Με μια γροθιά που έβγαινε μέσα από μια τεράστια κάλπη(!) κοσμούσε το πρωτοσέλιδό της η Αυγή την προηγούμενη Κυριακή, δίνοντας σαφώς το στίγμα της πολιτικής του Συνασπισμού, που ηγεμονεύει βεβαίως και στον ΣΥΡΙΖΑ. Την ώρα που η οργή των εργαζομένων βγαίνει στους δρόμους του αγώνα, ο Συνασπισμός επιμένει σε μια εκλογική προσέγγιση για την ήττα της κυβέρνησης.
του Γιάννη Ελαφρού
Στο ίδιο πνεύμα, ο Αλ. Τσίπρας στο Φεστιβάλ της νεολαίας του ΣΥΝ στη Θεσσαλονίκη, έθεσε το αίτημα της «άμεσης προσφυγής στις κάλπες», τονίζοντας την ανάγκη δημιουργίας «ενός εναλλακτικού μπλοκ εξουσίας με τη σύμπραξη όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων». Ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για ένα «εναλλακτικό σχέδιο» και για ένα «νέο συνασπισμό εξουσίας με επίκεντρο την Αριστερά, τη ριζοσπαστική οικολογία, τις δυνάμεις που αποστασιοποιούνται από το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου, καθώς και όλους όσοι αγωνίζονται κατά του Μνημονίου». Ιδού λοιπόν ο αντιμνημονιακός συνασπισμός, που προωθεί ο ΣΥΝ. Αποκαλυπτική της στόχευσης της Κουμουνδούρου ήταν και η συνέντευξη του ανεξάρτητου –προερχόμενου από το ΠΑΣΟΚ– βουλευτή Παναγιώτη Κουρουπλή στο ίδιο φύλλο της Αυγής. «Να βάλουν νερό στο κρασί τους» οι κοινωνικές δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και από την κεντροαριστερά και να συνεργαστούν για να δώσουν εναλλακτική προοπτική πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας στον τόπο, μέσα από ένα ενιαίο πολιτικό κεντροαριστερό μέτωπο», ζήτησε ο Π. Κουρουπλής. «Να συγκροτηθεί μια μεγάλη κυβερνητική Αριστερά», πρότεινε.
Δεν είναι ο μόνος από το χώρο του ΠΑΣΟΚ που θα έβλεπε μια «μεγάλη κυβερνητική Αριστερά» ή για την ακρίβεια, κεντροαριστερά. Ρεπορτάζ αναφέρουν ότι το Άρμα Πολιτών (Γ. Δημαράς, Β. Οικονόμου κ.ά.) διχάζεται για το εάν θα συνεργαστεί με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (αυτό υποστηρίζουν οι περισσότεροι) ή με τη ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη. Το πάθημα του αντιμνημονιακού ψηφοδελτίου στην περιφέρεια Αττικής, με επικεφαλής τον Αλ. Μητρόπουλο, που δεν συσπείρωσε τον κόσμο της Αριστεράς (ούτε του ΣΥΡΙΖΑ), δεν έγινε μάθημα και ο ΣΥΝ κινείται προς μια νέα κεντροαριστερά, με όχημα μια ανανεωμένη κοινοβουλευτική εμμονή. Σε αυτό το πλαίσιο, οι προτάσεις για να ενταχθούν η αντικαπιταλιστική Αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτό το ευρύτερο αντιμνημονιακό τόξο, μόνο σαν προσχηματικές θα μπορούσαν να εκλειφθούν. Γιατί ποιος θα ήθελε να παίξει το ρόλο του φερετζέ στην κεντροαριστερά;
Η αντιμνημονιακή πρόταση «εξουσίας» του ΣΥΝ πάσχει και στο στόχο και στα μέσα, παρότι ο Αλ. Τσίπρας επιχειρεί ανιστόρητες συγκρίσεις με την κατοχή και το ΕΑΜ. Καταρχήν, δεν έχουμε να αντιπαλέψουμε μόνο το Μνημόνιο, αλλά μια συνολική επίθεση του κεφαλαίου (με ιδιαίτερη οξύτητα στην Ελλάδα, αλλά διεθνή) για να ξεπεράσει τη βαθιά και μακρόσυρτη κρίση/ύφεση που συγκλονίζει το σύγχρονο καπιταλισμό. Απ’ αυτό προκύπτει η ανάγκη αντικαπιταλιστικού περιεχομένου στο πρόγραμμα πάλης για την υπερεπείγουσα ανατροπή της κυβέρνησης και της επίθεσης, αλλά και η ανάγκη μιας Αριστεράς με στρατηγική στόχευση την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Δεύτερο, η ρήξη με τα αλλεπάλληλα Μνημόνια φέρνει στο προσκήνιο το πρόβλημα του χρέους, το οποίο πρέπει να εξυπηρετηθεί, να αναδιαρθρωθεί (με τους όρους τίνος;) ή να διαγραφεί. Ο Αλ. Τσίπρας μιλά για επαναδιαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ και μείωση του χρέους κατά 50%. Η εποχή μας όμως θέλει ριζοσπαστικές απαντήσεις, δεν προχωρά με 50% Αριστερά, με μισή αντίσταση. Δεν είναι ποσοτικό το ζήτημα, είναι ερώτημα ρήξης. Απαιτεί παύση πληρωμών προς τους τοκογλύφους (τράπεζες και κράτη) και διαγραφή του χρέους. Τρίτο, φορείς υλοποίησης αυτής της σκληρής επίθεσης είναι ο ελληνικός αστικός συνασπισμός εξουσίας (κυβέρνηση, μπλοκ συναίνεσης, μαύρο μέτωπο με ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, τράπεζες, ΣΕΒ, ΜΜΕ), η ΕΕ και το ΔΝΤ. Ειδικά ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός παίζει ρόλο αρχιβασανιστή του ελληνικού λαού. Μπορεί να υπάρχει απαλλαγή από τα δεσμά του Μνημονίου (έστω) χωρίς ρήξη και έξοδο από ευρώ και ΕΕ; Τέταρτο, το υποκείμενο αυτής της ιστορικής ταξικής πάλης για την απελευθέρωση από τη τυραννία του κεφαλαίου θα είναι ένα ανασυγκροτημένο πολιτικό μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, με τα δικά του όργανα απόφασης και πάλης, στα οποία πρέπει να συμβάλλει η Αριστερά με την ανατρεπτική κοινή της δράση και ιδιαίτερα το αριστερό αντικαπιταλιστικό μέτωπο - πόλος που απαιτεί η εποχή μας και όχι ένας εκλογικός συνασπισμός.
Πέμπτο, δεν αποτελεί απάντηση μια κεντροαριστερή κυβέρνηση (με τη συμμετοχή της Αριστεράς) που θα επιχειρήσει να εφαρμόσει αντιμνημονιακή πολιτική, εντός του συστήματος και της ΕΕ. Η ζωή έχει δείξει ότι ποτέ και πουθενά τέτοιες κυβερνήσεις δεν έφεραν θετικό αποτέλεσμα. Ζητούμενο είναι μια ρωγμή στο σύστημα, από ένα πανίσχυρο μαζικό κίνημα, που θα ανοίξει το δρόμο για την επαναστατική ανατροπή.
