Aκούω γύρω μου τα παπαγαλάκια να μιλούν για τα άκρα που
δυναμώνουν και να σημαδεύουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κι ύστερα ακούω ότι η Γιούνισεφ μιλά
για 440.000 παιδιά στην Ελλάδα του 2010 κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ότι στα
Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (και όχι μόνο) ζήτησαν από τους εργάτες να δουλεύουν μία
μέρα την εβδομάδα, τέσσερις μέρες το μήνα!
του Γιάννη Ελαφρού
Ότι ο ασυμβίβαστος
φωτογράφος Μάριος Λώλος δέχθηκε πισώπλατο δολοφονικό κτύπημα με ανεστραμμένο
κλομπ αστυνομικού στο κεφάλι και έπρεπε να εγχειριστεί. Ότι η απελπισία και η
αμείλικτη φτώχεια ριζώνει γύρω μου, σταθεροποιείται, την ίδια ώρα που όσοι μας
οδήγησαν εδώ ζητούν «σταθερότητα και όχι χάος». Και αναρωτιέμαι, εάν αυτό που
ζούμε δεν είναι «τα άκρα», δεν είναι το άκρο της εξαθλίωσης και της κανιβαλικής
επίθεσης του κεφαλαίου στους εργαζόμενους και το λαό, τότε τι είναι; Εκτός κι
αν είναι το μέσο μιας επίθεσης, που μας οδηγεί στα άκρα της ταπείνωσης και της
υπερεκμετάλλευσης.
Είναι τότε που μου έρχεται να μιλήσω με τα λόγια άλλων,
συντρόφων ή ανθρώπων της δικής μας, της περήφανης αγωνιζόμενης Ελλάδας. «Στον
καπιταλισμό που έρχεται, η επιβίωση δεν είναι πλέον το αντίθετο του θανάτου,
αλλά το αντίθετο της ζωής», έλεγε ο Α. Αναγνωστάκης, παρουσιάζοντας την
εισήγηση του ΝΑΡ. Κι ο αυτόχειρας Δημήτρης Χριστούλας μίλησε στο συγκλονιστικό
τελευταίο του διάβημα για τους «νέους χωρίς μέλλον, που κάποια στιγμή θα πάρουν
τα όπλα».
Υπάρχει σήμερα μια Αριστερά που μπορεί να «πάρει τα όπλα»
ενός ανατρεπτικού κινήματος; Όλο αυτό το τελευταίο διάστημα ο κόσμος της
Αριστεράς έδωσε μάχες. Μέσα σε αυτές διαμορφώνεται ένα ευρύτερο ρεύμα, που
στηρίζεται στους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι ευρύτερα της εκτός των τειχών
Αριστεράς, αλλά διαπερνά πια και συγκλονίζει τους οπαδούς και μέλη του ΚΚΕ, του
Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Aνατροπής,
ενώ παρασέρνει και μεγάλο μέρος της εργατικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, που τείνει να
υπερβεί τη σοσιαλδημοκρατία, χωρίς να αναζητά νέες καρέκλες.
Πρόκειται για πολύμορφα ρυάκια που αναζητούν μια άλλη
νικηφόρα Αριστερά, που δεν βολεύονται στη μικροκομματική ανακύκλωση, αλλά
ενδιαφέρονται πρωτίστως για την ανατροπή της επίθεσης και τη νίκη των
εργαζομένων.
Είναι αντιφατικά, αλλά δεν φοβούνται το μαζικό κίνημα,
ακόμα και τις ανώριμες αντιδράσεις του, ξέρουν ότι εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι
και γι’ αυτό βρέθηκαν και βρίσκονται με όλη τους την ψυχή στις πλατείες, στους
δρόμους, στις απεργίες, στο συντονισμό από τα κάτω και στις λαϊκές συνελεύσεις.
Αναζητούν για μετωπική συσπείρωση και ενωτική στάση της
Αριστεράς, χωρίς να θεωρούν το πρόγραμμα δευτερεύον, ούτε να οχυρώνονται πίσω
απ’ αυτό για να μην κάνουν τίποτα. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν διστάζουν να
σηκώσουν το γάντι που πετά ο αντίπαλος («θέλετε να βγούμε από το ευρώ και την
ΕΕ»). Πρώτα και κύρια γιατί καταλαβαίνουν ότι το ζήτημα της ρήξης και της
εξόδου της χώρας από την ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική μέγγενη, αλλά και της
αποδέσμευσης πια της Αριστεράς και του κινήματος από την επικίνδυνη αυταπάτη
του ευρωπαϊσμού είναι το κρίσιμο σημείο. Όχι μόνο για την απελευθέρωση των
εργαζομένων και του λαού από τη σύγχρονη τυραννία των πολυεθνικών, αλλά και για
ένα νικηφόρο κίνημα και μια ανατρεπτική διεθνιστική Αριστερά που δεν θα σταματά
στα απαγορευτικά στοπ της ΕΕ. Χωρίς τις χειροπέδες της ΕΕ και του ευρωπαϊσμού
στα χέρια, διεκδικούν διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους, αυξήσεις στους μισθούς,
αξιοπρέπεια για τον κόσμο της δουλειάς, για μια νεολαία που θα μπορεί πάλι να
ονειρεύεται.
Είναι ένας κόσμος που δεν βολεύεται με τη σημερινή
Αριστερά. Αντιπαλεύουν τον υπαρκτό καπιταλισμό και δεν εμπνέονται από τον
υπαρκτό σοσιαλισμό, «ψάχνονται» για μια σύγχρονη κομμουνιστική και
χειραφετητική προοπτική, χωρίς να λείπουν από τον αγώνα. Δεν χάθηκαν μέσα σε
καλέσματα για πλατιά παλλαϊκά μέτωπα, με ευνουχισμένη την Αριστερά και την
ταξική της οπτική και προοπτική.
Με αυτόν τον κόσμο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρέθηκε δίπλα δίπλα,
συνέβαλε κι αυτή στη διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης, θετικών πολιτικών
μετατοπίσεων προς τα αριστερά, κυρίως γιατί έθεσε πρώτη τα ζητήματα του
αντικαπιταλιστικού προγράμματος (παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, έξω από
ευρώ και ΕΕ, αυξήσεις στους μισθούς, απαγόρευση των απολύσεων, εργατικός
έλεγχος). Γιατί μίλησε για κίνημα ανατροπής, υλοποίησε πρωτοβουλίες κοινής
δράσης στο μαζικό κίνημα (πολύ πριν πάρει την πρωτοβουλία για το αγωνιστικό
μέτωπο ρήξης και ανατροπής) κι έθεσε το στόχο για μια άλλη μετωπική
αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά, σε σύνδεση με τα μεγάλα ζητήματα της
επαναστατικής προοπτικής και τα ερωτήματα εάν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ, την
ΕΕ, τις αγορές, την κυριαρχία του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, «πήρε» από όλο αυτό το
δυναμικό κοινωνική εμπειρία, πολιτική σοφία και μια ευρύτερη ματιά, που
υπερβαίνει την παλιά οπτική της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όχι για να γίνει
πιο κυριλέ, αλλά για να γίνει πιο εργατική, πιο πολιτική, τελικά πιο
ανατρεπτική.
Η πολιτική συμπόρευση και συμπαράταξη αυτού του ευρύτερου
δυναμικού θα αποτελέσει ένα πολύ σημαντικό βήμα για μια άλλη Αριστερά. Θα είναι
μια σημαντική ανατροπή δυνάμεων, που θα λειτουργήσει ως καταλύτης μεγάλων
εξελίξεων και ανατροπών, όχι μόνο στην Αριστερά, αλλά ευρύτερα στο μαζικό
κίνημα. Θα φέρει στην επιφάνεια τη βουή των υπόγειων κυμάτων του κόσμου της
εργασίας και της νεολαίας και αναζητούν πολιτική διέξοδο. Η συνάντηση έχει
δυσκολίες, καθώς τα διαφορετικά ρεύματα κουβαλάνε τις δικές τους δυσπιστίες,
επιφυλάξεις, οπτικές. Οι εκλογές μπορούν να συμβάλουν σε αυτή τη συμπόρευση, σε
καμία περίπτωση δεν πρέπει να την εκτροχιάσουν, αλλά σίγουρα η υπόθεση έχει
προοπτική μπροστά της. Η αποφασιστική και εκλογική ενίσχυση του ευρύτερου
αντικαπιταλιστικού ρεύματος που θέλει να εκφράσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δημιουργήσει
καλύτερες προϋποθέσεις για να ανοίξει η συζήτηση για μια τομή στην Αριστερά και
στο κίνημα.
Γιατί αναμφίβολα εκεί είναι το κλειδί της υπόθεσης και
για τα βήματα και για τις δυσκολίες. Στην τομή. Για να μην θυμίζει την Αριστερά
που γνωρίσαμε, την Αριστερά της ήττας και της ενσωμάτωσης. Χωρίς να αποκόβεται
από τον αριστερό και εργαζόμενο κόσμο, πρέπει να διαρρηγνύει πολιτικά το
συνεχές με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, να διακηρύσσει και να υλοποιεί το στόχο για
μια άλλη ανατρεπτική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Αριστερά της κοινής δράσης και
του μετώπου αγώνα, αλλά και του νέου στρατηγικού επανεξοπλισμού. Για να
ανταποκριθούμε σε αυτή την κοινωνική αναγκαιότητα, για να βρούμε τα σύγχρονα
«όπλα». Έχουμε μόλις ξεκινήσει.
