Η Ευρωπαϊκή Ένωση
αποτελεί τη λυδία λίθο της πολιτικής
του ΣΥΡΙΖΑ: Όχι μόνο δεν διανοείται την
έξοδο απ’ αυτήν, όχι μόνο διακηρύσσει
ότι «πάση θυσία θα μείνουμε εντός της
ΕΕ», όχι μόνον απαιτεί «περισσότερη»
Ευρώπη, δηλαδή ενίσχυση του κυρίαρχου
χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της
γερμανικής δεσποτείας.
Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου
Αλλά σε μια απογείωση
ευρωλαγνείας σχεδόν πανηγυρίζει για
την απόφαση κορυφής της συνόδου των 27
χαρακτηρίζοντάς την «πρώτο ρήγμα στις
πολιτικές που προσπαθούν να ρίξουν τα
βάρη της μεγάλης δημοσιονομικής και
τραπεζικής κρίσης στις πλάτες των
εργαζομένων, προσβάλλοντας ταυτόχρονα
την ανεξαρτησία, την κυριαρχία, αλλά
και τη δημοκρατία στις χώρες-μέλη της
ΕΕ»! (Αυγή 1/7). Αλλού, η απόφαση χαρακτηρίζεται
«κεκτημένο της 29ης», ενώ στέλεχος του
ΣΥΡΙΖΑ παραινεί την τριμερή να
παραδειγματιστεί από την υποδειγματική
και ιδιαίτερα αποτελεσματική
διαπραγμάτευση!
Μια φάση των
ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που
κατέληξε σε εμπέδωση και ενίσχυση του
γερμανικού status quo με μικροπαραχωρήσεις
στους νότιους ασθενείς, Μόντι και Ραχόι,
ερμηνεύεται επιπόλαια και δημαγωγικά
από τον ΣΥΡΙΖΑ ως μια πρώτη νίκη της
αντινεοφιλελεύθερης πολιτικής, της
ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας! Αλλά
και ως επιβεβαίωση των «θαυματουργικών»
δυνατοτήτων της διαπραγμάτευσης, της
οποίας διαβεβαιώνει ότι είναι άριστος
χειριστής! Αυτή η εκτίμηση του
ΣΥΡΙΖΑ ισχύει αλλά από την ανάποδη. Η
απόφαση των 27 υποστηρίζει σκανδαλωδώς
τα συμφέροντα των τραπεζών, ενώ εντείνει
τη λιτότητα για τους λαούς. Η ανακεφαλαιοποίηση
των τραπεζών Ισπανίας, Ιταλίας, δεν
εγγράφεται στο δημόσιο χρέος τους, αλλά
έχει ως όρο τα μέτρα σκληρής λιτότητας
που έχουν ήδη επιβάλει οι κυβερνήσεις
Ιταλίας και Ισπανίας και τα νέα που
αναγγέλλοουν. Ακόμη, ο μόνιμος
μηχανισμός στήριξης (ESM) που θα
χρηματοδοτήσει τις τράπεζες συστάθηκε
–υποτίθεται– για τη σωτηρία των κρατών
που κινδυνεύουν. Αντί όμως να σώζει
κράτη, σώζει τις τράπεζες. Και την
κεφαλαιοποίηση αυτή την πληρώνουν μεν
τα κράτη μέλη, στην πραγματικότητα όμως
οι λαοί τους.
Αλλά και η δυνατότητα
αγοράς από τον ESM κρατικών ομολόγων
συνδέεται με την υποχρέωση αυτών των
κρατών «να τηρούν τις συστάσεις και τις
λοιπές δεσμεύσεις ... δυνάμει του Συμφώνου
Σταθερότητας. Οι όροι αυτοί θα πρέπει
να αποτυπωθούν σε μνημόνιο συμφωνίας».
Τα μνημόνια λοιπόν και η λιτότητα της
εξαθλίωσης γενικεύονται (τυπικά δεν
εντάσσονται σε μνημόνια η Ιταλία και η
Ισπανία, υιοθετούν όμως την πολιτική
της λιτότητας). Όταν γενικεύεται λοιπόν
το Μνημόνιο και η λιτότητα στην Ευρωπαϊκή
Ένωση, προκαλεί απορία πού είδε ο ΣΥΡΙΖΑ
το ρήγμα στην πολιτική αυτή. Μάλλον με
τα γυαλιά των παραισθήσεων...
Τέλος, τα περίφημα
κεφάλαια για την ανάπτυξη που θα έφερνε
ο προοδευτικός άνεμος του Ολάντ,
περιορίστηκαν σε 120 δισ. και για τις 27
χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ψίχουλα,
δηλαδή, για τα μάτια, όταν πέρα από τα
τρισ. που έχουν δοθεί ήδη για τη σωτηρία
των τραπεζών, μόνον για την ανακεφαλαιοποίηση
των τραπεζών της Ισπανίας δίνονται 100
δισ. Αλλά αν η θετική αποτίμηση
της απόφασης των 27 από τον ΣΥΡΙΖΑ στο
οικονομικό επικαλείται ως πρόσχημα τη
μη εγγραφή των δανείων στο δημόσιο
χρέος, όταν προεκτείνεται στα θέματα
ανεξαρτησίας και δημοκρατίας, εγγίζει
τα όρια του παραλογισμού και της
υποτέλειας.
Είναι εξόφθαλμο ότι η απόφαση
της Συνόδου αποτελεί κρίσιμο βήμα στην
εμπέδωση της κυριαρχίας του γερμανικού
κεφαλαίου. Γιατί, πρώτο: Επιβάλλει τον
έλεγχό του στις τράπεζες των κρατών
μελών με τη σύσταση κεντρικού ευρωοργάνου,
που θα αποφασίζει ποιες τράπεζες θα
χρηματοδοτούνται, ποιες θα συγχωνεύονται
και ποιες θα πτωχεύουν. Οι εθνικές
τράπεζες, θα περάσουν σταδιακά στον
έλεγχο των Βρυξελλών, δηλαδή της
Γερμανίας. Δεύτερο: Επιβάλλεται
με αντάλλαγμα την έκδοση ευρωομολόγου,
η εκχώρηση ουσιαστικά της κατάρτισης
των εθνικών προϋπολογισμών των κρατών
μελών από όργανα της ΕΕ. Μετά την κατάρτιση
του προϋπολογισμού τα κράτη μέλη θα
έχουν το δικαίωμα τροποποιήσεων! Τρίτο: Προβλέπεται
ακόμη μεγαλύτερος συντονισμός και
έλεγχος της οικονομικής πολιτικής των
κρατών μελών, ώστε να εξασφαλίζεται η
σύμπτωση στους βασικούς πυλώνες της
ευρωενωσιακής πολιτικής, όπως η τήρηση
του Συμφώνου για το Ευρώ (δημοσιονομική
πειθαρχία), η αποπληρωμή των χρεών, η
επιβολή «διαρθρωτικών» αλλαγών
(αντιμεταρρυθμίσεων), που κρίνονται από
τα κεντρικά όργανα της ΕΕ απαραίτητες
για κάθε κράτος μέλος. Αν αυτό το
τερατούργημα πάρει σάρκα και οστά, τα
κράτη μέλη, πλην Γερμανίας και δορυφόρων,
αυτοδίκαια θα υποβιβαστούν σε οικονομικά
προτεκτοράτα, αφού η οικονομική πολιτική
τους (στους κύριους άξονες) θα καθορίζεται
από τη Γερμανία, όπως και η γενική
πολιτική τους, αφού εδράζεται στην
οικονομία.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει
αυτή την πολιτική «ρήγμα»(!) στην αντιλαϊκή
πολιτική, αλήθεια τι μπορεί να προσδοκούν
οι εργαζόμενοι απ’ αυτήν την πολιτική
δύναμη; Και είναι δυνατόν να θεωρούν
«ευνοϊκό πεδίο πάλης» μια άκρως
αντιδραστική και αυταρχική ΕΕ; Ας
απαντήσουον με αλήθειες... Πάντως, την
απάντηση τη δίνει ο ευρωβουλευτής του
Αριστερού Μετώπου Φ. Βυρτζ ~(Αυγή, 1/7):
«Δημιουργήσαμε τα εθνικά κοινοβούλια
για να ασκούν έλεγχο στους εθνικούς
προϋπολογισμούς και τώρα επιχειρείται
η ποδηγέτησή τους από έναν μη προσβάσιμο,
μη νομιμοποιημένο θεσμό»...
