Στις εκλογές της περασμένης Κυριακής τρία σχήματα που
κινούνται στον νεοφιλελεύθερο χώρο κατέγραψαν για πρώτη φορά στην ιστορία των
εκλογικών αναμετρήσεων, σημαντική παρουσία στο εκλογικό σώμα. Η ΔΗΣΥ της Ντ.
Μπακογιάννη, η Δημιουργία Ξανά του Θ. Τζήμερου και η ΔΡΑΣΗ του Στ. Μάνου,
συγκέντρωσαν όλοι μαζί 6,5%. Το ποσοστό που αναμφισβήτητα είναι αξιοσημείωτο,
εκφράζει την παρουσία στην ελληνική κοινωνία ενός ρεύματος που πιο καθαρά και
με πιο ολοκληρωμένο τρόπο από κάθε άλλη φορά, θεωρεί πως το πλήρες ξεχαρβάλωμα
κάθε έννοιας κοινωνικής προστασίας, κράτους πρόνοιας, εργατικής νομοθεσίας
είναι επιτακτική ανάγκη, προκειμένου να προστατευθεί η επιχειρηματικότητα και
να προωθηθεί η ανάπτυξη.
του Μάκη Βάσιλα
Πάνω βέβαια από τα πτώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας,
αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια που δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία.
Εξάλλου, στο σχετικό διάγραμμα καμπυλών που κάθε πρωτόγονος νεοφιλελεύθερος
έχει σαν ευαγγέλιο, δεν παραμετροποιείται η ανθρώπινη δυστυχία, ενώ και στις
λίγες περιπτώσεις που ίσως αυτό συμβαίνει, είναι ένας ακόμα δείκτης πλάι σε
δεκάδες άλλους πιο σημαντικούς για τα πιράνχας της αγοράς.
Η σχετική τους επιτυχία ασφαλώς και ως ένα βαθμό ήταν
αναμενόμενη, καθώς εδώ και δεκαετίες καλλιεργείται με σχεδιασμένο τρόπο στην
ελληνική κοινωνία το υπόστρωμα πάνω στο οποίο οι κήρυκες της παντοδυναμίας και
της ιερότητας των αγορών σπέρνουν το τυφλό και γεμάτο μίσος για ο,τιδήποτε
ανθρώπινο. «Δεν φταις εσύ, το κράτος φταίει, άλλαξέ το», λέει στο κεντρικό της
σύνθημα η ΔΗΣΥ, «πολιτική χωρίς πολιτικούς» λέει η Δημιουργία Ξανά.
Οι θέσεις τους χαρακτηρίζονται από τη γνωστή συνταγή που οι
απανταχού ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού στον κόσμο ακολουθούν. Η αγορά υπέρ
άνω όλων. Κάθε τι που προσπαθεί έστω να τη ρυθμίσει θα πρέπει να τσακιστεί.
Απολύσεις τετρακοσίων χιλιάδων από το Δημόσιο λέει ο Μάνος, χρηματοδότηση της
εκπαίδευσης με το κουπόνι παιδείας λέει η Ντόρα. Τους ξεπερνάει ο Τζήμερος
έχοντας και τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου, προτείνοντας ολοκληρωτικού τύπου
θέσεις όπως απαγόρευση των διαδηλώσεων στους δρόμους και κομμάτων που έχουν στο
καταστατικό τους θέσεις ύποπτες για την ανατροπή του καθεστώτος, συνεχίζοντας
έτσι τις καλύτερες παραδόσεις των φιλελεύθερων στην Ελλάδα από την εποχή
Βενιζέλου και το «ιδιώνυμο» κατά των κομμουνιστών.
Η καθημερινή προβολή τους από τα καθεστωτικά ΜΜΕ αλλά κυρίως
η προβολή της ουσίας των αντιλήψεών τους ως των πλέον φιλικών για το κεφάλαιο
και το πολιτικό του προσωπικό, είναι επομένως εύλογη.
Αναλόγως εύλογη είναι και η προσπάθεια των αστικών μέσων να
διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για κοινή εμφάνισή τους σε επόμενη εκλογική αναμέτρηση
ως το πραγματικό αντίπαλο δέος στην άνοδο της Αριστεράς. Απέναντι στη
διαφαινόμενη ανάπτυξη των αγώνων των εργαζόμενων, χρειάζεται για το καθεστώς
μια φιλική δύναμη επιθετικής υπεράσπισης του καθεστώτος και των ιερών και οσίων
της αγοράς και των αφεντικών. Ο νεοφιλελευθερισμός άλλωστε αποτελεί το ιδανικό
ιδεολογικό περίβλημα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας.
