Ο ελέφαντας και το
ποντίκι ανεβαίνουν σε μια κακοφτιαγμένη,
μικρή γέφυρα. Αυτή καταρρέει, οι δύο
φίλοι πέφτουν στο ποτάμι. Καθώς κολυμπούν
προς την ακτή, το ποντίκι λέει στον
ελέφαντα: «Έπρεπε να περάσουμε ένας -
ένας»... Μοιραία θυμάσαι το παλιό ανέκδοτο,
κάθε φορά που μια κεντροαριστερή «τσόντα»
επιβεβαιώνει την καθεστωτική φύση της,
συμμετέχοντας σε κυβερνητικά μπλοκ και
ψελλίζοντας την ίδια, σκοροφαγωμένη
δικαιολογία: «Έτσι επηρεάζουμε τις
εξελίξεις». Το άκουγες, π.χ. όταν ο Ν.
Μπίστης έσπευδε να «εγγυηθεί» τη
...φιλολαϊκή υφή της πολιτικής του Κ.
Σημίτη. Το ακούς τώρα που η ΔΗΜΑΡ καμαρώνει
επειδή, όπως διατείνονται –ανερυθρίαστα–
τα στελέχη της, εκτελεί χρέη «αντιμνημονιακής
συνιστώσας της κυβέρνησης εθνικής
ευθύνης».
Του Διονύση Ελευθεράτου
Να υποθέσουμε πως ο
όρος «αντιμνημονιακή συνιστώσα», κενός
περιεχομένου αλλά γεμάτος χλευαστική
διάθεση προς τη νοημοσύνη του κόσμου,
είναι ό,τι απέμεινε από εκείνο το «δεν
θα γίνουμε το αριστερό άλλοθι της
προωθούμενης συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και
ΝΔ» (3 Μαΐου) του Φ. Κουβέλη; Ποια ακριβώς
είναι η ...καταλυτική παρέμβαση της εν
λόγω «συνιστώσας» στη ρότα ενός
γκουβέρνου, το οποίο από την πρώτη στιγμή
(επιστολή Σαμαρά στη Σύνοδο Κορυφής)
μέχρι τώρα (δήλωση Στουρνάρα στους
Φαϊνάνσιαλ Τάιμς – προγραμματικές
δηλώσεις) αδιαλείπτως επιβεβαιώνει τη
...θρησκόληπτη προσήλωσή του στο Μνημόνιο;
Ας είμαστε όμως δίκαιοι:
Μπορεί να ακούσαμε τον Α. Σαμαρά να
προαναγγέλλει «τσουνάμι» ιδιωτικοποιήσεων
α λα Γέλτσιν ή Μένεμ (ως γνωστόν είναι
...υπέροχες οι αναμνήσεις Ρώσων και
Αργεντινών από τις αντίστοιχες
«οικονομικές απελευθερώσεις»!) αλλά σε
ένα τουλάχιστον σημείο του πρωθυπουργικού
λόγου ανιχνεύσαμε «στίγμα» ΔΗΜΑΡ. Δεν
μπορεί, αυτή η τόσο ...τρυφερή,
«καθησυχαστική», «πειστική» αποστροφή
του Σαμαρά περί τήρησης περιβαλλοντικών
όρων και αποφυγής αντιαισθητικών
οικοδομημάτων θα οφειλόταν σε κάποιο
ΔΗΜΑΡίσιο βέτο... Όλε... Θρίαμβος...
Φανταστείτε τη σκηνή, ως τμήμα έμμετρου
έπους: «Και θύμωσε ο Φώτης μας, το μάτι
του βρε λάμπει / και λέει ευθύς στο
Σαμαρά, «μη γίνουμ’ Άμπου Ντάμπι» /
Ιδρώνει ο Αντώνιος, ψελλίζει στον Κουβέλη
/ πως ούτε αυτός στο Ελληνικό ένα Λας
Βέγκας θέλει / Χαμένα τα ’χει ο Σαμαράς,
μιλά σαν μαθητούδι / που έχει δάσκαλο
αυστηρό τον Σπύρο τον Λυκούδη».
Το πιο... νόστιμο σε όλες
τις ανάλογες περιπτώσεις «ξαφνικής»
παράδοσης στον καθεστωτικό οίστρο,
είναι η φαιδρή επίκληση κάποιου
φανταστικού πολιτικού αλτρουισμού...
Ήθελε ο Καρατζαφέρης να βάλει τον ΛΑΟΣ
στο ...ρετιρέ του πολιτικού μέινστριμ;
Αναμασώντας τα φληναφήματα περί «εθνικής
ευθύνης» υπερψήφισε το πρώτο Μνημόνιο
κι έγινε αξιοσέβαστος κυβερνητικός
εταίρος. Ανένηψε μόνο όταν διαπίστωσε
πως η Χρυσή Αυγή τον κατασπάραζε –
ενίοτε τις ιδιότητες «αξιοσέβαστος»
και «αξιοθρήνητος» τις χωρίζει μια
κλωστή... Κατάλαβε ο Σαμαράς ότι οι
πολιτικές και οικονομικές ελίτ δεν θα
τον στήριζαν στην προσπάθειά του να
γίνει πρωθυπουργός, όσο διατηρούσε
αντιμνημονιακή ρητορική; Έκανε την
...αντίστροφη (σε σχέση με τον Καρατζαφέρη)
«κυβίστηση» παριστάνοντας τον σύγχρονο
Ιησού που αίρει τις αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ.
Ε, γιατί να μην υποδυθεί και η ΔΗΜΑΡ τη
«γενναία»; Σημασία δεν έχει άλλωστε η
μελλοντική τύχη αυτού καθ’ αυτού του
μαγαζιού, όσο η προοπτική των ιθυνόντων
του: Στη δύση της πολιτικής του διαδρομής,
ο Φώτης γίνεται «κεντρικό πρόσωπο» –
μέχρι πρότινος εκπροσωπούσε μια μειοψηφία
στον Συνασπισμό.
Τώρα που ξαναμοιράζεται
η τράπουλα της κεντροαριστεράς, οι
...ενδιαφερόμενοι της ΔΗΜΑΡ βρίσκονται
στο τραπέζι της κεντρικής παρτίδας.
Λίγο το ’χετε; Αφήστε το άλλο: Έτσι όπως
είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ των τσακωμένων,
των εμπόλεμων και των «αποκλεισμένων»,
πολλές κενές ...οργανικές θέσεις στελεχικού
δυναμικού δείχνουν έτοιμες να υποδεχθούν
τα παιδιά του Φώτη, που «δεν θα έδινε
άλλοθι». Απλή, κυνική η αλήθεια. Τα
υπόλοιπα είναι άρες - ΔΗΜΑΡες, κουκουνάρες...
