Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου είναι αλήθεια πως υποβίβασε πολλούς επίδοξους «δημάρχους» και περιόρισε πολλές πρωθυπουργικές φιλοδοξίες. Στην περίπτωση του Γ. Καρατζαφέρη ωστόσο το χτύπημα ήταν διπλό. Ο καλπονοθευτικός νόμος του στέρησε τη δυνατότητα για ακόμη μια θητεία του ΛΑΟΣ ως «κλητήρα» του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι εκτός Βουλής τον άφησε η αφάνταστη αμετροέπεια, ο καιροσκοπισμός και οι απανωτές πολιτικές πιρουέτες και κωλοτούμπες.
του Μάκη Γεωργιάδη
Το τελικό αποτέλεσμα και το 2,9% που τελικά έλαβε ο ΛΑΟΣ μόνο ως συντριπτική πολιτική ήττα μπορεί να χαρακτηριστεί. Καταποντισμός και συντριβή σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες και λεηλασία των ψηφοφόρων του σε σχέση με τις εκλογές του 2009. Η συμπαγής και αυθεντική ακροδεξιά πολιτική της της Χρυσής Αυγής και η αντιμνημονιακή ρητορεία της λαϊκής δεξιάς του Π. Καμμένου αλίευσαν εύκολα ψήφους από τη δεξαμενή ενός κόμματος με απολύτως καιροσκοπικό και ευμετάβλητο προφίλ. Μοιραία οι περίπου 360.000 ψήφοι του 2009 και το 5,63% κατρακύλησαν και ο ΛΑΟΣ απόλεσε σχεδόν το 50% σε ψήφους και ποσοστά για να καταλήξει στις 180.000 ψήφους και στο 2,9%.
Βεβαίως το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη κατέγραψε τα σημαντικότερα ποσοστά του και πάλι σε εργατικές και λαϊκές και υποβαθμισμένες περιοχές και περιφέρειες όπως η Β’ Πειραιά, η περιφέρεια Αττικής ή η Β’ Θεσσαλονίκης. Περιοχές οι οποίες ανέδειξαν με σημαντικότατα ποσοστά και τα ψηφοδέλτια της Χρυσής Αυγής υπογραμμίζοντας έτσι με δραματικό τρόπο ότι ο ακροδεξιός πολιτικός λόγος, αν και οι δύο δυνάμεις σίγουρα ούτε ταυτίζονται ούτε αθροίζονται, αποκτά συνεχώς αυξανόμενη και ανησυχητικά σημαντική επιρροή σε αμιγή εργατικά, κατώτερα και μικροαστικά μεσαία στρώματα. Από αυτήν την άποψη, το γεγονός ότι δεν μπήκε στη Βουλή εξαιτίας ενός ληστρικού νόμου δεν σημαίνει αυτομάτως την ανάσχεση αυτής της επιρροής. Σίγουρα τη δυσκολεύει, αλλά δεν την καταβαραθρώνει.
Αν ωστόσο σε κάποιους λείπει πολύ η παρουσία του ΛΑΟΣ και του Γ. Καρατζαφέρη από τη νέα Βουλή, αυτοί είναι οι άλλοτε μνημονιακοί εταίροι και συνολικά το αστικό σύστημα εξουσίας. Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που ο ΛΑΟΣ κλήθηκε να παίξει το ρόλο της «συγκολλητικής ουσίας» στο αστικό πολιτικό φάσμα και να συγκροτηθεί η κυβέρνηση Παπαδήμου με τη συμμετοχή στο υπουργικό συμβούλιο ό,τι πιο ακραίου διέθετε το κόμμα. Οι καλπάζουσες φιλοδοξίες και ο καιροσκοπισμός Καρατζαφέρη οδήγησαν σε μια φανερά βιαστική επιλογή πρόσκαιρης διάσωσης των άλλων μνημονιακών δυνάμεων και του αφαίρεσαν την πολυτέλεια ενσωμάτωσης της ακραίας δεξιάς ψήφου. Οι παλινωδίες και οι πιρουέτες με τα μέσα - έξω από την κυβέρνηση και τα ναι - όχι στο Μνημόνιο, απόλεσε και τα ελάχιστα ίχνη αξιοπιστίας που διέθετα ως ενσωματωμένη ακροδεξιά. Σε αυτό το πλαίσιο το σύστημα έχασε ένα σημαντικό δεκανίκι για την προώθηση συστημικών μνημονιακών λύσεων. Από την άλλη, το ΛΑΟΣ έχασε μια βάση και την ευρωπαϊκή εμπειρία όπως της Ουγγαρίας, μια ιστορική ευκαιρία να καρπωθεί τη διαμαρτυρία από εθνικιστική ακραία δεξιά και λαϊκιστική σκοπιά.
