Ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά, δυνατό
ετοιμοπόλεμο μαζικό κίνημα
Τρομερά ανήσυχα τα αστικά επιτελεία, εσωτερικού και
εξωτερικού, μετά το μαύρισμα των μνημονικών κομμάτων στις 6 ΜαÀου, εξαπολύουν
ένα τερατώδες αντιδραστικό σχέδιο για την ανακοπή και την ήττα της λαϊκής
δυναμικής. Μία πλευρά του αστικού σχεδίου, ειδικά ενόψει των εκλογών της 17ης
Ιουνίου, είναι η ανασυγκρότηση του συστημικού πολιτικού μπλοκ, με κύριο πυλώνα
τη ΝΔ κι ευρύτερα τη Δεξιά, η οποία πλέον πετά τον όποιο «αντιμνημονιακό» της
μανδύα και συσπειρώνεται με την ισχυρή παρουσία ακραίων αντιλαϊκών
νεοφιλελεύθερων, ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων και με ένα πολιτικό λόγο
εξαιρετικά αντιδραστικό. Συγκολλητική ουσία, όχι μόνο για τις δυνάμεις της
Δεξιάς αλλά συνολικά για το αστικό πολιτικό σύστημα, αποτελεί η απαρασάλευτη
υποταγή στον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό», δηλαδή στο ευρώ και την ΕΕ. Πρόκειται
για στρατηγική επιλογή, όχι συγκυριακή, που συνδέεται με τη σφοδρότητα της
κοινωνικής σύγκρουσης που αναμένει το κεφάλαιο. Απαιτεί στον αντίποδά της μια
ανάλογης ποιότητας Αριστερά και ένα αντίπαλο δέος από το μαζικό κίνημα.
του Γιάννη Ελαφρού
Βασικός στόχος της Ιερής Συμμαχίας κεφαλαίου - ΕΕ -
ΔΝΤ, όπως φαίνεται και από τις αλλεπάλληλες τρομοκρατικές δηλώσεις τους, είναι
να τσακιστεί το ρεύμα της αντίστασης, της αναζήτησης διεξόδου προς τ’ αριστερά.
Ειδικά, προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε έξω από ευρώ
και ΕΕ, ότι δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το κεφάλαιο, ότι δεν μπορούμε να
πάρουμε πίσω τα κλεμμένα και να οργανώσουμε τη ζωή μας με βάση τα συμφέροντα
του κόσμου της δουλειάς. Εάν η πλειονότητα του λαού –και ειδικά της Αριστεράς–
αποδεχθεί αυτό το πλαίσιο, τότε ευνουχίζεται πολιτικά ο αγώνας. Η λαϊκή ελπίδα
πετσοκόβεται στο πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής. Δυστυχώς, η κύρια πολιτική -
εκλογική έκφραση της κοινωνικής δυναμικής σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδέχεται (όλο και
περισσότερο ανοικτά και απόλυτα) το πλαίσιο αυτό, με αποτέλεσμα να μην
αποκρούεται αποτελεσματικά η επίθεση.
Η πίεση του συστήματος στον ΣΥΡΙΖΑ κι ευρύτερα στην
Αριστερά έχει διπλό στόχο: Αφενός να τους περιορίσει, να τους κοντύνει πολιτικά
και εκλογικά. Αφετέρου να τους σέρνει διαρκώς και σε πιο ανοικτή αποδοχή του
κυρίαρχου πλαισίου («είμαστε υπέρ του ευρώ και της ΕΕ, εμείς θα τα σώσουμε!»,
είναι σχεδόν η πρώτη κουβέντα που λένε οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ). Έτσι,
το σύστημα ετοιμάζεται και για την εφαρμογή ενός δεύτερου σχεδίου (ενός plan Β)
δηλαδή για την ενσωμάτωση της κυβερνητικής Αριστεράς, σε περίπτωση που δεν
πιάσει το πρώτο.
Μέσα σε αυτές τις κρίσιμες συνθήκες, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
κατεβαίνει στις εκλογές αποφασιστικά, με αισιοδοξία, με συναίσθηση των
δυσκολιών, ύστερα από κύκλο δημοκρατικού διαλόγου (όχι ακόμα στο εύρος που
απαιτείται) στο εσωτερικό του Μετώπου. Όχι για να επιβεβαιώσει τα ποσοστά της,
αλλά για να συμβάλει στον αναγκαίο πολιτικό εξοπλισμό του λαού, στη συσπείρωση
δυνάμεων για τη νικηφόρα αντικαπιταλιστική Αριστερά της σύγκρουσης και της
ανατροπής. Γιατί λοιπόν ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Πρώτο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις μικρές αλλά μαχητικές της
δυνάμεις, σηκώνει το γάντι που πετά ο αντίπαλος, κατεβάζοντας ένα συνεκτικό
αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που βρίσκεται στον αντίποδα της κυρίαρχης πολιτικής
και της άγριας επίθεσης. «Φτύνει στα μούτρα» των ευρωκρατών και των ντόπιων
Φιλιπιννέζων του κεφαλαίου την τρομοκρατία τους. Μας απειλούν με έξοδο από το
ευρώ και με τιμωρία για μονομερείς ενέργειες; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χωρίς να μασά τα λόγια
της, λέγοντας την αλήθεια στο λαό, απαντά: Να φύγουμε με δική μας πρωτοβουλία
από το ευρώ και την ΕΕ, με διεθνιστική προοπτική, ως αφετηρία για μια άλλη
κοινωνική πορεία. Να καταργήσουμε εμείς, μονομερώς, το Μνημόνιο και τις
δανειακές συμβάσεις. Αυτός είναι ο δρόμος για απόκρουση και ανατροπή της
επιδρομής και για πολιτική λύση προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, για
κυβέρνηση και εξουσία στα χέρια των παραγωγών του πλούτου και όχι για
διαχείριση με την άδεια των τραπεζιτών.
Δεύτερο, δεν περιφρονεί, κάθε άλλο, την ανάγκη των
εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των αγροτών, των γυναικών, να πάρουν μια
ανάσα, να ανακουφιστούν από τη λαίλαπα των μνημονίων. Ξεκαθαρίζει όμως ότι και
την ανάσα θα την πάρουμε με το «πνευμόνι» της ανατροπής. Δεν γίνεται ομελέτα
χωρίς να σπάσουν αυγά! Ακόμα και για να πάει το επίδομα ανεργίας στα 500 ευρώ
και να το παίρνουν όλοι οι άνεργοι (1,5 εκατομμύριο) απαιτείται σύγκρουση και
όχι «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου, για την οποία μιλούν πλέον η ΝΔ, το
ΠΑΣΟΚ και με άλλο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ. Η διαπραγμάτευση θα γίνει η βασιλική οδός για
να παραμείνει το Μνημόνιο, με μικροσοφαντίσματα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει «όχι» στη νεκρανάσταση
του Μνημονίου, που σαν ζόμπι ακόμα και «νεκρό πολιτικά» θα ρουφά το αίμα των
ζωντανών.
Τρίτο, ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημαίνει θέση μάχης για
ένα ετοιμοπόλεμο, απειλητικό, ισχυρό μαζικό κίνημα, για το οποίο υπάρχει σήμερα
μόνο σιωπή ή ψίθυροι στην επίσημη Αριστερά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει αποδείξει τη
συμβολή της σε αυτό το πεδίο, που τελικά θα κρίνει τις εξελίξεις.
Τέταρτο, ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημαίνει ισχυρό βήμα για
μια άλλη Αριστερά, μαχόμενη και ανατρεπτική, μετωπική και ενωτική,
αντικαπιταλιστική και σύγχρονα επαναστατική, της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης
και του νέου διεθνισμού. Βήμα αναγκαίο όταν η Αριστερά πάει να χαθεί στις
καρέκλες «προοδευτικών» κυβερνήσεων, στον ασφυκτικό εναγκαλισμό με τη νέα
σοσιαλδημοκρατία ή στην περιχαράκωση στο κομματικό φρούριο που απειλείται.
Ιδιαίτερα σήμερα, τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκφράζουν όχι στο βαθμό που ήταν
αναγκαίο, την τάση για την αναγκαία ευρύτερη συσπείρωση της αντικαπιταλιστικής,
αντιιμπεριαλιστικής, αντιΕΕ Αριστεράς, που θα κάνει βήματα μετά τις εκλογές.
Για όλους αυτούς τους λόγους, λέμε ότι η ψήφος στην
ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι προς όφελος των εργαζομένων, του λαού και του κόσμου της
Αριστεράς. Ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυνατό μαζικό λαϊκό κίνημα όχι μόνο για την επόμενη
μέρα, αλλά για το παρόν και το μέλλον του κινήματος και της Αριστεράς.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κατεβαίνει στις εκλογές για την τιμή
των όπλων. Πάει να δώσει μάχη σκληρή, όχι για την καταγραφή, αλλά για την
προοπτική. Και θα τη δώσει με τη ξεχωριστή μαχητικότητα και την ανιδιοτελή
αυταπάρνηση του κόσμου της, που είναι στρατευμένος στην πιο ευγενική υπόθεση,
στην κοινωνική απελευθέρωση.
