Ξεχώρισε για τη σεμνότητα, το πάθος και την ανιδιοτέλειά του
Οσο κι αν προσπαθήσεις είναι αδύνατο να εξηγηθεί με την κοινή λογική. Το στυλό ζυγίζει τόνους και το γράψιμο κάποιων λέξεων μετατρέπεται σε εξαιρετικά επίπονη διαδικασία. Πώς να πιστέψει κανείς ότι ο σύντροφός Τάσος Κοζανιτάς, δεν θα είναι πια μαζί μας, καθώς «έφυγε» νεότατος, μόλις 30 ετών χτυπημένος από την επάρατη νόσο;
Την Πέμπτη το μεσημέρι στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης, βρέθηκαν εκατοντάδες κόσμου, σε μια μεγάλη συνάντηση αποχαιρετισμού. Η οικογένειά του, η συντρόφισσα του Στέλλα, οι συγγενείς του, οι σύντροφοι απ’ το ΝΑΡ και τη νΚΑ, το σχήμα Μια Πόλη Ανάποδα, οι φίλοι απ’ το σχολείο και τον αγαπημένο του Πανιώνιο. Όλοι βρέθηκαν εκεί, ξέροντας καλά το λόγο αυτής της φορτισμένης συνάντησης αποχαιρετισμού, που δεν περιγράφεται με λόγια, δεν μπορεί να χωρέσει σε κάποιες λέξεις.
Η απώλεια του Τάσου είναι τεράστια για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και το ρεύμα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, τους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων, τους κατοίκους της Νέας Σμύρνης και για όλους όσους πορευτήκαμε μαζί και μοιραστήκαμε τους αγώνες και τις ελπίδες για έναν κόσμο απαλλαγμένο από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Κι αυτό έχει να κάνει με την επιλογή ζωής που έκανε ο Τάσος, να μη διαλέξει μία ουδέτερη και ήσυχη ζωή παρά να δοθεί στο συλλογικό όνειρο, να είναι ευτυχισμένος όταν και οι γύρω του θα είναι ευτυχισμένοι.
«Παρών» σε κάθε μάχη, σ’ όλες τις προσπάθειες και τις αναζητήσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς. Από μαθητής στις καταλήψεις των σχολείων έως και τα φοιτητικά του χρόνια στο Πάντειο και τη στράτευσή του στην ΕΑΑΚ και την νΚΑ. Από τους αγώνες των κατοίκων της Νέας Σμύρνης έως την έκδοση του περιοδικού των Αναιρέσεων.
Σε όλα τα παραπάνω, ο σύντροφός μας, δεν υπήρξε ποτέ «φωνακλάς». Δεν ξεχώριζε για το μακρόσυρτο λόγο του και τις μεγάλες κουβέντες. Ήταν αυτό το αστείρευτο ενδιαφέρον του για την πολιτική πάλη και τους συντρόφους του, η απόλυτη ανιδιοτέλεια και η περισσή συντροφικότητά του. Πώς να ξεχάσει κανείς το ενδιαφέρον του για το πώς πάει το φεστιβάλ, το άγχος του ότι δεν πήρε εισιτήρια να συνεισφέρει στην προπώληση, το χαμόγελό του όταν έμαθε πως ανεβήκαμε στο Πάντειο στις φοιτητικές εκλογές ή όταν έπιασε στα χέρια του το τελευταίο τεύχος των Αναιρέσεων για το οποίο είχε ρίξει πολύμηνη δουλειά.
Σεμνός, χωρίς εμμονές και εγωισμούς, διαρκώς κριτικός και απαιτητικός. Παράδειγμα αξιοπρέπειας και σθένους με τη στάση ζωής που κράτησε ως το τέλος. Προτίμησε την προσφορά, την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη, την προθυμία να προσφέρει τον εαυτό του και να θυσιάζεται για όλους μας. Ακόμα κι όταν έμαθε για την αρρώστια του έμοιαζε αυτός να δίνει κουράγιο σε μας και να χαμογελά ως την τελευταία στιγμή.
Τα παραπάνω ο Τάσος δεν τα κρατούσε για τον εαυτό του. Τα μοιράστηκε απλόχερα με τους γύρω του καθώς ήξερε πως είναι άνευ νοήματος τα συναισθήματα και οι επιθυμίες που δεν τις νιώθει κανείς δίπλα του. Είναι άνευ ουσίας οι πολιτικές αρχές που δεν δοκιμάζονται στην πράξη παρά μένουν σχέδια επί χάρτου ή σε κλειστά γραφεία. Και είναι τραγική ειρωνεία, τώρα που οι δρόμοι και οι πλατείες ξαναγεμίζουν, τώρα που η ιστορία μοιάζει να γράφεται ξανά από την ανατρεπτική κίνηση του κόσμου, ένας μαχητής όπως ο Τάσος μας να λείπει.
Σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες, ακριβέ μας σύντροφε, θα μας μείνει αξέχαστη η αξιοπρέπεια με την οποία πορεύτηκες σε όλη τη ζωή σου. Θα μας συντροφεύει πάντοτε η ανιδιοτελής σου στράτευση στην πάλη για να απελευθερωθεί η ανθρωπότητα απ’ τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Θα μας μείνει η ατέλειωτη ώθησή σου να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας αλλά και η σεμνότητα με την οποία δρούσες. Θα μας μείνουν τα γραπτά απ’ την εύστοχη και καυστική σου πένα. Η πιο πολύτιμη, όμως, κληρονομιά που μας αφήνεις είναι ότι έκανες τη ζωή σου καθρέφτη των οραμάτων για τα οποία αγωνίστηκες.
Για όλα αυτά σε αγαπήσαμε και τα σημάδια σου στις καρδιές μας θα μείνουν ανεξίτηλα. Αυτά είναι που στηρίζουν αυτές τις δύσκολες ώρες την οικογένειά σου, τη συντρόφισσα τη Στέλλα, τους φίλους σου, τους συντρόφους σου που νιώθουν απέραντη τιμή και περηφάνια που σε γνώρισαν και πάλεψαν μαζί σου. Έφυγες νέος, όμορφος, αξιοπρεπής και περήφανος. Αυτή σου την εικόνα κρατάμε όλοι οι σύντροφοί σου από το ΝΑΡ και τη νΚΑ, σ’ ευχαριστούμε, δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε ό,τι αφήσαμε στη μέση και δεν γίνεται παρά να σου αφιερώσουμε ένα ποίημα του σπουδαίου επαναστάτη ποιητή Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι με τον οποίο γεννήθηκες την ίδια μέρα:
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
Χρόνια στράτευσης στο κίνημα
Ο Τάσος Κοζανιτάς γεννήθηκε στις 7 Ιούλη 1980 στην Αθήνα. Οι γονείς του είναι η Ξανθή κι ο Τάκης, ενώ έχει και μια νεότερη αδερφή τη Νίκη, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Τελείωσε το 1ο Γυμνάσιο και το 4ο Λύκειο Αλίμου, από όπου διατήρησε στενούς φίλους μέχρι το τέλος. Αγάπησε την Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια και γνώριζε την ΕΑΑΚ πριν ακόμα περάσει στο πανεπιστήμιο.
Τον Οκτώβρη του 1999 εντάχθηκε στην Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση και συγκεκριμένα στην ΑΝΑΣΑ Παντείου, πρωτοετής τότε στο τμήμα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, από το οποίο και αποφοίτησε το 2008. Το Γενάρη του 2000, λίγες μέρες πριν την 4η Συνδιάσκεψη του ΝΑΡ, έγινε μέλος της οργάνωσης σπουδάζουσας της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση.
Για τα επόμενα χρόνια θα έπαιζε ρόλο στην ανάπτυξη και συγκρότηση της ΕΑΑΚ στο Πάντειο και γενικότερα, πρωταγωνιστώντας με την καθημερινή του δράση και παρουσία. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του και της παρουσίας του στο φοιτητικό κίνημα έζησε και συνέβαλε σε μεγάλους για την εποχή αγώνες με κορυφαία μάχη το αντιπολεμικό κίνημα της εποχής, όντας μέλος του Συμβουλίου Σπουδάζουσας Αθήνας από το Μάρτη του 2001 και μετέπειτα του γραφείου της. Αποχώρησε από την οργάνωση σπουδάζουσας τον Μάρτη του 2004 μέλος πια του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης για να ασχοληθεί με την ομάδα μαθητών και τα έντυπα της οργάνωσης, ενώ στο κοινωνικό πεδίο εντάχθηκε με αφοσίωση στο εγχείρημα των αντικαπιταλιστικών κινήσεων πόλης και συγκεκριμένα στη Mια Πόλη Aνάποδα της Νέας Σμύρνης, της πόλης που αγάπησε.
Μετά την απόλυση του από το στρατό συνέβαλε στην διεξαγωγή του 3ου Συνεδρίου της νΚΑ, το Μάρτη του 2010, από όπου και επανεκλέχθηκε για τελευταία φορά στο Κεντρικό Συμβούλιο της οργάνωσης και το Γραφείο του ΚΣ, υπεύθυνος πλέον για την αυτοτελή έντυπη παρέμβαση της νεολαίας και ιδιαίτερα το περιοδικό των Αναιρέσεων. Συνέβαλε αποφασιστικά ακόμα και στο πιο πρόσφατο τεύχος, αναλαμβάνοντας την επιμέλεια του αφιερώματος στα 20 χρόνια της ΕΑΑΚ, ενώ έγραψε το τελευταίο του άρθρο γνωρίζοντας ήδη πως είναι βαριά άρρωστος.
Εδώ και 8 χρόνια, στη ζωή του τον συντρόφευσε η Στέλλα, με την οποία μοιράστηκαν κοινές αγωνίες και ειλικρινή αγάπη. Προσφέροντας μαζί σε όλους τους γύρω τους πολλές στιγμές χαράς κι ευχάριστης παρέας.
«Θα μας λείψει»
Αντίο σύντροφε Τάσο...
Tην Τετάρτη 1 Ιούνη, έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο ο αγαπημένος μας σύντροφος Τάσος Κοζανιτάς. Σε ηλικία μόλις 30 ετών ο Τάσος, που ήταν μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση και υπεύθυνος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού των Αναιρέσεων, άφησε την τελευταία του πνοή στο Αττικό νοσοκομείο.
Γνωστός για τη συντροφικότητά και τη σεμνότητά του, τον κοφτό του λόγο, την εύθυμη παρέα του, αγαπήθηκε από εκατοντάδες συναγωνιστές, συντρόφους και φίλους. Αυτές τις δύσκολες ώρες οι σύντροφοι του ΝΑΡ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση είναι κοντά στην οικογένειά του, τη σύντροφό του και τους φίλους του.
Η κηδεία του συντρόφου Τάσου πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 2 Ιούνη, στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης. Εκατοντάδες σύντροφοι, συναγωνιστές, φίλοι και συγγενείς παραβρέθηκαν στον τελευταίο χαιρετισμό του Τάσου. Μέσα σε φορτισμένο και συγκινητικό κλίμα μίλησαν, εκ μέρους του σχήματος της Ν. Σμύρνης Μια Πόλη Ανάποδα ο σ. Αλέκος Παπασπυρίδης, εκ μέρους του ΚΣ της νΚΑ ο σ. Γιάννης Σκινδήλιας και εκ μέρους του Γραφείου της Οργάνωσης Αθήνας του ΝΑΡ ο σ. Παντελής Λούβρος.
Τα συλλυπητήριά τους εξέφρασαν το Λαϊκό Μέτωπο (Τουρκία) και το περιοδικό ο Αγώνας προς την οργάνωση και την οικογένεια του γράφοντας: «Η παρουσία του σ’ όλους τους πολιτικούς αγώνες ήταν ζωντανή, θα μας λείψει η παρουσία του και το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο, θα είναι βαθειά χαραγμένος στη μνήμη μας. Η σύντομη ζωή του ήταν μεστή από περιεχόμενο και άφησε τη σφραγίδα του με την παρουσία του σ’ όλους τους αγώνες του επαναστατικού κινήματος».
Το τριήμερο φεστιβάλ των Αναιρέσεων που ολοκληρώθηκε χθες στην Αθήνα ήταν αφιερωμένο στο σύντροφο Τάσο, που το αγάπησε και το στήριξε τόσα χρόνια.
Καλό σου ταξίδι σύντροφέ μας. Θα μας συντροφεύεις σε κάθε βήμα της δύσκολης διαδρομής μας.
