Ο Κώστας ωστόσο απετέλεσε και ένα διαρκές φλεγόμενο
επαναστατικό μετέωρο σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι την απότομη διακοπή
της δημιουργικής και ανιδιοτελούς ζωής του. Οι φίλοι του ξέρουν και οι νεώτεροι
αισθάνονται πόσο πολύτιμος υπήρξε, πόσο μεγάλη είναι η απουσία του και πόσο
ασπίλωτη η συμβολή του στο κομμουνιστικό εγχείρημα της εποχής μας. Την Κυριακή 31 Μαρτίου το Πριν δημοσίευσε το άρθρο
του, γραμμένο το 1995 κι όμως τρομακτικά επίκαιρο σήμερα. Το έγραψε για τον
Νίκο Μπελογιάννη, αλλά ταιριάζει τόσο πολύ για τον ίδιον: «Κέρδισε ιδιαίτερα
την τιμή να εκφράσει ως τα όρια της ποίησης και του μύθου την αυταπάρνηση και
την αισιοδοξία των κομμουνιστών, των επαναστατών, των χιλιάδων αγωνιστών».
Το γραφείο του ΝΑΡ σε σχετική ανακοίνωσή του αναφέρει: «Ο
Κώστας συμβόλισε τις ανυπάκουες συνειδήσεις της γενιάς του Πολυτεχνείου, την
αφοσίωση στη μεγάλη υπόθεση. Συμπύκνωσε την απαίτηση της στρατηγικής
επαναστατικής απάντησης από την Αριστερά στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της νέας
εποχής με πυρήνα τον κομμουνισμό του 21ου αιώνα. Την τολμηρή και αισιόδοξη
προσέγγιση, ερμηνεία και κριτική της Ιστορίας με γνώμονα τα μελλούμενα. Γι’
αυτό και επικοινωνεί με την άλλη, τη “δική μας” πλευρά του χρόνου, με τις
πολυάριθμες Βουλήσεις, Πράξεις και τους Συλλογικούς Αγώνες που στρέφονται
ενάντια στον καπιταλισμό και κυρίως με τους δικούς μας πρωτοπόρους που τιμούν
τα παλιά όπλα και γι’ αυτό, στις πιο σκοτεινές στιγμές αναζητούν τα καινούρια,
τη νέα πανοπλία, ένα ανώτερο –όπως έλεγε– σε όλα ξεκίνημα. Στις 22 Απρίλη
θάμαστε λοιπόν εκεί ως υπόσχεση ζωής και αγώνα για το ανεκπλήρωτο αυτό αίτημα
που παίρνει σήμερα συγκλονιστικές διαστάσεις».
