Οξύνει τους ταξικούς φραγμούς ο νόμος πλαίσιο για τα ΑΕΙ
Mόνο καταμεσής του Αυγούστου μπορούσε να περάσει ο νόμος - έκτρωμα που ψήφισε στη Βουλή ο νεοφιλελεύθερος συρφετός ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Ακροδεξιάς και Ντόρας! Πρόκειται για ένα σκοταδιστικό νόμο που συνταιριάζει τις πιο αντιδημοκρατικές, αυταρχικές παραδόσεις του παρελθόντος με την πλήρη υποταγή στην αγορά που θα αποφασίζει στο εξής για τη χρηματοδότηση κι επομένως για την ίδια την ύπαρξη τμημάτων και σχολών.
Ο νέος νόμος πλαίσιο πάνω απ’ όλα όμως οξύνει σε πρωτοφανές επίπεδο για τις τελευταίες δεκαετίες τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση. Πετάει έξω τα παιδιά της εργατικής τάξης από την τριτοβάθμια εκπαίδευση με πολλούς τρόπους.
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Αρχικά με τους χρονικούς περιορισμούς που θέτει στη φοίτηση. Στη συνέχεια με την καθιέρωση διδάκτρων στον δεύτερο και τρίτο κύκλο σπουδών. Και τέλος μέσω του περιορισμού της δημόσιας χρηματοδότησης που θα θέσει υπό αίρεση τις δαπάνες φοιτητικής μέριμνας και ακόμα την ύπαρξη πολλών σχολών. Ήδη, από Σεπτέμβρη αναμένονται σαρωτικές συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων που ως ζητούμενο θα έχουν την άμεση μείωση των δαπανών και αποτέλεσμα τη στέρηση του δικαιώματος στην παιδεία χιλιάδων νέων παιδιών από τα πιο φτωχά στρώματα.
Ο νόμος της Διαμαντοπούλου καταφέρνει επίσης τη φαλκίδευση του δημόσιου χαρακτήρα των σχολών και κατ’ επέκταση της δημόσιας παιδείας αναγκάζοντας τις σχολές να αναζητήσουν χορηγούς από τον ιδιωτικό τομέα. Τα προγράμματα σπουδών και τα ίδια τα μαθήματα κατ’ επέκταση θα αναπροσαρμοστούν έτσι ώστε να είναι συμβατά με τις ανάγκες της αγοράς και δη συγκεκριμένων επιχειρήσεων που μπορεί να αποτελέσουν δυνητικούς χρηματοδότες. Για εκείνα δε τα τμήματα που το περιεχόμενο των μαθημάτων τους δεν εφάπτεται με τις ανάγκες της ιδιωτικής οικονομίας και δεν πρόκειται ποτέ να έχουν την... τιμή να καθιερώσουν οι χορηγοί «επώνυμες έδρες» όπως προβλέπεται στο νόμο, αυτό που τα περιμένει είναι παρακμή και στο τέλος, κλείσιμο! Για να επιτευχθεί δε ο αναπροσανατολισμός των σχολών στην κατεύθυνση της πλήρους υπαγωγής τους στην ιδιωτική οικονομία καθιερώνεται το Συμβούλιο του Ιδρύματος στο οποίο αναθέτονται όλες οι διοικητικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες, πλην των ακαδημαϊκών, όπου τα 6 από τα 9 μέλη του (ως προς το παρόν) δεν θα προέρχονται από το εσωτερικό του Ιδρύματος.
Η επέλαση των ιδιωτών παρασέρνει και τις τελευταίες δημοκρατικές κατακτήσεις που είχαν απομείνει, όπως για παράδειγμα το (κουτσουρεμένο μετά το νόμο Γιαννάκου) άσυλο, που πλέον καταργείται οριστικά, προς δόξαν της καταστολής που ανεμπόδιστα πλέον θα διαβαίνει τις πύλες του Πολυτεχνείου, όπως έκανε η χούντα το 1973. Να το, λοιπόν, επιτέλους, το πολυσυζητημένο τέλος της μεταπολίτευσης! Το αντιδημοκρατικό παραλήρημα του νόμου - πλαίσιο κορυφώνεται με την κατάργηση των παραταξιακών ψηφοδελτίων, που οδηγεί στην παρανομία την πολιτική και κομματική ένταξη(!) και την εξαφάνιση στην πράξη της φοιτητικής συμμετοχής που συνέβαλλε στη λογοδοσία και τη διαφάνεια!
Το πανεπιστήμιο που επιδιώκουν να δημιουργήσουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ και Ντόρα σε αγαστή συνεργασία με το ΔΝΤ και την ΕΕ δεν είναι μόνο ταξικό, ιδιωτικό και αυταρχικό, είναι ταυτόχρονα και πανεπιστήμιο της αμορφωσιάς και της παπαγαλίας. Η θέσπιση των κύκλων σπουδών και η αντιστοίχηση των μαθημάτων σε πιστωτικές μονάδες (60 κατ’ έτος) αποστεώνει την παρεχόμενη μόρφωση εγκλωβίζοντάς την σε ένα κυνήγι πιστωτικών μονάδων μέχρι να συμπληρωθεί ο μαγικός αριθμός. Και τότε το πτυχίο δεν θα ανταποκρίνεται σε μια βαθιά γνώση του επιστημονικού αντικειμένου αλλά στην τυπική κατάρτιση και την απόκτηση δεξιοτήτων με υψηλή ζήτηση στην αγορά. Βοϊδοσχολές θα κάνουν με άλλα λόγια τα πανεπιστήμια, κατ’ εικόνα και ομοίωση της αθλιότητας του χειμαζόμενου ιδιωτικού τομέα. Εποχή που βρήκαν κι αυτοί να αναγορεύσουν ως πρότυπο την ιδιωτική οικονομία... Κι αυτά, να σημειωθεί, με τη σφραγίδα της ΕΕ και των οδηγιών της Μπολόνια.
Βαρύς είναι ο πέλεκυς που θα πέσει και στη λαοθάλασσα των διδασκόντων. Η καθιέρωση τριών αντί για τεσσάρων βαθμίδων καθηγητών και παράλληλα η συνεχής αξιολόγησή τους (κάθε πέντε χρόνια) θα υποβαθμίσει όχι μόνο τα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματά τους αλλά ταυτόχρονα θα νεκραναστήσει και τον αυταρχισμό της έδρας.
Τα παραπάνω υπογραμμίζουν πως πρόκειται για ένα βαθιά αντιδραστικό και οπισθοδρομικό κατασκεύασμα που επιχειρεί να ανατρέψει εκ βάθρων τον χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Με βάση τα λόγια της ίδιας της υπουργού, 18 μήνες προετοιμασίας απαιτήθηκαν για να φτιαχτεί αυτός ο νόμος, στον οποίο δήλωσαν υποταγή όλες οι πτέρυγες της αστικής τάξης μέσα στη Βουλή. Από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μέχρι της Δεξιάς, του ΛΑΟΣ και της Ντόρας, γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων τους ακόμα και τις συνταγματικές παραβιάσεις που διαπιστώθηκαν με βάση τη γνωμοδότηση του επιστημονικού συμβουλίου της Βουλής. Επάνω δηλαδή στο πιο νεοφιλελεύθερο και αντιδημοκρατικό νόμο για την παιδεία δημιουργήθηκε η πιο σαρωτική συναίνεση που έχει υπάρξει στη Βουλή, λειτουργώντας παράλληλα και ως τροχιοδεικτική βολή για σενάρια κοινοβουλευτικής χούντας που δουλεύονται στο παρασκήνιο προκειμένου να επιβληθεί ο νέος ολοκληρωτισμός. Η ψήφιση του νόμου - πλαίσιο ήταν επομένως σημείο - σταθμός για την αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος. Το γεγονός όμως ότι αυτός ο νόμος ψηφίστηκε από τα τέσσερα πέμπτα της Βουλής δεν υπογραμμίζει τη νομιμοποίησή του ούτε εγγυάται την εφαρμογή του! Σημείο αδυναμίας και όχι υπεροχής τους είναι ότι επέβαλαν σε όλους τους βουλευτές –πλην της Αριστεράς– να σηκώσουν τα χέρια τους σαν στρατιωτάκια...
Σε αυτό το πλαίσιο η μάχη για την ανατροπή του, όπως συνέβη, για παράδειγμα, με το νόμο 815 (που κι αυτός ψηφίστηκε σε θερινό τμήμα της Βουλής το 1978), αναδεικνύεται σε μια από τις κρισιμότερες μάχες του τελευταίου χρονικού διαστήματος, που αφορά όλη την κοινωνία κι όχι μόνο το χώρο της εκπαίδευσης. Τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια που έχουν οριστεί για τις 1 και 8 Σεπτέμβρη μπορούν να αποτελέσουν ένα πρώτο πλήγμα στην κυβέρνηση.
