Απολύσεις δημοσίων και όχι μετατάξεις
Nέοι φόροι
Στα χρόνια του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου του 1898 επιστρέφει η Ελλάδα μετά από όσα συμφωνήθηκαν τις τελευταίες μέρες μεταξύ της κυβέρνησης και της Τρόικας. Το νέο Μνημόνιο ανοίγει το δρόμο για την παραχώρηση της πέμπτης δόσης και του δεύτερου δανείου ύψους 65 δις. ευρώ με το οποίο θα αντιμετωπιστούν οι δανειακές ανάγκες – και για την ακρίβεια μέρος τους – των ετών 2012 και 2013. Ο ορισμός γκαουλάιτερ του ΔΝΤ και της ΕΕ σε κάθε υπουργείο και κομβική δημόσια υπηρεσία είναι το πραγματικό περιεχόμενο πίσω από την «τεχνική συνδρομή του ΔΝΤ, των κρατών μελών της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» που αναφέρεται στη δήλωση της τρόικας, όπως αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του ΔΝΤ το βράδυ της Παρασκευής.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Η ανοιχτή παρέμβαση της Τρόικας με τον ορισμό επικυρίαρχων είναι το καινούργιο που φέρνει η έγκριση της πέμπτης δόσης ύψους 12 δισ. ευρώ που θα καταβληθεί αρχές Ιούλη. Δεν είναι όμως και το μοναδικό μέτρο που συνοδεύει την έγκρισή της.
Ταυτόχρονα για να καταβληθεί η πέμπτη δόση επιβάλλεται μια ατελείωτη σειρά νέων μέτρων λιτότητας που θα εξειδικευτούν τις επόμενες εβδομάδες και αφορούν: απολύσεις στον δημόσιο τομέα και όχι μόνο μετατάξεις, κλείσιμο δημοσίων υπηρεσιών, κατάργηση επιδομάτων και φοροαπαλλαγών, τσεκούρι στον τομέα της υγείας, πλήρης φιλελευθεροποίηση της αγοράς εργασίας στην κατεύθυνση μείωσης του κόστους εργασίας και ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και, το σημαντικότερο, άγριες ιδιωτικοποιήσεις, που θα προωθηθούν μέσω του Ταμείου Δημόσιας Περιουσίας. Η ελληνική κυβέρνηση «προς το σκοπό αυτό θα συστήσει φορέα ιδιωτικοποίησης με επαγγελματική και ανεξάρτητη διαχείριση. Η κυβέρνηση έχει ήδη συντάξει εκτεταμένο κατάλογο περιουσιακών στοιχείων προς αποκρατικοποίηση με στόχο έσοδα 50 δις. ευρώ μέχρι τα τέλη του 2015», αναφέρεται κατά γράμμα στην προχθεσινή ανακοίνωση της τρόικας, η οποία έγινε δεκτή σχεδόν με αλαλαγμούς χαράς από την κυβέρνηση μετά το θρίλερ που είχε δημιουργηθεί.
Αυτή τη φορά ο εκβιασμός και το κλίμα αγωνίας για το κατά πόσο θα δοθεί η πέμπτη δόση ξεκίνησε από το ΔΝΤ το οποίο (επικαλούμενο μια πάγια τακτική του να εγκρίνει χρηματοδοτήσεις μόνο εφ’ όσον είναι δεδομένη η χρηματοδότηση μιας χώρας για το επόμενο 12μηνο) απαιτούσε εκ των προτέρων να συμφωνήσει η ΕΕ για τη νέα δανειοδότηση. Δραματικές δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, πως τα λεφτά που υπάρχουν φθάνουν μόνο μέχρι τα μέσα Ιούλη δημιούργησαν το κατάλληλο κλίμα τρόμου, έτσι ώστε οι δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου (σε ρόλο πάντα πρόθυμης και εχέμυθης καμαριέρας) με τον επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, το βράδυ της Παρασκευής να παρουσιαστούν περίπου σαν λύτρωση, όταν δημιουργούν τους όρους για μια άνευ προηγουμένου φτώχεια και εξαθλίωση του λαού και για την σύγχρονη οικονομική υποδούλωση της Ελλάδας.
Καθεστώς ανοιχτής κηδεμονίας με τη συναίνεση της αστικής τάξης επιβάλλει η Τρόικα με το νέο Μνημόνιο προκειμένου να εγκρίνει το νέο δάνειο που απαιτείται για να μην κηρύξει στάση πληρωμών η Ελλάδα. Στελέχη της ΕΕ και του ΔΝΤ, σε ρόλο γκαουλάιτερ, θα εγκατασταθούν σε κάθε κρίσιμο υπουργείο για να επιβλέπουν την εφαρμογή της λιτότητας και πολύ περισσότερο την διαδικασία ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.
Στον αέρα όλες οι προβλέψεις του πρώτου Μνημονίου για έξοδο της Ελλάδας στις αγορές το 2012
Αν επιχειρήσουμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι, η αρχή του νήματος για τη νέα εποχή οικονομικής κατοχής που ξεκινάει με τη συναίνεση της αστικής τάξης με αφορμή την εντελώς αδιάφορη για τους μυημένους διατύπωση στην προχθεσινή ανακοίνωση σχετικά με την «τεχνική συνδρομή» βρίσκεται στην παταγώδη αποτυχία του πρώτου Μνημονίου να ανταποκριθεί στους ονομαστικούς του στόχους που αφορούσαν την έξοδο της Ελλάδας στις χρηματαγορές το 2012. Εν είδει παρενθέσεως να τονίσουμε πως η αποτυχία προφανώς δεν αφορούσε τους πραγματικούς στόχους του Μνημονίου και της προσφυγής που ήταν η μείωση των μισθών και συντάξεων και οι οποίοι ικανοποιήθηκαν στο ακέραιο με την συρρίκνωσή τους κατά 11% και 14% μόνο το 2010, σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας. Το Μνημόνιο λοιπόν πέτυχε και με το παραπάνω, για να μην μένουν αμφιβολίες.
Απέτυχε ωστόσο εκεί που επισήμως σκόπευε: να επιτρέψει στην Ελλάδα να βγει στις αγορές για να χρηματοδοτήσει τις δανειακές της ανάγκες. Αδιάψευστος μάρτυρας τα επιτόκια φωτιά στην δευτερογενή αγορά που για τα 2ετή ομόλογα έφθασαν ακόμη και στο επίπεδο του 26% – υπερδιπλάσια σε σχέση με πέρυσι (χωρίς ωστόσο αυτή τη φορά να τροφοδοτήσουν πηχυαίους τίτλους στα ΝΕΑ…) οι αλλεπάλληλες υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, κ.α. Αποτυγχάνοντας η οικονομική πολιτική της τρόικας και του ΠΑΣΟΚ να εξασφαλίσει την επιστροφή στις αγορές, το ερώτημα σχετικά με την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας για το 2012 και το 2013 προσέλαβε απειλητικές διαστάσεις. Δεδομένων άλλωστε και των όχι και τόσο συνηθισμένων και εύκολα διαχειρίσιμων μεγεθών: Το 2012 πρέπει να πληρωθούν 52 δισ. ευρώ (35 δισ. για ληξιπρόθεσμα και 17 για τόκους) όταν από την Τρόικα θα δοθούν 12 δισ. ευρώ και το 2013 πρέπει να πληρωθούν 44 δισ. (εκ των οποίων 27 για ληξιπρόθεσμα και 17 για τόκους) χωρίς να αναμένεται τίποτε μέχρι στιγμής από την τρόικα. Συνολικά λοιπόν τη διετία 2012 – 2013 ζητούνται 84 δισ. ευρώ. Κι αυτό μέχρι στιγμής. Στην πράξη οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου θα αποδειχθούν πολύ μεγαλύτερες για δύο κυρίως λόγους: Πρώτο, λόγω των εντελώς ανεδαφικών προβλέψεων που διατυπώνονται σε κάθε σκέλος, από τα φορολογικά έσοδα μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις, και δεύτερο λόγω της ύφεσης. Τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα για τον Μάρτιο λόγου χάρη από τη στατιστική υπηρεσία περιγράφοντας μείωση του λιανικού εμπορίου κατά 17,5% (!) προδικάζουν πλήρη κατάρρευση των φορολογικών εσόδων. Ως εκ τούτου οι δανειακές ανάγκες θα αποδειχθούν πολύ μεγαλύτερες από τα 84 δισ. ευρώ καθώς σε αυτό το ποσό θα προστίθενται συνεχώς και τρέχοντα ταμειακά ελλείμματα που θα προκαλεί η ύφεση στην αγορά και η λιτότητα στα εισοδήματα. Προς επίρρωση η συνεχώς αυξανόμενη μαύρη τρύπα στα δημόσια έσοδα, που για το πρώτο πεντάμηνο του έτους (Ιανουάριος – Μάιος) έφθασε τα 2,6 δισ. ευρώ από 1,9 δισ. που ήταν το πρώτο τετράμηνο (Ιανουάριος – Απρίλιος).
Το ερώτημα είναι πως θα καλυφθούν αυτές οι ανάγκες, θεωρώντας δεδομένη την σημερινή αυτοχειριαστική και εντελώς αδιέξοδη πολιτική εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Όλο το προηγούμενο διάστημα δημιουργήθηκε μια άνευ προηγουμένου σύγκρουση με αφορμή την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, πλευρά της οποίας ήταν και το προβοκατόρικο δημοσίευμα του Σπίγκελ την Παρασκευή 6 Μαΐου. Σε αδρές γραμμές διαμορφώθηκαν δύο στρατόπεδα: το πρώτο ήταν της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που είχε τη συναίνεση του αγγλοσαξονικού τραπεζικού συστήματος, της γαλλικής κυβέρνησης και άλλων κέντρων και το δεύτερο της Γερμανίας που μίλαγε επίσης και εξ ονόματος άλλων κυβερνήσεων της ΕΕ, όπως της Ολλανδίας και της Φινλανδίας έχοντας στα χέρια του το ισχυρότερο όπλο: το δικαίωμα του βέτο, καθώς οποιοδήποτε νέο σχέδιο δανειοδότησης της Ελλάδας πρέπει να εγκριθεί από τα εθνικά κοινοβούλια τους.
Η Γερμανία υποστήριξε εξ αρχής ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους που στην πιο ήπια του μορφή, όπως χαρακτηρίστηκε, θα περιελάμβανε την συναίνεση των δανειστών της Ελλάδας να αποδεχθούν μια επιμήκυνση των ομόλογών τους που λήγουν την κρίσιμη αυτή περίοδο. Να παραιτηθούν δηλαδή οικειοθελώς από τα δικαιώματα που απορρέουν από τα ομόλογά τους παραπέμποντας την είσπραξη του κεφαλαίου τους για μετά από 4 ή 5 χρόνια. Το «αγκάθι» που υπήρχε εξ αρχής σε αυτή τη ρύθμιση αφορούσε την στάση που θα κρατήσουν οι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, δεδομένου πως στην περίπτωση που θα χαρακτήριζαν σαν χρεοκοπία αυτή την (μονομερή σε κάθε περίπτωση) μεταβολή των όρων τότε θα έπρεπε αυτόματα να πληρωθούν τα ασφάλιστρα από την αγορά πιστωτικού κινδύνου, τα περίφημα CDS που αποτελούν την κάλυψη των ομολογιούχων σε περίπτωση αθέτησης πληρωμών ή πτώχευσης ενός κράτους. Σε αυτό το πλαίσιο θα υπήρχε ο κίνδυνος επέκτασης της κρίσης σε όλη την ευρωζώνη, μέσω της εκτόξευσης των επιτοκίων. Στην πιο σκληρή του εκδοχή το σενάριο της αναδιάρθρωσης προβλέπει ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους ύψους ακόμη και 60% επί της ονομαστικής τιμής των ομολόγων.
Εδώ ακριβώς εμφανίστηκε το βέτο του Ζαν Κλοντ Τρισέ ο οποίος έξι μήνες πριν παραδώσει τα ηνία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχει γίνει κόκκινο πανί για το Βερολίνο. Η σφοδρότητα της σύγκρουσης έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε σε μια κρίσιμη σύσκεψη σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και έφυγε οδηγώντας τη σε ναυάγιο! Το βέτο του σχετίζεται με την σημαντική πλέον έκθεση της ΕΚΤ στο ελληνικό χρέος, από τη στιγμή που πέρυσι τέτοια εποχή ενεργοποίησε έναν μηχανισμό παροχής ρευστότητας στις αποκλεισμένες από τις αγορές ελληνικές τράπεζες, παίρνοντας ως εγγύηση ομόλογα του ελληνικού δημοσίου (με σημαντική προφανώς έκπτωση, μικρότερη ωστόσο εκείνης που θα επέβαλε η αγορά στο ενδεχόμενο βίαιης οριζόντιας απομείωσης). Ο πρόεδρος της γερμανικής κεντρικής τράπεζας, Άλεξ Βέμπερ, είχε αντιταχθεί από πέρυσι σε αυτή την πολιτική κατευνασμού των αγορών, η οποία να σημειωθεί ότι θα ισχύει μέχρι αρχές Ιούλη. Με βάση ανεπίσημες πηγές η έκθεση της ΕΚΤ στο ελληνικό χρέος υπολογίζεται στα 45 δισ. ευρώ και συνολικά στο χρέος της περιφέρειας της ευρωζώνης στα 75 περίπου δισ. ευρώ. Στη πραγματικότητα λοιπόν η ΕΚΤ έχει παγιδευτεί στο ελληνικό χρέος, με αποτέλεσμα ενδεχόμενο κούρεμα να θέτει σε κίνδυνο την ποιότητα του χαρτοφυλακίου της. Όπως κατ’ αναλογία συμβαίνει και με τις ελληνικές τράπεζες, όπου πιθανό κούρεμα του χρέους στο επίπεδο που προεξοφλεί η αγορά ως αναγκαίο, στο 50-60% δηλαδή, θα τις οδηγήσει σε κατάρρευση και την επόμενη μέρα στην εξαγορά τους από γερμανικές και αμερικανικές, έναντι της συμβολικής τιμής του 1 ευρώ, όπως συνηθίζεται. Υπ’ αυτή την προοπτική η επιμονή της Γερμανίας για συμμετοχή των ιδιωτών στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν είναι τόσο αθώα ή αντικειμενική όσο ακούγεται καθώς στο ξεδίπλωμά της προβλέπει μια βίαιη αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος προς όφελος των γερμανικών τραπεζών. Για τον ίδιο λόγο το σχέδιο κουρέματος βρήκε αντίθετους τους έλληνες τραπεζίτες και τα στελέχη της ολιγαρχίας καθώς θα ισοδυναμούσε με το τέλος τους.
Το ρόλο του «από μηχανής θεού» στην υπό εξέλιξη σύγκρουση έπαιξαν οι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας που με τις διαδοχικές υποβαθμίσεις της Ελλάδας την προηγούμενη εβδομάδα έδειξαν την απροθυμία τους να συναινέσουν σε ένα σχέδιο ήπιας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, απειλώντας να το χαρακτηρίσουν χρεοκοπία. Επρόκειτο για κάθε άλλο παρά τυχαία παρέμβαση αν αναλογιστούμε ότι και οι τρεις είναι αμερικανικοί, αποτελώντας την αιχμή του δόρατος του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στήριξαν επομένως την γραμμή Τρισέ αναγκάζοντας την Γερμανία να άρει τις επιφυλάξεις της στο σχέδιο νέου δανείου, που θα ανέρχεται σε 65 δισ. ευρώ και δευτερευόντας μόνο θα περιλαμβάνει την εθελοντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, όπως δήλωσε ο Γιουνκέρ προχθές το βράδυ, παρουσία του Γιωργάκη Τσολάκογλου.
Το αμέσως επόμενο ερώτημα κατά συνέπεια σχετίζεται με τους όρους που έθεσε η Γερμανία για να άρει τις αντιρρήσεις της και να συναινέσει κατ’ αρχήν στην χορήγηση ενός νέου δανείου.
Νεο-αποικιακοί όροι δανεισμού
ΜΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΩΤΕΣ ΕΡΤ, ΔΕΗ, ΕΛΤΑ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΕΚΟ
Οι αξιώσεις της Γερμανίας για να γνέψει καταφατικά στο αίτημα του νέου δανείου φάνηκαν την προηγούμενη Δευτέρα στους Financial Times που από την πρώτη τους σελίδα έκαναν λόγο για «χωρίς προηγούμενο εξωτερική παρέμβαση στην ελληνική οικονομία». Ο τίτλος δε του εντιτόριαλ ήταν ακόμη πιο καθηλωτικός: «Βγάζοντας την Ελλάδα σε πλειστηριασμό»! Σε άλλη τους στήλη, από τις πιο προβεβλημένες μάλιστα (Lex Column), η βρετανική εφημερίδα έγραφε: «Η διπλωματία των κανονιοφρόρων επινοήθηκε για να φοβίσει τους Έλληνες. Ο όρος εισάχθηκε όταν η Βρετανία έστειλε πολεμικά πλοία το 1850 για να αποκλείσουν τον Πειραιά μετά την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να αποζημιώσει έναν Βρετανό που είχε δεχθεί επίθεση. Η κρίση χρέους της ευρωζώνης δημιουργεί μια σύγχρονη εκδοχή αυτής της πρακτικής. Οι πολιτικοί της ΕΕ εξετάζουν μια χωρίς προηγούμενο παρέμβαση στις ελληνικές υποθέσεις – με τον έλεγχο ενδεχομένως του προτεινόμενου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δις. ευρώ και την επίβλεψη της συγκέντρωσης φόρων – ως προϋπόθεση για την περαιτέρω χρηματοδοτική στήριξη».
Η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για να εγκριθεί νέο δάνειο προετοιμάστηκε με μια σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων το προηγούμενο διάστημα που ως σημείο αφετηρίας είχαν την δανειακή σύμβαση (που υπακούει στο αγγλικό δίκαιο και συντάχθηκε από το νομικό γραφείο που συνέταξε και το σχέδιο Ανάν) και σημείο τερματισμού, μάλλον προσωρινού, μια εξαιρετικής σημασίας τροπολογία που ψηφίστηκε την Παρασκευή 29 Απρίλη και έμεινε όμως στην αφάνεια.
Η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων που συντελείται με τη συναίνεση της αστικής τάξης (η οποία θωρακίζει ως αντάλλαγμα την ταξική της κυριαρχία στο εσωτερικό) ξεκίνησε με το περίφημο άρθρο 14 παρ. 5 της νεο-αποικιακής δανειακής σύμβασης (που ακόμη δεν έχει κυρωθεί από την Βουλή καθώς θέλει 180 βουλευτές) το οποίο προβλέπει: «με την παρούσα ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία». Πολύ πιο συγκεκριμένα την όρεξη των πιστωτών μας για να βάλουν χέρι στη δημόσια περιουσία την άνοιξε μια τροπολογία που ψηφίσθηκε την Παρασκευή 29 Απρίλη 2011 βάση της οποίας τα έσοδα κάθε ιδιωτικοποίησης πάνε αποκλειστικά και μόνο για την μείωση του δημόσιου χρέους. Αναφέρεται συγκεκριμένα: «Με την παρ. 2 της προτεινόμενης ρύθμισης, ορίζεται ότι τα έσοδα από την αποκρατικοποίηση και την αξιοποίηση των επιχειρήσεων και των λοιπών περιουσιακών στοιχείων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του ν. 3049/2002 όπως αυτό ορίζεται στις παρ. 1 και 2 του άρθρου 1 του νόμου αυτού, καθώς και αυτών που προβλέπονται στο άρθρο 48 του ν. 3871/2010 (Α’ 141) προορίζονται αποκλειστικά για τη μείωση του δημόσιου χρέους»!!! Οι επιχειρήσεις δε που περιγράφονται με σαφήνεια στους τελευταίους νόμους είναι όλες μα όλες οι ΔΕΚΟ! Από την ΔΕΗ και την ΕΡΤ, μέχρι ΗΣΑΠ, ΕΟΤ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, ΟΑΣΑ, κοκ!
Με αυτό το θεσμικό πλαίσιο, το οποίο ψήφισε η κυβέρνηση του κούσλινγκ Παπανδρέου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, γίνεται εμφανές ότι ο κάθε πιστωτής της Ελλάδας μπορεί να «καπαρώσει» και μια ΔΕΚΟ ως εγγύηση για τα χρήματα που θα δώσει στο νέο δάνειο. Προοπτική εφιαλτική αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι είναι αδύνατο να αποπληρωθούν ποτέ αυτά τα χρήματα, καθώς το δεύτερο δάνειο θα ακολουθήσει και τρίτο και μετά θα έρθει η πτώχευση, αν δεν έχει ανατραπεί αυτή η πολιτική.
ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΜΙΣΘΩΣΗ: Μορφή συγκάλυψης του ξεπουλήματος
ΝΕΟ ΠΛΗΓΜΑ ΣΤΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
Οι εισπράξεις ύψους 50 δισ. ευρώ που προβλέπονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα μείνουν στα χαρτιά, με αποτέλεσμα η χρεοκοπία να έρθει πιο κοντά, για έναν τουλάχιστον λόγο: εξ αιτίας του πλιάτσικου που έχει να γίνει. Εδώ ξένοι πιστωτές αλλά και τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης πρόκειται να θησαυρίσουν. Το μεγάλο φαγοπότι θα γίνει μέσω του “θεσμού της επιφάνειας”, της μακροχρόνιας ενοικίασης δηλαδή ακίνητης περιουσίας όπως παραλίες και δασικές εκτάσεις. Η κυβέρνηση θα εμφανίσει την αξιοποίηση αυτής της μορφής ως δείγμα της ευαισθησίας της υποστηρίζοντας πως σε 49 χρόνια «πάλι δικά μας θα ‘ναι». Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Η ενοικίαση επιλέγεται επειδή ανατρέπει πλήρως κάθε ισχύον τιμολόγιο της πώλησης με αποτέλεσμα να μπορεί να δικαιολογηθεί και το χειρότερο ξεπούλημα, η πιο εξευτελιστική δηλαδή τιμή, από την οποία θα φάνε το καταπέτασμα όλοι οι ΠΑΣΟΚοι και όχι μόνο οι πιστωτές. Έτσι απέναντι σε κάθε κριτική που θα αντιτείνει τις ισχύουσες τιμές καταγγέλλοντας το πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία, το επιχείρημα θα είναι «μα δεν πουλάμε, ενοικιάζουμε»!
Το κόλπο έγινε ήδη γνωστό στην εξειδικευμένη αγορά και αναλυτικό ρεπορτάζ της Wall Street Journal την Τετάρτη 1η Ιουνίου με τίτλο «Θες να αγοράσεις ένα κομμάτι από ένα ελληνικό νησί;» το οποίο κοσμούταν με φωτογραφία από το λιμάνι της Ρόδου(!) ανέφερε κατά λέξη για τον θεσμό της μακροχρόνιας μίσθωσης: «Ακόμη και οι επενδυτές μπορούν να καλωσορίσουν μια τέτοια ρύθμιση. Το μεγαλύτερο μέρος της ιδιοκτησίας που κατέχει η κυβέρνηση αποτελείται από μεγάλα κομμάτια γης κοντά στη θάλασσα, τα οποία μπορεί να είναι απαγορευτικά ακριβά εάν πουλιόνταν απ’ ευθείας». Ενώ τώρα θα δοθούν για ένα κομμάτι ψωμί!
Πέραν του καθεστώτος κηδεμονίας που επιβάλει το νέο μνημόνιο εφιαλτικά είναι και όσα προβλέπει για την αγορά εργασίας. Αρχικά και με βάση δημοσιεύματα, καθώς τίποτε απ’ αυτά δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη επίσημα, ότι οι νέοι έως 25 ετών θα δουλεύουν για δύο ολόκληρα έτη με αμοιβές έως και 20% χαμηλότερες από το όριο των 739,5 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, δηλαδή 591,5 ευρώ μικτά ή 502 ευρώ καθαρά. Το δεύτερο χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις επέρχεται μέσω του αιτήματος της τρόικας οι κλαδικές συμβάσεις να ισχύουν μόνο για όσους είναι συνδικαλισμένοι και επίσης μόνο στις επιχειρήσεις που ο εργοδότης έχει υπογράψει τη σχετική σύμβαση – αίρεση που ανοίγει το δρόμο στους εργοδότες να αποχωρήσουν από τις κλαδικές διαπραγματεύσεις ή τις κλαδικές ενώσεις. Κίνηση που ως όφελος θα έχει να πληρώνεται το προσωπικό τους με τις προβλέψεις της πολύ «φθηνότερης», εθνικής συλλογικής σύμβασης.
Το νέο συντριπτικό πλήγμα που φέρνει το δεύτερο Μνημόνιο στις εργασιακές σχέσεις του ιδιωτικού τομέα (όπως και οι απολύσεις στον δημόσιο τομέα, η αύξηση της έμμεσης φορολογίας κ.α.) αποκαλύπτει τον “ματωμένο γάμο” της ελληνικής ολιγαρχίας με τους ξένους πιστωτές. Η αποδοχή από την μεριά της του καθεστώτος οικονομικής κατοχής και ξεπουλήματος της Ελλάδας στους δανειστές έχει ως αντάλλαγμα την απογείωση της εκμετάλλευσης και την αφαίρεση κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων και η αρχή της «ίσης αμοιβής για ίση δουλειά», που αποτελούσαν τις τελευταίες δεκαετίες θεμέλιους λίθους του εργατικού δικαίου. Η οικονομική κατοχή έτσι δεν πλήττει όλη την κοινωνία με τον ίδιο τρόπο καθώς αν η αστική τάξη διατηρεί το δικαίωμα να εκτονώσει την πίεση που δέχεται προς τους εργαζόμενους από τους οποίους με κάθε Μνημόνιο αφαιρεί δικαιώματα, για την κοινωνική πλειοψηφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά επαυξημένη, διπλή οικονομική κατοχή και ταξική εκμετάλλευση.
