Του Θάνου Ανδρίτσου
Να που μερικές φορές
οι προσδοκίες μας βγαίνουν αληθινές.
Πριν από μια εβδομάδα, τις πρώτες ώρες
και μέρες μετά την πραξικοπηματική
ψήφιση στη Βουλή από τη σύγχρονη χούντα,
του νόμου εκτρώματος της επιχειρηματικοποίησης
της παιδείας, της διάλυσης του δημόσιου
πανεπιστημίου και της κατάργησης του
ασύλου, το σύνολο του προοδευτικού
κόσμου της χώρας ήλπιζε ότι άμεσα πρέπει
να υπάρξει η απάντηση του κινήματος.
Όλοι το προσδοκούσαν, αρκετοί το
περίμεναν, κάποιοι το προετοίμαζαν.
Σε όλους όμως αποτέλεσε
μια ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι
λίγες μόνο μέρες αργότερα, το συντονιστικό
των Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων
ΑΕΙ και ΤΕΙ της Αθήνας, εκφράζοντας τη
συντριπτική πλειονότητα των ιδρυμάτων
θα ξεκίναγε την ανακοίνωσή του προς το
λαό έτσι: «Το φοιτητικό κίνημα, οι
εργαζόμενοι εντός των ιδρυμάτων μας
αλλά και το σύνολο της πανεπιστημιακής
κοινότητας, την ημέρα επίσημης έναρξης
του ακαδημαϊκού έτους δηλώνουν περίτρανα:
Αυτός ο νόμος θα ανατραπεί!». Ποια άλλη
χρονιά θα γίνονταν μαζικότατες συνελεύσεις
μέσα στον Αύγουστο, που με απόλυτα
πλειοψηφικό τρόπο θα αποφάσιζαν
καταλήψεις ενάντια στο νόμο και αναβολή
της εξεταστικής περιόδου;
Αν κάτι καλό έκανε αυτή
η συμμορία της κυβέρνησης και των
συμμάχων της, είναι ότι από την ελπίδα
της, που αποδείχτηκε φρούδα, να πιάσει
τους φοιτητές και την ακαδημαϊκή
κοινότητα στον ύπνο, έφερε ακόμα πιο
νωρίς την κοινωνική αναμέτρηση που
κυοφορείται. Αποτελεί κάτι το πρωτοφανές,
μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, το
μεγαλύτερο μέρος των σχολών της χώρας
να τελούν υπό κατάληψη, σύγκλητοι να
αποφασίζουν αναβολές των εξεταστικών
και σύλλογοι εκπαιδευτικών απεργίες.
Τα αγωνιστικά αντανακλαστικά είναι
αξιοθαύμαστα και ως προς την εμφάνιση
στο δρόμο. Στην Αθήνα, στις 24 Αυγούστου
και την 1η Σεπτέμβρη οι δρόμοι κατακλύστηκαν
από τα αγωνιστικά μπλοκ της εκπαίδευσης,
στη δεύτερη με στη συμμετοχή πάνω από
7.000 ατόμων, ενώ μαζικές πορείες έγιναν
και σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Χανιά κ.α.
Αξιοσημείωτη μάλιστα
είναι η ταυτόχρονη κινητοποίηση των
συλλόγων. Είτε είναι σχολές με πρόσφατη
κινηματική παράδοση, είτε πολυπληθείς
σχολές με μεγαλύτερη δυσκολία συλλογικών
διαδικασιών, από την πρώτη εβδομάδα
μπήκαν στο χορό των καταλήψεων. Έτσι
από το Πάντειο (πρώτη αγωνιστική
συνέλευση) και το Πανεπιστήμιο Πειραιά
(οι μεγαλύτεροι σύλλογοι στην Αθήνα)
μέχρι το σύνολο των τμημάτων των ΤΕΙ
και τις μικρές επαρχιακές σχολές, η μάχη
είναι σκληρή και δίνεται από κοινού.
Σαν έτοιμο από καιρό,
το φοιτητικό κίνημα δεν άφησε ούτε μια
μέρα καθυστέρησης και ολιγωρίας, ούτε
μια μέρα εφαρμογής του καταστροφικού
νόμου - εκτρώμα της Διαμαντοπούλου. Μέσα
στο καλοκαίρι και με τις περισσότερες
σχολές κλειστές, ορίστηκαν Γενικές
Συνελεύσεις και αναβολές των εξετάσεων.
Από τη Δευτέρα 29 Αυγούστου ξεκίνησε ο
χορός των συνελεύσεων και των καταλήψεων
με το Πάντειο, το Πολυτεχνείο Κρήτης
και την Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης να
δείχνουν το δρόμο.
Σε λίγες ώρες το κλίμα
έφτανε σε όλη την Ελλάδα και οι επόμενες
μέρες έμενε απλά να επικυρώσουν αυτό
που υποψιάζονταν όλοι οι φοιτητές. Ότι
το κύμα των μαζικών συνελεύσεων και των
καταλήψεων θα συμπαρασύρει όλα τα ΑΕΙ
και τα ΤΕΙ της χώρας. Έτσι και έγινε.
Μέρα με τη μέρα τα περισσότερα τμήματα
υιοθετούσαν αγωνιστικές αποφάσεις,
έτσι ώστε τη στιγμή που γράφονταν αυτές
οι γραμμές, ο αριθμός έχει φτάσει στα
225 και όλα δείχνουν ότι την επόμενη
εβδομάδα θα αυξηθούν.
Μαζικότητα και
μαχητικότητα επιδεικνύεται και στο
δρόμο. Περισσότεροι από 7.000 βρέθηκαν
στην πορεία την περασμένη Πέμπτη στην
Αθήνα που κατέληξε στη Νομική που
συνεδρίασε για πρώτη φορά το συντονιστικό.
Στην κεφαλή της πορείας το τεράστιο
μπλοκ του Πολυτεχνείου και συνέχιζαν
με αντίστοιχη μαζικότητα και μαχητικό
παλμό οι σύλλογοι της Νομικής, των
τμημάτων της Φυσικομαθηματικής, του
Γεωπονικού κ.ά. Με συνθήματα ενάντια
στο νέο νόμο πλαίσιο και την αντιλαϊκή
πολιτική, με καλέσματα σε αγώνα διαρκείας
και πανκοινωνικό ξεσηκωμό, έμειναν για
αρκετές ώρες στους δρόμους του κέντρου
μέχρι να προχωρήσουν στη μαζική διαδικασία
συντονισμού. Τέτοια μαζικότητα σε
φοιτητική πορεία και τόσος μεγάλος
αριθμός κατειλημμένων σχολών έχει να
συμβεί από τις κινητοποιήσεις του
2006-2007, μόνο που τότε συνέβαιναν μετά από
αρκετές εβδομάδες αγώνα. Τώρα γίνεται
από τις πρώτες μέρες και ποιος ξέρει
πού μπορεί να φτάσει;
Τι είναι όμως αυτό που
έκανε τόσο έντονη και άμεση την απάντηση
από τη μεριά του φοιτητικού κινήματος;
Ποια «μύγα» τσίμπησε χιλιάδες νέους
και άφησαν τις διακοπές τους, παράτησαν
τα βιβλία τους και μέσα στην καυτή ζέστη
τρέχουν στις συνελεύσεις και τους
δρόμους; Μήπως είναι τα προνόμια των
παρατάξεων; Τα κομπρεμί με τους καθηγητές;
Ή μήπως αυτή είναι η φύση τους, επειδή
είναι μαλλιάδες, τεμπέληδες και μερικές
φορές και επικίνδυνοι κομμουνιστές;
Σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα,
τους εκπροσώπους τους στα μεγάλα
συγκροτήματα των ΜΜΕ και τους φασίζοντες
κολλητούς τους, του ΛΑΟΣ, αυτοί είναι
οι λόγοι. Όμως πια κανείς δεν είναι χαζός
και δεν πείθεται από αυτά. Ο πρώτος και
κύριος λόγος που οι σχολές κλείνουν και
οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους είναι ο
νόμος που συντρίβει όλα όσα μέχρι σήμερα
είχε κατακτήσει το εκπαιδευτικό και
λαϊκό κίνημα.
Είναι ένα νομοθετικό
τερατούργημα που συνδέει τα πιο επιθετικά
και αντιδραστικά στοιχεία της αστικής
πολιτικής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι
εκφράζεται η συνέχιση, η εμφάνιση και
η ενίσχυση των πιο ακραίων στοιχείων
της επιχειρηματικοποίησης της εκπαίδευσης,
εντός όμως των ειδικών συνθηκών που
διαμορφώνει η κρίση και η μνημονιακή
πολιτική στην Ελλάδα και διεθνώς. Γι’
αυτό και η επίθεση είναι ολομέτωπη,
συντριπτική και «ακουμπά» το σύνολο
της λειτουργίας της τριτοβάθμιας
εκπαίδευσης. Πρόκειται για μια ταυτόχρονη
ενίσχυση σε βαθμό παροξυσμού όλων των
πλευρών του επιχειρηματικού πανεπιστημίου
(επιχειρηματική λειτουργία με
ιδιωτικοοικονομικά, ανταποδοτικά
κριτήρια, εμπορευματοποίηση και
κατακερματισμός της γνώσης και της
έρευνας, παραγωγή αποφοίτων χωρίς
εργασιακά, επαγγελματικά και μορφωτικά
κεκτημένα, γαλουχημένους στην υποταγή
και την αστική ιδεολογία) με την υιοθέτηση
της πιο σκληρής πολιτικής περικοπών,
συγχωνεύσεων και διάλυσης των κοινωνικών
παροχών. Και όλα αυτά συνδυαζόμενα με
ένα παράλληλο στόχο, την προσπάθεια
συντριβής των κοινωνικών αγώνων και
την κατάπνιξη και ποινικοποίηση κάθε
εστίας αμφισβήτησης και αριστερής
αναζήτησης. Έτσι η κατάργηση του ασύλου
και ένα πλήγμα στο φοιτητικό και
εκπαιδευτικό κίνημα θα έχει και άμεσα
πρακτικά και μεσοπρόθεσμα συμβολικά
οφέλη.
Η σημασία των παραπάνω
αλλαγών έκανε επιτακτική τη θλιβερή
συναίνεση όλων των κομματιών της αστικής
πολιτικής, με την υπερψήφιση του νόμου
από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ. Αφενός η
παράδοση της εκπαίδευσης στην αγορά
και η πρόσδεση του πανεπιστημίου και
της έρευνας στις σύγχρονες καπιταλιστικές
στοχεύσεις είναι στρατηγικής σημασίας,
πράγμα που εξηγεί και τις διεθνείς
πιέσεις που ασκήθηκαν, όπως φανερώνονται
και από την αποκάλυψη των Wikileaks για τις
συνομιλίες της κυβέρνησης με διεθνείς
φορείς. Αφετέρου επιτίθενται λυσσαλέα,
με έναν παροξυσμό ρεβανσιστικών,
ακροδεξιών δηλώσεων και μέτρων απέναντι
στο πανεπιστήμιο και ό,τι εκφράζει το
φοιτητικό κίνημα στην ελληνική κοινωνία.
Σαφώς κανείς δεν θεωρεί ότι τα πανεπιστήμια
ελέγχονται από αριστερούς. Ίσα ίσα που
εδώ και χρόνια αλωνίζουν κάθε λογής
κυβερνητικά και επιχειρηματικά λαμόγια.
Αυτό που τους πειράζει όμως είναι η
διατήρηση δομών και μορφών συλλογικού
αγώνα και έκφρασης, στους οποίους μπορεί
να γίνει ηγεμονική μια αριστερή ακόμα
και αντικαπιταλιστική πολιτική. Αυτό
το «τέλος της μεταπολίτευσης» ή όπως
εύστοχα περιγράφει ο Στάθης Κουβελάκης,
η «αντιμεταπολίτευση», δηλαδή η προσπάθεια
για ανατροπή κάθε κατάκτησης και
καθυπόταξη κάθε αμφισβήτησης, περνάει
μέσα από τη συντριβή όλων όσα συμβολίζει
για την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα το
φοιτητικό κίνημα και το πανεπιστημιακό
άσυλο. Βέβαια, η συναίνεση δεν αφορά
μόνο τα θέματα του πανεπιστημίου,
περισσότερο φανερώνεται σαν μια πρόβα
για πρόσδεση των κομμάτων στα νέα μέτρα
εξαθλίωσης που προετοιμάζονται. Είναι
κίνηση αδυναμίας και όχι δύναμης, ανάγκη
για να μετριάσουν τις κοινωνικές εκρήξεις
που κυοφορούνται.
Αυτό που γνωρίζουν τα
αστικά επιτελεία πολύ καλά είναι ότι
πραγματική συναίνεση από την κοινωνία
δεν έχουν. Η μόνη τους προσπάθεια είναι
να στρέψουν την κοινωνική πλειοψηφία
ενάντια στους φοιτητές, να απομονώσουν
τον αγώνα τους ώστε να μη συνδεθεί με
την οργή και τους αγώνες ενάντια στη
μνημονιακή πολιτική. Για το λόγο αυτό
και παρουσιάζουν τις κινητοποιήσεις
ως μια συμμαχία των φοιτητικών παρατάξεων
με τα όργανα των πανεπιστημίων, επειδή
χάνουν τα προνόμιά τους και χτυπιέται
η διαφθορά. Μια επίθεση που θα ενταθεί
τις επόμενες μέρες. Η εικόνα μέσα στις
σχολές βέβαια διαφέρει. Όχι μόνο γιατί
οι Γενικές Συνελεύσεις είναι μαζικότατες
και εκφράζονται μέσα από αυτές δεκάδες
χιλιάδες φοιτητές και προφανώς όχι
μονάχα κάποιες παρατάξεις. Κυρίως γιατί
γίνεται ξεκάθαρο ότι οι καταλήψεις δεν
ψηφίζονται σαν απάντηση αποκλειστικά
στον ψηφισμένο νόμο. Πολύ περισσότερο
εκφράζουν τη συσσωρευμένη οργή απέναντι
στη χούντα της κυβέρνησης, της ΕΕ και
του ΔΝΤ, μοιάζουν σαν η λογική συνέχεια
του κινήματος των πλατειών και των
απεργιών, προέρχονται από το αδιέξοδο
που έχουν βρεθεί οι φοιτητές και οι
οικογένειές τους. Δηλώνουν μια απόφαση
η μάχη να είναι διαρκείας και να έχει
πλατιά λαϊκή στήριξη. Και κάτι ακόμα:
Ότι αυτός ο γύρος θα βρει στην πρώτη
γραμμή τη νεολαία.
Η λογική αυτή εκφράζεται
και στο σύνολο των αποφάσεων των συλλόγων,
η σύνδεση δηλαδή των πανεπιστημίων με
την υπόλοιπη εκπαίδευση, αλλά και με
την κοινωνία συνολικά. Η πλευρά αυτή
οφείλει να ενισχυθεί. Πρόκειται για μια
μάχη πανκοινωνική εξαρχής. Η μάχη για
μια εκπαίδευση δημόσια, δωρεάν, που να
χωράει τα παιδιά των φτωχών οικογενειών,
δημοκρατική, που να παρέχει γνώση
αναγκαία για τις κοινωνικές ανάγκες
και να δίνει πτυχία που να εξασφαλίζουν
συλλογικά κεκτημένα. Αλλά ταυτόχρονα
είναι κομμάτι και μιας μεγαλύτερης
μάχης, ενάντια στο Μνημόνιο, την κυβέρνηση,
τις διεθνείς καπιταλιστικές μαφίες,
ενάντια τελικά στο ίδιο το σύστημα της
εκμετάλλευσης και την κρίση του. Αυτή
τη στιγμή αυτά είναι αδιαίρετα. Η πάλη
για δημόσια παιδεία είναι αλληλένδετη
με όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές παροχές
που διαλύονται, όπως η υγεία, οι μεταφορές
κ.ά. Ο αγώνας ενάντια στη φτώχεια, την
ανεργία, τις ελαστικές εργασιακές
σχέσεις, ενάντια σε όλα αυτά που πλήττουν
καθημερινά τους εργαζόμενους και τους
νέους μέσα και έξω από την εκπαίδευση,
περνάει αλλά και συνδέεται με τη μάχη
για το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Με αυτό το γνώμονα είναι
εξαιρετικά κρίσιμα τα επόμενα βήματα.
Καταρχήν για τη διατήρηση και ενίσχυση
του αγωνιστικού μπλοκ. Επίσης, για τη
δημιουργία ενός πανεκπαιδευτικού
μετώπου, με εκπαιδευτικούς, μαθητές,
μεταπτυχιακούς φοιτητές και κομμάτια
του πανεπιστημίου που πλήττονται. Τέλος
και κρισιμότερο όλων, για τη δημιουργία
ενός ευρύτερου ανατρεπτικού μετώπου
παιδείας - εργασίας, που θα συνενώσει
όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια σε ένα
ενιαίο ρεύμα νίκης. Το στοίχημα είναι
πώς «όλα τα σφυριά θα χτυπήσουν μαζί».
Πώς το «κίνημα των πλατειών» θα αναγεννηθεί
και θα ισχυροποιηθεί και θα έρθει σε
σύνδεση με το δυναμικό εκπαιδευτικό
κίνημα αλλά και με τον αναγκαίο κρίκο
ενός νέου ταξικά ανασυγκροτημένου
εργατικού κινήματος. Έτσι, οι πλατείες,
οι σχολές, τα σχολεία, οι εργατικοί
χώροι, όλοι μαζί θα νικήσουν.
Ηγεμονικό αριστερό
σχέδιο κλιμάκωσης και νίκης
Κρίσιμο ζήτημα για το
φοιτητικό κίνημα είναι το περιεχόμενο,
οι διεκδικήσεις και η λογική για την
κλιμάκωση και τη νικηφόρα προοπτική
του. Δεν είναι τυχαίο ότι εντός των
συνελεύσεων πάνω σε αυτά τα ζητήματα
γίνεται τεράστια αντιπαράθεση.
Ένα δεδομένο που δεν
μπορούμε να παραγνωρίζουμε είναι η
αντίθεση που έχουν εκφράσει τα μεγαλύτερα
κομμάτια της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ, δηλαδή
των φοιτητικών παρατάξεων των κομμάτων
που ψήφισαν το νόμο, απέναντι σε αυτόν.
Η στάση τους αυτή ερμηνεύεται με διπλό
τρόπο. Αφενός οι αλλαγές στα όργανα
συνδιοίκησης πράγματι περιορίζει ένα
μεγάλο κομμάτι της λογικής του
συνδικαλισμού που αυτές οι παρατάξεις
εξυπηρετούν τόσα χρόνια, με τις
διασυνδέσεις με το καθηγητικό κατεστημένο,
τις «πελατείες» κ.ά. Αυτό όμως είναι η
μια πλευρά και μάλιστα όχι απόλυτη.
Διότι μπορεί να αλλάξει αλλά θα βρει
νέο τρόπο και μορφή η διαπλοκή και η
διαφθορά εντός του πανεπιστημίου.
Η άλλη πλευρά είναι ότι
το εκρηκτικό κοινωνικό κλίμα αλλά και
η ολοφάνερα αντιδραστική και ολοκληρωτική
φύση του νέου νόμου που βρίσκει σχεδόν
το σύνολο των φοιτητών αντίθετους,
δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις
ηγεσίες των παρατάξεων να υπερασπιστούν
τις κομματικές γραμμές. Φαίνεται να
αισθάνονται ότι η κατακραυγή απέναντι
και στους δύο κυβερνητικούς πόλους του
πολιτικού συστήματος είναι τόσο γιγάντια,
που αν θέλουν να συνεχίσουν να εκφράζουν
κάτι εντός του φοιτητικού σώματος,
πρέπει να έρθουν σε ρήξη με το κόμμα
τους.
Γι’ αυτό και στην αρχή
υπήρξαν σαφείς προσπάθειες για να
κινηθούν όλες οι φοιτητικές παρατάξεις
στο ίδιο μήκος κύματος, η ΔΑΠ κάλεσε σε
ΕΦΕΕ, η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ ήθελαν προσυμφωνημένες
κινήσεις κ.ά.
Αυτό όμως που δεν ξέχασε
η ΕΑΑΚ, της οποίας τα πλαίσια αγώνα μαζί
με την ΑΡΕΝ και δυνάμεις της Αριστεράς
υπερψηφίζονται στις συνελεύσεις, ήταν
ότι το φοιτητικό κίνημα δεν ήταν ποτέ
συμφωνία των παρατάξεων και η ανασυγκρότηση
και ενίσχυσή του θα ήταν έργο του ίδιου
του αγωνιζόμενου κόσμου και καμίας
γραφειοκρατίας ή συνεννόησης κορυφής.
Για το λόγο αυτό κι αυτό
που απαιτείται είναι ένα ηγεμονικό
αριστερό σχέδιο αγώνα, που να εμπνέει
και να συσπειρώνει τον κόσμο των
αμφιθεάτρων. Που περνάει από τις
δημοκρατικές γενικές συνελεύσεις και
το συντονισμό τους, που οφείλει να
αναβαθμιστεί με στοιχεία εργατικής
δημοκρατίας, με αιρετούς και ανακλητούς
αντιπροσώπους. Και με ένα περιεχόμενο
συνολικό, ανατρεπτικό, αντικυβερνητικό
που να ξεκινά από την ανατροπή του νόμου
και να φτάνει στο σύνολο της αστικής
πολιτικής. Αυτό το περιεχόμενο δεν είναι
μονάχα αναγκαίο για τη συμπόρευση με
άλλα κομμάτια της κοινωνίας, αλλά και
για την ίδια τη μαζικοποίηση του
φοιτητικού αγώνα, αφού η φτώχεια των
οικογενειών ή το μέλλον της ανεργίας
ίσως να αποτελούν και τα σημαντικότερα
στοιχεία που θέλει να αντιπαλέψει ένας
φοιτητής.
Γίνεται ξεκάθαρο ότι
η αναγκαία πολιτική για την επόμενη
μέρα του φοιτητικού κινήματος πατάει
πάνω στις ανάγκες και τα δικαιώματα των
εργαζομένων και της νεολαίας. Με αυτό
καθορίζεται το πρίσμα και των μορφών
και του περιεχόμενου της πάλης. H μάχη
είναι μάχη του αγωνιζόμενου κομματιού
της εκπαίδευσης, όχι των πρυτάνεων και
των θεσμικών οργάνων.
Ταυτόχρονα, υπερασπίζεται
τα κεκτημένα του κινήματος και το δημόσιο
σχολείο και πανεπιστήμιο και σε καμία
περίπτωση το σάπιο οικοδόμημα της
διαπλοκής, των καθηγητικών κλικών και
των καθεστωτικών παρατάξεων. Γι’ αυτό
οι κατευθύνσεις της πάλης μας πρέπει
εξαρχής να διαφοροποιούνται, ακόμα και
αν συνυπάρχουν μέσα στο κίνημα, με τις
συντεχνιακές και άλλες λογικές που
εκπορεύονται από κομμάτια του καθηγητικού
κατεστημένου και των κυβερνητικών
παρατάξεων.
Είναι ανάγκη να
αξιοποιηθούν και όλες οι διαφοροποιήσεις
στις βάσεις των κυβερνητικών κομμάτων.
Όχι όμως για μια μείωση του περιεχομένου,
χωρίς κανένα «χάιδεμα αυτιών» για
ανίερες συμμαχίες. Αυτά ο ίδιος ο κόσμος
του αγώνα τα υποτιμά και τα χλευάζει,
αυτός ο κόσμος ζητά περισσότερα.
Αλλά μέσα στον αγώνα
με όλα τα πληττόμενα κομμάτια. Έχοντας
πίστη ότι από τη μάχη αυτή πράγματι
μπορεί να βγει ένας καινούριος κοινωνικός
και πολιτικός συσχετισμός μέσα στη
νεολαία και την κοινωνία, μπορούν και
πρέπει να απεμπλακούν κομμάτια των
αστικών δυνάμεων.
Σε αυτό το στοίχημα
οφείλει να κινηθεί και η Αριστερά, η
κοινή δράση της οποίας θα είναι
«θαυματουργή» μέσα στο κίνημα. Γι’ αυτό
και θα πρέπει για άλλη μια φορά να
επαναλάβουμε το κάλεσμα στις δυνάμεις
του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια να αφήσουν την
αδιέξοδη και αντικινηματική στάση, να
σταματήσουν να βρίσκουν πάντα τον εχθρό
τους στα αριστερά τους και να βάλουν
όλες τους τις δυνάμεις για την κλιμάκωση
του αγώνα και το βάθεμα του περιεχομένου
του.
Την ίδια στιγμή πρέπει
να κάνουμε κριτική και στις δυνάμεις
του ΣΥΡΙΖΑ, που υιοθετώντας τα λιγότερο
προωθητικά στοιχεία του κινήματος των
πλατειών, προασπίζονται μια λογική
υποτίμησης του περιεχομένου και συμφωνίας
στο μίνιμουμ.
Ο δρόμος είναι ανοιχτός,
επόμενα ραντεβού θα είναι το πανεκπαιδευτικό
συλλαλητήριο στις 8 Σεπτεμβρίου και
βέβαια, η μεγάλη αντικυβερνητική
διαδήλωση της ΔΕΘ. Ήδη οι φοιτητές
βρέθηκαν μαζί με τον υπόλοιπο λαό στην
επανεκκίνηση της πλατείας Συντάγματος
το Σάββατο. Το μέλλον προδιαγράφεται
αίσιο.
