Πλανόδιος Αριστερός, Αντώνης Κασίτας,
Στην αίθουσα τέχνης Μέδουσα παρουσιάζει τη νέα δουλειά της η
εικαστικός Μαρία Βλαντή. Πρόκειται για γλυπτά μεγάλων διαστάσεων – περίπου δύο
μέτρων ύψος το καθένα, δουλεμένα σε πηλό. Τα γλυπτά στέκουν στο χώρο κάθετα και
επιβλητικά, σχεδόν σαν κολώνες, δημιουργώντας ένα ενιαίο σύνολο. Όπως η ίδια
μας είπε: «Με ενδιαφέρει το ένα έργο να αλληλοσυμπληρώνεται από το άλλο, σαν
αυτό να είναι αναγκαίο για την ίδια τους την ύπαρξη».
Παρατηρώντας τα έργα της, δίνεται η εντύπωση ότι η Βλαντή
δεν έχει σκοπό να «περιγράψει» κάτι συγκεκριμένο. Τα γλυπτά της, ενώ έχεις την
αίσθηση ότι παραπέμπουν στο ανθρώπινο στοιχείο, θα μπορούσαν να είναι και
κολώνες ή κορμοί δένδρων. Αισθάνεσαι παρατηρώντας τα ότι σκόπιμα αφήνεται ο
θεατής ελεύθερος, χωρίς περιγραφικούς περιορισμούς, να κινητοποιήσει τη φαντασία
και το συναίσθημά του. Να ερμηνεύσει και να πλησιάσει τα έργα με τους δικούς
του κώδικες σκέψης.
«Με γοητεύει το απροσδιόριστο και διφορούμενο, βασικά
στοιχεία της αφηρημένης τέχνης», εξηγεί η ίδια και τονίζει πως τα γλυπτά της
απαλλαγμένα από το αφηγηματικό στοιχείο, θέλει να περικλείουν τις δικές της
σταθερές αξίες που συνθέτουν την προσωπικότητά της και την άποψή της για τη ζωή
και τον κόσμο.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που παρατηρεί κανείς είναι οι
επιφάνειες των γλυπτών. Στα χρώματα του μαύρου, του λευκού και της ώχρας, αλλού
είναι χαραγμένα αλλού φέρουν γραφές ή κάπου κάπου είναι σαν να ξεφλουδίζουν ή
να ανοίγουν, αφήνοντας να προβάλουν από μέσα τους τα καθαρά τους μέρη.
Είναι το νέο που βγαίνει απ’ το παλιό ή συμβολικά η
αναζήτηση του βάθους και της ουσίας των πραγμάτων;
Πιστεύει κανείς πως σκόπιμα η καλλιτέχνις αφήνει το θεατή να
δώσει τη δική του ερμηνεία και πως αυτό είναι τελικά ένα πολύ ενδιαφέρον
στοιχείο αυτής της έκθεσης.
Η Μαρία Βλαντή, είναι ένας βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος.
Από την αρχή της μεταπολίτευσης, δούλεψε στην Καισαριανή, ήταν η υπεύθυνη
δημοτική σύμβουλος σε θέματα πολιτισμού και συμμετείχε στη δημιουργία του
σωματείου κεραμιστών. Σήμερα τη συναντά κανείς σε όλες τις διαδηλώσεις και τις
κινητοποιήσεις, να αντιστέκεται, να αγωνιά και να μάχεται γι’ αυτό που η ίδια
θεωρεί δίκιο. Συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία αντιμνημονιακών
καλλιτεχνικών ομάδων, με προβληματισμό και δράσεις μέσα σε συλλογικότητες που συμμετέχει
ενεργά και πιστεύοντας ότι αν ο καλλιτέχνης θέλει να είναι πρωτοπόρος, οφείλει
να μάχεται και στο κοινωνικό πεδίο.
Ο δρόμος είναι κι αυτός μια πηγή έμπνευσης. Ανένταχτη της
Αριστεράς, σκέφτεται και προβληματίζεται για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας,
στέκεται κριτικά και αγωνιά για το κίνημα και καταθέτει τη δική της σκέψη για
τα κόμματα της Αριστεράς.
«Η άποψή μου για την Αριστερά σήμερα είναι πως δεν έχει την
ικανότητα να εκπληρώσει τον πρωτοπόρο ρόλο που γι’ αυτόν θα έπρεπε να ήταν
ταγμένη. Είναι μια Αριστερά ανεπαρκής. Τώρα, όπου όλη η κοινωνία καταρρέει,
όπου χάνονται όλες οι σταθερές μας και οι κατακτήσεις αιώνων, η Αριστερά
μοιάζει με το μύωπα που δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει το τοπίο μπροστά του. Είναι
πρωτοφανές, ο λαός πολύ συχνά να την ταρακουνάει αλλά αυτή μην καταλαβαίνει
τίποτα.
Όλοι ξέρουμε τι θα γινόταν αν μπορούσαν τα μέρη της να
έρθουν σε μια συνεννόηση και πόσο θα άλλαζε το τοπίο σε όλα τα επίπεδα.
Παρακολουθώ πως γίνονται προσπάθειες από μέρη της Αριστεράς για μια στοιχειώδη
συνεννόηση. Ξέρω πως αυτό είναι δύσκολο και βασανιστικό, αλλά νομίζω πως όποιες
δυνάμεις πιστέψουν πραγματικά σε αυτήν την αναγκαιότητα, στο τέλος θα το
καταφέρουν και θα έχουν με το μέρος τους όλο τον λαό».
Τέχνη και πολιτική βαδίζουν χέρι χέρι στη ζωή, όπως είναι το
πρέπον.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 21 Aπριλίου στην αίθουσα
τέχνης Μέδουσα, Ξενοκράτους 7 στο Κολωνάκι.
