Συνέχιση και μετασχηματισμός του κινήματος σε μέτωπο ανατροπής
Οι πρώτοι κεραυνοί «των πλησιαζόντων γεγονότων» της εποχής μας, για τα οποία κάποιοι προειδοποιούσαν με τους στίχους του Καβάφη, ήρθαν στην ώρα τους, αποκαλύπτοντας κάτι από την τρομερή «μυστική βοή» του επαναστατικού τους μέλλοντος. Οι παρηκμασμένοι «ευσεβείς» του ελληνικού κοινοβουλίου, μαζί με τους άρχοντες του σκότους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της αυτοκρατορίας του ΔΝΤ, υποδέχτηκαν τα γεγονότα εξαπολύοντας μάταια τα Ορκ και τους Πραίτορες για να διαλύσουν μέσα στο χημικό νέφος και την προβοκάτσια, την ισχύ του πιο μεγάλου γεγονότος: Την εργατική και λαϊκή αφύπνιση. Που δεν ήρθε με κρότο και με λάμψη, όπως αναμενόταν, αλλά ως υπόγεια υπομονή και επιμονή, με μια άκαμπτη αντοχή που ξαφνιάζει, που απαιτεί και υπόσχεται οπωσδήποτε τη συνέχιση και κλιμάκωση ενός παρατεταμένου αγώνα, για την ανατροπή όλων των μέτρων και όλων των μνημονίων, με όλα τα παλιά και, κυρίως, με όλα τα νέα μέσα, συνθήματα, στόχους και μορφές που θα ανακαλυφθούν.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ
Η εργατική και λαϊκή αφύπνιση έβαλε στο οπλοστάσιο του νέου κινήματος που γεννιέται, τις ειρηνικές πλατείες με τις αδυναμίες και τα λάθη τους, τις μισές απεργίες με τη μη διάρκειά τους και την ηρωική, άοπλη λαϊκή αυτοάμυνα, που αποδείχτηκε ότι έχει ισχύ μεγαλύτερη και από χίλιες βόμβες μολότοφ, όπως έδειξε και η πλατεία Ταχρίρ. Έβαλε, όμως, και στο καλάθι των αχρήστων ορισμένες από τις θεσμικές αυταπάτες εκείνων των αριστερών ηγεσιών, που δεν είναι και λίγες, οι οποίες έριξαν το σούπερ ριζοσπαστικό σύνθημα «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, με τις εκλογές αντίσταση και πάλη». Κάπου μέσα στο χημικό νέφος και τους ελιγμούς του Γ. Παπανδρέου, πνίγηκαν και τα αιτήματα για δημοψηφίσματα - καρικατούρα άμεσης δημοκρατίας. Το κίνημα αυτό, μαζί με τις νέες κομμουνιστικές και αντικαπιταλιστικές πρωτοπορίες, θα χρειαστεί να τελειοποιήσει τα αρχέγονα όπλα της πραγματικής άμεσης δημοκρατίας του, για να δημιουργήσει το νέο υπερόπλο του: Ένα λαϊκό μέτωπο ανατροπής με εργατική αντικαπιταλιστική ηγεμονία, συγκροτημένο μέσα από όλες τις «άμεσες δημοκρατίες», στα εργοστάσια, τα σχολεία, τις σχολές και τις λαϊκές γειτονιές, που θα εκλέγουν και θα ανακαλούν τους εκπροσώπους τους. Από τη συμβολή τους σε αυτό το καθήκον θα κριθούν και όλες οι πρωτοπορίες, και από την έστω και εμβρυακή συγκρότηση αυτών των οργάνων θα κριθεί και το άμεσο μέλλον του αγώνα.
«Δημοκρατία και καπιταλισμός δεν συμβιβάζονται», έλεγε ένα πανό στην πάνω πλατεία του Συντάγματος. Η Ελλάδα είναι ένα πείραμα για όλη την Ευρώπη, είπε ο νέος άρχοντας των δακτυλιδιών, Βαγγέλης Βενιζέλος. Το εν λόγω πείραμα δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στη Χιλή του 1973, όπως γράφει η Ναόμι Κλάιν, προειδοποιώντας με Το Δόγμα του Σοκ, πως δημοκρατία και ΔΝΤ δεν συμβιβάζονται. Εκεί, πρώτα ήρθαν τα τανκς του Πινοτσέτ και μετά τα γκόλντεν μπόιζ της Σχολής του Σικάγο. Στην Ελλάδα του 2011, η ιστορία επαναλαμβάνεται από την ανάποδη: Πρώτα ήρθαν τα γκόλντεν μπόιζ του ΔΝΤ, ενώ τώρα αρχίζουν να μαρσάρουν τα νέα ευέλικτα τανκς, με τον Μητσοτάκη σε ρόλο συνταγματάρχη που θέλει νεκρούς, τον Μπαρόζο σε ρόλο ταξίαρχου που επί Μνημονίου 1, υπενθύμιζε με νόημα τις δικτατορίες του ευρωπαϊκού νότου, και τον Παπουτσή σε ρόλο έφεδρου λοχία, που «αναγκάζεται» να εκτελέσει τις διαταγές των ανωτέρων του, για να βγει μετά παραπονούμενος στην αναφορά λόχου.
Ο ίδιος ανέλαβε επικεφαλής ενός υπουργείου που δεν ελέγχει αλλά που ελέγχεται από ένα μυστικό κρατικό σύμπλεγμα, το οποίο περιλαμβάνει διμοιρίες των ΜΑΤ, ομάδες της ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, συνδικαλιστές της «κινηματικής Χρυσής Αυγής», κινηματικούς δήθεν αναρχικούς και ομάδες πρακτόρων στα επιτελεία των μέσων ενημέρωσης. Η εκπαίδευση και πρακτική του φτάνει μέχρι την έξυπνη υποκίνηση του εσωτερικού εμφυλίου μεταξύ των «ακροκινούμενων ομάδων», χρησιμοποιώντας τις ομάδες της τυφλής βίας, οι οποίες ακριβώς λόγω της ατομικιστικής ιδεολογίας τους, αξιοποιούνται μια χαρά σε αυτά τα σχέδια. Πρόκειται για έναν αστυνομικό μηχανισμό που λειτουργεί με το σύγχρονο στρατιωτικό δόγμα των αυτόνομων στο πεδίο δράσης και στρατηγικά συντονισμένων κλάδων, την ίδια στιγμή που ο στρατός έχει ασκηθεί σαν αστυνομία καταστολής πλήθους. Ο μηχανισμός αυτός είναι ευρωπαϊκά δικτυωμένος, χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα στην Αθήνα, τη Γένοβα, το Παρίσι, και τη Βαρκελώνη, ανταλλάσσει πληροφορίες και συμπεριλαμβάνει την άμεση παρακολούθηση, ακόμη και τη «φιλική» καθοδήγηση των επιχειρήσεων από επιτελικά στελέχη και άλλων μυστικών υπηρεσιών.
Σε ένα προφητικό, υπέροχο τραγούδι τους, οι αδερφοί Κατσιμίχα, λένε για τα «γκρίζα παλτά» που διαδήλωναν με «Τρύπιες Σημαίες» κατά των καθεστώτων του «υπαρκτού»: «Κύριε Κάρολε, μην τους παρεξηγείς / αν δεν κατάλαβαν ποτέ / τι πήγαινε να πει η λέξη υπεραξία / δεν φταις εσύ δε φταιν’ αυτοί δε φταίει η θεωρία / ήτανε γράμματα ψιλά μπροστά στη λέξη ελευθερία». Η εποχή μας «διορθώνει» τους Κατσιμιχαίους. Ο αγώνας για την υπεραξία που κλέβεται από τους «κλέφτες - κλέφτες», ενώνεται με τον αγώνα για την ελευθερία που πνίγεται στα χημικά. Και αυτός ο αγώνας κάνει άμεσα επιτακτικό το αίτημα για έναν «Σύνδεσμο για την Ελευθερία και Δημοκρατία», για μια κίνηση που θα στηρίζεται στο μαζικό κίνημα, θα είναι η ίδια «αιρετή και ανακλητή», θα αποκαλύπτει όλα τα παραπάνω και θα συμβάλει στην οργάνωση της λαϊκής αυτοάμυνας.
Ο σημερινός αγώνας θα έχει νικηφόρα προοπτική, μόνο εάν οι αριστερές πρωτοπορίες δεν ξεχάσουν το «δημοκρατικό» μάθημα της Χιλής: Τα τακτικά αντικαπιταλιστικά ρήγματα απαιτούν αντικειμενικά την επαναστατική ολοκλήρωσή τους, η οποία για να επιτευχθεί πρέπει συνειδητά να επιδιωχθεί. Με την υποσημείωση: συνειδητά δεν σημαίνει εδώ και τώρα με το έτσι θέλω.
