Του Γιώργου Δελαστίκ
Απάτη της κυβέρνησης με καθαρά προπαγανδιστικούς στόχους ήταν η υποτιθέμενη «ρήξη» της με την τρόικα, η οποία κράτησε από τις μεταμεσονύκτιες ώρες της Πέμπτης μέχρι το ...μεσημέρι της Παρασκευής! Είχε φοβερή πλάκα να βλέπει κανείς τα «εξεγερμένα παπαγαλάκια» του ΠΑΣΟΚ κατά το ...τρίωρο 9-12 το πρωί της Παρασκευής και το πάθος με το οποίο είχαν προσχωρήσει στο εθνικοπατριωτικό απελευθερωτικό μέτωπο –κατευθείαν ως ...ηγέτες του!– βγάζοντας πύρινους λόγους κατά της ΕΕ και του ΔΝΤ και την παγωμάρα που έπεσε μόλις ο Βενιζέλος βγήκε σε συνέντευξη Τύπου και ισχυρίστηκε ότι όλα με την τρόικα είναι μέλι - γάλα.
Μέλι - γάλα δεν είναι, φυσικά. Πάλι ψέματα λέει ο υπουργός Οικονομικών. Αντιθέσεις βεβαίως και υπάρχουν ανάμεσα στο ελληνικό κεφάλαιο και σε εκείνο των ξένων επικυρίαρχων της ΕΕ που σωστά κρίνουν ότι θα διασώσουν μεν τον ελληνικό καπιταλισμό, αλλά με αντάλλαγμα τη λεηλασία έναντι πινακίου φακής σοβαρού τμήματος της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας. Είναι βέβαιο ότι θα συμμετάσχουν και οι έλληνες αστοί στη λεηλασία του ελληνικού κράτους, αλλά το κομμάτι της πίτας που θα φάνε οι ντόπιοι θα είναι σαφώς μικρότερο γιατί το καθεστώς Μνημονίου και Μεσοπρόθεσμου οδηγεί τη μερίδα του λέοντος στα δόντια των καπιταλιστών της Γερμανίας, της Γαλλίας και κάποιων υπολοίπων της ΕΕ. Ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις υπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει όμως είναι η πολιτική βούληση αλλά και δυνατότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου να αντισταθεί, να διαπραγματευθεί αποφασιστικά και να διεκδικήσει μαχητικά καλύτερες συμφωνίες για το ελληνικό κεφάλαιο. Πρώτα πρώτα οι ίδιοι οι έλληνες αστοί, οι οποίοι αποτελούσαν ανέκαθεν στη συντριπτική πλειονότητά τους τα μεγαλύτερα τρωκτικά του κρατικού προϋπολογισμού, αφενός αποδυναμώθηκαν ακαριαία μόλις έπαψε το κράτος να τους δίνει έργα και λεφτά και αφετέρου το πρώτο που φρόντισαν ήταν να μεταφέρουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο εξωτερικό για να μη τα χάσουν με την κρίση.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ακόμη κι αν η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν ήταν μια κυβέρνηση Κουίσλινγκ, πάνω σε ποια βάση ισχύος θα μπορούσε να πατήσει για να διαπραγματευθεί με σθένος προασπιζόμενη τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου; Πόσω μάλλον που λεηλατώντας τα λαϊκά εισοδήματα των εργαζομένων για να μεταθέσει στις πλάτες τους το βάρος της κρίσης, οδηγεί αντικειμενικά σε οικονομική ασφυξία και την τεράστια μάζα των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, η οποία αποτελούσε ανέκαθεν τον ισχυρότερο πολιτικό και κοινωνικό σύμμαχο του ΠΑΣΟΚ. Η κρίση του τραπεζικού συστήματος που χρηματοδοτούσε όλη αυτή τη νεοφιλελεύθερη φούσκα δεν επιτρέπει στις τράπεζες να υποκαταστήσουν σε κάποιο βαθμό προσωρινά την αδυναμία κρατικής χρηματοδότησης, με αποτέλεσμα η κρίση να προσλαμβάνει καθολικές διαστάσεις. Έτσι καταρρέει σε πρώτη φάση όλο το οικοδόμημα του «συστήματος ΠΑΣΟΚ», το οποίο όμως ταυτόχρονα αποτελεί και το σύγχρονο ελληνικό καπιταλισμό. Η απαλλαγή της χώρας δηλαδή από την «πράσινη χολέρα» της κυβέρνησης Παπανδρέου δεν θα λύσει το πρόβλημα του υπό κατάρρευση ελληνικού καπιταλισμού, η κρίση του οποίου θα συνεχιστεί και πιθανότατα θα οξυνθεί. Θα βελτιώσει όμως τις συνθήκες της λαϊκής πάλης.
Στο πλαίσιο αυτής της κατάστασης βλέπουμε αφενός την κυβέρνηση να γίνεται όλο και πιο επιθετική στη ληστεία του λαού προκειμένου να διασώσει τις σχέσεις της με το μεγάλο κεφάλαιο και αφετέρου να απομονώνεται από όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα εξαιτίας ακριβώς αυτής της πολιτικής της, ενώ παράλληλα αποτυγχάνει και σε όλους τους μακροοικονομικούς στόχους που συναποφασίζει με την τρόικα της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Η αποτυχία της αυτή αποτυπώνεται τόσο στις κοινωνικές αντιδράσεις, όπως αυτές σύσσωμης της ακαδημαϊκής κοινότητας και των επιχειρηματιών όλου του κλάδου της εστίασης που αποφάσισαν να κρατούν αυτοί τον ΦΠΑ και να μην κόβουν αποδείξεις, όσο και στην απογείωση του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος και στην καταβαράθρωση του ΑΕΠ. Δυστυχώς όμως ενώ πολύ σύντομα η επαίσχυντη κυβέρνηση Παπανδρέου θα αποτελεί παρελθόν, το έργο της θα έχει αφήσει πολύ βαθιές πληγές στην ελληνική κοινωνία και στους εργαζόμενους και θα συνεχιστεί από την επόμενη κυβέρνηση, είτε αυτή είναι της ΝΔ είτε κάποιου άλλου συνασπισμού αστικών δυνάμεων. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι δεν έχουν την πολυτέλεια να παραμείνουν αδρανείς παρακολουθώντας την πορεία προς την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία θα ολοκληρώνει με ακόμη μεγαλύτερη λύσσα το ολέθριο αντιλαϊκό έργο της και ελπίζοντας ότι η κατάσταση του λαού θα βελτιωθεί από το επόμενο κυβερνητικό σχήμα, με πρωτοβουλία και επιθυμία της επόμενης κυβέρνησης. Σε καμιά περίπτωση δεν θα γίνει αυτό.
Απαιτείται σκληρός αγώνας τώρα για να μην περάσει ει δυνατόν κανένα, απολύτως κανένα μέτρο της κυβέρνησης Παπανδρέου. Είναι απείρως δυσκολότερο να αναιρεθεί κάποιο μέτρο που πέρασε από το να εμποδιστεί να ψηφιστεί. Αγώνας με όλες μας τις δυνάμεις τώρα, απαιτείται λοιπόν, με στόχο να μην μπορέσουν τα πολιτικά καθάρματα του ΠΑΣΟΚ να περάσουν ούτε ένα μέτρο μέχρι τη στιγμή που θα εγκαταλείψουν κλωτσηδόν την εξουσία με απαίτηση του λαού!
