Κυβέρνηση αντεργατικής
επίθεσης, με τακτική αστραπιαίας επίθεσης
α λα Βέρμαχτ τις πρώτες 100 ημέρες, είναι
η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, όπως
αποκαλύφθηκε από τις προχθεσινές
προγραμματικές δηλώσεις Σαμαρά. Άναυδοι
πρέπει να έμειναν όσοι είχαν και τις
τελευταίες αυταπάτες περί
«επαναδιαπραγμάτευσης», όταν άκουσαν
τον σούπερ «κωλοτούμπα» πολιτικό της
Δεξιάς να λέει ότι «αυτό είναι το
αντικείμενο της επαναδιαπραγμάτευσης.
Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τους στόχους!
Πρέπει να αλλάξουν όσα εμποδίζουν να
επιτύχουμε τους στόχους μας: Θέλουμε
την καταπολέμηση της ύφεσης! Το λέμε
“επαναδιαπραγμάτευση” για να
υπογραμμίσουμε ότι θέλουμε να έλθουμε
σε συνεννόηση, σε συμφωνία, με τους
εταίρους μας. Απορρίπτουμε τις μονομερείς
ενέργειες! Ζητάμε “τροποποιήσεις” του
προγράμματος, ιδιαίτερα στα σημεία
εκείνα που επιτείνουν την ύφεση, ακριβώς
για να μπορέσουμε να επιτύχουμε τους
στόχους του». Δηλαδή επαναδιαπραγμάτευση
σημαίνει επίτευξη των στόχων των
μνημονίων!
Του Γιάννη Ελαφρού
Αλλά όχι μόνο αυτό, δεν
τελειώσαμε... Ο Σαμαράς εγκαινίασε
προχθές «μια νέα πολιτική, μια πιο
επιθετική προσέγγιση». Σε τι συνίσταται;
Δεν θα κάνουμε όσα απαιτεί η τρόικα, η
ΕΕ και το ΔΝΤ. Όχι, δεν σκύβουμε το κεφάλι
εμείς, είμαστε περήφανοι! «Δεν επαιτούμε
βοήθεια, δεν εκλιπαρούμε για ελαφρύνσεις...
Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε μια
σειρά από μεγάλες διαρθρωτικές και
μεταρρυθμιστικές τομές, όχι γιατί μας
τις ζητά η δανειακή σύμβαση, αλλά γιατί
πρέπει να τις κάνουμε»! Κι ακόμα «θα
προωθήσουμε και αποκρατικοποιήσεις
που δεν αποτελούν άμεσες συμβατικές
μας υποχρεώσεις»! Και με βάση αυτό η
γαλαζο-πρασινο-ροζ κυβέρνηση του μαύρου
μετώπου θα προχωρήσει σε μια σειρά μέτρα
που δεν προβλέπονται στα μνημόνια, αλλά
τα αναθεωρούν σε πιο αντιλαϊκή και
αντιδραστική κατεύθυνση! Ποτέ μια
κυβέρνηση δεν ξεφτιλίστηκε τόσο γρήγορα,
από τις προγραμματικές δηλώσεις ακόμα,
που συνήθως χρησιμοποιούνται για την
επέκταση των προεκλογικών ψευδαισθήσεων.
Η επιλογή του Σαμαρά
να μην συνεχίσει την προεκλογική κοροϊδία
εκφράζει την απόφαση του κυβερνητικού
επιτελείου να προχωρήσει σε άμεση
επίθεση, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της
τρόικας, της ελληνικής ολιγαρχίας και
των ηγεμόνων της ΕΕ (πρώτη η Μέρκελ
μίλησε για σκληρό και ευρύ πρόγραμμα
100 ημερών ...στην Ελλάδα). Μάλιστα, όπως
αποκάλυψαν τα «εννιά βήματα» που
παρουσίασε ο πρωθυπουργός, η επίθεση
θα επικεντρωθεί καταρχάς στην εκποίηση
του δημόσιου πλούτου, με ένα αμόκ
ιδιωτικοποιήσεων και γενικού ξεπουλήματος
σε εξευτελιστικές τιμές, που κάνουν τις
καλοκαιρινές εκπτώσεις να ωχριούν. Το
αστικό επιτελείο φιλοδοξεί να εμφανίσει
τις άγριες ιδιωτικοποιήσεις ως
...φιλολαϊκά μέτρα, που απαλλάσσουν δήθεν
το δημόσιο ταμείο από βάρη. Η μάχη θα
είναι δύσκολη, καθώς πυκνά προπαγανδιστικά
πυρά από τα ΜΜΕ θα προσπαθήσουν να
πείσουν για το σπάταλο κράτος.
Έτσι με ταμπέλα «το
αφεντικό τρελάθηκε» η άθλια τρικομματική
κυβέρνηση ετοιμάζεται να βγάλει στο
σφυρί τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τις υπηρεσίες
ύδρευσης, τα λιμάνια, την ακίνητη
περιουσία του Δημοσίου (με πρώτο απ’
όλα το Ελληνικό, αλλά και άλλα δημόσια
κτίσματα από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο!).
Το μοντέλο του ξεπουλήματος είναι η
διατήρηση στο κράτος των υποδομών και
των δικτύων, εκεί δηλαδή που πρέπει να
πέσουν τα πολλά λεφτά (όπως στις γραμμές
του ΟΣΕ) και η «αξιοποίηση» από τους
αετονύχηδες της λειτουργίας ή της
παραγωγής, όπου υπάρχουν εισπράξεις.
Ιδιαίτερης σημασίας έχει η συμπερίληψη
και της ΔΕΗ, δηλαδή του ενεργειακού
πλούτου της χώρας, στο πακέτο της
εκποίησης. Και όλα αυτά με τη συνενοχή
της ξεπουλημένης «Αριστεράς» της
ΔΗΜΑΡ...
Η αντικαπιταλιστική
Αριστερά και το εργατικό - λαϊκό κίνημα
πρέπει να αναπτύξουν επειγόντως μια
μεγάλη καμπάνια για την προστασία του
δημόσιου πλούτου από τα αρπακτικά και
τα λαμόγια του κεφαλαίου, για την
αποκάλυψη των ολέθριων αποτελεσμάτων
που θα έχει σε όλα τα επίπεδα η
ιδιωτικοποίηση (τιμολόγια, υπηρεσίες,
δημόσιο χρέος, περιβάλλον) για την
απόκρουση των εγκληματικών εκποιήσεων
Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη και απεναντίας
για το πέρασμα στο Δημόσιο όλων των
στρατηγικών επιχειρήσεων και όλων των
υποδομών, χωρίς αποζημίωση και με
εργατικό - κοινωνικό έλεγχο.
Πέρα από το θέμα των
ιδιωτικοποιήσεων (κι αυτό της κατάργησης
σειράς οργανισμών του Δημοσίου εντός
του 2012, με τους υπαλλήλους να μένουν
στον αέρα) οι προγραμματικές δηλώσεις
Σαμαρά κινήθηκαν στη σφαίρα της
ασημαντότητας, καθώς τα πιο ενδιαφέροντα
ήταν αυτά που δεν ειπώθηκαν. Εξάλλου,
οι πλήρεις προγραμματικές της κυβέρνησης
θα καταληχθούν στην ουσία στα τέλη
Ιουλίου, όταν οι τροϊκανοί γκαουλάιτερ
ΕΕ και ΔΝΤ (σε συνεργασία με τους
εκπροσώπους του ελληνικού κεφαλαίου)
καταλήξουν στο νέο πακέτο μέτρων, που
πρέπει να επιβληθεί αφού «το πρόγραμμα
(σ.σ. το Μνημόνιο δηλαδή) έχει καθυστερήσει»,
όπως είπε και ο τραπεζοτσολιάς Γ.
Στουρνάρας. Μεταξύ πάντως των μέτρων
που εξήγγειλε ο Σαμαράς, ξεχωρίζει και
το κάλεσμα σε όσους έβγαλαν μαύρο χρήμα
στο εξωτερικό να το επιστρέψουν, να το
ξεπλύνουν, με αντάλλαγμα μια κάποια
φορολόγησή του. Η μαφία του ευρώ λοιπόν
θα νομιμοποιήσει έτσι την αδήλωτη
λεηλασία της.
Στην κατηγορία «φιλολαϊκά
μέτρα», η ομιλία του πρωθυπουργού
περιελάμβανε μόνο δύο σημεία, για τα
οποία φυσικά θα ζητηθεί πριν απ’ όλα η
έγκριση της νέας απολυταρχίας της
τρόικας: Η χορηγία του επιδόματος
ανεργίας για δύο χρόνια (όπως είχε πει
και προεκλογικά ο Σαμαράς) και η πληρωμή
των νέων αβάσταχτων φορολογικών βαρών
σε περισσότερες δόσεις... Δηλαδή, το
επίδομα ανεργίας θα μείνει στο
εξευτελιστικό επίπεδο πείνας των 350
ευρώ, θα το λαμβάνει ένα μικρό ποσοστό
των ανέργων, αλλά μπορεί να χορηγηθεί
δύο χρόνια. Όσο για τη φοροληστεία, που
ο κόσμος της εργασίας αντιμετωπίζει
σήμερα, οι φόροι δεν ελαφρύνονται, αλλά
θα πληρωθούν σε βάθος χρόνου. Εξάλλου,
μόνο έτσι μπορεί να ελπίζει το κράτος
ότι θα εισπράξει κάποια χρήματα, από
τους «στεγνούς» πλέον φορολογούμενους.
Τέλος, ο Σαμαράς
παρουσίασε ορισμένα πολύ επιφανειακά
μέτρα για την καταπολέμηση της διαφθοράς
και της κατασπατάλησης χρήματος από το
πολιτικό κατεστημένο, χωρίς βέβαια να
θίγει ούτε την προκλητική ενίσχυση των
κομμάτων της ολιγαρχίας, ούτε βέβαια
τις σχέσεις του κρατικού - κομματικού
συστήματος με το επιχειρηματικό
υπερκράτος. Αυτό που έκρυψε ο Α. Σαμαράς
είναι η προετοιμασία της παραπέρα
αντιδραστικής θωράκισης της σύγχρονης
ευρω-χούντας. Η πάλη για την ανατροπή
της περνά σε νέα φάση.
