Με ένα ρήμα στην προστακτική, το «τολμήστε», αρχίζει η έκκληση των 32 ανθρώπων του πνεύματος και του πανεπιστημίου, που δημοσιοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα, όχι απλώς τη «στιγμή της κρίσης», αλλά τη στιγμή που ο λαός, ασκώντας το πιο στοιχειώδες δημοκρατικό του δικαίωμα, γυρεύει να ακουστεί η φωνή του.
Η έκκληση δεν απευθύνεται στο λαό, αλλά στην κυβέρνηση και τις πολιτικές ηγεσίες. Δεν τους ζητά να αφουγκραστούν τα όποια μηνύματα στέλνει ο λαός ή να αναλογιστούν την εξαθλίωση στην οποία βυθίζεται, αλλά να συνεργαστούν με τους ευρωπαίους εταίρους μας, να δείξουν την αναγκαία υπακοή. Η λέξη «λαός» αναφέρεται στο κείμενο μόνο μία (1) φορά και αυτή έμμεσα: «Oι εκπρόσωποι του λαού».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Καλώς ή κακώς, αυτόν το λαό διαθέτουμε, αυτός προσπαθεί να μιλήσει, είτε μας αρέσει είτε όχι ο τρόπος που το κάνει ή η γλώσσα που χρησιμοποιεί. Σύμφωνα όμως με τους «32», ο λαός αυτός χρειάζεται διαφώτιση από τους «πάνω», από τις τωρινές και μελλούμενες πολιτικές ηγεσίες που πρέπει να του μιλήσουν με «ειλικρίνεια» για «τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειας της χώρας της». Ο λαός δεν είναι παρά ένας «ευγενής άγριος», ο οποίος έχει ανάγκη από υπεύθυνους ηγέτες που θα τον οδηγήσουν στον ορθό δρόμο.
Πατερναλιστικό και κινδυνολογικό είναι το κείμενο. Η Ελλάδα χάνεται, ας γαντζωθεί στην Ευρώπη (βλ. τρόικα) για να σωθεί. Κάντε ό,τι μας λένε οι «από πάνω», οι πολύ «πάνω». Η έκκληση παροτρύνει τους πολιτικούς να γίνουν καλά παιδιά: «να αλλάξουν νοοτροπία», «να αναλάβουν τις ευθύνες τους», «να κάνουν το καθήκον τους». Επίσης δείχνει με το δάχτυλο τους «κακούς» ή μάλλον ένα νεφέλωμα από κακούς, οι οποίοι προτείνουν λύσεις «καταστροφικές ή ανεδαφικές». Αυτοί οι κακοί δεν κατονομάζονται, ούτε οι κακές λύσεις περιγράφονται. Προφανώς, κακή είναι κάθε λύση εκτός τρόικας.
Η έλλειψη κάθε αναφοράς στο λαό ως υποκείμενο δεν φανερώνει μόνο σουσουδισμό, αλλά και άγνοια της ιστορικής στιγμής. Λες και οι άνθρωποι που υπογράφουν ζουν σε ένα δικό τους κόσμο.
Σε μια εποχή που η αμφισβήτηση των κομμάτων, του ίδιου του πολιτικού συστήματος, είναι πιο ισχυρή από κάθε άλλη φορά, οι «32» απλώς κουνούν αυστηρά το δάχτυλο στις χρεοκοπημένες ηγεσίες, ζητώντας τους να αλλάξουν και «να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή». Ποια νέα στροφή μπορεί να πραγματοποιηθεί με ξεπερασμένα, ξεχαρβαλωμένα υλικά;
«Μια ηγεσία ευθύνης», με ένα «νέο πνεύμα ομοψυχίας», χρειάζεται η χώρα, σύμφωνα με την έκκληση. Μα ούτε και στην έκθεση ιδεών ενός μέτριου μαθητή γυμνασίου, που θα είχε καταφύγει σε κάποιο λυσάρι, δεν θα συναντούσαμε τέτοιες κοινοτοπίες! Καμία δημιουργική ιδέα, κανένα όραμα δεν έχει να προσφέρει αυτή η έκκληση. Απλώς ζητά από τους πολιτικούς να συμμορφωθούν και, υπόρρητα, τους υπόσχονται: Εμείς θα σας στηρίξουμε, εμείς θα γίνουμε το βοηθητικό ιδεολογικό προσωπικό σας... αφήστε που ήδη έχουν γίνει. Ένα κείμενο ανούσιο και ρουτινιάρικο, στομφώδες, διδακτικό και κλαψιάρικο, μια έκκληση από τον άμβωνα, η οποία δεν απευθύνεται προς το ποίμνιο, αλλά προς το ιερατείο.
Κρίμα, καπετάνιοι. Μόνο για μούτσοι κάνετε, μόνο για μούτσοι στον Τιτανικό της εξουσίας. Έξω από τη ζωή, έξω από την εποχή, μακριά από το λαό που τον αγνοείτε και τον περιφρονείτε.
