεσης, με ένα πολιτικό μαζικό κίνημα ριζωμένο στην τάξη, αντίπαλο δέος στην επίθεση.
