Το ΠΑΣΟΚ πέθανε! Η ψυχή του οδεύει ολοταχώς προς την κόλαση της πολιτικής Ιστορίας. Εκεί όπου οι συνειδήσεις των εργαζομένων έχουν στείλει τυράννους και δικτάτορες, δήμιους των λαϊκών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών, Εφιάλτες των ονείρων και του μέλλοντος των νέων γενιών. Η –πρακτικά ομόφωνη– ψήφιση του εγκληματικού και αντισυνταγματικού Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, την ώρα που οι πρατωριανοί του καθεστώτος εξαπέλυαν πρωτοφανή χημικό πόλεμο και έβαφαν στο αίμα τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας, αποτέλεσε την ταφόπλακα στο μνήμα ενός κόμματος το οποίο σημάδεψε, όσο κανένα άλλο, τη μεταπολιτευτική Ιστορία της Ελλάδας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Τόσα χρόνια σας ακούω να χρησιμοποιείτε το Καλημέρα Ήλιε στις κομματικές σας συγκεντρώσεις. Παλιότερα, απλά με ενοχλούσε αισθητικά και με πλήγωνε, εξαιτίας αφενός της υποκρισίας σας –διότι οι δικές σας αξίες επέβαλαν και ένα βαθιά εξουσιαστικό τρόπο ζωής, δημιούργησαν σκλάβους αντί για ελεύθερους ανθρώπους και ενεργούς πολίτες– και αφετέρου διότι οι οι δικές σας αξίες δεν έχουν τώρα καμία σχέση με αυτό που προσπαθεί να πει το συγκεκριμένο τραγούδι (...) Είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος». Με αυτά τα λόγια, μέρος της ανοιχτής επιστολής προς τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, η Μυρσίνη Λοΐζου εξέφρασε τα συναισθήματα ενός ολόκληρου κόσμου που κάποτε πίστεψε ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να τον εκπροσωπήσει. Και εξ’ ονόματός του, τους απαγόρευσε «ρητά και κατηγορηματικά να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα».
Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ένα κόμμα το οποίο, αναμφισβήτητα, πήρε ζωή από τη μήτρα της αντιδικτατορικής πάλης, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και τους λαϊκούς αγώνες. Εξέφρασε την αγωνιώδη προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να επιβιώσει, χειραγωγώντας τις ανατρεπτικές και επαναστατικές διαθέσεις που είχαν αναπτυχθεί στην κοινωνία και ανανεώνοντας, παράλληλα, τις κοινωνικές συμμαχίες της με φρέσκο αίμα. Διαδραμάτισε σοβαρό ρόλο στην αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού κεφαλαίου διεθνώς και τη διεύρυνση του ζωτικού του χώρου στην ευρύτερη περιοχή – προσφέροντας στους καπιταλιστές μια νέα φλέβα κερδοφορίας και στους εργαζόμενους (κυρίως εκείνους που το ακολουθούσαν πιστά, ως άβουλοι και κόλακες αυλικοί) μερικά υπολείμματα του φιλέτου για να κάθονται στα αυγά τους.
Πλέον, όλα αυτά ανήκουν σε μιαν άλλη, πολύ μακρινή εποχή. Το κοινωνικό συμβόλαιο του ΠΑΣΟΚ έχει διαλυθεί. Δεκάδες χιλιάδες από τους ψηφοφόρους και τους οπαδούς του είναι άνεργοι, σύγχρονοι φτωχοί. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη βγει στους δρόμους, αναπνέοντας και πάλι στο πλευρό των μέχρι πρότινος «κακών και δογματικών Αριστερών». Άλλοι, ακόμη περισσότεροι, αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να τα φέρουν βόλτα, αλλά παράλληλα ορκίζονται σε ό,τι έχουν πιο ιερό ότι προτιμούν να τους κοπεί το χέρι από το να στηρίξουν ξανά το κόμμα που τους πρόδωσε.
Εκείνοι που επιμένουν να δηλώνουν σήμερα ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν πια να κρυφτούν, εκτός από τον «Τειρεσία της Βουλής», Παν. Κουρουμπλή. Κανείς βουλευτής ή κομματικό στέλεχος δεν μπορεί να πάει στην πόλη και το χωριό του και να ισχυριστεί ότι αυτή η πολιτική συνιστά ένα λάθος ή μια σύντομη παρένθεση. Περισσότερο δε, δεν δικαιούται να ισχυριστεί πως όσα γίνονται είναι ευθύνη των άλλων και ο ίδιος ή η ίδια δεν συμφωνούν. Είχαν την ευκαιρία να διαφωνήσουν, να διαχωρίσουν τη θέση τους, να στείλουν ένα μήνυμα διαφωνίας και οργής, ακόμη και να ανατρέψουν την κυβέρνηση αυτή.
Επέλεξαν να μην το κάνουν. Το έκαναν απολύτως συνειδητά, έστω κι αν δέχθηκαν αφόρητες πιέσεις. Έγιναν δηλωσίες και αποκήρυξαν ανοιχτά τις όποιες αρχές και αξίες τούς είχαν απομείνει – όπως φάνηκε περίτρανα στην περίπτωση του επονείδιστου βουλευτή Κοζάνης Αθανασιάδη. Πλέον, όσοι είναι πάνω σε αυτό το τρένο είναι ίδιοι και εξίσου καταδικασμένοι: Ο Γ. Παπανδρέου με τον Β. Βενιζέλο, για τον οποίο κάποιοι αφελείς πίστεψαν ότι μπορεί να παρουσιάσει ένα ηπιότερο Μνημόνιο. Ο προβοκάτορας Θ. Πάγκαλος και ο Χρ. Παπουτσής ο οποίος προΐσταται των κρατικών δολοφόνων, με ή χωρίς στολή. Η σκληρή Α. Διαμαντοπούλου και η Βασούλα, η οποία είπε το «ναι» δήθεν διαφωνώντας. Ο γκόλντεν μπόι Γ. Παπακωνσταντίνου και ο παραδοσιακός Πασόκος Τ. Χυτήρης.
Για όλους αυτούς ισχύουν τα όσα έγραψε ο Ηλίας Ανδριόπουλος, στο δικό του απαγορευτικό: «Ποτέ ένα καλό τραγούδι δεν εξύμνησε τον τύραννο, το δήμιο ή τον προδότη. Αντίθετα, στάθηκε δίπλα στους αδύναμους και ταπεινούς, στους μάρτυρες των στρατοπέδων και τους ευγενικούς αγώνες των νέων ανθρώπων. Έχοντας υπόψη μου αυτά και ιδιαίτερα μετά τα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα, δεν επιτρέπω από εδώ και στο εξής στο σημερινό ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιεί το τραγούδι μου “Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες”».
Καληνύχτα, λοιπόν, ήλιε!
