Με ένα γρίφο προσχώρησε ο Φώτης Κουβέλης στις πολιτικές
δυνάμεις που επιδιώκουν ένα είδος αριστερής κυβέρνησης. Βομβαρδιζόμενος από την
πρόκληση να κατονομάσει ποιες δυνάμεις θα περιλάβει στις προσκλήσεις του όταν
έρθει η διερευνητική εντολή από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, αποφεύγει επιμελώς
να μιλήσει με «ονόματα και διευθύνσεις» και επιλέγει ορολογία που μάλλον
συσκοτίζει παρά υποδεικνύει επιλογές: Η Δημοκρατική Αριστερά επιδιώκει «να
υπάρξει κυβέρνηση συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, με επίσης προοδευτικό
περιεχόμενο της προγραμματικής συμφωνίας», είπε χαρακτηριστικά στη διακαναλική
του συνέντευξη Τύπου. Ποιες είναι όμως αυτές οι «προοδευτικές δυνάμεις»;
του Γιώργου Λαουτάρη
«Δεν δίνουμε αριστερό άλλοθι» είπε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ
απευθυνόμενος στις ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κράτησε παράλληλα αποστάσεις από τον
ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά το ΚΚΕ. «Δεν θέλουμε τις ψήφους του κυρίου Καμμένου», είπε σε
άλλο σημείο εμφατικά. Τι μένει τότε; Η Δημοκρατική Αριστερά κάνει τη βασική
εκτίμηση ότι μετά τις εκλογές, το αποτέλεσμα θα γίνει αιτία πολιτικών
μετατοπίσεων. «Ο ελληνικός λαός με την ψήφο του, είναι δυνατό να αναδιατάξει
τους πολιτικούς συσχετισμούς», είπε χαρακτηριστικά ο Φ. Κουβέλης για να
διευκρινίσει ότι «είναι δυνατό μέσα από σεισμική δόνηση που θα επιφέρει το
εκλογικό αποτέλεσμα να επιβάλλει και μετατοπίσεις». Αυτό που προσδοκά λοιπόν η
Δημοκρατική Αριστερά είναι με ένα μεταφυσικό τρόπο οι θέσεις των κομμάτων ή των
μεμονωμένων βουλευτών τους να τροποποιηθούν επί το προοδευτικότερον μετά την
Κυριακή, οπότε και το κόμμα θα αντιληφθεί αυτή τη μετατόπιση ως «πράσινο φως»
για τη σύναψη συμμαχιών. Αυτό βέβαια όσες φορές έγινε στο παρελθόν αποκλήθηκε
«αποστασία» βουλευτών και σχεδόν πάντοτε έγινε σε συντηρητική κατεύθυνση. Όμως
δεν είναι αυτό το βασικό πρόβλημα στην πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Ο
Φώτης Κουβέλης στην πραγματικότητα κινδυνεύει να πέσει θύμα της παγίδας που ο
ίδιος στήνει, ως κυνηγός μεταμφιεσμένων σήμερα προοδευτικών βουλευτών, που
υποτίθεται ότι θα εκδηλωθούν μετά τις κάλπες. Τα ψηφοδέλτια της Δημοκρατικής
Αριστεράς όμως δεν είναι άλλο από λίστες συνεργασίας με στελέχη προερχόμενα από
το ΠΑΣΟΚ.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η κίνηση τεσσάρων πρώην
«πράσινων» βουλευτών που κατεβαίνουν στις γνώριμές τους περιφέρειες με άλλη
σημαία. Δεν αποκλείεται καθόλου η νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα της Δημοκρατικής
Αριστεράς που θα προκύψει από τις εκλογές να αποτελείται στην πλειοψηφία της
από βουλευτές προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ και όχι από τον Συνασπισμό. Σε αυτή
την περίπτωση όμως, πρώτος υποψήφιος προδομένος αρχηγός δεν είναι ο Ευ.
Βενιζέλος, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Φ. Κουβέλης, αλλά ο ίδιος. Και η
κατεύθυνση τότε δεν θα είναι η «σταδιακή απαγκίστρωση της χώρας από το
Μνημόνιο», όπως υποστηρίζει η πρώην Ανανεωτική Πτέρυγα, αλλά η επικύρωση των
νέων μνημονιακών μέτρων στο όνομα του «μονόδρομου». Με απλά λόγια, η απουσία
συνεκτικού προγραμματικού πλαισίου, η ολοσχερής έλλειψη μιας στρατηγικής
συμφωνίας που να δένει με την ελάχιστη αξιοπιστία τους νέους του συμμάχους,
καθιστά τη Δημοκρατική Αριστερά σημαία ευκαιρίας για την εκλογή προσώπων στη
Βουλή που ακολουθώντας την πεπατημένη, θα μετακινούνται από τη μια πτέρυγα των
εδράνων στην άλλη, όπως άλλωστε έπραξε και πρώτη η ΔΗΜΑΡ.
