Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρώ κλυδωνίζονται, γιατί περιδινούνται στην κρίση –έκφραση της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού– χωρίς προοπτική. Τα ηγετικά καπιταλιστικά κράτη της ηπείρου και τα στελέχη των μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων Γερμανίας και Γαλλίας πήραν αποφασιστικά θέση υπέρ του ευρώ. Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να παλέψουν για την ανατροπή ευρώ και ΕΕ, εκφράζοντας τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Η καπιταλιστική κρίση επιμένει…
ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΒΑΘΙΑΣ ΥΦΕΣΗΣ
Το τελευταίο διάστημα εντείνονται οι αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις σχετικά με την πορεία της ευρωζώνης, την τύχη του ελληνικού χρέους, την κατάσταση και την εξέλιξη της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πηγή τους είναι η αντοχή, το βάθος και η διάρκεια της μεγαλύτερης σε εξέλιξη κρίσης στην Iστορία του καπιταλισμού,
η οποία στην ευρωζώνη, τρία σχεδόν χρόνια από την έναρξη της εκδηλώνεται ως κρίση χρέους.
η οποία στην ευρωζώνη, τρία σχεδόν χρόνια από την έναρξη της εκδηλώνεται ως κρίση χρέους.
Δεκατέσσερις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρουσιάζουν (στοιχεία 2010) δημόσιο χρέος πάνω από 60% του ΑΕΠ (Ελλάδα 142,8%, Ιταλία 119,0%, Βέλγιο 96,8%, Ιρλανδία 96,2%, Πορτογαλία 93,0%, Γερμανία 83,2%, Γαλλία 81,7%, Ουγγαρία 80,2%, Ηνωμένο Βασίλειο 80,0%, Αυστρία 72,3%, Μάλτα 68,0%, Ολλανδία 62,7%, Κύπρος 60,8% και Ισπανία 60,1%). Το δημόσιο χρέος στην ευρωζώνη ανέβηκε από 6,47 τρισ. ευρώ το 2008, στο 7,8 (!) τρισ. το 2010.
Τέσσερις μόνο χώρες παρουσίασαν έλλειμμα στον προϋπολογισμό σύμφωνο με τα κριτήρια εισόδου στην ΟΝΕ (Λουξεμβούργο -1,7%, Φινλανδία -2,5%, Δανία -2,7%, Εσθονία 0,1%). Εφτά χώρες παρουσίασαν υπερδιπλάσιο: Ιρλανδία -32,4%, Ελλάδα -10,5%, Ηνωμένο Βασίλειο -10,4%, Ισπανία -9,2%, Πορτογαλία -9,1%, Πολωνία -7,9%, Σλοβακία -7,9%, Λετονία-7,7%, Λιθουανία -7,1% και Γαλλία -7,0%.
Ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Νουριέλ Ρουμπινί, μαζί με άλλους οικονομολόγους και πολιτικούς, επαναλαμβάνει καιρό τώρα πως «υπάρχει σημαντικός κίνδυνος βαθιάς ύφεσης στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ιαπωνία και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες», εκφράζοντας απαισιόδοξες θέσεις, ιδιαίτερα για τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο.
Ο ίδιος ο ΟΟΣΑ στην έκθεση του προβλέπει αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης για τα επόμενα δύο έτη: 2% για την ευρωζώνη, 2,3 και 2,8 % για τις χώρες του ΟΟΣΑ, 2,6-3,1% για τις ΗΠΑ. Συρρίκνωση κατά -0,9 το 2011 και εύθραυστη αναιμική ανάκαμψη 2,2% το 2012 για την Ιαπωνία.
Ο νεκρός που κηδεύεται σκεπασμένος με την ελληνική σημαία στο εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού Σπίγκελ της 20ης του τρέχοντος μήνα ήταν το ευρώ! Στο κεντρικό άρθρο του έγκυρου γερμανικού περιοδικού επισημαίνεται πως «η ΟΝΕ εξελίσσεται στο μεγαλύτερο κίνδυνο για το μέλλον της Ευρώπης: Το ευρώ αλυσοδένει ασύμβατες μεταξύ τους εθνικές οικονομίες (...) Μόνο λόγω του ευρώ το ελληνικό χρέος αποτελεί πρόβλημα για όλους τους ευρωπαίους εταίρους και συνάμα κίνδυνο για το κοινό τους νόμισμα. Γιατί, αν αφήσουν την Ελλάδα να καταρρεύσει, η κρίση θα επεκταθεί ανεξέλεγκτα και σε άλλες αδύναμες οικονομικά χώρες». Έχοντας αντιληφθεί την κατάσταση η ομάδα διαχείρισης κρίσεων στο υπουργείο Οικονομικών στο Βερολίνο ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο εναλλακτικές: Να «τραβήξει την πρίζα» για κάποια οικονομία ή να συνεχίσει να στηρίζει την περιφέρεια, ελπίζοντας ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί. «Καμία επιλογή δεν θα είναι φθηνή», προειδοποιεί o Σπίγκελ.
Αλλά και στην απέναντι όχθη, στη Βρετανία, η Τέλεγκραφ επισημαίνει ότι ο υφυπουργός Οικονομικών Χόμπαν, αποφεύγοντας να απορρίψει τους ισχυρισμούς των βουλευτών ότι το ευρώ απειλείται με διάλυση, είπε ότι εξετάζονται σχέδια από τη βρετανική κυβέρνηση για όλα τα σενάρια σχετικά με το μέλλον του ευρώ. Οι Τάιμς, σε κύριο άρθρο τους υποστηρίζουν ότι ο καταρτισμός σχεδίων για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι λιγότερο επώδυνος για όλη την ευρωπαϊκή οικονομία, από τα σχέδια που προτίθενται να ακολουθήσουν οι Ευρωπαίοι για τη διαχείριση της κρίσης. Τα νέα μέτρα λιτότητας κατά την εφημερίδα ακυρώνουν το σκοπό εφαρμογής τους, καθώς το χρέος της Ελλάδας συνεχώς αυξάνεται, καθιστώντας την πτώχευση όλο και πιο πιθανή. Οι Τάιμς μεταφέρουν τη δήλωση του πρωθυπουργού της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον σε επιχειρηματικό συνέδριο το βράδυ της Δευτέρας, σύμφωνα με την οποία είναι αποφασισμένος να μη δώσει ούτε λίρα από τα χρήματα των βρετανών φορολογούμενων για μια ευρωπαϊκή διάσωση της Ελλάδας. Ο Τζακ Στρο των Εργατικών κάλεσε την κυβέρνηση να εξετάσει εναλλακτικά σχέδια οικονομικής πολιτικής, καθώς όπως είπε το ευρώ αργοπεθαίνει λόγω της ελληνικής κρίσης. Παράλληλα, η Τράπεζα της Αγγλίας εντός της εβδομάδας δημοσιοποιεί πόρισμα της Επιτροπής Νομισματικής Πολιτικής, στo οποίo τονίζεται πως η χρεοκοπία της Ελλάδος ισοδυναμεί με κατάρρευση των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένων και των βρετανικών, παρά τη μικρή έκθεση των τελευταίων στο ελληνικό χρέος. Η Τράπεζα της Αγγλίας θεωρεί βέβαιο ότι τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδος θα πυροδοτήσει σε χρόνο ρεκόρ στάση πληρωμών και στην Ιρλανδία, στο χρέος της οποίας είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες οι βρετανικές τράπεζες. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του βρετανικού Κέντρου Οικονομικών και Επιχειρηματικών Ερευνών (CEBR), η ευρωζώνη βρίσκεται σε τροχιά διάσπασης, όχι βραχυπρόθεσμα, αλλά σε ορίζοντα πενταετίας. Σύμφωνα με το CEBR, τη διάσπαση θα πυροδοτήσει αποχώρηση της Ελλάδας, και ενδεχομένως και άλλων κρατών, καθώς, «αργά ή γρήγορα, τόσο ο ελληνικός λαός όσο και οι διεθνείς πιστωτές θα κουραστούν να παλεύουν σε μια χαμένη μάχη». Διατυπώνοντας τους φόβους της πλουτοκρατίας για μια ελληνική χρεοκοπία δημοσίευμα του πρακτορείου Μπλούμπεργκ αναφέρει πως οι επενδυτές ανησυχούν, παρόλο που τα ευρωπαϊκά πιστωτικά ιδρύματα μείωσαν μεν το ρίσκο που συνδέεται με την Ελλάδα στα 136,3 δισ. δολάρια, (κατά 30%), με το να μην ανανεώσουν δάνεια. Έχουν όμως επιπλέον περί τα 2 τρισ. δολάρια, με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ιταλία. Άρα είναι ευάλωτοι σε τυχόν εξάπλωση της κρίσης. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, μετά από μια ελληνική χρεοκοπία, το κόστος αναχρηματοδότησης για την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και πιθανώς την Ιταλία και το Βέλγιο, θα εκτιναχθεί.
Το δίλημμα «πτώχευση ή περικοπές κοινωνικών δαπανών», που πλανάται στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, στην παγωμένη Ιρλανδία, στον ελληνικό ουρανό, επεκτείνεται. Οικονομολόγοι της Γουόλ Στριτ υποστηρίζουν ότι η πτώχευση των ΗΠΑ είναι η καλύτερη λύση. Ο οικονομικός αναλυτής της Bank of America Merrill Lynch, Ίθαν Χάρις, σε άρθρο του στις 21 Ιουνίου ανησυχεί με παραλληλισμούς κατευθείαν από το Κραχ του 1930. Τότε, αρχικά, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ είχε αυξήσει τα αποθεματικά της και η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση εξουθενωμένη από τις δαπάνες για την κάλυψη των ελλειμμάτων, αύξησε τη φορολογία και περιόρισε τις δαπάνες σε έργα υποδομών. «Σήμερα», σημειώνει, «όπως συνέβη και στα μέσα της δεκαετίας του ’30, η δημοσιονομική κόπωση, ήρθε για να μείνει... Το ρίσκο ενός κακού αποτελέσματος είναι μεγάλο. Δεν είμαστε βέβαιοι για το τι είναι προτιμότερο να κάνουμε. Αν δηλαδή είναι καλύτερα να μην κάνουμε τίποτε και να κηρύξουμε προσωρινή χρεοκοπία, ή να κάνουμε περισσότερα απ’ όσα πρέπει, προκαλώντας μεγάλες περικοπές ελλειμμάτων». Το δίλημμα, ακραίο προς το παρόν στην εκδήλωση του, αποκαλύπτει την έκταση, το βάθος και τη διάρκεια των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο παρακμάζον ηγεμόνας.
Ο Mπ. Ομπάμα, στις 16 Ιούνη σε δεύτερη συνεχόμενη δήλωση σημειώνει ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να βρεθούν αντιμέτωπες με μια ύφεση ακόμη σοβαρότερη από εκείνη από την οποία μόλις εξέρχονται, αν το Κογκρέσο δεν αυξήσει το νόμιμο ανώτατο όριο χρέωσης της χώρας». Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο, καθώς το μήνα Μάιο, ο αμερικανικός ομοσπονδιακός δανεισμός ανήλθε στα 14,3 τρισ. δολάρια(!), (120% πάνω σε σχέση με το 2010, ή 100% του ΑΕΠ) που είναι και το ανώτατο όριο δανεισμού από τις χρηματαγορές χωρίς την άδεια του Κογκρέσου. Η προοπτική ενός μπλοκαρίσματος από το Κογκρέσο θα μπορούσε να κάνει τις χρηματοπιστωτικές αγορές να φοβούνται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εξοφλήσουν το χρέος τους. «Αυτό θα μπορούσε να καταστρέψει το σύνολο του χρηματοπιστωτικού συστήματος», προειδοποίησε ο Ομπάμα στην ίδια δήλωση. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ανακοινώσει πως χρειάζεται να δανείζεται κατά μέσο όρο 125 δισ. δολάρια το μήνα(!) για να πληρώνει τους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις της. Δηλαδή σε κάθε περίπτωση το δημόσιο χρέος θα απαιτεί την πελώρια δαπάνη εξυπηρέτησης, η οποία από τα 1,14 τρισ. δολάρια το 2010 αναμένεται να ξεπεράσει τα 2 τρισ. δολάρια το 2015!!! Με δεδομένη αυτή την εύθραυστη εικόνα της αμερικάνικης οικονομίας, την ασθενική αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,8% σε ετησιοποιημένη βάση στο πρώτο τρίμηνο του 2011 αντί του προβλεπόμενου 2,2%, ήταν μονόδρομος η κοινή δήλωση των Ομπάμα - Μέρκελ κατά την πρόσφατη συνάντηση τους, πως «πρέπει να περιοριστεί η κρίση χρέους στην ευρωζώνη, να μην επιτραπεί να αποτελέσει έναν κίνδυνο για την επιχειρούμενη ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας». Το ίδιο και η δήλωση Mπ. Ομπάμα πως «μια χρεοκοπία στην ευρωζώνη θα βλάψει την παγκόσμια οικονομία» καθώς και η διαβεβαίωση της γερμανίδας καγκελάριου πως «εμείς οι Γερμανοί θα δράσουμε κατά τρόπο ώστε, όπως και να έχει το πράγμα, να είναι εγγυημένη η βιωσιμότητα του ευρώ».
Εγγυημένη λοιπόν η βιωσιμότητα του ευρώ κατά τους Μέρκελ - Ομπάμα; Έτσι φαίνεται. Αν όμως τα πράγματα ήταν όπως φαίνονται τότε η επιστήμη θα ήταν αχρείαστη. Οι κρυφές και φανερές φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο καταιγισμός αντιτιθέμενων πολιτικών δηλώσεων δίπλα στις διαβεβαιώσεις πως «η Ελλάδα ούτε θα πτωχεύσει, ούτε θα βγει από το ευρώ» του προέδρου της ΕΕ Ρομπάι, η κρισιμότητα της κατάστασης, οδήγησαν στο να βγουν στο προσκήνιο και να μιλήσουν, παράλληλα με τις σκιώδεις κυβερνήσεις τους, αυτοί που άργησαν να τα πουν. Οι επικεφαλείς των οικονομικών κολοσσών της Γερμανίας και της Γαλλίας. Εβδομήντα μάνατζερ των μεγαλύτερων πολυεθνικών των δυο χωρών που απασχολούν πέντε εκατομμύρια άτομα και διαχειρίζονται ετησίως ποσά που ξεπερνούν τα 1,5 τρισ. ευρώ, εξήγγειλαν μια «φλογερή», όπως την αποκαλούν, έκκληση προς τη A. Μέρκελ και το N. Σαρκοζί, με την επιγραφή «Το ευρώ είναι αναγκαίο». Η έκκληση δημοσιεύεται με τη μορφή καταχώρησης στις μεγάλες γαλλικές και γερμανικές εφημερίδες. Στους συνυπογράφοντες, από τη γερμανική πλευρά, βρίσκονται οι Ντίτερ Τσέτσε (Mercedes), Πέτερ Λόσερ (Siemens), Φραντς Φέρενμπαχ (Bosch), Ρενέ Όμπερμαν (Deutsche Telekom) Νόρμπερτ Ραϊτχόφερ (BMW), Φρανκ Απέλ (Deutsche Post), Γκέχαρτ Κρόμ (ThyssenKrupp) και Μίχαελ Ντιέκμαν (Alliance). Από την πλευρά των Γάλλων συνυπογράφουν οι επικεφαλής της αεροπορικής βιομηχανίας EADS, της πετρελαιοβιομηχανίας Total, της Renault και της ενεργειακής εταιρείας EDF. Στην έκκληση υπογραμμίζεται η αξία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος «ως ο κινητήρας της δημιουργίας θέσεων εργασίας (σ.σ. χυδαιότητα) και ως η εγγύηση για την ευημερία». Το συμπέρασμά τους: «Η επιστροφή σε σταθερές δημοσιονομικές καταστάσεις θα κοστίσει μεν πολλά δισεκατομμύρια, όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό μας νόμισμα αξίζουν πλήρως τέτοιες δαπάνες. Το ευρώ συμβολίζει τη σημερινή Ευρώπη. Ένα ναυάγιο του κοινού νομίσματος θα αποτελούσε μοιραία οπισθοδρόμηση για την ήπειρό μας».
Τα πιο δυναμικά παραγωγικά τμήματα της ευρωπαϊκής αστικής τάξης μίλησαν. Το ευρώ συμβολίζει την Ευρώπη!
Το δέος της Αριστεράς
ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ
Το ευρώ, αυτή η επίπλαστη ενιαία μονάδα χρήματος, χωρίς δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, το οποίο, ως όφειλε, θα έπρεπε να εκφράζει την... ενιαία μέση ισοδύναμη αξία ανά μονάδα παραγόμενων εμπορευμάτων στην Πορτογαλία και στη... Γερμανία, την Ελλάδα και τη... Γαλλία, το χρήμα, είναι το σύμβολο της νέας Ευρώπης. Οι ανθρώπινες σχέσεις και οι ανθρώπινες ανάγκες, ο Μολιέρος και ο Σαίξπηρ, ο Ρεμπό και ο Μαρξ, ο Παρθενώνας και το Κολοσσαίο, είναι σύμβολα μιας περασμένης εποχής. Το ευρώ συμβολίζει την Ευρώπη! Μια έξοδος από το ευρώ θα ήταν οπισθοδρόμηση, θα ήταν καταστροφή. Οι ηγέτες των ευρωπαϊκών μονοπωλίων φαίνονται επηρεασμένοι από ένα φάσμα ανάλογων δηλώσεων ηγετών της ευρωπαϊκής και ελληνικής Αριστεράς, οι οποίοι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση με το ίδιο δέος που αντιμετωπίζουν το αστικό κράτος. Σαν υπερκράτος το οποίο, όπως και το αστικό κράτος, μπορεί να μεταρρυθμιστεί, εκδημοκρατιστεί προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων και όχι να διαλυθεί αντικατασταθεί από λαϊκά - εργατικά όργανα εξουσίας. Εμμένουν μάταια σε αυτή τη γραμμή, παρόλο τη χρεοκοπία της σε Ιταλία, Γαλλία, την πεντηκονταετή εμπειρία των λαών, τη χρεοκοπία αυτής της ένωσης των τοκογλύφων, που επιχειρήθηκε να ταυτιστεί με τους λαούς της Ευρώπης. Η πολιτική αυτή συμπληρώνεται με τις πότε δεξιά και πότε αριστερά αλλά ποτέ ανατρεπτικά θέσεις του ΚΚΕ που έχουν από καιρό δείξει τα πάνω τους όρια. Η τωρινή προσωρινή πολιτική, του «έξω από την ΕΕ» χωρίς άμεσα αιτήματα ρήξης και ανατροπής, εξασθενεί την Αριστερά, διχοτομεί το εργατικό κίνημα.
Ο ΣΥΝ διά της εμμονής του στο «Ναι» στη δημοκρατική ΕΕ μετατρέπει σε συζητήσεις φιλολογικών βραδινών σε απογευματινό κρύο τσάι αγγλίδων ευγενών τη διεκδίκηση εργατικών αιτημάτων. «Απαιτείται ένα αριστερό προοδευτικό σχέδιο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση (...)» επιμένει δογματικά διά του εκπροσώπου του Δ. Παπαδημούλη. «Η πρόκληση για τις δυνάμεις της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι η οικοδόμηση ενός ευρύτατου ευρωπαϊκού κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού για την επιτάχυνση της πολιτικής ενοποίησης (!), την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής (!) και τη μείωση του ελλείμματος δημοκρατίας. Για μια Ευρώπη πιο ενωμένη, πιο ισχυρή, πιο κοινωνική, πιο δημοκρατική...»
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Οι όροι για μια θαυμαστή νίκη
ΣΕ ΡΗΞΗ ΜΕ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ
Από πότε όμως η Αριστερά είναι με «την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής» δηλαδή με τον πολιτικό στόχο που κλείνουν σε όλες τις κλίσεις, πτώσεις και χρόνους ο A. Σαμαράς, ο Γ. Παπανδρέου και όλοι οι απανταχού «φωτισμένοι» εκπρόσωποι του κεφαλαίου; Από πού συμπεραίνεται πως οι πολιτικές της φτώχειας, της «ελαστασφάλειας», των 13 ωρών ημερησίως εργασίας, του ηλεκτρονικού χαφιεδισμού, των αερομεταφερόμενων φυλακών, της καταστολής, των συνταγματικών εκτροπών και της βίας είναι «έλλειμμα δημοκρατίας» και όχι η σύγχρονη αντιδραστική ανάπτυξη της αστικής δημοκρατίας; Πότε ο ιστορικός περίγυρος έδειξε πως η ενίσχυση ενός καπιταλιστικού κέντρου είναι ελπίδα για τους λαούς και ασπίδα απέναντι σε άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, στις ΗΠΑ; Σε πιο πεδίο, η Ευρωπαϊκή Ένωση ή όποια προοδευτική κυβέρνηση που δοκιμάστηκε σε Γαλλία και Ιταλία, αντιτάχθηκε τελικά στον πυρήνα της αμερικάνικης πολιτικής από τη σκοπιά γενικών έστω λαϊκών συμφερόντων; Ο δογματισμός στην Αριστερά εμφανίζεται και χαρακτηρίζεται από άκαμπτες εμμονές σε πολιτικές που διαψεύδονται από τη ζωή. Γι’ αυτό και οδηγείται στην αποξένωση από τις ίδιες τις ιστορικά διαμορφούμενες εργατικές ανάγκες.
Η μάταιη επομένως προσκόλληση σε αδιέξοδες φιλο-ΕΕ πολιτικές, δυνάμεων και αγωνιστών που κατανοούν την ανάγκη συνολικής ρήξης όχι μόνο με την πολιτική της ΕΕ αλλά και συνολικά με αυτόν τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό, είναι, κατά τη γνώμη μας, κακή προσφορά στο κίνημα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ευρωζώνη είναι σε κρίση γιατί είναι σε κρίση η ίδια η προωθούμενη πολιτική τους, που στοχεύει στην υπερεκμετάλλευση της πιο επαναστατικοποιημένης παραγωγικής δύναμης, της εργατικής τάξης, στην καθ’ αυτό εργατική εποχή, στη δικιά μας εποχή. Και γιατί είναι σε κρίση η αστική πολιτική καταστολής της περισσότερο παρά ποτέ δυνητικής ικανότητας της σύγχρονης εργατικής τάξης να διοικεί. Γιατί είναι σε κρίση οι πολιτικές που σχεδιάζουν όχι πλέον την κοινωνία των 2/3 αλλά την κοινωνία - χυλό, την κοινωνία του 1/3 στην οποία ένα κομμάτι θα ζει σε φαβέλες, εκτός κοινωνίας. Εξ ου και η χρεοκοπία των προγραμμάτων και των μνημονίων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε κρίση γιατί περιδινείται στη κρίση –έκφραση της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού– χωρίς προοπτική. Μιας κρίσης με «σαθρή ανάκαμψη χωρίς ανάπτυξη» ή όπως λένε μιας σαθρής ανάπτυξης χωρίς θέσεις εργασίας. Μιας κρίσης που υπεροξύνει τις ενδοκαπιταλιστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αναταράσσει τις διεθνείς σχέσεις και τις ολοκληρώσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε η ΝΑFTA, η αμερικάνικη ολοκλήρωση, να ’χει ξεχασθεί και η ευρωζώνη να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Είναι σε κρίση γιατί, σε αντίθεση με τις άλλες μεγάλες κρίσεις που ο καπιταλισμός τελικά μπόρεσε, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να εσωτερικεύσει την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών, των νέων επαναστατικοποιημένων παραγωγικών δυνάμεων. Γιατί τελικά ο καπιταλισμός δεν χωρά στον εαυτό του. Γι’ αυτό και ακρωτηριάζει κυριολεκτικά ό,τι ...περισσεύει, δηλαδή δικαιώματα, ανάγκες, σύγχρονες ιστορικά διαμορφούμενες δυνατότητες.
Η κατάσταση αυτή απαιτεί και θα απαιτεί από την Αριστερά ολοένα και περισσότερο τη συγκέντρωση ανεξάρτητων αυτοτελών δυνάμεων για στρατηγικότερες απαντήσεις, γειωμένες στέρεα εκεί που η ελπίδα και η απογοήτευση αναγεννιούνται και αντιμάχονται, εκεί που χτίζεται η ενότητα στη δράση, στον αγώνα για την καθημερινή επιβίωση. Έτσι και μόνο η κοινή δράση αποκτά νόημα, περιεχόμενο και προσανατολισμό. «Υπάρχει μια τάση να θεωρούμε πως αυτό που βλέπουμε στην παρούσα στιγμή είναι κι αυτό που θα συνεχίσουμε να βλέπουμε. Ξεχνάμε όμως πόσο συχνά αιφνιδιαστήκαμε από τις αναπάντεχες καταρρεύσεις θεσμών, από εκπληκτικές αλλαγές στη σκέψη των ανθρώπων, από απρόσμενες εξεγέρσεις ενάντια σε τυραννίες, από την ταχεία καθίζηση συστημάτων εξουσίας που έμοιαζαν ανίκητα» υπογράμμιζε ο αριστερός αμερικάνος διανοούμενος Χάουαρντ Ζιντ.
