Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα μεγαλύτερης σε έκταση ανάλυσης που ολοκληρωμένη βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.contra-xreos.gr
Γιατί τα δεινά του ελληνικού λαού συγκινούν τόσο τη κοινή γνώμη στην Ευρώπη; Και γιατί, μέρα με τη μέρα, αυτή η όλο και πιο διάχυτη και βαθειά συγκίνηση μεταβάλλεται σε θέληση για δράση, για να κάνεις κάτι που να δείχνει την αλληλεγγύη σου στον ελληνικό πληθυσμό;
του Γιώργου Μητραλιά
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: Tο ελληνικό δράμα συγκινεί ή και εξεγείρει τους ανθρώπους επειδή δεν γίνεται αντιληπτό ως κάτι το εξωτερικό σε σχέση με τις έγνοιες τους, ως μια ειδική περίπτωση, μια εξαίρεση του κανόνα. Με λίγα λόγια, επειδή αντιμετωπίζεται ως αυτό που ήταν πάντα, από την αρχή του, μια περίπτωση/τεστ που εφευρέθηκε και επιβλήθηκε με το ζόρι από τους «από πάνω» για να πειραματιστούν και να μετρήσουν πάνω στα ελληνικά πειραματόζωα τις αντοχές και τις αντιστάσεις των θυμάτων των πολιτικών τους λίγο πριν τις γενικεύσουν σε ολάκερη την Ευρώπη! Δεν είναι λοιπόν έκπληξη ότι ο παραλληλισμός ανάμεσα στην Ελλάδα των ημερών μας και στην Ισπανία του 1936 πέτυχε διάνα και υιοθετείται από τόσους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς στην Ευρώπη. Η αντίσταση του ελληνικού λαού το 2012 γίνεται φράγμα στην επέκταση της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στο κόσμο της εργασίας στην Ευρώπη, ακριβώς όπως η αντίσταση των λαών του ισπανικού κράτους εμπόδιζε το 1936 την επέκταση της φαιάς πανούκλας –και την έκρηξη του πολέμου– παντού στην Ευρώπη και στο κόσμο! Αν υποχωρήσει τώρα το ελληνικό ανάχωμα, τότε σύντομα θα πλημμυρίσει σχεδόν όλη η ευρωπαϊκή πεδιάδα... Το ότι υπάρχουν όλο και περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες, εργατικά συνδικάτα, πολιτικοί σχηματισμοί και κοινωνικά κινήματα που αντιλαμβάνονται το ελληνικό δράμα ως εμβληματικό γεγονός μιας νέας ιστορικής εποχής του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αποτελεί κάτι εντελώς πρωτόγνωρο με πάρα πολύ σημαντικές συνέπειες. Πράγματι, αυτό σημαίνει ότι γυρνάει ο άνεμος σε αυτή την Ευρώπη παρά και ενάντια στην, στηριζόμενη τα μεγάλα ΜΜΕ, επίσημη προπαγάνδα που συνεχίζει να διαλαλεί (εδώ και δυο χρόνια!) ότι «για όλα φταίνε αποκλειστικά και μόνον οι Έλληνες». Όμως, σημαίνει κυρίως ότι υπάρχουν πια όλο και πιο μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών που είναι πρόθυμα, αν όχι έτοιμα, να προσδώσουν στα αισθήματα αλληλεγγύης τους προς τον ελληνικό λαό νέο νόημα και περιεχόμενο: Eκείνο που κάνει την ελληνική αντίσταση στη καπιταλιστική βαρβαρότητα να είναι το προχωρημένο φυλάκιο μιας πιο οικουμενικής κοινής πάλης, που τους αφορά άμεσα επειδή είναι η δικιά τους πάλη ενάντια στις ίδιες πολιτικές του ίδιου ταξικού εχθρού!
Το συμπέρασμα βγάζει μάτια: Yπάρχουν πια συγκεντρωμένα τα συστατικά για να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε στην Ευρώπη ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό και ταυτόχρονα ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζουν οι ηγεσίες της ΕΕ. Όμως, θα ρωτήσουν, για τι κίνημα μιλάμε; Ποιο θα μπορούσε να είναι το εύρος και η διάρκειά του, οι δομές και η ριζοσπαστικότητά του;
Καταρχάς, εκτιμούμε ότι αυτό το κίνημα θα μπορούσε και θα έπρεπε να οικοδομηθεί στη βάση των ακόλουθων θεμελιωδών χαρακτηριστικών: Nα είναι ευρωπαϊκό, δηλαδή να εκτείνεται σε όλη την ήπειρό μας, να είναι ενωτικό, «πολύπλευρο», μαζικό, μακράς πνοής και να διαθέτει σταθερές δομές στη βάση των κοινωνιών μας (αυτοδιαχειριζόμενες και δικτυωμένες επιτροπές βάσης).
H ελληνική κρίση και η μάχη του ελληνικού λαού προσφέρουν, εντελώς φυσικά, το κεντρικό αίτημα και σύνθημα του ευρωπαϊκού κινήματος: Άρνηση και καταγγελία του χρέους που δεν είναι δικό μας χρέος και ολοκληρωτική άρνηση των μέτρων και των σχεδίων λιτότητας. Και όλα αυτά υπό την εξαιρετικά ηθική σκέπη της θεμελιώδους έννοιας της «κατάστασης ανάγκης» του διεθνούς δικαίου που επιβάλλει ότι η ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών των ανθρώπινων όντων έχει απόλυτη προτεραιότητα έναντι της ικανοποίησης των πιστωτών. Στην παρούσα κατάσταση της διαρκώς εντεινόμενης πόλωσης ανάμεσα σε εκείνους που πρεσβεύουν την υποταγή στη λιτότητα στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους και σε εκείνους που απορρίπτουν κατηγορηματικά αυτό τον εκβιασμό, αυτά τα δύο αιτήματα/συνθήματα θα επαρκούσαν κατά πολύ τουλάχιστον για το ξεκίνημα αυτού του ευρωπαϊκού κινήματος. Και αυτό καθώς μάλιστα ο καθένας (κοινωνικό κίνημα, συνδικάτο, πολιτική δύναμη ή απλό άτομο) θα ήταν ελεύθερος στο εσωτερικό αυτού του κινήματος να υπερασπιστεί και να προτείνει τις δικές του αντιλήψεις για το περιεχόμενο και τη μορφή των αγώνων υπό τον όρο, φυσικά, ότι συμμερίζεται και υπερασπίζεται τα δυο προαναφερθέντα κεντρικά αιτήματα.
Είναι ευνόητο ότι η αποδοχή ενός τόσο λιτού προγραμματικού πλαισίου εμπεριέχει ρίσκα και κινδύνους για την ανάπτυξη αυτού του κινήματος. Ωστόσο, αυτά τα ρίσκα πρέπει να τα αποδεχτούμε και να τα επωμιστούμε συνειδητά, μιας και αυτό που έχει σήμερα τη μεγαλύτερη σημασία είναι να υπάρξει το συντομότερο δυνατό η πλατύτερη δυνατή συσπείρωση κάθε λογής δυνάμεων πίσω από την ξεκάθαρη και κατηγορηματική απόρριψη των πολιτικών λιτότητας της ευρωπαϊκής αντίδρασης. Αυτή η μέγιστη συσπείρωση επιβάλλεται από την κατεπείγουσα ανάγκη να κάνει την εμφάνισή της σε ευρωπαϊκό επίπεδο μια μαζική δύναμη, ικανή να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στον τόσο ρονταρισμένο, οργανωμένο, έμπειρο, συντονισμένο, υπεροπλισμένο και κυρίως αποφασισμένο να ξεμπερδεύει με τη πλέμπα κοινό ταξικό μας εχθρό.
Ιδού λοιπόν μια πρώτη σκιαγράφηση ενός σχεδίου που αφορά την επείγουσα ανάγκη να οικοδομηθεί και να αναπτυχτεί στην Ευρώπη η απάντηση των «από κάτω» στον πόλεμο που τους έχει κηρύξει η Ιερά Συμμαχία της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου. Η συζήτηση ξεκίνησε. Ας περάσουμε στις πράξεις...
