Αντί να λέμε Εφιάλτης, Τσολάκογλου ή Κουίσλινγκ από εδώ και πέρα στην Ελλάδα θα λέμε ...Παπανδρέου! Αυτό το όνομα θα συμβολίζει πια στη λαϊκή συνείδηση την εσχάτη εθνική προδοσία μετά την αδίστακτη παράδοση της χώρας στους γκαουλάιτερ - τους κατοχικούς διοικητές της ΕΕ, από τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου με το νέο Μνημόνιο που υπέγραψε. Το πιο αδίστακτο πολιτικό κάθαρμα του κεφαλαίου που κυβέρνησε ποτέ αυτόν τον τόπο πέτυχε απολύτως όλους τους πολιτικούς του στόχους. Ξαναγυρίζει τους εργαζόμενους και τη χώρα στα τέλη του 19ου αιώνα, καταλύοντας κάθε εργασιακό δικαίωμα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νέα Κατοχή, όπως και η ναζιστική του 1943-1944, θα φέρει μεγάλες ανακατατάξεις και στους κόλπους του κεφαλαίου. Οι νέοι «μαυραγορίτες» της ελληνικής αστικής τάξης, τα πιο αδίστακτα δηλαδή στοιχεία του κεφαλαίου που θα συνεργαστούν καλύτερα με τους κατακτητές της ΕΕ και θα εκμεταλλευθούν πιο αποτελεσματικά το θεσμικό πλαίσιο της αντεργατικής ασυδοσίας που τους προσφέρει ο Παπανδρέου, θα κυριαρχήσουν. Εννοείται ότι αυτοί οι νέοι (ή μεταλλαγμένοι παλιοί) κυρίαρχοι κύκλοι του ελληνικού κεφαλαίου θα αποθεώσουν τον Γιώργο Παπανδρέου και θα τον αναδείξουν σε κορυφαία πολιτική τους προσωπικότητα, θα τον αναδείξουν σε... «Ελευθέριο Βενιζέλο του 21ου αιώνα»! Η τραγωδία των εργαζομένων της χώρας μας έγκειται στο ότι δεν χρειάζεται να αφεθεί ο Παπανδρέου να ολοκληρώσει το έργο του. Και μόνο η υπογραφή του νέου, ολέθριου Μνημονίου αρκεί. Αν το άθλιο ΠΑΣΟΚ περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή και την επομένη μέρα ανατραπεί η κυβέρνησή του και πάμε σε εκλογές όπου το ΠΑΣΟΚ θα σαρωθεί, η τεράστια ζημιά θα έχει ήδη γίνει.
Μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση θα τολμούσε να ακυρώσει πλήρως το νέο Μνημόνιο. Αντιθέτως, μια κυβέρνηση της Δεξιάς θα το κρατήσει ως βάση με το υποκριτικό επιχείρημα ότι δήθεν «σέβεται τις συμφωνίες του κράτους», θα κάνει ελάχιστες βελτιώσεις δημαγωγικού χαρακτήρα και θα συνεχίσει ακόμη πιο επιθετικά την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, σφυρηλατώντας αυτή τις πολιτικές συμμαχίες της ως εκφραστής του κανιβαλικού καπιταλισμού του Μνημονίου, ξένου και ντόπιου. Μακάρι η συνέχεια των εξελίξεων να μας διαψεύσει παταγωδώς, αλλά μέχρι στιγμής η Αριστερά σε όλες τις συνιστώσες της έχει αποδειχθεί ανίκανη να δημιουργήσει και να εκφράσει ένα ρωμαλέο αντικαπιταλιστικό κίνημα ικανό να επηρεάσει τις εξελίξεις – πόσω μάλλον να καταλάβει την εξουσία. Κινδυνεύουμε η μεγαλύτερη παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού εδώ κι έναν αιώνα και η βιαιότερη πτώση του βιοτικού επιπέδου του λαού που έχει σημειωθεί ποτέ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη να αποκρυσταλλωθεί απλώς στην οριακή αύξηση των εκλογικών ποσοστών κάποιων κομμάτων της Αριστεράς στη χώρα μας. Στην Πορτογαλία μάλιστα κατά τις σημερινές πρόωρες βουλευτικές εκλογές που προκλήθηκαν λόγω Μνημονίου ενδέχεται να μη συμβεί ίσως ούτε καν αυτό. Θα δούμε...
Το αισιόδοξο σημάδι είναι οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι –εκατοντάδες χιλιάδες συνολικά– που συρρέουν εδώ και δέκα μέρες καθημερινά στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθούν εναντίον του Μνημονίου ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ. Σηματοδοτεί την επιθυμία και άλλων τμημάτων του λαού που συνήθως δεν συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και πορείες να εκφράσουν και αυτοί την οργή τους εναντίον της πολιτικής Παπανδρέου. Τα αυξανόμενα περιστατικά γιουχαΐσματος, αποδοκιμασίας ή γιαουρτώματος υπουργών και βουλευτών σηματοδοτούν την κρίση που υφίσταται πλέον ανάμεσα σε τμήματα του πληθυσμού και του πολιτικού συστήματος συνολικά, καθιστώντας προφανές ότι κάποιο κομμάτι του λαού δεν αρκείται πια να περιμένει πότε θα έρθουν οι εκλογές για να καταδικάσει την αχρεία κυβέρνηση Παπανδρέου με την ψήφο του και μόνο.
Η προσπάθεια των κυβερνητικών γκεμπελίσκων να δημιουργήσουν στους οπαδούς τους ρεύμα εναντίον της Αριστεράς κατηγορώντας ως διοργανωτή των εκδηλώσεων αποδοκιμασίας του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη και το ΚΚΕ (!) είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, αλλά αποκαλύπτει το ποιόν της «πολιτικής συμμορίας» του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Οι ισχυρισμοί αυτοί καταρρέουν από τα ίδια τα γεγονότα, τα οποία αποκαλύπτουν πόσο απομονωμένη είναι η πιο μισητή κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Ας δεχτούμε λοιπόν χάριν συζητήσεως ότι όντως στο ΣΥΡΙΖΑ ανήκε ο πυρήνας των 50-60 ατόμων που αποδοκίμασαν στην Αργυρούπολη τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γ. Πεταλωτή πριν χωθεί στο ΚΑΠΗ και οχυρωθεί χρησιμοποιώντας ως ανθρώπινες ασπίδες τους γέρους που τον άκουγαν. Τι σημαίνει το γεγονός ότι μόλις έγιναν γνωστά τα επεισόδια, μαζεύτηκαν αστραπιαία έξω από τα ΚΑΠΗ και τον γιουχάιζαν πάνω από... 1.000 (!) άτομα; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ασύλληπτη οργανωτική ικανότητα και απίστευτη πολιτική επιρροή στην Αργυρούπολη ή ότι το μίσος εναντίον της κυβέρνησης των πολιτικών δοσίλογων της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι παλλαϊκό και ο κόσμος θέλει να τους μουτζώσει και να τους γιουχάρει όπου τους βρει;
Το ζήτημα πάντως είναι ότι κάθε μέρα που παραμένει στην εξουσία αυτή η κυβέρνηση διαπράττει και ένα ειδεχθές έγκλημα εναντίον των εργαζομένων, της νεολαίας, των συνταξιούχων, της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού μας.
