του Κωστή Νάγια
Δεν είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που
έχουμε συνένωση τμημάτων ενός ιστορικού ρεύματος, καθώς στο εγχείρημα του
ΣΥΡΙΖΑ είχαμε μια μερική –και πολύ πρόσκαιρη όπως αποδείχτηκε με τη ΔΗΜΑΡ–
επανένωση της διάσπασης του ΚΚΕ εσωτερικού το 1986. Η ενότητα του ΚΚΕ (μ-λ) και
του Μ-Λ ΚΚΕ θα δοκιμαστεί στην πράξη και θα αποδειχτεί αν πρόκειται για μια
πρόσκαιρη εκλογική συγκόλληση που θα ξεφουσκώσει μετά από τις εκλογές –όπως του
Μ-Λ ΚΚΕ και της Α/συνέχειας το 2000– ή για μια βαθύτερη πολιτική προσέγγιση.
Σε κάθε περίπτωση, η συμμαχία των δύο οργανώσεων θα
κριθεί από το αν αποτελεί μια απάντηση στις σημερινές ανάγκες της εργατικής
τάξης από τη σκοπιά του αύριο ή αν απλά αποτελεί μια ενότητα περιχαράκωσης
βασισμένη στα διλήμματα του χθες. Το Μ-Λ ΚΚΕ είναι αλήθεια ότι επιμένει τις
τελευταίες δεκαετίες σύμφωνα με τη δική του δογματική λογική στην ενότητα μόνο
της «πραγματικής Αριστεράς» –όπως λέει– στην οποία ανήκουν ρεύματα αποκλειστικά
μαοϊκών/σταλινικών καταβολών και συγκεκριμένα που προέρχονται από τη διάσπαση
της «συνεπούς» Αριστεράς της ΟΜΛΕ: H Α/συνέχεια, και τα δύο μ-λ. Το ΚΚΕ (μ-λ)
είχε απορρίψει μια ενότητα σε τέτοια βάση στο παρελθόν. Γίνεται φανερό ωστόσο
ότι η κρίση αλλάζει τα δεδομένα, ειδικά όταν και οι δύο οργανώσεις από την αρχή
της κρίσης έχουν δείξει μεγάλη αμηχανία και έχουν υποτιμήσει τον ιστορικό και
δομικό χαρακτήρα της.
Χαρακτηριστικό αυτής της υποτίμησης είναι πως όταν ο
ίδιος ο Παπανδρέου έδινε στις δημοτικές εκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος για
την έγκριση ή όχι των μέτρων του Mνημονίου, το ΚΚΕ (μ-λ) είχε κολλήσει ακόμα
στη γραμμή της «αποχής από τις κάλπες του ...Καλλικράτη». Η διακήρυξη της
Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία που συγκρότησαν οι δύο
οργανώσεις έχει καθαρά εκλογικό χαρακτήρα, κάτι που φαίνεται από το χαρακτήρα
της πολεμικής που ασκείται στις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς. Οι δύο
οργανώσεις απορρίπτουν κάθε άμεση πολιτική ρήξης και ανατροπής, κάθε μεταβατικό
αντικαπιταλιστικό αίτημα ως αποπροσανατολιστικό και ρεφορμιστικό. Μάλιστα, για
την καλλιέργεια εντυπώσεων αποδίδουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θέσεις του Συνασπισμού,
όπως το ευρωομόλογο. Με τον τρόπο αυτό ωστόσο περιχαρακώνονται και
περιορίζονται σε μια παθητική γραμμή άμυνας «να σώσουμε οτιδήποτε κι αν
σώζεται», που παρά το αξιόμαχο και τις επαναστατικές διαθέσεις των αγωνιστών
τους, δεν κινείται σε γραμμή ανατροπής, αλλά πιο δεξιόστροφα και από τις
αναλύσεις του ΚΚΕ, με μόνο στόχο μια αξιοπρεπή εκλογική καταγραφή.
