Απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις πλατειών, ενάντια στο αντιλαϊκό πραξικόπημα
Με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, ανέργους, νέους και μεγαλύτερους στις πλατείεςˆ τις απεργίες να επιστρέφουν με νέα ορμή, η ελπίδα και μια νέα αυτοπεποίθηση κερδίζει τους εργαζόμενους και τον κόσμο του κινήματος. Ο φόβος έχει αλλάξει στρατόπεδο. Υπουργοί και βουλευτές της πλειοψηφίας - εκτελεστικό απόσπασμα δικαιωμάτων νιώθουν την... καυτή ανάσα του εξοργισμένου λαού σε κάθε τους βήμα (ίσως ζητήσουν …βαρύ και ανθυγιεινό). Λοιπόν, μπορούμε!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
Το αυθόρμητο ξέσπασμα των πλατειών, με τις πολλαπλές επιδράσεις του συνειδητού, επηρεασμένο από τη δύναμη αλλά και την τελική αδυναμία των σκληρών και συχνά συγκλονιστικών εργατικών αγώνων της προηγούμενης χρονιάς, ήρθε στο προσκήνιο αιφνιδιαστικά, αλλά με μια αποφασιστικότητα από το μέλλον: Δεν θα φύγουμε, εάν δεν φύγετε! Έχει την αύρα, που τόσο έλειπε, του αποφασιστικού αγώνα διαρκείας για τη νίκη. Και παρά τις προσπάθειες του αστικού μπλοκ εξουσίας να το κρατήσει αμόλυντο από το ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα και την αντικαπιταλιστική Αριστερά, συναντιέται όλο και περισσότερο, στο έδαφος της αμείλικτης κοινωνικής πραγματικότητας, που διαμορφώνει το σφαγείο κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Σε όλη την Ελλάδα, αλλά ειδικά στην Αθήνα με την κατάληψη της πλατείας Συντάγματος, ακριβώς απέναντι από τη Βουλή των αντιλαϊκών πραξικοπημάτων, αναδεικνύεται σε ανταγωνιστικό στην κυβέρνηση, ανεξάρτητο πολιτικό παράγοντα.
Καθώς αναπτύσσονται ιστορικής σημασίας διαδικασίες ριζοσπαστικοποίησης και συγκρότησης κοινωνικού πολιτικού ρεύματος αντίστασης και ανατροπής στον παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο για την ήττα της επιδρομής του κεφαλαίου, το «νέο» και το «παλιό» κίνημα βρίσκεται μπροστά στο άμεσο και κρίσιμο καθήκον της ανατροπής του νέου αποκρουστικού Μνημονίου του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Οι επόμενες ημέρες, με αφετηρία τη σημερινή πανευρωπαϊκή κινητοποίηση, που αναμένεται να κατακλυστούν οι πλατείες, θα είναι ένας παλλαϊκός - πανεργατικός ξεσηκωμός για να μην περάσει το ξεπούλημα των πάντων και η λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων. Όπως σημειώνει εύστοχα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ανάγκη «να στρέψουμε την οργή μας ενάντια στους πραγματικούς υπεύθυνους αυτής της πολιτικής: το κεφάλαιο, τους τραπεζίτες, τις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, την ΕΕ και το ΔΝΤ».
Οι εργαζόμενοι θα αξιοποιήσουν τις δύο απεργίες που έχει ανακοινώσει (μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς;) η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, την απεργία στις ΔΕΚΟ (με… τετράωρη στάση της ΑΔΕΔΥ) στις 9 Ιούνη και την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 15 Ιούνη, αλλά δεν θα μείνουν εκεί. Με συγκεντρώσεις - συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, σε σωματεία και συλλόγους, στις σχολές, σε κάθε γειτονιά και πόλη, με συγκρότηση πρωτοβουλιών και επιτροπών αγώνα, θα προχωρήσουν και σε άλλες απεργίες, ενώ όλα θα συγκλίνουν σε μαζικούς αποκλεισμούς της Βουλής και άλλων κυβερνητικών κτιρίων. Ιδιαίτερη σημασία έχει η συγκρότηση ανεξάρτητων κέντρων αγώνα κι οργάνων του μαζικού κινήματος, που θα συνενώνουν και θα συντονίζουν τις μαχόμενες δυνάμεις. Σημαντικό βήμα αποτελεί η διαμόρφωση της Επιτροπής Σωματείων, Επιτροπών, Συνελεύσεων «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε», με πρωταγωνιστικό ρόλο του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων.
Απέναντι στη λαϊκή αντεπίθεση, η κυβέρνηση και το αστικό μπλοκ εξουσίας θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο. Η ιδεολογική τρομοκρατία και οι εκβιασμοί με το ευρώ δεν έπιασαν, καθώς οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι είναι η κυρίαρχη πολιτική και το Σύμφωνο για το Ευρώ που τους βυθίζει στην εξαθλίωση. Κυβερνητικοί και άλλοι κύκλοι φτάνουν σήμερα στο σημείο να διαδίδουν σενάρια για πραξικοπήματα (στρατιωτικά, όχι κοινοβουλευτικά) και εκθέσεις της CIA για αποσταθεροποιητικές κοινωνικές εξεγέρσεις. Η υλοποίηση του ακόμα αγριότερου Μνημονίου ΙΙ απαιτεί το... σκούπισμα των πλατειών και γενικότερα του κινήματος. Συνολικότερα, τα μέτρα αυτά δεν περνούν χωρίς να μπουν οι λαϊκές ελευθερίες, ακόμα και τυπικές μορφές της αστικής δημοκρατίας, στο γύψο, με ένα κρεσέντο κοινοβουλευτικού αυταρχισμού. Υπάρχει το ενδεχόμενο χτυπήματος των διαδηλώσεων, πιθανόν και με την αξιοποίηση κάποιας προβοκάτσιας σκοτεινών και μαύρων κύκλων. Γι’ αυτό το κίνημα πρέπει να περιφρουρήσει τη μαζικότητα των κινητοποιήσεών του, ενισχύοντας τη λογική και τα όργανα αυτοάμυνας και απόκρουσης κάθε κρατικής και παρακρατικής βίας. Βεβαίως, με τη μαζικότητα που έχουν λάβει οι κινητοποιήσεις και με την πολιτική εκρηκτική ύλη που έχει συσσωρευτεί στην κοινωνία, μια ανοικτά αυταρχική επιδρομή της κυβέρνησης, μπορεί να οδηγήσει σε ανυπολόγιστη κοινωνική έκρηξη, με ακόμα πιο αιχμηρό ανατρεπτικό πολιτικό περιεχόμενο.
Για την επαναστατική Αριστερά το κρίσιμο σημείο είναι η αποφασιστική παρουσία του αγωνιζόμενου λαού, «αγανακτισμένου», αποφασισμένου, εξεγερμένου, που επιβάλλει τη θέλησή του και ανοίγει το δρόμο για μια πραγματική δημοκρατία «των κάτω», ενάντια στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα και στους επίδοξους σωτήρες του λαού από τα αριστερά ή τα δεξιά.
Στην ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού κινήματος που θα εκφράσει αυτή τη δυναμική πρέπει να συμβάλει η Αριστερά, ενάντια σε κάθε λογική νέας συναίνεσης ή σταθερότητας, γιατί «οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί». Ο μαχόμενος κόσμος και δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να δράσουν τώρα από κοινού σε μια νικηφόρα γραμμή, παίρνοντας διαζύγιο από τις πολιτικές γραμμές που μετατρέπουν την Αριστερά απλώς σε αδύναμη δύναμη διαμαρτυρίας εντός του συστήματος και όχι σε μέσο ανατροπής, χρήσιμο για τους εργαζόμενους. Γιατί τι άλλο σημαίνει η ευρωλαγνεία του ΣΥΝ και η ανακάλυψη της γραμματέως του ΚΚΕ ότι η έξοδος από το ευρώ θα είναι υπό τις παρούσες συνθήκες καταστροφή(!) ή ο αφόρητος κοινοβουλευτισμός του ΣΥΝ που ζητά κάθε μέρα εκλογές και η κομματική αυτοϊκανοποίηση του ΚΚΕ, τη στιγμή που ο λαός βγαίνει στους δρόμους;
Η Αριστερά πρέπει να μπει στην πρώτη γραμμή του αγώνα, τονίζει το ΝΑΡ, «με πολιτικό κρίκο την ανατροπή της άθλιας κυβέρνησης Παπανδρέου, την ήττα κάθε επίδοξου διαχειριστή της πολιτικής κοινωνικού πολέμου (ΝΔ, συναινετικές, τεχνοκρατικές ή άλλες). Να φύγουν όλοι, για μια πραγματική δημοκρατία της κοινωνικής απελευθέρωσης, με το λαό και τους εργαζόμενους στο τιμόνι».
