Η εικόνα ήταν συμβολική και ικανή να πείσει τους βουλευόμενους εντός του τείχους, πως χάνουν κάθε επαφή με την κοινωνία – αν ποτέ είχαν την ικανότητα να καταλάβουν αυτοί οι αυτιστικοί του συστήματος εξουσίας, κι αν είχαν ποτέ την ευαισθησία αυτά τα παχύδερμα να αισθανθούν το συμβολισμό των εικόνων. Την ώρα που οι ουτιδανοί έλεγαν «ναι» στη μεσοπρόθεσμη και μακράς διάρκειας ρύθμιση υποταγής, έξω σύννεφα ασφυξιογόνου καπνού, πάνοπλοι πραιτοριανοί και εκμαυλισμένοι πρακτορίσκοι, «καθάριζαν» το τοπίο από τον ενοχλητικό λαό.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΑΜΝΑΚΗΣ
Μεταξύ αυτών και εμών ένα μεγάλο κενό. Το θεώρησαν αναγκαίο σε πρακτικό επίπεδο, για να ψηφίσουν ανενόχλητοι. Αλλά μας πρόσφεραν την εικόνα που εκφράζει τη ζοφερή απόστασή τους από την πραγματικότητα. Το σύμβολο των ημερών. Για ένα πολιτικό σύστημα που χάνει με ραγδαίους ρυθμούς την οποιαδήποτε νομιμοποίηση του στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Και σαν να δικαιώνει με το θόρυβο και τον καπνό της το σύνθημα πως η χούντα δεν τελείωσε το ’73.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο συμβολισμού ο προϊστάμενος του υπουργείου που φέρει τον κατ’ ευφημισμόν τίτλο της «προστασίας του πολίτη», ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και υπερασπίζεται τα εγκληματικά κατορθώματα της αστυνομίας, με γελοιότητες, επικαλούμενος μια παλιά αγωνιστική δράση.
Σε ένα άλλο επίπεδο συμβολισμού η Μυρσίνη Λοΐζου, κόρη του Μάνου, απαγορεύει, με μια συγκλονιστική επιστολή της, στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιούν τα τραγούδια του πατέρα της. Την ίδια ώρα η πλατεία τραγούδαγε, υπό τους ήχους των εκρήξεων δακρυγόνων, και δακρυσμένη, από συγκίνηση και αέρια, και πεισμωμένη για τον ίδιο λόγο, «σχεδόν πενήντα χρόνια». Σαν να βγήκαν μόλις χτες, τα τραγούδια, ξαναβρίσκουν ένα νόημα από φωτιά. Αφημένα σε μιαν άκρη, για ώρα ανάγκης, τροφοδοτούσαν μέχρι τώρα κυρίως τις νοσταλγίες μας. Και αίφνης γίνονται πυρακτωμένη ύλη των ημερών. Τι άλλο θα μπορούσε νε επιθυμήσει ένας δημιουργός για τα δημιουργήματά του (και τα τραγούδια και την κόρη του); Τι καλύτερο άλλο θα μπορούσαμε να επιθυμήσουμε εμείς σε αυτόν τον μίζερο καιρό;
Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά ένας Ανδρουλάκης (δικαιώνοντας το όνομα του, ως σμικρυντικό του άνδρας) παριστάνει ακόμα τον κανονικό άντρα εκτοξεύοντας λέξεις και γλύφοντας με ομοθυμίες. Το τέταρτο επίπεδο συμβολισμού. Η κατάντια!