Πολύ πετυχημένο γυναικείο κάστινγκ
Ο Βλαντίμιρ και ο Εστραγκόν, οι δύο βασικοί ήρωες του έργου, δεν περιμένουν την έλευση της ιστορίας. Ούτε την προκαλούν. Δεν προετοιμάζουν κάποια ανατροπή. Στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν σε τίποτα. Ούτε σε Θεό ούτε σε ανθρώπους. Πνίγονται σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο και φλερτάρουν διαρκώς με την ιδέα του θανάτου. Μισοαστεία, μισοσοβαρά. Ο θάνατος πάντως είναι εκεί, στο σκοινί που τους λείπει για να κρεμαστούν από το ξεραμένο δέντρο.
του Παναγιώτη Φραντζή
Μοιάζουν ίσως με εκείνους τους σημερινούς ανθρώπους, που βουλιάζουν ολοένα
στην κινούμενη άμμο μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όπου όλα τους τα δικαιώματα μεμιάς ακυρώθηκαν. Οι πιο πολιτικοποιημένοι μπορεί και να περιμένουν ή κάποτε να περίμεναν, την έλευση του θαύματος - συμβάντος που θα αλλάξει την κατάσταση. Για λίγο. Σκληρή και ανιαρή είναι η ζωή τους. Είτε διαμαρτύρονται για την αδικία, είτε στοχάζονται, είτε υποτάσσονται στην αθλιότητα, όπως και οι ήρωες του Μπέκετ, δεν αγαπούν τους ανθρώπους θεωρώντας τους λίγο ή πολύ πρόβατα και ηλίθιους. Έτσι δεν τους απομένει καμιά ελπίδα και καμιά πραγματική σωτηρία.
Αυτή η υπαρξιακή και πολιτική αγωνία είναι καταλυτικά παρούσα στη σκηνή του θεάτρου Τέχνης, όπου ένα λεπτό συρμάτινο πλέγμα –μια διάφανη αυλαία - κρησάρα– χωρίζει τους ηθοποιούς από τους θεατές. (Σκηνική επιλογή του σκηνοθέτη Κ. Καπελώνη.) Κάτια Γέρου και Δήμητρα Χατούπη ενσαρκώνουν τους δύο φίλους, Λουκία Πιστιόλα και Μυρτώ Αλικάκη συμπληρώνουν το πολύ πετυχημένο θηλυκό κάστινγκ.
Το Περιμένοντας τον Γκοντό, αυτή η σπουδαία στιγμή για το θέατρο του παραλόγου, αντανακλά τις καθηλωμένες κοινωνικές σχέσεις και το πολιτιστικό αδιέξοδο στο μεταπολεμικό κόσμο. Εδώ η μοίρα, η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι η αποξένωση. Η αναμονή ατομική, πλάθει μια λύτρωση η οποία δεν έρχεται. Διαφορετική αυτή από την αναμονή στο ποίημα του Καβάφη – όπου οι Βάρβαροι αποτελούσαν κάποια λύση, εκπροσωπώντας το καινούργιο που λειτουργεί σαν καταλύτης μιας αλλαγής.
Δεν υπάρχει καινούργιο, δεν υπάρχει παλιό στο χρόνο του έργου. Ακινησία υπάρχει και μια δυσκολία αναγνώρισης των εποχών. Αυτό το αντιδραστικό και ακυρωμένο ιστορικά «τίποτα δεν γίνεται» εκφράζει ιδεολογικά το έργο από την πρώτη του αράδα: «Nothing to be done». Αλλά το εκφράζει με κορυφαίο τρόπο από καλλιτεχνική άποψη, αποδίδοντας το πνεύμα μιας ιστορικής περιόδου που επανέρχεται και δεν εξαλείφεται χωρίς τη συνειδητή αναμονή και προετοιμασία του συλλογικού απελευθερωτικού σχεδίου.
Παραστάσεις: Τετάρτη - Κυριακή. Φρυνίχου 14, Πλάκα. Εισιτήριο για νέους κάτω των 25 ετών: 10 ευρώ. Τηλ. 210 3222464, 210 3236732.
