Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Εκτός από την οικονομική υπάρχει και η πολιτική κρίση

Οι κυβερνήσεις έγιναν άμεσοι υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου

Eμφραγμα στις αγορές από πολιτική ανεπάρκεια, ήταν το εύγλωττο πρωτοσέλιδο εφημερίδας την προηγούμενη βδομάδα. Φταίει η έλλειψη ηγετών λοιπόν για την κρίση, όπως κυριαρχεί στον Τύπο; Φταίνε οι πολιτικοί γιατί ακολουθούν τις αγορές ή μήπως γιατί δεν τις ακολουθούν; Oι ευρωπαίοι ηγέτες γιατί αργούν το ευρωομόλογο (για την πατρότητα της ιδέας τσακώνονται το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, αλλά και ο Συνασπισμός); Mήπως απλώς γιατί πήγαν …διακοπές;



του Γ. Ελαφρού




Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ πιο σύνθετη. Η κρίση έχει πολύ πιο βαθιές αιτίες, είναι δομικό, συστημικό αποτέλεσμα ενός καπιταλισμού ζόμπι, που κατασπαράσσει τη ζωντανή εργασία για να ανατροφοδοτεί την κερδοφορία του και δεν είναι βεβαίως παράγωγο κάποιας ασυνεννοησίας μεταξύ των πρωθυπουργών και των «αγορών». Παρόλ’ αυτά, η κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο, δεν είναι ένας σεισμός που μας βρήκε και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, είναι γέννημα ενός ταξικού εκμεταλλευτικού συστήματος, το οποίο εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη πολιτική. Απ’ αυτή την άποψη, είναι όντως η ώρα της πολιτικής. Κι επίσης, είναι η ώρα της αποκάλυψης της βαθιάς κρίσης του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, των αστικών κομμάτων και πολιτικών. Πραγματικά, βλέπουμε την «πολιτική πτώχευση» κομμάτων και ηγετών. Οι δημοτικότητες πέφτουν σαν μετοχές στο Χρηματιστήριο Αθηνών.

Η επιρροή του Ομπάμα έχει χλομιάσει, ενώ πρόσφατη δημοσκόπηση στη Γαλλία κατέδειξε κάτι πρωτοφανές: Οι Γάλλοι προτιμούν τη Μέρκελ (αν είναι δυνατόν!) από το Σαρκοζί για την αντιμετώπιση της κρίσης, με 46% έναντι 33%. Ο γάλλος πρόεδρος βρίσκεται πίσω και από τον Ομπάμα. Στην ίδια την Γερμανία, η Μέρκελ δεν τα πάει και τόσο καλά… Για να μην μιλήσουμε για τον Γ. Παπανδρέου και τους υπουργούς της ελληνικής κυβέρνησης, που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο για να μην γιουχαϊστούν από οργισμένους. Αλλά αυτοί είπαμε, τους φτύνουν και κάνουν πως βρέχει…

Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν υπήρχε τόσο μεγάλη απόσταση της κυρίαρχης πολιτικής με τα εκατομμύρια των εργαζομένων, τόσο μεγάλη απονομιμοποίηση των κυβερνήσεων και των μεγάλων κομμάτων. Ειδικά στην Ελλάδα, η αμφισβήτηση έχει κτυπήσει «κόκκινο». Η μαζική αυτή διαφοροποίηση δεν είναι μόνο προς τα αριστερά και πολύ περισσότερο δεν είναι σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Κυριαρχεί και η απογοήτευση, η αντιπολιτική στάση, ο ατομισμός ή το κλείσιμο σε μικρές ομάδες συμφερόντων, ακόμα και η ακροδεξιά αντίδραση, που σηκώνει κεφάλι σε όλη την Ευρώπη. Παρόλ’ αυτά, διαμορφώνεται ένα πεδίο ελπιδοφόρας παρέμβασης της ανατρεπτικής και επαναστατικής Αριστεράς για τη χειραφέτηση των εργαζομένων.

Η κυρίαρχη πολιτική είναι βαθιά ένοχη για τον κοινωνικό Αρμαγεδδώνα που πλήττει το λαό. Διαμόρφωσε το πλαίσιο, από τη δεκαετία του ’90, για την αποχαλίνωση (και θεσμική) των αγορών και του διεθνούς κεφαλαίου. Εξελίχθηκε παραπέρα από πολιτικό εκφραστή των συνολικών συμφερόντων του κεφαλαίου, που λαμβάνει υπόψη την πολιτική και κοινωνική ενσωμάτωση του λαού, σε άμεσο υπηρέτη, διεκπεραιωτή και συνέταιρο του επιχειρηματικού υπερκράτους, που κάνει πραγματικά κουμάντο, μέσω των τεράστιων πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων, των ΜΜΕ και των αγορών. Είναι αυτοί που έβαλαν τους (λ)οίκους εκτίμησης (βλέπε Στάνταρντ εντ Πουρς) να φυλάνε τα πρόβατα. Η πολιτική αγοράστηκε άμεσα από το κεφάλαιο, όπως αποκάλυψε η ιστορία της Ζίμενς - μίζενς στην Ελλάδα (και των άλλων μιζών, όπως π.χ. στους εξοπλισμούς) αλλά και η δουλικότητα των κυβερνητικών βουλευτών στα κελεύσματα των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Στις ΗΠΑ, το 79% όσων βουλευτών ή γερουσιαστών δεν κατάφεραν να επανεκλεγούν μετά το 1998, έχουν προσληφθεί ως λομπίστες μεγάλων εταιρειών!

Και σήμερα τα αστικά πολιτικά κόμματα ακολουθούν όλα μαζί (δεξιά, κεντροαριστερά κ.λπ.) τον αυτόματο πιλότο των περικοπών, του κτυπήματος της μισθωτής εργασίας, του ξεθεμελιώματος των κοινωνικών δικαιωμάτων και υπηρεσιών. Όπως ο Μπερλουσκόνι που προχωρά άρον άρον σε περικοπές 45 δισ. ευρώ μέσα σε δύο χρόνια. Βουλιάζουν στην ανυποληψία γιατί δεν έχουν κανένα θετικό όραμα για το μέλλον.

Αντίθετα οδηγούν σε τρομερό άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ του προκλητικού πλούτου και της αβάσταχτης φτώχειας. Στη Μεγάλη Βρετανία, όπως σημειώνει ο Τ. Φωτόπουλος στη χθεσινή Ελευθεροτυπία, «η ανισότητα έχει πάρει διαστάσεις Βικτωριανής εποχής, με το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού να είναι 100 φορές πλουσιότερο από το φτωχότερο 10%!». Εξηγεί κάτι αυτό για την κοινωνική έκρηξη που συγκλόνισε το Λονδίνο και άλλες μεγάλες αγγλικές πόλεις την προηγούμενη βδομάδα; Εκεί όπου το σύστημα διαμορφώνει κοινωνικές χωματερές μέσα στις ίδιες τις μητροπόλεις του; Τι σημαίνουν για τη σταθερότητα του δικομματισμού οι 820.000 επίσημα άνεργοι (στην πραγματικότητα πάνω από ένα εκατομμύριο) στην Ελλάδα;

Ποια είναι η απάντηση του συστήματος σε αυτή τη βαθιά κρίση και αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής; Αποκαλυπτική η στάση των κοινοβουλευτικών κομμάτων στη Βρετανία, όπου όλα βγήκαν και καταδίκασαν τις βίαιες αντιδράσεις των περιθωριοποιημένων και νεόπτωχων, χωρίς την παραμικρή αναφορά στις κοινωνικές αιτίες τους. Αντί να μιλήσουν για τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, επικεντρώθηκαν στη μείωση των κρατικών δαπανών για αστυνόμευση! Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον χαρακτήρισε τα επεισόδια απλή εγκληματικότητα και λέει ότι όσοι πήραν μέρος στα επεισόδια θα πληρώσουν. Στο λίκνο του κοινοβουλευτισμού, τη Βρετανία, προανήγγειλε τη χρήση σφαιρών από καουτσούκ, κανονιών νερού, ακόμα και του στρατού! Να λοιπόν η απάντηση: Kοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός, αστυνομικό κράτος, προσπάθεια οχύρωσης απέναντι στις «επικίνδυνες τάξεις» και στον εχθρό λαό. Μόνο που αυτή η απάντηση θα βαθύνει την εχθρότητα της κυρίαρχης πολιτικής προς τα λαϊκά στρώματα.

Ώρα πολιτικής λοιπόν. Ώρα εργατικής, αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής πολιτικής, από μια άλλη, από μια νέα Αριστερά, που δεν θα είναι η αριστερή εκδοχή του υπάρχοντος συστήματος και ενός ξεφτισμένου κοινοβουλευτισμού, αλλά η τάση που καταργεί το υπάρχον. Που θα μπορέσει να επανενωθεί με το σώμα της, τη σύγχρονη εργατική τάξη και το σκοπό της, την κομμουνιστική διεθνιστική απελευθέρωση. Που θα πρωτοστατήσει στη μάχη ενάντια στην πτώχευση και την εξαθλίωση του λαού, με ένα ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, με μετωπική λογική, σε σύνδεση με το στόχο της ανατροπής του συστήματος. Που θα επανιδρύσει την πολιτική, όχι ως τέχνη χειραγώγησης των μαζών, αλλά ως απελευθερωτική δράση των εκατομμυρίων.