Ου γαρ έρχεται μόνη
...η λιτότητα. Η εμπειρική παρατήρηση
ότι η χρήση βίας από μεριάς των αστυνομικών
δυνάμεων είναι ανάλογη της βιαιότητας
των κυβερνητικών μέτρων, ότι με άλλα
λόγια η επιβολή μέτρων λιτότητας
συνοδεύεται από επίθεση στις δημοκρατικές
ελευθερίες και στα ανθρώπινα δικαιώματα,
από τη Χιλή του Αουγκούστο Πινοτσέτ
μέχρι την Ελλάδα του τραπεζίτη Παπαδήμου,
έχει και την τεκμηρίωσή της. Τα αναλυτικά
δεδομένα συνέλεξε η Διεθνής Αμνηστία
και τα παρουσίασε με τη μορφή έκθεσης
υπό τον τίτλο «Αστυνομική βία στην
Ελλάδα, όχι μόνο μεμονωμένα περιστατικά».
Του Γιώργου Λαουτάρη
Από τη συνολική παράθεση των καταγραφέντων
συμβάντων μεταξύ 2008 και 2012, από συνολικά
88 θύματα, συνάγεται η συστηματικότητα
και η διάρκεια της αστυνομικής αυθαιρεσίας
αλλά και η ατιμωρησία που περιβάλλει
ανάλογα περιστατικά, γεγονός που οδηγεί
στη διαιώνισή τους. Με τα λόγια της διεθνούς
οργάνωσης, υπάρχουν «μακροχρόνιες
ανησυχίες αναφορικά με παραβιάσεις
ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέλη των
σωμάτων ασφαλείας». Πρόκειται για
«περιστατικά που περιλαμβάνουν
βασανιστήρια και άλλες μορφές
κακομεταχείρισης κατά τη διάρκεια τη
σύλληψης ή της κράτησης, κακή χρήση
πυροβόλων όπλων, υπερβολική χρήση βίας
και άλλες παραβιάσεις κατά την αστυνόμευση
διαδηλώσεων». Παρά τις καταγγελίες, τα
«ελλείμματα στη λογοδοσία των αστυνομικών
έχουν οδηγήσει σε επίμονη ατιμωρησία»,
παράγοντας που συμβάλλει «στην επανάληψη
παραβάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η πρώτη υπόθεση που
μνημονεύει η έκθεση είναι αυτή της
Αγγελικής Κουτσομπού, της διαδηλώτριας
που συμμετείχε από το μπλοκ του ΕΕΚ στις
6 Δεκεμβρίου 2009 στην πορεία μνήμης για
τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, όταν
αστυνομικός της ομάδας Δέλτα διεμβόλισε
εσκεμμένα σύμφωνα με τις καταγγελίες
την ομάδα των διαδηλωτών, προκαλώντας
της σοβαρά τραύματα στο κεφάλι, απώλεια
ακοής στο ένα αυτί και κατάγματα. Στο
βήμα της σχετικής συνέντευξης Τύπου
πήρε το λόγο ο Γιάννης Καυκάς, ο
μεταπτυχιακός φοιτητής που υπέστη παρά
λίγο θανατηφόρα τραύματα στο κεφάλι
στις 11 Μαΐου 2011 κατά η διάρκεια διαδήλωσης
στην Αθήνα, όταν χτυπήθηκε με έναν από
τους πυροσβεστήρες που φέρουν πάνω τους
οι άνδρες των ΜΑΤ. «Η σιωπή ευνοεί τη
συγκάλυψη η οποία οπλίζει τα χέρια των
δολοφόνων», τόνισε για τη δράση των
αστυνομικών της ΕΛΑΣ. «Δεν ζητώ εκδίκηση,
ζητώ να μην ξαναγίνει», δήλωσε κοφτά ο
Μανόλης Κυπραίος, που στις 15 Ιουνίου
2011 ενώ κάλυπτε δημοσιογραφικά τις
διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά των
μέτρων, δέχτηκε από έναν αστυνομικό μια
χειροβομβίδα κρότου λάμψης, γεγονός
που οδήγησε στο να χάσει ολικά την ακοή
του και στα δυο αυτιά και σήμερα να
βαδίζει με μπαστούνι. Ο Μάριος Λώλος
δεν «πρόλαβε» να περιληφθεί στην έκθεση,
όμως είχε να καταθέσει ότι η υπόθεσή
του, ο βαρύς πισώπλατος τραυματισμός
του στο κεφάλι στις 5 Απριλίου 2012 κατά
τη διάρκεια συγκέντρωσης στην πλατεία
Συντάγματος, δεν ήταν μεμονωμένος, καθώς
σύμφωνα με έρευνα της Ένωσης Φωτορεπόρτερ
Ελλάδας, της οποίας είναι πρόεδρος, το
46% των επαγγελματικών αυτών έχει δεχτεί
σωματική βία από αστυνομικούς σε
διαδηλώσεις.
Το συμπέρασμα της
οργάνωσης ότι τέτοια περιστατικά δεν
πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένα,
αλλά πρέπει να θεωρηθούν «ένα μοτίβο
καταπατήσεων» είναι με αίμα τεκμηριωμένο.
