Aγριεύει η παγκόσμια κατάσταση. Οι πιο επιθετικοί κύκλοι του καπιταλισμού, που σήμερα συσπειρώνονται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιτίθενται σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες απαιτώντας περισσότερα κέρδη. Έχοντας ως όργανα τις κυβερνήσεις τους, απαιτούν και μέχρι στιγμής πετυχαίνουν με άνεση τη μετάθεση των βαρών της κρίσης στους ώμους των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, των μικρομεσαίων, ακόμη και τμημάτων του κεφαλαίου που αδυνατούν για διάφορους λόγους να εκμεταλλευθούν το πολύ βαθύτερα αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο εναντίον του κόσμου της εργασίας που επιβάλλεται.
του Γιώργου Δελαστίκ
Παράλληλα εντείνεται ο ανταγωνισμός των κορυφαίων ιμπεριαλιστικών κρατών που επιδιώκουν αφενός να μεταθέσουν σε άλλα κράτη τμήμα των βαρών της κρίσης, αξιοποιώντας την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική υπεροχή τους και αφετέρου να πετύχουν αναδιάταξη του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων υπέρ τους, εκμεταλλευόμενα την κρίση και τις επιπτώσεις της. Υπάρχουν δηλαδή τόσο όλα εκείνα τα στοιχεία που εμφανίζονταν κάθε φορά πριν από τους παγκόσμιους πολέμους του παρελθόντος όσο και εκείνα τα στοιχεία που σηματοδοτούσαν τις εποχές μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων και επαναστάσεων. Τίποτα όμως δεν προεξοφλεί ότι αυτή τη φορά θα συμβεί είτε το ένα (οι πόλεμοι) είτε το άλλο (οι επαναστάσεις). Πολύ περισσότερο που με τους χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς της εποχής μας, το κεφάλαιο συσσωρεύει ασύλληπτα κέρδη σε ελάχιστο χρόνο, ενώ ο κόσμος της εργασίας στερείται ιδεολογίας και οργανώσεων με μαζική πολιτική επιρροή. Ενδέχεται δηλαδή οι πιο επιθετικοί κύκλοι του κεφαλαίου να κατορθώσουν να πετύχουν την αντιδραστικότερη αναδιάρθρωση που επιδιώκουν χωρίς να προσφύγουν σε πόλεμο και οι εργαζόμενοι να καταβαραθρωθούν χωρίς καν να κατορθώσουν να οργανώσουν επαναστάσεις, έστω και αποτυχημένες. Αυτό θα το δείξει η ζωή.
Στο πλαίσιο αυτό κινείται και ο ελληνικός καπιταλισμός υπό την πολιτική ηγεσία της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία τον οδήγησε στο καθεστώς υποτέλειας του Μνημονίου. Το καθεστώς αυτό υποβαθμίζει την αυτονομία της ελληνικής αστικής τάξης, απαιτεί την προσαρμογή της σε ένα πλαίσιο σύγχρονων «μαυραγοριτών» από τα πιο ευέλικτα και επιθετικά τμήματά της και ως εκ τούτου περιορίζει τη συνολική κερδοφορία του ελληνικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα όμως το καθεστώς του Μνημονίου ενισχύει την κυριαρχία του κεφαλαίου στην Ελλάδα, μέσω της άμεσης ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας από τον γκαουλάιτερ των κατοχικών δυνάμεων της ΕΕ, τον Γερμανό (φυσικά, τι άλλο θα ήταν!) Χορστ Ράιχενμπαχ, αλλά και μέσω της επιβολής του πιο αντεργατικού θεσμικού πλαισίου που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα από τον ...19ο αιώνα! Συνολικά επομένως η ...«μαυραγοριτοποίηση» του ελληνικού κεφαλαίου μπορεί τελικά καθόλου να μη θίξει τα θεμέλια της κυριαρχίας του στη χώρα μας – πόσω μάλλον που εκσυγχρονίζει το πλαίσιο των διεθνών συμμαχιών του. Άλλωστε, οι μαυραγορίτες κυβέρνησαν την Ελλάδα και μετά τη ναζιστική Κατοχή και ο μεταπολεμικός ελληνικός καπιταλισμός αποδείχθηκε σαφώς ισχυρότερος του προπολεμικού, ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Αποθρασυμένος και αλαζονικός από την έλλειψη αποτελεσματικής αντίστασης των εργαζομένων, ο καπιταλισμός της εποχής μας συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ελληνικού, θεωρεί ότι δεν έχει ανάγκη κοινωνικών συμμαχιών για να επιβάλλει τη διαιώνιση της εξουσίας του. Πέρα από τις οικονομικές παραμέτρους κερδοφορίας του κεφαλαίου, η εκποίηση των δημόσιων υπηρεσιών κοινής ωφέλειας με την εκτόξευση των τιμών που θα φέρει για το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα, το τηλέφωνο κ.λπ. μετατρέποντας σε άχθος για εκατομμύρια Έλληνες την πρόσβαση ακόμη και στα πιο θεμελιώδη αγαθά του περασμένου αιώνα, είναι πολύ χαρακτηριστική ένδειξη της υπεροψίας της αστικής τάξης και της αδιαφορίας της για το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η πολιτική όμως οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε παρατεταμένη εποχή κοινωνικών συγκρούσεων, ανεξάρτητα από την έκβασή της. Όσο και αν η Αριστερά είναι πασιφανώς απροετοίμαστη πολιτικά και οργανωτικά για να μετατρέψει αυτή την εποχή συγκρούσεων σε εποχή κοινωνικών επαναστάσεων, οφείλει να κάνει ό,τι περισσότερο μπορεί και να φιλοδοξεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της εποχής. Σε τέτοιες ιστορικές περιόδους, οι διαθέσεις των μαζών αλλάζουν με εκπληκτική ταχύτητα και οι επαναστικές δυνατότητες που δημιουργούνται αφήνουν εμβρόντητους τους πάντες, ακόμη και τους ίδιους τους επαναστάτες. Και το ΚΚΕ διαλυμένο και ουσιαστικά ανύπαρκτο ήταν το 1940, αλλά μέσα από τις ανακατατάξεις της λαίλαπας της ναζιστικής γερμανικής Κατοχής έφτασε τέσσερα μόλις χρόνια αργότερα να έχει σύσσωμο το λαό στο πλάι του και να διεκδικεί με αξιώσεις την ίδια την εξουσία.
Το Φθινόπωρο και ο Xειμώνας που έρχονται παρουσιάζουν ομοιότητες με το φρικτό και ολέθριο Xειμώνα του 1941, τον πρώτο χρόνο της Κατοχής. Έτσι και τώρα απειλούνται εκατομμύρια κοινωνικά θύματα στη χώρα μας. Η προκληση για την Αριστερά είναι ιστορική.
