Συνταξιούχοι νιώθουν ότι ζουν σε βάρος των παιδιών τους, άνεργοι μεσήλικες δεν αντέχουν να τους συντηρούν οι γονείς τους, καλλιτέχνες δεν τα φέρνουν βόλτα, έφηβοι σε απόγνωση. Νέα θύματα της ισοπεδωτικής για τις ανθρώπινες ζωές κυβερνητικής πολιτικής, προστίθενται στην τραγική λίστα των αυτοχείρων. Εγκλωβισμένοι στην αναζήτηση ατομικών διεξόδων, ολοένα περισσότεροι οδηγούνται σε πράξεις απελπισίας, νιώθοντας παρείσακτοι σε ένα κοινωνικό σύστημα που όταν δεν τους στείβει, τους σπρώχνει στο γκρεμό. Μόνο τον Μάρτιο, δημοσιοποιήθηκαν τουλάχιστον τέσσερα περιστατικά αυτοκτονιών.
της Ειρήνης Κοσμά
Τελευταίο θύμα, 66χρονος σκηνοθέτης και συγγραφέας, ο οποίος έριξε το αυτοκίνητό του στο λιμάνι του Πειραιά τη Δευτέρα, ενώ όπως έγινε γνωστό, αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Λίγες μέρες νωρίτερα, το περασμένο Σάββατο, ηλικιωμένη στη Ζάκυνθο περιέλουσε τον εαυτό της με εύφλεκτο υγρό και αυτοπυρπολήθηκε στην αυλή του σπιτιού της. Η 81χρονη άφησε σημείωμα στο οποίο ανέφερε ότι δεν άντεχε να είναι βάρος στα παιδιά της. Πριν από περίπου δέκα μέρες, στις 15 Μαρτίου, αυτοκτόνησε 44χρονος άνεργος μηχανοδηγός. Σε σημείωμα ανέφερε ότι δεν άντεχε να ζει χωρίς δουλειά και να τον συντηρεί ο ηλικιωμένος πατέρας του. Στις 10 Μαρτίου είχε αυτοκτονήσει ένας ακόμα άντρας 81 ετών, στη Χαλκίδα.
Πιο τυχερός στάθηκε απελπισμένος κάτοχος ελληνικών ομολόγων, που έχασε μεγάλο μέρος των αποταμιεύσεών του και απειλούσε τις προηγούμενες μέρες μέσω σελίδας κοινωνικής δικτύωσης ότι θα αυτοκτονούσε. Με παρέμβαση των αρχών πείστηκε να αλλάξει γνώμη. Αντιθέτως, καμία κοινωνική υπηρεσία ή άλλη υπηρεσία δεν απέτρεψε 15χρονο έφηβο, που ζούσε με τους παππούδες του στη Λάρισα, από την πράξη απελπισίας. Στα τέλη του περασμένου Iανουαρίου, ο νεαρός βρέθηκε από τον παππού του απαγχονισμένος στο δωμάτιό του.
Βαρύς ήταν ο φόρος αίματος των μέτρων «δημοσιονομικής εξυγίανσης» για την κοινωνική πλειοψηφία στο σύνολο του 2011. Το άγχος της ανεργίας, της επισφαλούς εργασίας και της αβεβαιότητας για το μέλλον, καθώς και η απειλή της χρεοκοπίας οδήγησαν σε αύξηση των αυτοκτονιών κατά 40%. Η τάση είναι διαρκώς αυξανόμενη από την έναρξη του δολοφονικού –όπως αποδεικνύεται– προγράμματος «δημοσιονομικής προσαρμογής» μέχρι σήμερα.
Η αιμορραγία που προκαλεί ο οικονομικός πόλεμος στην εργατική τάξη και στις πλέον αδύναμες ομάδες του πληθυσμού, γίνεται ανεξέλεγκτη. Τα στοιχεία για τα χιλιάδες νέα θύματα σε Ελλάδα και Ιρλανδία αλλά και στις υπόλοιπες χώρες που εφαρμόζουν συνταγές οικονομικής λιτότητας σε Ευρώπη και ΗΠΑ, αποκαλύπτουν την αιμοβόρα και κανιβαλική διάσταση του καπιταλισμού. Όσο βαθαίνει η κρίση του, τόσο πιο βίαια και επιθετικά θα εκδηλώνεται η περιφρόνηση των οικονομικών και πολιτικών ελίτ που συντηρεί, για την εργατική δύναμη και για την ίδια τη ζωή.
Κάθε νέα πράξη απελπισίας επιβεβαιώνει την τραγική κλιμάκωση της επίθεσης, ωστόσο δεν απειλεί εκείνους που την υλοποιούν. Η υπέρβαση του ατομισμού και η συλλογική διεκδίκηση αποτελούν προϋπόθεση προκειμένου οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι ηλικιωμένοι και οι νέοι να ανακτήσουν τη χαμένη αυτοπεποίθηση και την επαναστατική τους αισιοδοξία.
